ΒΡΩΜΟΚΑΠΝΆΔΕΣ vs ΨΑΡΟΚΑΣΈΛΕΣ …

Ας μιλήσουμε σήμερα για … ποδόσφαιρο . 

Και μη θαρρείτε , πως επειδή είμαι γυναίκα , δεν έχω ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο . Κάθε άλλο . Έχω ένα σωρό ιστορίες , να σας διηγηθώ από την ενασχόληση μου μ’ αυτό το λατρεμένο από τα αρσενικά σπορ …

Ιδού μία :

Παλιά στην Ξάνθη (όπου και γεννήθηκα και έζησα τα μαθητικά μου χρόνια) υπήρχαν δυο αθλητικοί-ποδοσφαιρικοί σύλλογοι-ομάδες , η «Ασπίδα» και ο «Ορφέας» . Μισιόντουσαν αναμετάξυ τους … θανάσιμα , αλλά ομονοούσαν σε κοινό στόχο , όταν η μία ή η άλλη , έπαιζαν με την ποδοσφαιρική ομάδα της Καβάλας (που δεν θυμάμαι το όνομα της) . Μέσα στο γήπεδο ήταν όλοι … «κυρίες» , αλλά έτσι και έβγαιναν έξω , άσχετα με το αποτέλεσμα του αγώνα , οι μέν Ξανθιώτες πετούσαν πάνω στους Καβαλιώτες κασόνια , φωνάζοντας τους «ψαροκασέλες» (λόγω της θάλασσας και της ενασχόλησης με το ψάρεμα , ως επί το πολύ) , οι δε Καβαλιώτες έκαιγαν διάφορα αντικείμενα , παλιά κουρέλια , σκουπίδια , ακόμα και ποντίκια και γάτες ψόφιες και «έλουζαν» τους Ξανθιώτες με καπνό , φωνάζοντας τους … «βρωμοκαπνάδες» (λόγω των καπνών της Ξάνθης) ….

 

 

ψαροκασέλες

βρωμοκαπνάδες

Πού τα ξέρω όλα αυτά ;  Μα , ο μπαμπάς μου ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της «Ασπίδας» και με κουβαλούσε πάντα στο γήπεδο μαζί του . Πηγαίναμε μαζί και στον μανάβη , και μαζεύαμε ξύλινες κασέλες (με πολύ κόπο , βέβαια και παρακάλια , γιατί τότε ό,τι καιγόταν στην ξυλόσομπα  ήταν και πολύτιμο) για τον επερχόμενο αγώνα . Μπορεί βέβαια να μην ήταν ψαροκασέλες (η μάνα μου μας απαγόρευε δια … ροπάλου , να κουβαλάμε στο σπίτι πράγματα που βρωμούσαν) , αλλά , «κάνουν μια χαρά την δουλειά τους» , έλεγε ο μπαμπάς μου . Κάποτε , του πρότεινα , να μαζεύουμε και … κοπριές γαϊδάρου (από τα γαϊδουράκια με τα οποία κατέβαιναν οι βουνίσιοι Πομάκοι κάθε Σάββατο για το παζάρι) και να τις πετάμε τυλιγμένες σε εφημερίδες στους μισητούς μας αντιπάλους , αλλά ο μπαμπάς , με κατακεραύνωσε με ένα «Όχι Άννιτσκα , ο αθλητισμός , είναι ένα … ιερό ιδεώδες , που δεν πρέπει να το μολύνουμε με τέτοιες πράξεις» … Χολώθηκα , γιατί πίστευα πως οι ψαροκασέλες βρωμούσαν χειρότερα από τις γαϊδουροβουνιές , αλλά το βούλωσα …

Ακόμα , (αυτό είναι λίγο άσχετο , αλλά μια που άρχισα να τα λέω όλα αυτά , ας πω και τούτο) … ο μπαμπάς με είχε χρίσει επίσημη «μανταρίστρα» των αθλητικών ρούχων των ποδοσφαιριστών της Ασπίδας , τα οποία τα έφερνε στο σπίτι μια φορά τον μήνα , όταν ήταν η σειρά του δηλαδή , για πλύσιμο και σιδέρωμα … Το ποδόσφαιρο , τότε , δεν ήταν επαγγελματικό , και … επαφίετο στον πατριωτισμό των οπαδών του … Όλα ήταν πιο αγνά , πιό όμορφα , πιο γνήσια … Μιλάμε για την δεκαετία του ’50 … βαριά για το ξεκίνημα της 10ετίας του ’60 .

Ο  «Ορφέας»  , αργότερα συγχωνεύτηκε με την  «Ασπίδα»  και η νέα ομάδα που προέκυψε μετεξελίχθηκε στην … νυν Scoda Ξάνθης .

———————————————-

Καβάλα

Ξάνθη (παλιά πόλη)

 

ΤΡΑΠΕΖΑΚΙΑ ΕΞΩ , ΦΛΕΡΤ ΚΑΙ … «ΑΡΣΕΝΙΚΟΣ» ΚΑΦΕΣ

.

Χειμώνας ακόμα , μέρα παγωμένη αλλά ηλιόλουστη , τραπεζάκια δειλά έξω για «τολμηρούς» , και δυο … αθεράπευτα ενήλικες ( ένας άντρας με ένα irish coffee και μια γυναίκα με ένα capuccino ο καθένας στο τραπέζι του) επιδίδονται στο πιο διαδεδομένο , λατρεμμένο και διασκεδαστικό  ever … σπορ … Φλερτάρουν …

Μια εικόνα , που προσπάθησα να περιγράψω πριν καιρό από εδώ μέσα .

Και τότε ήταν που κάποιος καλός παλιός διαδικτυακός φίλος , είχε την … ένσταση :

«Ιρλανδικός καφές πρωί – πρωί ? Μάλλον παρακινδυνευμένη επιλογή, καθώς ο σωστός irish coffee περιέχει και ουίσκυ !»

… για να πάρει την απάντηση :

«Ξέρεις , προβληματίστηκα αρκετά μέχρι να αποφασίσω τι … ρόφημα να έχει μπροστά του ο άντρας της ιστορίας μου … Έπρεπε να αποπνέει αρσενικάδα , με μέτρο και ένας “γαλλικός” ή ένας capuccino , με όλα εκείνα τα γλυκά στοιχεία (αφρόγαλα , σαντιγύ , γάλα) δεν προσφέρονται για να χαρακτηρίσουν ένα ρόφημα , “αρσενικό” . Ο στιγμιαίος πάλι φραπέ(ς) , φέρνει λίγο σε …. Ελληνάρα , ή σε πιτσιρικαρία , που έκανε κοπάνα από το σχολείο … ή ακόμα σε κάποιον που προσπαθεί να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά για να τελειώσει μια εργασία , που τον πιέζει και όχι σε κάποιον που χαλαρώνει πίσω από μια εφημερίδα , πρωινές ώρες σε καφετέρια της πλατείας … Ένας espresso πάλι , δεν λέει , γιατί ο espresso είναι το … σφηνάκι της καφεΐνης … Πίνεται γρήγορα (μια και κάτω) στα όρθια στον πάγκο μιας καφετέριας , ή ενός Ιταλικού καφέ ή ενός Γαλλικού μπιστρώ (μεγάλη μαγκιά και αρσενικάδα ομολογώ) και όχι σε μια πολυθρόνα για να … περνάει η ώρα … Για τον λεγόμενο Ελληνικό , ή Βυζαντινό (εμένα μου αρέσει να τον λέω Τούρκικο) , δεν το συζητώ … Είναι ένας καφές , που πίνεται στο παραδοσιακό καφενείο και δεν προσφέρεται για φλερτ … Φτάνει η αθλητική εφημερίδα , που του έβαλα στα χέρια του (πράγμα που “μυρίζει” … Καφενείο . Έτσι , μας μένει το ρόφημα+οινόπνευμα … Χαλάρωμα ΚΑΙ αρσενικάδα (και … κεκαλυμμένη μάλιστα αρσενικάδα … ίσα να αχνοφέγγει) … Δίστασα λίγο ανάμεσα στο … τσάϊ με μπράντυ και στον irish coffee (καφές με ουΐσκυ) και … διάλεξα το δεύτερο .
Κατανοητή ;….
Λατρεύω την Σημειολογία στην καθημερινότητα .»

======================================

Εσείς , τί λέτε ;

 

irish coffee

Γαλλικός φίλτρου

capuccino

espresso

φραπέ στιγμιαίος

Ελληνικός - Τούρκικος - Βυζαντινός

 

ΤΖΕΝΗ , ΤΖΕΝΗ …

– Παραταχθείτε εις 6άδαααας …. Μαρς !

….. Στοιχηθείτεεεεε … δι’ εκτάσεως …. και δια προτάσεως ….

….. Παρουσιασθείτεεεεε ….. όνομα … επίθετο πατρός …. του …. και της ….. Εμπρός μαρς !!!….

 

Κι αρχίζαμε τα επίθετα και τα ονόματα και τα «του» και τα «της» , με βροντερή φωνή «και όχι ψόφια» , όπως απαιτούσε η σιδηρά πειθαρχία που …. οφείλαμε στο σχολείο , στην Πατρίδα («που σας ταΐζει βρεεεε») , αλλά και στην ίδια την κυρία Ευρυνόμη την ευσταλή και αυστηρή … Γυμνάστρια μας ….

Δεκαετία του ’60 …. Γυμνάσιο Θηλέων μιας μικρής επαρχιακής πόλης του Βορρά , απ’ αυτές ξέρετε , που …. κινδύνευαν από τον ίδιο τον … Βορρά , (βλέπε : Βούλγαροι , Σέρβοι , Ρώσοι – φτου κακά στο στόμα – και άλλοι παλιοκουμμουνιστές) και ακριβώς γι αυτό , έπρεπε να ουρλιάζουμε («με σθένος») το ονομά μας , το επίθετο μας και το όνομα του πατέρα και της μάνας μας , μπας και φτάσουν όλα αυτά τα ονόματα στα … αφτιά των  βόρειων εχθρών της Πατρίδας και …. ψιλοχεστούν από τον φόβο τους και σταματήσουν να την επιβουλεύονται , και εγκαταλείψουν τα σχέδια της άλωσής της (για την Πατρίδα μας , που μας …. ταΐζει βρεεε , …. μιλάμε πάντα) .

Κι όλα καλά πορεύονταν , μέχρις ότου , έφτανε η σειρά της Τζένης ….

Α , η Τζένη …. Κοντούλα , με τα … «πιασίματα» της , πονηρό σπιρτόζικο βλέμμα , επιμελημένα προκλητική («ξεχνούσε’ που και που , κάποιο κουμπί ξεκούμπωτο στο μπούστο , ή τραβούσε την σχολική ποδιά με ένα λαστιχάκι , λίγο πιο ψηλά απ’ το κανονικό) , βελούδινη φωνή , πλήρως … άσχετη από μαθήματα και σχολικές υποχρεώσεις , που με έναν μυστήριο όμως τρόπο κατάφερνε να περνάει τις τάξεις …. Το πολύ – πολύ , μεταξεταστέα στα Μαθηματικά , και μια φορά και στα … Θρησκευτικά (αλλά αυτό δεν «πιάνεται» , γιατί όλοι ξέραμε πως ο θεολόγος μας την είχε στο μάτι έπειδή πήγε και τον «κάρφωσε» στον κύριο γυμνασιάρχη , ότι της … χάϊδευε το μάγουλο) .

Κι όλα μια χαρά θα κυλούσαν για την πονηρούλα , ροδομάγουλη και «έξω-καρδιά» , Τζένη , αν δεν ήταν αυτό το «….όνομα … επίθετο πατρός …. του …. και της ….. Εμπρός μαρς !!!» της αυστηρής και καλλίγραμμης (βλέπε φωτο … ) κυρίας Ευρυνόμης , της γυμνάστριας μας …

Γιατί η Τζένη δεν είχε … όνομα πατρός … μόνο μητρός είχε . Γιατί ο … μπαμπάς της , ήταν τσιγγούνης και το όνομά του δεν το «χάριζε» όπου κι όπου , ούτε το … «δάνειζε» για κάποιο χρόνο , ώσπου να κάνουν οι άλλοι την δουλειά τους , όπως πχ , να … τελειώσει η Τζένη το Γυμνάσιο και να απαλλαχθεί από το βασανιστικό :

– Παρουσιασθείτεεεεε ….. όνομα … επίθετο πατρός …. του …. και της ….. Εμπρός μαρς !!!….

– Πολυξένη Χ#…… , της Αγλαΐας και του … του …. του ….. Της Αγλαΐας ρε κυρία …. σκέτο …. αφού σας το ξαναείπα …

– Του … «Ποιού» ;;;… Πολυξένη Χ#….. Αλλά τί ρωτάω εσένα ;… εδώ , ούτε η μάνα σου το ξέρει το όνομα αυτού του «Ποιού» ….. Αλλά να το ξέρετε … Μ’ αυτούς τους … κατάπτυστους εκτραχηλισμούς της κοινωνίας μας , να το ξέρετε …. μια μέρα , θα …. μας φάνε οι Βούλγαροι και κοντά στα ξερά , θα καούν και τα χλωρά …. και θα γίνουν «σκλάβοι» του Σιδηρού Παραπετάσματος ακόμη και τα παιδιά , που είναι κάποιου «Του» και κάποιας «Της» ….. Τέλος πάντων … Αναπηδήσεις επί τόπου με τα χέρια στην ανάταση … Άρξασθεεεε … Μαρς ….

Η Τζένη , τα αντιμετώπιζε αυτά με κάποια νηφαλιότητα … φερ’ειπείν , ποτέ δεν πατούσε τα κλάμματα … Φαίνεται το να μεγαλώνει χωρίς κάποιον ….»Του» , αλλά μόνο με μια «Της» … την είχε θωρακίσει κάπως , με ένα θράσος που την έσωζε από το … ρεζίλι των εφηβικών δακρύων … Ωστόσο , θύμωνε … Θύμωνε και μουρμούριζε (απόδειξη ότι ήταν πραγματικά θυμωμένη , ήταν το ότι μουρμούριζε … όχι υστερίες … απλά μουρμούριζε … για όποιον άκουγε … Εγώ , «‘ακουγα» γιατί τα αφτιά μου είχαν νωρίς νωρίς εκπαιδευτεί στο να «ακούνε» κάτι τέτοια) :

– Μια μέρα θα σε εκδικηθώ , γκιόσσα … Εγώ , μια μέρα αυτήν θα την γ….. κι ας μην είμαι κάποιου «Του» …

Έμενα εντυπωσιασμένη και πλήρης απορίας για το πως  και για το πότε θα γινότανε αυτό … Η απάντηση δόθηκε , σχετικά γρήγορα …. Πάνω στις … Γυμναστικές Επιδείξεις του τέλους της σχολικής χρονιάς .

Και ήταν οι Γυμναστικές Επιδείξεις , γεγονός πολύ σπουδαίο για τον τόπο μας και για τα χρόνια εκείνα , γιατί μαζεύονταν όλοι οι …. Επίσημοι (ο Μητροπολίτης , ο Δήμαρχος , ο Αστυνομικός Δ/ντής , και ο Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης – ο φόβος και ο τρόμος των καθηγητών μας εκείνης της εποχής) . Εκτός αυτού ήταν και μια ευκαιρία να … δείξουμε τα μπούτια μας ντυμένες με τις λεγόμενες «φουφούλες» τα χαριτωμένα προοίμια των σημερινών σορτς , να ακούσουμε και κανένα «Ζήτω» από κανέναν … εξωσχολικό , που είχαν (οι εξωσχολικοί) μεγάλο σουξέ εκείνα τα χρόνια στον κοριτσίστικο πληθυσμό ….

Ήρθε και για εκείνη τη μοιραία χρονιά η ώρα των Γυμναστικών Επιδείξεων … Όλα και … όλοι στις θέσεις τους … Οι επίσημοι , οι καθηγητές μας , ο Κύριος Γυμνασιάρχης (ιδιαίτερα ικανοποιημένος , δίπλα στον Μητροπολίτη) , ο Επιθεωρητής να πλήττει γιατί τον μόνο που θα έκρινε , θα ήταν η … Γυμνάστρια , οι γονείς και οι συγγενείς , ο μπαμπάς και η μαμά μου , η …. μαμά της Τζένης , και η καθιερωμένη από χρόνια …. γαλαρία , που έκανε και την συνήθη φασαρία με σφυρίγματα και άλλα τέτοια …

Η ορχήστρα του Δήμου έκανε την εισαγωγή και οι ασκήσεις άρχισαν με τους ρυθμούς που έδινε η κυρία Ευρυνόμη , με την …. ολιγο-οιστρογονική (δίκην μόνιμου επιλοχία) φωνή της ….

Στην αρχή , δεν το πρόσεξε κανείς … ίσως μόνο η διπλανή της Τζένης … αλλά που να μιλήσει … (απαγορευόταν αυστηρά να μιλάς την ώρα της Γυμναστικής) .

Σιγά-σιγά άρχισαν να το αντιλαμβάνονται όλοι ….

Ανάταση ; …. Πρόταση η Τζένη

Έκταση ; …. Ανάταση η κοντούλα

Σύμπτυξη ;…. Προσοχή η χωρίς τον «ΤΟΥ» μαθήτρια .

Διάσταση ; …. Καθεστηκυία η μόνο με «ΤΗΣ» κοπελίτσα .

Οκλαδόν ;… Πρηνηδόν η επικίνδυνη «κατάσκοπος» του Σιδηρού Παραπετάσματος .

Ανάπαυση ; …. Πηδηματάκια επί τόπου η … πράκτορας των Βουλγάρων .

Άρχισαν τα πρώτα … γέλια …. επεκτάθηκαν σιγά-σιγά . Κάποιοι άρχισαν να σηκώνονται για να δουν καλύτερα …. να μιλούν μεταξύ τους … ένα ψιλομπάχαλο …. Η φωνή της κ.Ευρυνόμης δυνάμωνε συνέχεια … έφτασε σε τόνους υψηλούς (άρχισε να … ξαναθυμίζει γυναίκα) …. Ο Επιθεωρητής δεν ξεκολλούσε τα μάτια του από την κ.Ευρυνόμη (Επιτέλους είχε βρεί λόγο για να την βρει «λάθος» ) …. Κάποιος , έρριξε την ιδέα να σταματήσουν προς στιμήν και να απομακρύνουν την …. «άλλαντάλλων» … αθλήτρια , αλλά μόλις ο κ.Γυμνασιάρχης κινήθηκε προς αυτή την κατευθυνση , ο …. Μητροπολίτης , που με κόπο κρατιόταν να μη γελάσει , τον σταμάτησε με μια κοφτή κίνηση του χεριού και με το … αμίμητο :

– Αφήστε την στη θέση της την μικρά … Προκαλεί …. ευθυμία στο … Χριστεπώνυμον .

– Όπως επιθυμείτε Σεβασμιώτατε … Έχετε δίκιο … Πρόκειται μάλλον περί …. κωφαλάλου μαθητρίας …. Λάθος της … Γυμνάστριας (Υπογραφή και σφραγίδα στην ζημιά που ετοίμαζε ο Επιθεωρητής στην κ. Ευρυνόμη) .

Η απάντηση του κ.Γυμνασιάρχη ήταν η χαριστική βολή στο με κόπο συγκρατούμενο πια σοβαρό ύφος του τοπικού Ιεράρχη…. Άρχισε να … χαχανίζει απροκάλυπτα (Κάτι που κανείς μέχρι τότε δεν είχε , αλλά και μέχρι τώρα , δεν έχει ξαναδεί …. κι αν ξαναδεί στο μέλλον , να με … φτύσετε .

Και μέσα σε όλα αυτά η … «μαρίδα» των εξωσχολικών ερωτιδέων , να χειροκροτάει , φωνάζοντας ρυθμικά ;

– Τζέ-νη – Τζέ-νη – Τζέ-νη ….

………………………………………………………..

Την άλλη χρονιά … (Λύκειο πια) , η Τζένη δεν μας … ακολούθησε . Λέγαν , πως έφυγε με την μητέρα της για να εγκατασταθούν μόνιμα στη Θεσσαλονίκη …. Τυχαίο …

Την άλλη χρονιά , στην θέση της κ.Ευρυνόμης ήρθε μια πολύ νεώτερη Γυμνάστρια . Λέγαν πως η κ Ευρυνόμη , έφυγε με δυσμενή μετάθεση …. βορειότερα . Τυχαίο ;…

===================================

Εάν κάνετε «κλικ» πάνω στην φωτογραφία , και την μεγεθύνετε , θα δείτε την Τζένη στην προ-τελευταία σειρά να εκτελεί (με τον δικό της τρόπο) το παράγγελμα : » Τα χέρια στην ΕΚΤΑΣΗ»

 

Το παρόν κείμενο , αφιερώνεται , με όλη μου την συμπάθεια στην νεόκοπη διαδικτυακή μου φίλη «Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια;«

 

 

ΠΑΜΕ …. ΤΕΝΝΙΣ ;…

foto No 1

Συνέβη το 1887 – σχεδόν 120 χρόνια από σήμερα – όταν στο γήπεδο τέννις του Γουίμπλετον , έγινε κάτι πρωτάκουστο ! Για πρώτη φορά στην ιστορία του αξιοπρεπούς τερραίν εμφανίστηκαν οι γυναικείοι αστράγαλοι , … ακάλυπτοι ! Ανήκαν στην δεσποινίδα Λόττι Ντοτ , πρωταθλήτρια εκείνης της χρονιάς , και κατά λάθος «πέτρας σκανδάλου» , μιας και η προκλητική της αμφίεση , δεν ήταν τίποτε άλλο , από την σχολική της ποδιά . Δικαιολογημένα βέβαια , αφού η δις Ντοτ δεν ήταν παρά μόλις 15 ετών .
Με εξαίρεση την μικρή Ντοτ , οι υπόλοιπες τεννίστριες , ακολουθούσαν κατά γράμμα τις προτροπές της Βασίλισσας Βικτώριας , που όπως λέγεται , συμβούλευε την πριγκίπισσα Μαρία-Λουίζα ως εξής : «Δοκίμασε την νέα τρέλλα του τέννις , αγαπητό μου παιδί , αλλά με … κόσμια αμφίεση … σαν να βγαίνεις περίπατο την Κυριακή» .
Έτσι οι πρώτες τεννίστριες , εμφανίστηκαν στο τερραίν ντυμένες με μακρύ φόρεμα με πιετάκια και κολλητό μπούστο , κορσέ και τεράστιο καπέλλο (Foto No 1) . Όσο για τους άντρες , αυτοί φορούσαν , μακρύ παντελόνι , πουκάμισο με φαρδιά μανίκια , σκληρό κολλάρο γραβάτα και παναμαδάκι .
Απαραίτητο αξεσουάρ του τέννις , η ποδιά με τις τσέπες για τα μπαλλάκια .
Μέχρι το 1880 , οι τεννίστριες , προτιμούσαν τα φωτεινά χρώματα στα ρούχα τους . Το λευκό , μπήκε στη ζωή τους για να λύσει ένα βασικό πρόβλημα :Να κρύψει τους λεκέδες του ιδρώτα .
Το 1903 η , για 5η φορά πρωταθλήτρια του Γουίμπλετον , Σάρλοτ Στερν εμφανίζεται με λευκή φούστα και μπλούζα , λέγοντας : «Αν παίζουμε τέννις ντυμένες σαν να πηγαίνουμε σε garden- party , οι θεατές , δεν θα προσέχουν το παιχνίδι μας , αλλά το ντύσιμο μας» . Το 1905 , η Μαίη Σάττον, αναστάτωσε το συντηρητικό κοινό του Γουίμπλετον , όταν , ξαναμμένη σε κάποια κρίσιμη φάση του παιχνιδιού , ανασήκωσε τα μανίκια του φορέματος της , μέχρι τους αγκώνες . Παρά τις διαμαρτυρίες του «βρεττανικού πρωτοκόλλου» , το κορίτσι από την Καλλιφόρνια , αναδείχτηκε πρωταθλήτρια .
Το 1919 , η Γαλλίδα Σουζάν Λενγκλέν , η «πριμαντόνα» του τέννις , εμφανίστηκε με κοντή πλισσέ φούστα , μπλούζα με κοντά μανίκια , και … χωρίς κορσέ και μισοφόρι .Τα μαλλιά της τα συγκρατούσε μια φαρδιά μεταξωτή κορδέλλα σαν «μπαντώ» (foto No 2) . Η κορδέλλα αυτή ονομάστηκε αργότερα «κορδέλλα Λενγκλέν» και το περιοδικό Punch, δημοσίευσε γελοιογραφίες , όπου το «μπαντώ» έπεφτε στα μάτια της παίκτριας και το τέννις , γινόταν … τυφλόμυγα .

foto No 2

Το 1920 , οι φουστίτσες του τέννις , κονταίνουν ως το γόνατο και είναι πλισσέ . Τα μπλουζάκια … δεν έχουν μανίκια ! (foto No 3) . To 1923 , εμφανίζεται η «ζυπ-κυλότ» και δυο χρόνια μετά , τα … σορτς . Αντίθετα οι τεννίστες (άνδρες) , κατάφεραν να απαλλαγούν από τα μακριά τους παντελόνια , μόλις το 1950 .

foto No 3

Η «μάχη» ανάμεσα στο λευκό και τα παστέλ χρώματα , συνεχίζεται . Πολλοί προτιμούν το ολόλευκο , άλλοι τα παστέλ χρώματα …. Όπως και να έχει το πράγμα πάντως , σήμερα ο καθένας , μπορεί να φορέσει , O, TI TOY ΑΡΕΣΕΙ…. (foto No 4)

foto No 4

—————————————————————
Τί λέτε ; … πάμε … τέννις ;