Υπάρχει… ελπίδα ;

Πριν κάποια χρόνια, μια πολύ αγαπημένη φίλη από εδώ μέσα στο Διαδίκτυο, μου είχε γράψει, πως μια μικρή Ρομά μαθήτρια της, από ευγνωμοσύνη για το ότι της μάθαινε «γράμματα», της δώρισε με το τέλος της σχολικής χρονιάς… μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρό σταυρό να την έχουν καλά…
Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, αυτό το «μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», είχε στοιχειώσει τα όνειρα, την φαντασία μου και αρκετές ώρες της καθημερινότητας μου. Ζήλευα κατά κάποιον τρόπο και ήθελα να είχα βιώσει κι εγώ κάτι παρόμοιο… και έψαχνα μέσα στις αναμνήσεις μου, ώσπου, ναι… το βρήκα!
Θυμήθηκα μια εικόνα που είχα δει πριν χρόνια, έξω από ένα μικρό ορεινό χωριό της Θάσου: Η κεντρική πύλη του μικρού κοιμητηρίου του χωριού, από σκουριασμένη κιγκαλερία, γεμάτη με επαναλαμβανόμενους σταυρούς τυλιγμένους με σιδερένια τσαμπιά και φύλλα διονυσιακής αμπέλου, να γράφει το… «ένδοξο» και ειδωλολατρικό…»ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ».
Είχα νιώσει, ένα είδος… ευτυχίας τότε, θυμάμαι. Τελικά, η ευτυχία, είναι μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να ξέρεις πως να την… αναγνωρίσεις, όταν την συναντάς στις «πορείες» σου…
«ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ» ταμπέλα στο παλιό κοιμητήριο, «Μια ονειροπαγίδα κι ένας μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», δώρο μιας μικρής μαθήτριας στην δασκάλα της…
Δωδεκάθεο και Χριστιανοσύνη, παγανισμός και Ορθοδοξία, πορεύονται αγκαλιά στον μακάριο αυτό τόπο.
Λέτε να υπάρχει… Ελπίδα?

 

ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ

«Αν για κάτι μετάνοιωσα στη ζωή μου , είναι για τα κομμάτια ζωής , που άφησα να “δουλεύουν” στο … ρελαντί» … είπα κάποτε και κάποια φίλη καλή , μου αντιγύρισε ότι «Δεν μπορούμε μια ζωή με τσίτα τα γκάζια , κόντρα πάνω στην κόντρα , στην διαπασών τα γούφερ και να παίρνουμε τις “στροφές” με … τις μπάντες … Καμιά φορά χρειάζεται και το ρελαντί…για να πάρουμε δυνάμεις» …

Η απάντηση μου ήταν :

Κι εσύ έχεις δίκιο , αλλά κι εγώ έχω . Κι αυτό γιατί η έννοια του “Λάθε βιώσας” (υποζωή) , έχει άλλοτε , άλλη σημασία .

Άλλοτε είναι κολακεία ή έπαινος , και άλλοτε ρετσινιά ή κατηγόρια . Κι αυτό γιατί η επικρατούσα ερμηνεία του “λάθε βιώσας” περιγράφει τον περίπου λαθρόβιο άνθρωπο που κρύβει τις σκέψεις του και τις ενέργειές του, τον άνθρωπο που κινείται στο περιθώριο της δράσης και των γεγονότων, που ζει στο απυρόβλητο και του αρέσει το ετερόφωτο πεδίο μιας έως και παρασιτικής ζωής ….

‘Ομως υπάρχει και η άλλη ερμηνεία της υπέροχης αυτής Επικούρειας φράσης . Σε ελεύθερη διατύπωση το “λάθε βιώσας”, το “Ζήσε κρυφά” σημαίνει: Ζήσε απαρατήρητος, ζήσε ανεπιτήρητος, χωρίς κανέναν δυνάστη ή αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, καθώς και χωρίς κανέναν δούλο ή υπηρέτη από κάτω σου. Ζήσε με μπούσουλα την προσωπική σου ολοκλήρωση. Δώσε ακριβή λογαριασμό και φανερώσου με συνέπεια, πριν από όλα, στον εαυτό σου . Κι ακόμα, τήρησε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού χώρου. Φυλάξου από τις επιθέσεις φιλίας, και βεβαίως μην τις μετέρχεσαι και συ, αναγνωρίζοντας ότι όσο ευχάριστες (ή άλλο τι) μπορεί να είναι σε όσους τις ασκούν άλλο τόσο δυσάρεστες μπορεί να είναι σε όσους τις υφίστανται.
———————————-
Πόσο πολλά μπορούμε να πούμε … Αλλά ας μείνουμε εδώ .

Σας αγαπώ .

.

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 1966 … ΑΡΧΑΙΑ ΑΒΔΗΡΑ

Έγραψα «Αρχαία Άβδηρα» , γιατί πραγματικά είχαμε κατασκηνώσει 7 άτομα (φίλοι κολλητοί , όλοι) στον … αρχαιολογικό χώρο των Αβδήρων, που εκείνα τα χρόνια , ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένος και παρακμιακός …

Όλο το καλοκαίρι … δυό μήνες περίπου … μέσα σε μια μεγάλη παλιά στρατιωτική σκηνή (Κύριος οίδε από που είχε πέσει στα χέρια μας) . Ο ένας πάνω στον άλλο … Πέντε κορίτσια και δυό αγόρια όλοι στην ίδια ηλικία περίπου , από 16 ως 18 , εκτός από τον Νίκο τον … «Κώνωπα» (τον έναν από τους αρσενικούς της παρέας) , που «κόντευε τα 30»  (έτσι ονόμαζε τα 28 του χρόνια) και το έπαιζε ο «Αρχηγός» της παρέας και εδώ που τα λέμε , ήταν κιόλας . Ο … «Κώνωπας» με την κιθάρα του και την γλυκερή φωνή του , που μας γέμιζε με όμορφα τραγούδια και όταν τέλειωνε το ένα (τραγούδι) ώσπου να σκεφτεί ποιό να παίξει μετά , «γρατζουνούσε»  ένα αυτοσχέδιο … ταξίμι που ήταν και το καλύτερό μας , γιατί το τραγουδούσαμε – ουρλιάζαμε όλοι μαζί με κέφι :

«Καπνίζω τσιγαράκι Ματσάγγου,

Ματσάγγου , Ματσάγγου , Ματσαααααάγγου …»

Όμως … δεν θέλω να μιλήσω για τον Κώνωπα (ίσως το κάνω μια άλλη φορά) , αλλά για ένα μόνο κομμάτι της ζωής μας εκεί … Εκεί , στα Αρχαία Άβδηρα …

Τα μεσημέρια στη θάλασσα για κολύμπι και μετά , απλώναμε τα μαγιό για να στεγνώσουν , πάνω στα παντού σπαρμένα … αγγεία  και ηλιοθεραπεία πάνω σε ξαπλωμένους κίονες και άλλες αρχαίες «πέτρες» …

Τα βράδια όταν πίναμε κανένα ούζο … μπερδευόμασταν και νάσου μέσα στα σκοτάδια και ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος και ο Πρωταγόρας … Και αν τα κοπανούσαμε λίγο παραπάνω , μας κουβαλιόταν και ο … Ηρακλής κι ο Άβδηρος ο κολλητός του … για να μην πω πως κάπου κάπου (όταν το παρακάναμε με τα τσίπουρα) , μας αριβάριζε και ο Διόνυσος με θίασο πολυπρόσωπο , τις Μαινάδες και τους Έρωτες και τους Σειληνούς …
Και κάναμε σχέδια μ’ όλους αυτούς τους «κοντοχωριανούς» για το μέλλον μας … για την ζωή μας κι ονειρευόμασταν ότι μια μέρα , θα γινόμασταν κι εμείς κάτι … Κάτι μεγάλο και σπουδαίο και αληθινό …

Κι ύστερα ….

Κι ύστερα , ήρθε η Ζωή και μας «ξύπνησε» … Και τα σάρωσε όλα αυτά και δεν άφησε τίποτα όρθιο , παρά μόνον κάτι αναμνήσεις από ακούσματα και εικόνες …

Ας είναι όμως … Καλό ήταν όσο κράτησε …

Καλή ήταν όσο κράτησε η Νιότη … Η άγρια , πρώτη νιότη …

Καλά περάσαμε …

 

ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ … κι ας «παίζει» καύσωνας .

Είπα να μην ξανανεβάσω ποστ μέσα στο καλοκαίρι …

Εντάξει … Μη φωνάζετε και διαμαρτύρεστε όλοι μαζί … γιατί έχω την ΑΠΟΛΥΤΗ δικαιολογία : Έχω … γάμο ! Όχι καλέ … δεν παντρεύομαι εγώ . Άϊ στο καλό σας , τί πλάκα έχετε … Παντρεύω τον μεγάλο μου γιο . Και η συμπεθέρα μου , με .. . έχει φάει στην στροφή . Δηλαδή , έχει αναλάβει σχεδόν τα πάντα , ενώ εγώ δυο δουλειές μου ανέθεσαν και από το αραλίκι , την τεμπελιά … και το blogging , δεν έχω κάνει ακόμα τίποτα . 

Είπα να μην ξανανεβάσω ποστ μέσα στο καλοκαίρι … , αλλά , σκαλίζοντας τα παλιά , βρήκα μια διαδικτυακή «συζήτηση» , με έναν πολύ καλό μου φίλο , περί Έρωτος (τι άλλο να περιμένει κανείς από μένα ; ) που σκέφτηκα να την ανεβάσω σαν ποστ , να μην γκρινιάζετε κι εσείς , να λέω πως έκανα το … καθήκον μου κι εγώ , να θεραπεύσουμε και τον καύσωνα δια της … Ομοιοπαθητικής , με κάτι … «καυτό» δηλαδή .

.

Δήλωνε λοιπόν ο διαδικτυακός μου φίλος , συντηρητικός και αυστηρός στα ερωτικά θέματα , και πως η φιλοσοφία του περί Έρωτος , δεν είναι μια  παραξενιά , έτσι απλώς για να διαφωνεί στην διαδικτυακή κουβέντα , αλλά αποτελεί γι αυτόν στάση ζωής , που με σεβασμό την τήρησε μέχρι τώρα . Αντιστάθηκε σε κάποιους που του έκρουσαν το καμπανάκι του κινδύνου , του να εμφανίζεται σαν ανιαρός λέγοντας πως το προτιμάει από τις προστυχιές του σύγχρονου λάϊφ στάϊλ και ότι σε τελευταία ανάλυση «Αν είναι ανιαρό … δεν πειράζει … είμαι κι εγώ ανιαρός !!! Από το να είμαι καθίκης και πρόστυχος, το προτιμώ» (τα λόγια δικά του) .

Ήθελα να του πω πως κάνει λάθος , … πως σκέφτεται λάθος , αλλά δεν ήθελα να τον πληγώσω , ούτε να τον προσβάλλω , γιατί επαναλαμβάνω πως είναι ένας πολύ-πολύ αγαπητός φίλος του Διαδικτύου , που είχα και την τύχη να τον γνωρίσω και δια ζώσης , και να τον εκτιμήσω , ακόμα περισσότερο . Έτσι λοιπόν , αφού σκέφτηκα αρκετά , του απάντησα έτσι :

Σέβομαι απόλυτα τον άνθρωπο , που σε πείσμα και αντίθετα με την γνώμη των πολλών , δηλώνει “στάση ζωής” … και δεν θα αντιμαχήσω μαζί σου .

 Όμως κι εσύ , οφείλεις να παραδεχτείς , πως το … αντίθετο του “ανιαρός” δεν είναι το “καθίκης”. Είναι απλά ο … ενδιαφέρων …

Όσο για την προστυχιά στον έρωτα , άκου μια πολύ σύντομη ιστορία :
Σαν ήμουνα μικρή , καμιά φορά παρακολουθούσα την μάνα μου που μαγείρευε και κάποια πράγματα , μου φαινόντουσαν παράξενα και ακατανόητα .
Κάποτε την ρώτησα
– Μαμά , η ρίγανη , είναι πολύ ακριβή ;
– Όχι αγάπη μου , ούτε καν φθηνή δεν είναι . Τζάμπα την έχουμε … εδώ παρακάτω πάω και την μαζεύω το καλοκαίρι .
– Τότε γιατί βάζεις τόση λίγη , και δεν βάζεις μια χούφτα να νοστιμίσει πιο πολύ το φαγητό ;
– Γιατί αν βάλω πολύ ρίγανη , το φαγητό θα πικρίσει , ενώ αν βάλω λίγη , θα νοστιμίσει …
————————-
Έτσι λοιπόν φίλε μου και η … προστυχιά στον έρωτα , είναι σαν την ρίγανη στο φαγητό …. Μια πολύ μικρή δόση , νοστιμίζει τον έρωτα … Μεγαλύτερη … όντως τον χαλάει .
Κι όταν σερβίρεις , ή γεύεσαι … νόστιμο έρωτα , η ζωή σου γίνεται ομορφότερη .

Και όταν μου ζήτησε να μην μεγαλοποιώ τα πράγματα , ονομάζοντας τον Έρωτα «Θεό» , συνέχισα :

Μα … δεν είμαι εγώ που παρουσιάζω τον Έρωτα σαν θεό . Πριν 3000 χρόνια (πάνω-κάτω) , θεό τον ονόμασαν οι αρχαίοι παππούδες μας , ο Πλάτωνας , ο Αριστοτέλης , ο Σοφοκλής , ο Αριστοφάνης , ο Ησίοδος , ο Όμηρος , ακόμη και ο … γείτονας (Λατίνος) Βιργίλιος (“Omnia vinsit deus amor” = Τα πάντα νικάει ο θεός έρως) … Και ξέρεις , ό, τι κι αν είπαν οι αρχαίοι μας , δεν βρέθηκε ούτε ένας (ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ) , τόσες χιλιάδες χρόνια μετά , να τους αμισβητήσει και να αποδείξει λογικά την αμφισβήτηση του .
Όσο για το “Ο θεός όλο κακίες φέρνει στον κόσμο” , που λες έχω να πω , πως το καλό και το κακό , καλέ μου ενυπάρχουν μέσα μας … Μέσα στον καθένα μας . Θεοί και Δαίμονες , συμβιούν μέσα στην ψυχή μας και είμαστε εμείς , που θα τους “ξαμολήσουμε” στις στράτες μας για να κάνουμε το καλό , ή το κακό .
Εδώ μέσα (το μυαλό μου δείχνω) , κατοικεί η Καλοσύνη αγκαλιά με την Κακία .
Εδώ μέσα (την καρδιά μου δείχνω τώρα) κατοικοεδρεύουν από γεννήσεως του νοήμονος διπόδου η Αρετή με την Αμαρτία … Μαζί …Μαζί φίλε  μου , και είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για το τί θα βγάλουμε προς τα έξω …
Κανένας “θεός” δεν ορίζει την μοίρα μας … Κανένας θεός , δεν είναι τόσο … μάγκας , που να μπορέσει να μας κάνει καλούς , κακούς , ή λιγότερο καλούς και κακούς ….
Μόνοι μας , και απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις μας , θα πορευόμαστε στην σύντομη ζωή μας …
Γι αυτό λοιπόν … ό, τι φάμε ό, τι πιούμε κι ό, τι αρπάξει ο … » ξέρετεποιός» μας …

====================================================

Καλή αντάμωση το Φθινόπωρο .

 

ΔΕΚΑ (με τόνο …)

Αγαπώ , πολλά πράγματα . Θα μπορούσα ώρες , μέρες , μέχρι και χρόνια να τα απαριθμώ και να μιλώ γι αυτά .

Όμως η καλή διαδικτυακή μου φίλη Αγράμπελλη , μου ζήτησε να γράψω ΜΟΝΟ … δέκα . Κι εγώ επειδή είμαι ευπειθής , σκέφτομαι να υπακούσω .

Πάμε λοιπόν :

———————–

1. Αγαπώ την … αδεξιότητα στην φάση της πρώτης γνωριμίας . Την ειλικρινή όμως αδεξιότητα , που αν μη τι άλλο , φανερώνει αθωότητα , μια Αρετή , που εν πολλοίς εκλείπει στις μέρες μας εμάς των … ενηλίκων .

.

2. Αγαπώ τις γάτες … Δηλαδή , όλα τα ζώα τα αγαπώ , αλλά τις γάτες , τις λατρεύω . Λατρεύω το ότι πρέπει να κοπιάσεις για να κερδίσεις την αγάπη της γάτας , την προσοχή της , την προτίμησή της στο πρόσωπό σου . Λένε πως … είναι αχάριστες . Λάθος . Απλά , θέλει κόπο και τρόπο , και υπομονή και επιμονή για να σε βάλει στην καρδιά της … Και εμένα (προσωπικά) , μου αρέσουν τα δύσκολα . Τα «εύκολα» , τα βρίσκω λίγο … νερόβραστα …

.

3. Αγαπώ τις … αναμνήσεις μου . Πιστεύω ακράδαντα στο «Παρελθόν δεν είναι ό, τι έζησες , αλλά ό, τι θυμάσαι» και το έχω κάνει όχι μόνο τσιτάτο μου , αλλά και τρόπο ευζωίας . Άλλωστε κι αυτό το blog , στις αναμνήσεις μου στηρίζεται εν πολλοίς … Όχι αποκλειστικά , αλλά … εν πολλοίς .

.

4. Μου αρέσει (αγαπώ) η ενασχόληση με τις «ρίζες» μου … Όχι , όχι … δεν είμαι φυτό , ούτε … «γλάστρα» (αν θα εμφανιστώ δίπλα σε κάποιον διάσημο , θα φροντίσω να είμαι ισάξια του τουλάχιστον και όχι διακοσμητικό στοιχείο της εικόνας… Μου αρέσουν οι … πρωταγωνιστικοί ρόλοι) . Όταν λέω «ρίζες» , εννοώ τους αγαπημένους μου ανιόντες . Αγαπώ , να ψάχνω στο βάθος του χρόνου και να μαθαίνω όσα μπορώ πιο πολλά γι αυτούς απ’ τους οποίους προήλθα .

.

5. Με ευχαριστεί το διάβασμα . Είναι από τις αγαπημένες μου ασχολίες , αλλά αγαπώ το … χαρτί των βιβλίων . Το τρίξιμο που κάνει καθώς το ξεφυλλίζεις μέσα στην σιωπή , η μυρουδιά του , που είναι μοναδική , η αίσθηση που αφήνει στα δάχτυλά σου όταν το χαϊδεύεις , το γεγονός ότι μπορείς να τσακίσεις ένα φύλλο του (αν και ο μπαμπάς μου πάντα μου έλεγε «να μην τσακίζεις ποτέ ένα βιβλίο Άννιτσκα … Είναι ζωντανό … Πονάει» ) , να υπογραμμίσεις κάτι , να γράψεις μια κρυφή σου σκέψη στα περιθώρια , ένα στιχάκι σαν το «Ενθυμού και μή λησμόνει , πίνε τσάι με λεμόνι , βούτα κι ένα μπισκοτάκι , και θυμήσου τον …. άκη» , ένα κρυφό «Σ’ αγαπώ» , να βάλεις ανάμεσα στα φύλλα του το … λουλουδάκι , που σου χάρισε ,αφού το φίλησε πρώτα …

.

6. Τα τελευταία 35 χρόνια της ζωής μου , τα έζησα μέσα στα χειρουργεία … Αγαπούσα την δουλειά μου , αλλά πάνω απ’ όλα , αγαπώ την εικόνα και την μυρουδιά της ήσυχης μισοσκότεινης χειρουργικής αίθουσας … Πολλές φορές , τα βράδια των εφημεριών , όταν δεν είχαμε δουλειά , λάτρευα να μπαίνω στην κλειστή αίθουσα , την ήσυχη , την αποστειρωμένη , με τον ελαφρό ιώδη φωτισμό , και έννοιωθα σαν να μπαίνω σε μια … αγκαλιά αγάπης … Μια αγκαλιά , που με κανάκεψε , με συντρόφεψε , με τάϊσε για τόσο πολλά χρόνια … Και κάποιες φορές ανέβαιναν δάκρυα στα μάτια μου , όπως δάκρυζα από περηφάνεια , όταν έλεγε κάποιος κάτι καλό για τα … παιδιά μου …. Δεν πηγαίνω πια … Ωστόσο , δεν έπαψα ποτέ να την αγαπώ .

.

7. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου , με εντυπωσίαζε το Αρχαίο Θέατρο . Λάτρεψα και λατρεύω το Αρχαίο Δράμα και στις δυο μορφές του (Τραγωδία , Κωμωδία) με ιδιαίτερη προτίμηση στα «κομμάτια» του Χορού . Σαν ήμουνα μικρή , δεν είχα και πολλές ευκαιρίες να παρακολουθήσω αρχαίο θέατρο (βασικά δεν είχαμε τα … δέοντα χρήματα) και γι αυτό το παρακολουθούσα στο ραδιόφωνο στις εκπομπές «Το θέατρο της Τετάρτης» και «Το θέατρο του Σαββάτου» , αλλά και με θιάσους (βασικά το ΚΘΒΕ) στα αρχαία θέατρα των Φιλίππων και της Θάσου , που μπορούσα με χίλιες γκρίνιες και παρακάλια βέβαια , να έχω πρόσβαση . Εκτός αυτών , διάβαζα σαν τρελλή τις Τραγωδίες των τριών μεγάλων Τραγικών και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη . Στα 18 μου (μιλάμε για την 10ετία του ’60) , είχα διαβάσει (όποιος θέλει το πιστεύει) … όλο το αρχαίο Δράμα (των τριών Τραγικών) και απήγγειλα όλη την Αντιγόνη του Σοφοκλή απ’ έξω … Τέτοια «βίδα» … Τέτοιος έρωτας .

.

8. Αγαπώ τον ρυθμό των 9/8 στην λαϊκή μουσική , δηλαδή τον ζεϊμπέκικο χορό … Λένε πως είναι … αντρικός χορός … Μπορεί … Πάντως έτσι και πέσουν οι πρώτες νότες , ένα «κρακ» κάνει η καρδιά μου και θέλω να σηκωθώ να τον χορέψω … Και έτσι κάνω . Με το ένα χέρι στην καρδιά και το άλλο απλωμένο να θέλει να αγγίξει τον Θεό …

Μεγάλη αγάπη τα 9/8 …

.

9. Όλους τους φίλους μου τους αγαπώ , αλλά κάποιους ακόμα πιο πολύ … Είναι οι φίλοι της … «σκιάς» . Αυτοί που για λόγους που διάλεξαν ή τους επιβλήθηκαν , παραμένουν στην σκιά και ποτέ στο προσκήνιο της ζωής μου . Πάντα στο σκοτάδι των «παρασκηνίων» , αλλά που … ακόμα κι από εκεί , πίσω από τις κουΐντες , τα φώτα και τα «μπιζαρίσματα» , ξέρω ότι θα μένουν εκεί και θα με αγαπάνε πάντα το ίδιο … Είτε είμαι πάνω στην σκηνή , είτε όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν και θα κατέβω από το πάλκο …

Ξέρω , πως κάποιοι από αυτούς , αυτή τη στιγμή … με διαβάζουν . Θέλω να τους πω ότι … «κι εγώ σας αγαπώ το ίδιο» …

.

10. Για το δέκα το καλό , άφησα το να σας μιλήσω για το τί αγαπώ πιο πολύ στο θέμα … Έρωτας …

Αγαπώ τον «δειλό εραστή» … Και όταν λέω «δειλό εραστή» , εννοώ την ανεπαίσθητη εκείνη δειλία , τον στιγμιαίο δισταγμό , την μικρή και λιγόχρονη αμήχανη συστολή , πριν από το πρώτο ερωτικό χάδι …

Δεν θα πω πιο πολλά . Δεν με παίρνει να πω πιο πολλά … Θα αφήσω να σας «μιλήσει» ένα ποιητικό μου πόνημα , από τα τελευταία που έγραψα (περίπου το 1993 … τα τελευταία χρόνια , δεν γράφω πια ποίηση) :

ΤΟΥ ΔΕΙΛΟΥ ΕΡΑΣΤΗ

—————————-

Κι αν είναι να πεθάνω ,

τώρα ας πεθάνω .

Τώρα , που όλα προσεγγίζουνε στο φως .

Τώρα που οι χαρές , παίρνουνε σχήμα

κι οι ομορφιές οριοθετούνται μέσα στα δικά μου πλάνα.

Τώρα που οι ικανοποιήσεις

κυματιστά ,

απαλά ,

έρχονται πάνω μου ,

σαν τ’ ακροδάχτυλα

του δειλού εραστή .

*************************************

Όποιος νομίζει ότι θέλει να μου (μας) πει δέκα  «αγαπώ»  του , ας μου (μας) τα πει .

Είτε μου τα πεί , είτε όχι , εγώ … θα τον αγαπώ το ίδιο , γιατί πρέπει να σας πω , πως … ΑΓΑΠΩ όλους τους φίλους μου τους bloggers …

Αυτό το τελευταίο , δεν είναι η … ενδέκατη αγάπη μου (είπα , ότι είμαι ευπειθής και θα γράψω μόνο 10 αγάπες μου) … Είναι ο … τόνος στο δέκα … (10′ )… Δέκα με τόνο , λοιπόν .

 

Karagöz Türk olduğunu … Ama Ezop, bir Yunan

Διακόπτουμε το … ποιητικό πρόγραμμα μας , με τίτλο «Καλοκαιρινή Ραστώνη» για να να σας μεταφέρουμε φρέσκια-φρέσκια (και επίκαιρη) ιστορία από την παραλία :

*************************************

Δεν μου αρέσουν οι κοσμικές και πολυάνθρωπες πλαζ . Και όχι μόνο τώρα , αλλά και από παλιά , από την εποχή των … θανατηφόρων bikini , και της νεανικής έπαρσης , αυταρέσκειας και … αλαζονείας . Συνηθίζω τις κάπως απόμερες ακτές , όχι και τελείως έρημες (μην αγριευτώ κιόλας) .

Στην συγκεκριμμένη παραλία , 2-3 χιλιόμετρα δυτικά της Μαρώνειας , δεν πήγαινα μέχρι φέτος γιατί υπήρχε μια κακογραμμένη ταμπέλα που έλεγε : «Η ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ , ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ , ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΑΓΙΩ» … Όχι γιατί είμαι γυμνίστρια , αλλά γιατί η ταμπέλα αφορούσε τις Μουσουλμάνες λουόμενες που βουτούσαν στην θάλασσα με τα τσαντόρ και τις μαντήλες , ακόμα (οι κάπως νεώτερες – μοντέρνες) και με τις … καμπαρντίνες . Και μη βιαστείτε να με κακοχαρακτηρίσετε σαν … ρατσίστρια (δε πάει να μπαίνουν στην θάλασσα και με maxi τσιντσιλά και 15ντάποντη Louboutin , ποσώς με ενδιαφέρει) . Εκείνο που με ενοχλούσε , ήταν το ότι οι άνδρες τους , (πατεράδες , αδελφοί , γιοί , σύζυγοι , αρραβωνιαστικοί) χαιρόντουσαν την παραλία με τα παρδαλά και στενά μαγιώ τους (ε, να είναι πασιφανές το αποτέλεσμα του ΧΥ γονιδίου τους και της τεστοστερόνης και το «ποιός είναι ο Αρχηγός , εδώ μέσα» , ενώ αυτές με τα φουσκωμένα τσαντόρ και καμπαρνίνες σαν σημαδούρες ή σαν … αλεξίπτωτα πεσμένα στη θάλασσα , ένα πράμμα …

Φέτος όμως , τα πράγματα άλλαξαν . Πρώτα , εξαφανίστηκε η … ταμπέλα και (δεν ξέρω αν ακολούθησε ή προηγήθηκε της εξαφάνισης της ταμπέλας)  συνέβη και κάτι άλλο :  εξαφανίστηκαν και τα … αλεξιπτωτοειδή μαγιώ . Η παραλία συμμαζεύτηκε , καθαρίστηκε εντυπωσιακά και εμπλουτίστηκε με λεπτό λείο χαλικάκι , χορτάρινες ομπρέλλες , ντουζ , WC , και αποδυτήρια … όλα προσφορά του τοπικού Δήμου (ε, ρε κατακαημένε … Καλλικράτη , που έκανες κάποιους και χέ… καν από τον φόβο τους … ) .

Έτσι αποφάσισα να κάνω την εν λόγω ακτή τον χώρο , όπου θα απολάμβανα την θάλασσα για φέτος ….

Κάθησα … δίπλα τους . Εκείνος , γύρω στα 45 γοητευτικός και ευγενέστατος . Τούρκος . «…Φαρμακοποιός από την Προύσσα» , μου συστήθηκε με τα εντυπωσιακά καλομιλημένα ελληνικά του . «Μη θαρρείτε πως είμαστε καλύτερα …  και στην Τουρκία , πολλά προβλήματα κι εμείς … οικονομικά κυρίως . Έχουμε συγγενείς εδώ στην πόλη σας και είπαμε να τους δούμε και να το συνδυάσουμε και με διακοπές … Φθηνές σχετικά … » μου χαμογέλασε . Εκείνη , όχι μεγαλύτερη από 30 , ‘ομορφη , λίγο γεματούλα , μοντέρνα , έρριξε επάνω της ένα μαυροκόκκινο παρεό , πριν μου δώσει ευγενικά το χέρι της «Δεν γνωρίζω Ελληνικά» μου είπε σπασμένα και κοκκινίζοντας ελαφρά με κάποια συστολή . Ασχολιόταν ήσυχα χωρίς φωνές και υστερίες («Γιωργάκηηηηη όχι στα βαθιά» και «φάε σκασμένο … μ’ έφαγες»  ) , με τον 6χρονο γιο τους τον Αϊντίν , που ήταν ο μόνος που δεν μου χαμογέλασε ούτε για δείγμα (ωστόσο , μού’ ριχνε κλεφτές ματιές … τον πήρα χαμπάρι) .

Τα παιδάκια (ασχέτως εθνικότητας) στην παραλία , έχουν μία πολύ κακιά συνήθεια … Ουρλιάζουν διάφορα και ανατριχιασμένη αναπολώ την εποχή του … Ηρώδη , βρίσκοντας του διάφορα … ελαφρυντικά …

Την πρώτη φορά που ο μικρός Αϊντίν ούρλιαξε «Yardiiiiiim» (βοήθειαααα) , πετάχτηκα επάνω σαν παλαβή έτοιμη να του αρχίσω ΚΑΡΠΑ (Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση) . Ξαναξάπλωσα προσπαθώντας να αποφύγω το έμφραγμα ή το εγκεφαλικό … έστω το ένα από τα δύο που με απειλούσαν … Την δεύτερη φορά , προσπαθώντας να … καταπιώ την βλαστήμια που μου ανέβηκε μέχρι τα δόντια , πνίγηκα και άρχισα να βήχω φτύνοντας δεξιά και αριστερά . … Ο φαρμακοποιός , έτρεξε προς το μέρος μου και η νεαρή χανούμισσα προς το μέρος του Αϊντίν που χαχάνιζε χαιρέκακα … Τον πήρε στην αγκαλιά της και μουρμουρίζοντας του μαλακά στο αυτί τον παρέδωσε στον εκνευρισμένο πατέρα του που αρπάζοντας τον από το αυτί , άρχισε να τον μαλλώνει αυστηρά .

– Αφήστε τον σε μένα (του είπα μαλακά) . Μόνο σας παρακαλώ μεταφράστε του για να καταλαβαίνει … Έλα εδώ σε μένα Αϊντίν (μπορώ να μιλώ λίγα Τούρκικα) , να σου πω ένα … παραμύθι , που είπε ένας μεγάλος , πολύ-πολύ γέρος παραμυθάς , ο Αίσωπος . Ο Αϊντίν κοίταξε ερωτηματικά τον πατέρα του (την μάνα του … την «έγραψε» κανονικά) και πλησίασε γεμάτος απορία και με γουρλωμένα τα ολοστρόγγυλα ματάκια του :

Άρχισα να του διηγούμαι , αργά για να μεταφράζει ο πατέρας του τον μύθο του Αισώπου με τον τσομπανάκο , που φώναζε συχνά για πλάκα «Λύκος στα πρόβατα !» , και στο τέλος , όταν ήρθαν οι λύκοι , δεν τον πίστευε κανείς πια . … Ο μικρός έδειξε φοβερά εντυπωσιασμένος και με το τέλος του παραμυθιού , έπιασε να κουβεντιάζει με τον μπαμπά του , για το πόσο του άρεσε το παραμύθι και αν το παραμύθι ήταν Τούρκικο ή Ελληνικό … Όταν ο πατέρας του , του απάντησε «Ελληνικό» έδειξε φοβερά απογοητευμένος και ξαναρώτησε για να ξαναπάρει την ίδια απογοητευτική απάντηση . ‘Εμεινε για λίγο σκυθρωπός και αμίλητος και μετά , μαζεύοντας όλο το κουράγιο του με πλησίασε ψιλοστριφνιασμένος , και σε μια προσπάθεια να … πάρει το αίμα του πίσω , στάθηκε από πάνω μου και …. :

– Karagöz Türk olduğunu (Ο Καραγκιόζης , είναι … Τούρκος)

Δεν ξέρω το γιατί , αλλά μου ήρθε να του ρίξω μια … ξεγυρισμένη σφαλιάρα … Συγκρατήθηκα και με χαιρέκακο χαμόγελο , του αντιγύρισα σε άπταιστα Τουρκικά :

– Ama Ezop, bir Yunan (Αλλά , ο Αίσωπος , Έλληνας) …

Ταράχτηκε … Γύρισε με μια ξέπνοη ελπίδα στον «σοφό» πατέρα του αλλά αυτός του έγνεψε … «ναι» και γυρνώντας ηττημένος πίσω , χώθηκε στην αγκαλιά του (είχε ξεχάσει παντελώς και την θάλασσα και τα παιχνίδια) .

Ο πατέρας του χαϊδεύοντας τον συνεχώς του μίλαγε ψιθυριστά (δεν μπορούσα να ακούσω) μέχρι που ο μικρός με ξαναπλησίασε αλλά με υφος χαμένου (όλη η παλιά του αλαζονία , είχε χαθεί) και μου μουρμούρισε στα Τούρκικα , που φυσικά μετάφρασε ο μπαμπάς του

– Αν σας  δώσουμε τον Καραγκιόζη για δικό σας , θα μας δώσετε για δικό μας τον … Αίσωπο ;

– Ούτε για πλάκα … Χάρισμα σου ο Καραγκιόζης (τώρα που το ξαναθυμάμαι ντρέπομαι … Θα μπορούσα να πω ένα απλό «όχι» … και γιατί όχι , ακόμα και ένα ψέμμα θα μπορούσα να του πω) .

Ο Αϊντίν γύρισε και κοίταξε τον πατέρα του κι εκείνος μετάφρασε κουνώντας μόνο τα χείλη του σε ένα απλό «yok» (= όχι) … Ο μικρός , βουρκωμένος επέμεινε :

– Αν σας δώσουμε την Προύσσα , θα μας δώσετε τον Αίσωπο ;

Ο πατέρας του μετέφρασε σύντομα σύντομα και αμέσως του φώναξε αυστηρά «Έλα εδώ … Φεύγουμε … ενοχλείς την κυρία» …

Ήθελα να πω «χάρισμα σας και η Προύσσα , δεν μου παίρνεις τον Αίσωπο , ούτε με την … Κωνσταντινούπολη» … αλλά είπα ένα απλό «yok»  κι εγώ και άρχισα να τα μαζεύω … Ήδη είχε μαζέψει σύννεφα προμηνύοντας μπουρίνι … Έτσι είχα και ένα άλλοθι για να φύγω … Έφυγαν ωστόσο , πριν από μένα , χαιρετώντας με ευγενικά …

———————————————————–

Θα αλλάξω (μάλλον) και πάλι παραλία ….

.

Στο βιντεάκι βλέπετε την ακτή της παρ’ ολίγον … ανταλλαγής …

 

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΕΡΩΤΑΣ …

«Ένας νέος Έρωτας , παραμερίζει την Αγάπη” , είπε κάπου ο αρχαίος Τραγωδός , ο Ευριπίδης …
«Ισχύει αυτό ;» , με ρώτησε κάποιος φίλος , προφανώς ψιλοσοκαρισμένος από το … τσιτάτο του Τραγωδού .

———————————-

Σκέφτηκα πάρα πολύ πριν του δώσω μια απάντηση .

Η αλήθεια είναι , πως το αρχαίο Δράμα , με όλους τους εκφραστές του , ύμνησε τις διαχρονικά μεγάλες αξίες της ζωής και προσπάθησε να δώσει έμφαση στην καλή πλευρά του ανθρώπου … Μπορεί να περιγράφονται μεγάλα πάθη και λάθη της ανθρώπινης φύσης , αλλά πάντα στο τέλος υπερισχύει το Καλό . Κι αν ακόμη το Καλό αργεί ή δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα , ο καλός Τραγωδός , πάντα βάζει τον … «από μηχανής Θεό»  , να δίνει λύση υπέρ του Αγαθού , της Αρετής , της Ηθικής , του Δέοντος και του «κάλλους ψυχής» …

Τί … τρέχει όμως εδώ ;

Για να  πω την αλήθεια , κι εμένα με ξένισε με το που το πρωτοδιάβασα … Το κράτησα και το ανέφερα μόνο και μόνο γιατί νοιώθω δέος απέναντι στην σοφία του μεγάλου Τραγωδού …

Διαβάζοντάς το όμως ξανά και ξανά και προσέχοντας το καλύτερα (ίσως και καλοπροαίρετα) , πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί . Γιατί ;… Μα , γιατί μιλάει για πρόσκαιρο παραγκωνισμό («παραμερίζει» ) και όχι για κατάργηση  της Αγάπης …
Ο καινούριος έρωτας … έχει μια ορμητικότητα και λάμψη , που μοιάζει να τα ισοπεδώνει όλα και να θαμπώνει τα πάντα … Πρόσκαιρη όμως … με ημερομηνία λήξης . “Ιμέρειος κήλων” (πουλάρι σε οίστρο) ονομάσθηκε από τον Όμηρο και δεν είχε άδικο . Κάποτε όμως ο “ίμερος” ξεφτίζει , τα πουλάρια ξαναγυρνούν στην καθημερινότητα τους και το μόνο σίγουρο κεφάλαιο που μας απομένει είναι η Αγάπη , που … τυχερός όποιος “πλούτισε” μ’ αυτήν , κι ας μην έχει την …γκλαμουριά , ενός “νεαρού” έρωτα .

.

Αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη και εκτίμηση , στον διαδικτυακό φίλο Νίκο Λιολιόπουλο .

 

BLOGGER από το … 1966 !…

Μάλιστα καλοί μου φίλοι και συμπλόγκερ(ς) … Μπλογκάρω (τί είπα πάλι ;… θα με «φτύσει» ο Μπαμπινιώτης) , από τον … περασμένο αιώνα και συγκεκριμένα , από το 1966 . Δηλαδή και παλιότερα από το 1966, αλλά τα πιο παλιά ποστ , είναι χαντακωμένα στο πατάρι , μέσα σε σκονισμένα χαρτοκιβώτια , μαζί με ξεραμένα λουλούδια , χαρτάκια με συνθηματικά , ερωτικές επιστολές , φωτογραφίες που γράφουν … «εις ένδειξιν , αγάπης αιωνίας» , μαθητικά πονηρά λευκώματα , και άλλα …. μουσειακά είδη της … πάλαι ποτέ νεότητας (μου) …

Στην δε παραπονιάρικη σχεδόν ευγενική αίτηση μου , προς τους … άντρες της ζωή μου , που αυτή την εποχή αναπνέουμε κάτω από την ίδια στέγη , να μου τα κάνουν download …. από το πατάρι … πήρα τις εξής απαντήσεις :

Ο σύζυγος : «Α πα πα !… η σκάλα είναι ψιλοδιαλυμένη κι εγώ παραβάρυνα τελευταία . Τί θέλεις ;… να σπάσω κανένα γοφό και νά’ χουμε άλλα ;… Παράτα αυτό το γ@…νο το blogging και έλα να δούμε καμιά ταινία στην NOVA ….» . (Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου … Από εκείνη την ώρα προσπαθώ να θυμηθώ το όνομα της αρχαίας εκείνης συζυγοκτόνου … Κλυταιμνήστρα την έλεγαν ;;;… ναι , … θαρρώ  Κλυταιμνήστρα … ) .

Ο μεγάλος μου γιός : «Δεν θα είσαι με τα καλά σου μαμά … Να βουτηχτώ στην σκόνη , για να γράψεις εσύ … ποστ ; Έλεος ρε μαμά … παράτα το το blogging … Κάνε ένα χόμπυ της … ηλικίας σου» . (Επίσης προσπαθώ να θυμηθώ το όνομα εκείνης της αρχαίας παιδοκτόνου … Μήδεια ;;;… Ναι , θαρρώ … Μήδεια … Αχ, τώρα που το λέω … πώς πεθύμησα , ένα … μυδοπίλαφο… ) .

Ο μικρός μου γιός : «Τώρα ;;;»… (και μετά από 10 λεπτά) : «Δεν μπορώ ρε μάνα … Είμαι πολύ κουρασμένος … από προχθές , που φύλαξα δυο ολόκληρες ώρες σκοπιά … Ανέβασε ποστ , χωρίς … αποδεικτικά στοιχεία … Όπως και νά’ χει σ’ αγαπούνε τόσο αυτοί οι φίλοι σου οι bloggers , που θα σε πιστέψουν χωρίς να σκανάρεις και να ανεβάσεις όλα αυτά τα .. αρχαιολογικά ευρήματα που στίβιασες στο πατάρι …»  (Αυτός τουλάχιστον , δεν μου έβρισε , ούτε μου αποπήρε το blogging . Να θυμηθώ να τον χαρτζιλικώσω γενναία το βραδάκι) .

Ο πατέρας μου : … που θα έβαζε αμέσως την μητέρα μου , να μου κατεβάσει τις κούτες από το πατάρι … δυστυχώς έχει 27 χρόνια που απεδήμησε εις Κύριον .

Ο αδελφός μου : Είμαι … μοναχοπαίδι (δεν έχω αδέλφια) ..

……. Τί μας έμεινε ; … Α, ναι …

Ο Τζαήτ , μουσουλμάνος φίλος και οικιακός βοηθός : (από το κινητό) : » Αχ , κομψού Σίλια , δεν γίνεται σήμερα … Σήμερα έχουμε Σεκέρ Μπαϊράμ … μεγάλη γιορτή … Θα έρθω να σου τα κατεβάσω (τα … ποστ από το πατάρι βρε … μη γελάτε) , το Σάββατο (Τα Σαββατοκύριακα , δεν γράφω ποστ , με τίποτα … Είναι πεσμένη , η … αναγνωσιμότητα . Με την ευκαιρία να δεις … πώς την λέγανε εκείνη την … Τουρκοφάγα αγωνίστρια του ’21 ;… Λασκαρίνα … κάπως ;… Μάλιστα … Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα , καλή της ώρα … ) .

—————————————————

Έτσι λοιπόν , αρκεστείτε καλοί μου φίλοι στο πιο εύκαιρο , από τα παλιά μου ποστ που φέρει τον τίτλο «Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ»  και χρονολογείται από τον Νοέμβριο του 1966 , για να πεισθείτε πως ήμουν ήδη μπλόγκερ , σε μια εποχή που κάποιοι από σας , δεν είχατε καν … γεννηθεί .

Ήμουν 17 χρονών , δεν με υποχρέωσε κανείς να το γράψω (ήταν πάντα το χόμπυ μου και η μεγάλη μου λατρεία οι αρχαίοι) και προπαντός , δεν ήμουν κανένα βλαμμένο σπασικλάκι ή γλυφτρόνι των φιλολόγων δασκάλων μου .

Ιδού :

.——————————————————

Καλοί μου άνθρωποι και συμπλόγκερ(ς) :

Αφού διαβάσετε προσεκτικά το πόνημα μου πάνω στην αρχαία Τραγωδία , θα ήθελα να μου απαντήσεται (αν δεν γίνομαι φορτική) , στα εξής τρία ερωτήματα :

1ον . Τί να υπαινίσσετο άραγε ο σύζυγος , με την έκφραση «‘Ελα να δούμε καμιά ταινία στην NOVA» ;… Μήπως , έχασα κάτι ;;;

2ον . Αν … (λέω «αν» ) την αίτηση για το πατάρι την έκανε στον μεγάλο μου γιο η … σκορδόπιστη , με την οποία νταλαβερίζεται τελευταία , θα ανέβαινε στο πατάρι , ή θα συνέχιζε να σιχαίνεται τις … σκόνες ;… (και μόνο που το είπα , μου ανέβηκε … η πίεση) .

3oν . Πού το ξέρει ο μικρός μου , ότι … με αγαπάτε ;…

==========================================

Φιλιά , από την … παλιότερη μπλόγκερ του Διαδικτύου …

Όταν μπλόγκαρα εγώ , η WordPress και Blogspot δεν βρίσκονταν , ούτε στις … προθέσεις των «γονιών» τους .

.

.

.

Αν θέλετε να διαβάσετε ευκολότερα το σκαναρισμένο κείμενο , πατήστε Ctrl και συγχρόνως ρολλάρετε την ροδέλλα του «ποντικιού» προς τα πάνω .

 

ΜΙΚΡΟΣ ΜΕΝ ΤΟ ΔΕΜΑΣ …

Χαρισμένο στον διαδικτυακό φίλο blogger Έφηβο .

Υπάρχουν κάποιες έννοιες , διαμορφωμένες μέσα μας με κάποιες εικόνες , που έχουν «στρογγυλοκαθήσει» (οι εικόνες) με τέτοια … εμμονή μέσα στον νου μας , που έχουν υποκαταστήσει ακόμη και την ίδια την έννοια …

Και εξηγούμαι :

Πχ , όταν λέμε «ζαχαροπλαστείο» , εννοούμε πάντα , κάτι γλυκό , άσχετα αν και τις (κάποιες) τυρόπιττες τις αγοράζουμε από εκεί . Όταν λέμε Νες-Καφέ εννοούμε τον στιγμιαίο καφέ και … όταν λέμε «παιδί» , εννοούμε κάτι μικροκαμωμένο …

Έτσι λοιπόν … «την πάτησα» με τον φίλο μου τον Έφηβο και τον αποκάλεσα … «Μικρόν το δέμας» , εννοώντας ότι είναι ακόμα παιδί …

Γιατί για την δική μου … κλάση (που λένε και στον Στρατό) ένας έφηβος , είναι ακόμα ένα παιδί ….

Πριν λίγες ημέρες , ήρθαν στο σπίτι για τις γιορτές και οι δυό μου γιοί (30 και 25 χρόνων) , που τα τελευταία χρόνια , ζουν μακριά μου . Το σπίτι , γέμισε φωνές , πηγαινέλα , μουσικές , παρατημένα πιάτα παντού , σκορπισμένα ρούχα και … χαρά . Χαρά γιατί εκεί μέσα ήταν τα … παιδιά μου . Τα παιδιά μου που για μένα είναι πάντα … δυό μικροκαμωμένα ξανθά γαλανομάτικα ανθρωπάκια , που πρέπει να … σκύψεις για να τα πάρεις στην αγκαλιά σου … Κι ας ειπώθηκαν φράσεις , όπως «Σκύψε βρε να σε φιλήσω» , «Άπλωσε χρυσό μου το χέρι σου στο μικρό πατάρι και πιάσε μου το … γιατί εγώ , πρέπει να βάλω την σκάλα» , «Τί κάνει το μωρό , τόση ώρα κλειδωμένο στο δωμάτιο ; – Τηλεφωνάει στην «έτσι» ρε μάνα .. έλεος πια» ….

Κι αν … (λέω «αν» ) , μου ζητούσατε να σας ζωγραφίσω την οικογένεια μου (γιατί , είρήσθω εν παρόδω , πως είμαι και ζωγράφος … τέλος πάντων… ) θα ζωγράφιζα , κάτι σαν … αυτό :

Γλυκέ μου φίλε Έφηβε :

Μην σε ξενίζει το ότι σε αποκάλεσα «Μικρόν μεν το δέμας» … Για μένα , είσαι κάτι σαν … ο τρίτος μου γιος … Είσαι σαν τα παιδιά μου …. Δηλαδή , ένα πλασματάκι , που παρ’ όλο το … 1.86 σου , δεν ξεπερνάς στο μπόϊ , το … αγριολουλουδάκι που φυτρώνει πλάϊ σου … ‘Ολα τα άλλα που σου είπα , ισχύουν .

————————————————-

Και μια και θυμηθήκαμε τους … αρχαίους παππούδες μας , η έκφραση είναι «μικρός μεν το δέμας , αλλά μαχητής» και κάποιοι λένε πως ο Πίνδαρος το αναφέρει ως «μικρός μεν τω δέμαϊ (Δοτική) αλλά μαχητής» .

 

Ο ΣΟΦΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ

Τέσσερα πράγματα πρέπει να κάνει ο σοφός Δικαστής :

1ον . Να ακούει με Ευγένεια .

2ον . Να απαντά με Σύνεση .

3ον . Να σκέπτεται με Σοβαρότητα .

4ον . Να αποφασίζει με Αμεροληψία .

———- ΣΩΚΡΑΤΗΣ ———–

Ακούγεται … απλό . Κι όμως …

Ακούτε φίλοι Δικαστές ; …

Ακούτε … είμαι σίγουρη …. Άλλωστε λένε πως είστε «τυφλοί» …. Όχι «κουφοί» …

============================

Αφιερωμένο , σε όλους τους Δικαστές , είτε είναι ήδη , είτε σκέφτονται να γίνουν .