Αργά το απόγευμα, γύρω στις εξίμισυ, βλέποντας μια ηλίθια ταινία κατασκοπείας (απ’ αυτές που δεν καταλαβαίνω τί και γιατί γίνεται και ποιος είναι ποιος και γιατί είναι αυτός που είναι)… δεν ξέρω πως και γιατί… με πήρε ο ύπνος…
Κλειστές οι βαριές κουρτίνες του καθιστικού, δροσιά από το κλιματιστικό, ησυχία (είχα προφτάσει και έκλεισα την TV) , με μόνο ήχο το απαλό γουργούρισμα του Ιγκόρ, που κοιμόταν στα πόδια μου… αφέθηκα να βουλιάξω στην τρυφερή αγκαλιά του νεαρού… Μορφέα. (το μυαλό μου… εκεί, εκείειειειεί… 
🙂 )
Και εκεί, βουλιάζοντας, ήρθε το… όνειρο:
Είχαμε λέει εκλογές, γιατί ο πονηρός Πανούλης, βλέποντας στις δημοσκοπήσεις τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ, αίρει την στήριξή του στον μικρό Αλέξη, πως και καλά, είναι προδότης για την σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία», στο γειτονικό μας κρατίδιο, παίρνειδυο-τρεις-πεντέξι ψήφους από την Χρυσαυγή, άλλους πεντέξι-εκατό από ΝΔ σφόδρα δυσαρεστημένους από τα… γουρλωτά μάτια του Κούλη και… ω του θαύματος, συμπληρώνει ένα 3,00001% και μπαίνει στην Βουλή. Στο μεταξύ, ο Κούλης, πρώτος μεν αλλά χωρίς αυτοδυναμία, με το ΠΟΤΑΜΙ να τον φτύνει (γύρω στο 1,50% το ΠΟΤΑΜΙ και δεν μπαίνει στην Βουλή, αλλά τον… φτύνει -έτσι είναι τα όνειρα αγάπες μου… δεν ξέρουν Μαθηματικά), με την Φώφη να λέει, «δεν έχω εγώ μυαλό για συγκυβέρνηση, έχω τα νεύρα μου με την Ζορμπά και την Μαριλίζα τώρα), ο Λεβέντης αποτρελαμένος με το κάτω από το 3% που πήρε, ξαναβγαίνει στο γυαλί και καταριέται τον Μητσοτάκη να… καρκινιάσει (παλιά μου τέχνη κόσκινο), και όλοι… μα ΟΛΟΙ, να περιμένουν τί θα κάνει ο Κούλης για να γίνει πρωθυπουργός και ο Κούλης… συμπράττει με τον Πανούλη, βγαίνουν στο μπαλκόνι, αγκαλιά και φιλιούνται (μου φαίνεται στο στόμα και με γλώσσα, αλλά γι αυτό το τελευταίο, δεν είμαι και πολύ σίγουρη… ήταν το όνειρο προς το τέλος και δεν πρόσεχα και πολύ τις λεπτομέρειες), ο μπάρμπα Φώτης, εγκαταλείπει την πολιτική και ανοίγει εργαστήριο… φανουρόπιτας, ο Πολάκης παθαίνει εγκεφαλικό από το κακό του και δεν βρίσκει θέση σε Εντατική του ΕΣΥ και Υπουργός Πολιτισμού γίνεται η… Ραχήλ Μακρή (… η γνωστή από τα κάγκελα της ΕΡΤ)…
Ξύπνησα απότομα, λουσμένη στον ιδρώτα με τον πανικό, να μου τρώει τα σωθικά…
Από εκείνη την ώρα, ψάχνω για κανένα… Prozac, μπας και συνέλθω…
Μεγάλο Prozac… πολύ μεγάλο…
Και… μην μου πει κανένας, πως το μέγεθος δεν έχει σημασία.
Έχει και παραέχει…
😀
🤣🤣
😎
😁
Category Archives: Πολιτική και Χιούμορ
ΤΟ… ΟΝΕΙΡΟ
ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ…
Επειδή τελευταία, ένιωσα πως μου χρειάζεται μια τόνωση της… αυτοπεποίθησης μου, έκανα τα εξής:
Έβαλα το νέο στράπλες σέξι φόρεμα μου, μερικές σειρές χρυσή αλυσσίδα ισάξια μιας κυρίας… περιωπής, λίπ-γκλός σε χρώμα κρεμεζί της Κόλασης, το γνωστό smokey eyes, με extra ψεύτικες βλεφαρίδες, ξύρισα… φρύδια (όχι… τί νομίσατε πως θα πω?) και ζωγράφισα με επιστημονικό ραπιδογράφο νέα (φρύδια) της αρεσκείας μου, φακούς επαφής γαλάζιους (τα μπλε μάτια, πάντα τραβούσαν τα αντρικά βλέμματα… δεν ξέρω το γιατί… ίσως να είναι οι περισσότεροι άνδρες ψηφοφόροι του Κούλη) φόρεσα και το υπέροχο καπέλο με φτερά και πούπουλα μαύρης στρουθοκαμήλου κόκκινης φραγκόκοτας και άλλων παραδείσιων πουλιών (μην γελάτε από τώρα), που κληρονόμησα από την Ουκρανή γιαγιά μου και… κοιτάχτηκα στον μαγικό μου καθρέφτη:
-Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, πες μου δεν είμαι η ωραιότερη της Μπλογκόσφαιρας?
-Καλή είσαι… δεν λέω, (μου απάντησε) αλλά υπάρχουν και κάποιες… ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ!!!…
Κουφάθηκα η εκπάγλου καλλονής μεσήλιξ… Δεν ήξερα τί να πω…
-Ποιες είναι αυτές???
… κατάφερα να ψελλίσω, αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω και να καταλάβω καλά τι μου έλεγε (γμ την ατυχία μου γμ)… Κάτι μου είπε για κάποιες… Άρτα και… Γιάνναινα (!)… παντελώς άγνωστες στις πιάτσες που συχνάζω…
Μήπως ξέρετε εσείς?
Θα με υποχρεώνατε…
Ο ΑΛΛΑΧ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ και… ΤΟ ΧΙΟΝΙ
Γύρω στις 10.00 το πρωί, βγαίνω από το σπίτι για δουλειές, αφού έχω καλέσει ραδιο-ταξί, γιατί ο Κωστής μου, μου πήρε το αυτοκίνητο από βραδύς.
Ο καιρός γλύκανε (σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες)… Κάτι σαν Νοτιάς. Συννεφιά, ούτε ίχνος χιονιού.
Μπαίνω στο ταξί και δίνω διεύθυνση. Ο ταρίφας, γύρω στα 50 βαριά-βαριά, εύχαρις και προφανώς με γνωρίζει (η πόλη μικρή) γιατί με χαιρετάει με ένα «Καλημέρα γιατρέ, πού πάμε?»
Δεν συνηθίζω να ξεκινάω πρώτη κουβέντα με τους ταρίφες (συνήθως αυτοί κάνουν την αρχή κι εγώ ανταποκρίνομαι έτσι… για να μην βγάλω και την φήμη της… «ξινής»)… Ωστόσο, σήμερα, δεν ξέρω το γιατί, ανοίγω πρώτη κουβέντα (ίσως νά’ ναι η συμπαθητική του φάτσα).
-Γλύκανε ο καιρός. Μαλάκωσε το πολύ κρύο… (εγώ)
-Ναι ναι… γλύκανε ο καιρός. Αν και… μαθαίνω πως η (γειτονική) Αλεξανδρούπολη πνίγηκε στο χιόνι από χθες… Το ίδιο και η (επίσης γειτονική) Ξάνθη. Μόνο εμείς εδώ στην Κομοτηνή, μείναμε ανάμεσα χωρίς να μας χιονίσει…
-Μπα?… αλήθεια? Παράξενο δεν είναι αυτό? (εγώ)
-Καθόλου παράξενο γιατρέ. Είναι που εδώ στην Ροδόπη, έχουμε δυο… Θεούς… έναν Αλλάχ κι έναν Χριστό (ο πληθυσμός, είναι… fifty-fifty) κι αυτοί οι θεοί, έχουν… υπηρεσία μέρα-παραμέρα, εναλλάξ. Κοιτάζουν λοιπόν, να κρατάνε ευχάριστο περιβάλλον για τους πολίτες, μπας και κερδίσουν περισσότερους με το μέρος τους… Κάτι σαν… Τσίπρας-Μητσοτάκης ένα πράμα… Κατάλαβες γιατρέ? Όλα για τα… ψηφαλάκια γίνονται. Όλα!…
Με την κουβέντα, ξεχαστήκαμε και προσπεράσαμε και τον προορισμό μας, αλλά με μια γενναία στροφή με γύρισε πίσω και με άφησε… just εκεί που ήθελα.
Μία ώρα μετά, άρχισε δειλά-δειλά, να χιονίζει…
Δυο ώρες μετά, να χιονίζει του χαμού…
——————-
Μια βόλτα (για δουλειά) στην Αλεξανδρούπολη, ματαιώθηκε λόγω χιονιού και έτσι με φίλη, βρέθηκα σε καφετέρια εμπορικού κέντρου στην γειτονιά μου, για καφέ και μπλα-μπλα… ακριβώς απέναντι από την πιάτσα, όπου είχα τηλεφωνήσει για ταξί το πρωί… Προσπαθώντας να παρκάρω, παίρνει το μάτι μου, τον πρωινό ταρίφα, να κουβεντιάζει με συναδέλφους του στο υπόστεγο του περίπτερου. Άνοιξα το παράθυρο, του κούνησα φιλικά το χέρι και…
-Τί έγινε φίλε μου?… χιονίζει… Πως κι έτσι… επικράτησε κάποιος από τους δυο (θεούς)?
Έσκυψε ελαφρά, με αναγνώρισε και πάτησε τα γέλια:
-Ναι, ναι γιατρέ!… Κερδάμε, γι αυτό χιονίζει.
-Ποιοι κερδάμε?… λέγε
-Μην το ψάχνεις… Κερδάμε λέμε… Να είσαι πάντα με… τους κερδισμένους…
———————-
Μια μικρή θλίψη με συνεπήρε.
Μια μικρή θλίψη για το πως καταντήσαμε την πολιτική μας σκέψη…
Μια μικρή θλίψη, που βράδιασε και κρατάει ακόμα…
… κι ας σταμάτησε να χιονίζει…
Μα, τι μάνα είμαι εγώ;
Έχω παιδί, που ζει στην Β.Ευρώπη.
Έφυγε πριν 20 χρόνια, για να σπουδάσει, και έμεινε να ζει και να εργάζεται εκεί.
Χαίρομαι τόσο πολύ, που το παιδί μου… έφυγε.
Τι μάνα είμαι εγώ, που χαίρεται για ένα παιδί της που έχει φύγει;
Που προσεύχεται μην τυχόν και του μπει στο μυαλό να ξαναγυρίσει;
Που το συμβουλεύει να πάρει την ξένη υπηκοότητα (μπορεί πια, μετά από τόσα χρόνια), μην τυχόν στραβώσουν οι ξένοι και το… διώξουν πίσω στην πατρίδα του;
Προχθές Κυριακή, στο τηλέφωνο:
-Μόλις γύρισα απ’ την δουλειά, μαμά,
-Καλά, δουλεύετε και τις Κυριακές;
-Πήγα για να ταΐσω τα κύτταρα. (Εργάζεται σαν ερευνητής σε Εργαστήριο Νευροβιολογίας). Πέθαναν και μερικά και είμαι στεναχωρημένος, κλείσε τώρα, είμαι πτώμα…
Τρελάθηκα απ’ την χαρά μου. Όσο έχει “κύτταρα” που ψοφούν αν δεν τα φροντίσει, όσο οι Κυριακές, μπορούν να τον κάνουν… “πτώμα”, η μαμά του θα… χαίρεται…
Μα, τι μάνα είμαι εγώ;
(αφιερωμένο στην… Κυβέρνηση, σαν δώρο, που κατάφερε να «πάρει» την Δόση…)
«Ελευθέρια»…
Γιορτάζει σήμερα η Κομοτηνή τα Ελευθέρια της…
Παρέλαση στρατιωτική, μαθητική και λαογραφική, Ο… Πάκης στην εξέδρα των επισήμων μαζί με τους 3 Μουσουλμάνους βουλευτές μας, τον Μητροπολίτη και διάφορους παρατρεχάμενους, και… αργία…
Μεγάλη αργία!…
Ευκαιρία και άδειασε η πόλη… Όλοι στην (πολύ κοντινή… γύρω στα 20 χιλιόμετρα) Βουλγαρία, για βόλτα και φθηνά ψώνια (βενζίνη, super-market,… φάρμακα (… μάλιστα, φάρμακα) και επισκέψεις σε… φθηνούς οδοντογιατρούς…
Πως???… Τί???… Τί γιορτάζουμε?
Μα… την απελευθέρωση της Θράκης, από τους Βούλγαρους το 1920… 🙂 🙂 🙂
_________________________
Αν προβληματίζεστε, για το αν πρέπει να γελάσετε ή να κλάψετε, σας συμβουλεύω να γελάσετε… Βγαίνει φθηνότερα 🙂
Грозный Павлик (Παυλάκης ο Τρομερός)
Αυτή η αναφαγιά , ήταν και το μεγάλο βάσανο των γονιών μου . Και η μεν μαμά μου το πάλευε με διάφορους επιθετικούς τρόπους , όπως ας πούμε , τράβηγμα των μαλλιών , κυνήγι με την ομπρέλλα στο χέρι (κλειστή) , ή και καμιά ξυλιά στον … ξέρετε τώρα , ο δε μπαμπάς μου σαν πιο … ειρηνιστής , με άλλους τρόπους , όπως … παρακαλώντας με να φάω (ΔΕΝ έπιανε ποτέ) , ή διηγιώντας μου ιστορίες από την Κατοχή , όπου κάποια παιδάκια πέθαιναν με πρησμένες κοιλιές μέσα στους δρόμους από την πείνα (αυτό το τελευταίο , χειροτέρευε τα πράγματα , γιατί και τα ελάχιστα ψήγματα όρεξης που μπορεί να είχα , εξανεμίζονταν από την στεναχώρια ή πνίγονταν σε μια «θάλασσα» δακρύων . Ωστόσο ο μπαμπάς μου ήταν υπομονετικός και επινοητικός τύπος , και βρήκε νέα μέθοδο για να παίρνω τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες («Για να μεγαλώσεις Άννιτσκα και να γίνεις σπουδαία , όπως σου πρέπει» ) και κάτι άλλα … σατανικά πράγματα , όπως «βιταμίνες» , «σίδηρο» , «κάλιο» (που Κύριος οίδε από που τα είχε ξεπατικώσει και έπρεπε εγώ … να τα τρώω για να γίνω … σπουδαία) . Η νέα μέθοδος , λεγόταν «οικογένεια Αντρέγιεφ» και συγκεκριμένα «Πάβελ Αντρέγιεφ» ο επονομαζόμενος (από μένα) και «Παύλος ο Τρομερός» ή για να ακριβολογούμε «Πάβλικ (Παυλάκης-υποκοριστικό) ο Τρομερός … Το γιατί «Τρομερός» κάντε υπομονή και διαβάστε παρακάτω .
Ας τα πάρουμε όμως , για μια φορά ακόμα , από την αρχή :
Ο πατέρας μου , όπως όλοι (σχεδόν) θα ξέρετε , ήταν Ρώσος . Δηλαδή … Ουκρανός ήταν , αλλά τότε , όλοι οι άνθρωποι αυτού του είδους λέγονταν «Ρώσοι» . Ήταν άνθρωπος κοινωνικός , και είχε πολλούς φίλους , αλλά πιο πολύ απ όλους , αγαπούσε τους (κανα-δυο) Ρώσους φίλους του .
Η οικογένεια Αντρέγιεφ , ζούσε στην διπλανή μας πόλη , ήταν Ρώσοι émigré και απαρτίζονταν από τον μπαμπά Νικολάι , την μαμά Νίνοτσκα και το καμάρι τους τον τρομερό (κατ’ εμέ , πάντα) Πάβλικ , που ήταν και … πιλότος-αεροπόρος στην Τ.Α.Ε. (την «μαμά» της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση) … Ο Παύλικ λοιπόν , καθ’ ότι πιλότος-αεροπόρος , είχε το προνόμιο να ταξιδεύει , μια φορά τον μήνα στην … «αρχαία» Ρώμη (δηλ. στην κανονική Ρώμη ταξίδευε , αλλά ο μπαμπάς μου κι εγώ την λέγαμε «αρχαία» , καθ’ ότι είχαμε δει στα θερινά «Ολύμπια» μια ταινία , πως ένας χοντρός ηλίθιος , έκαψε την Αρχαία Ρώμη τραγουδώντας και πολύ μας είχε αρέσει … Ο μπαμπάς μου λοιπόν επινόησε ένα νέο μαρτύριο για μένα : Παράγγειλε στον Πάβλικ , να μας φέρνει κάθε μήνα από την Ρώμη , μία … μπανάνα (που είχε πολλές βιταμίνες και Κάλιο , μέσα της) μπας και τρώγοντας την , μεγαλώσω και γίνω … σπουδαία . Βλέπετε , στην Ψωροκώσταινα της 10ετίας του ’50 , δεν υπήρχε τέτοιο … αναπτυξιακό μέσο που να δημιουργεί σπουδαίους ανθρώπους . Έτσι λοιπόν , μια φορά τον μήνα (Κυριακή πάντα) , όλη η οικογένεια «πρώην Γουμπαρένκο» (εμείς) , έβαζε τα καλά της φορτωνόταν σε ένα παρακμιακό λεωφορείο του φρεσκογεννημένου ΚΤΕΛ και ταξίδευε ως την γειτονική μας πόλη , για να επισκεφτεί την πρώην και νυν (Οι Αντρέγιεφ , δεν είχαν αλλάξει το επίθετό τους) οικογένεια Αντρέγιεφ , για να τους δουν , να μιλήσουν λίγα ρώσικα , να τραγουδήσουν παλιά ρώσικα τραγούδια με την συνοδεία του πιάνου της Νίνοτσκα και να πάρουν και την … μπανάνα τους … Ο Πάβλικ , ήταν πολύ όμορφος και κανονικά , έπρεπε να ήμουν … ερωτευμένη μαζί του , αλλά εγώ τον Πάβλικ τον μισούσα πολύ και τον φοβόμουν ακόμα περισσότερο , για δυο λόγους : 1ον ) Μου έφερνε εκείνη την τρομερή μπανάνα που κατέληγε πάντα σε ξυλοφόρτωμα για να την φάω και 2ον) Ήταν … Ρώσος κι εγώ τους Ρώσους τους φοβόμουν , γιατί οι Ρώσοι «τρώνε … μικρά παιδιά» (έτσι μας είχε πει η δασκάλα μας η κυρία Χριστούλα και όταν εγώ δήλωσα δειλά-δειλά πως ο μπαμπάς μου ΔΕΝ τρώει μικρά , αλλά ούτε και μεγαλύτερα παιδάκια , μου είπε αφού σκέφτηκε αρκετή ώρα , πως … ναι , ίσως ο μπαμπάς μου να ήταν από τους καλούς Ρώσους , υπάρχουν κι αυτοί – σπάνια , αλλά υπάρχουν – και ότι οι καλοί Ρώσοι , είναι αυτοί που ψηφίζουν Στρατηγό Πλαστήρα και … τώρα πια … ΕΡΕ … Δεν κατάλαβα Θεό , αλλά τουλάχιστον είχα πάρει μια σοβαρή απάντηση και ήμουν πια ήσυχη ) . ———————————— Όταν τους είδα (τον «Τρομερό Πάβλικ» και τον πατέρα του) φάντηδες μπαστούνια στην εξώπορτα του σπιτιού μας , ένιωσα τον πανικό να με κυριεύει … Ο Τρομερός , … ΔΕΝ κρατούσε καμία … μπανάνα , άρα είχε έρθει για να με φάει . Για τον μπαμπά Νικολάι , δεν πολυνιαζόμουν γιατί έδειχνε να μην τον πολυενδιαφέρω (μάλλον είχε φάει πολλά παιδάκια στη ζωή του και είχε ψιλοβαρεθεί … Άλλωστε το έβλεπα εγώ , πως με αντιμετώπιζε σαν μια … ενοχλητική μύγα) , αλλά ο Πάβλικ … Α , αυτός , ήμουν σίγουρη πως έτρωγε μικρά παιδιά . Ήταν αδύνατον να ψήφιζε Στρατηγό Πλαστήρα ή «τώρα πια … ΕΡΕ» . Κανένας Ρώσος ψηφοφόρος της ΕΡΕ , δεν θα κουβαλούσε ποτέ μπανάνα από την «αρχαία» Ρώμη σε ένα μικρό ανάφαγο παιδί μόνο και μόνο για να να γίνει (το παιδί) , κάτι σπουδαίο στην ζωή του … Άρα ???… Ο πανικός μου θέριεψε , όταν είδα τους … αφελείς γονείς μου να τους κάνουν και χαρούλες . Ιδίως σ’εκείνον … τον ακατανόμαστο , που … – Γειά σου Άννιτσκα … Μάντεψε τί σου έφερα … – … μπανάνα … (αποτόλμησα) – Α χα χα χα !… όμορφη Άννιτσκα ! τι αστεία που είσαι ! Όχι μπανάνα σήμερα , και ούτε από την Ρώμη . Σου έφερα κάτι πολύ σπουδαίο και σπάνιο από την Φρανκφούρτη … Ξέρεις που είναι η Φρανκφούρτη ? Όταν βλέπεις και το παίρνεις πια απόφαση ότι έχει φτάσει αμετάκλητα το τέλος σου , θωρακίζεσαι με ένα είδος … θάρρους να το πω ?… αναίδειας να το πω ?… κάπως έτσι : – Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει … Η τσιμπιά που έφαγα από την μάνα μου , πέρασε μάλλον απαρατήρητη από τα … παγωμένα μου (από το τρόμο) μέλη . Ο Πάβλικ , άρχισε να ξεδιπλώνει με κάποια ιεροτελεστία ένα προχειροτυλιγμένο πακέτο , απ’ όπου έβγαλε ένα παράξενο μαύρο πράγμα (θα σας παρακαλούσα , να μην γελάτε κατά την διάρκεια της διήγησης … με ενοχλεί) , κάτι σαν κουτί , κάτι σαν σχολική κασετίνα …δεν μπορούσα να το προσδιορίσω … – Μία … φωτογραφική μηχανή αυτόματη … για σένα ! για να βγαίνεις φωτογραφίες όποτε θέλεις . – Τι να την κάνω εγώ την μηχανή ? Εγώ , δεν είμαι φωτογράφος . Άμα θέλω να βγω φωτογραφία , πρέπει να έρθει ο κύριος Σαράντης ο φωτογράφος που είναι πολύ ψηλός , πολύ χοντρός και χώνει το κεφάλι του κάτω από ένα μαύρο πανί για να μας φωτογραφίσει , και έτσι όπως σκύβει , αμολάει και μια φασαριατζίδικη κλανιά και λέει «Ουπςςςς συγνώμη , μου έφυγε ένας … «Ιμπρρρρραχήμ» ,αλλά καλύτερα «Ιμπρρρρραχήμ» που μόνο θόρυβο κάνει , παρά ένας … «Χουσσσσσεΐν» , που είναι ύπουλος και μόνο βρωμάει» … – Αχ Άννα , αυτή η μηχανή βγάζει μόνη της φωτογραφίες . Πάμε έξω στο φως του ήλιου να σας δείξω … … και κινήσανε όλοι μες στην τρελή χαρά , για το κεφαλόσκαλο … Μια τελευταία μου προσπάθεια » Μαμά , μην πάμε . Θα με σκοτώσει μ’ αυτό το κουτί και μετά θα με φάει … να το ξέρεις , αυτός ΔΕΝ ψηφίζει ΕΡΕ , ούτε καν Στρατηγό μμμμ… κάπως , δεν θυμάμαι το όνομά του» έπεσε στον βρόντο «Θα σε κανονίσω εγώ αύριο … κακομαθημένη ! Φαντασιόπληκτη ! που δεν καταλαβαίνω πια , τι λες … κι από που τα μαθαίνεις . Αλλά ξέρω ποιος φταίει . Εκείνος ο αχαΐρευτος ο πατέρας σου που σε βομβαρδίζει με όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες που σου λέει … αλλά έννοια σου … ας φύγουν οι άνθρωποι … και τα λέμε» . ……………………………. Έτσι βρεθήκαμε όλοι στο κεφαλόσκαλο , να ποζάρουμε μπροστά στο μικρό , μαύρο κουτί που ο Πάβλικ , τοποθέτησε με προσοχή πάνω σε ένα απ’ τα σκαλιά που ανηφόριζαν προς τα πάνω , αφού του έκανε κάτι σαν κούρντισμα με έναν μικρό μοχλό … Βρρρρρρ , βρρρρρρρ , χρ , χρ , τικ-τακ , τικ-τακ … τικ, τικ , τικ ,… Κοίταζα έξαλλη και έντρομη το σατανικό μηχάνημα , που θα μου στερούσε στο εξής τον κύριο Σαράντη και τους μυστηριώδεις … «Τούρκους» του , που αμολούσε χωμένος πίσω από το μαύρο πανί … … τικ , τικ , τικ , τικ ….. ΚΛΙΚ !!!… ————————————– Μια εβδομάδα μετά , ο μπαμπάς μου , γυρνώντας το μεσημέρι στο σπίτι , μου έφερε την φωτογραφία … Ήμουν ακόμα … ζωντανή ! . . . Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μέρος του συμμετοχικού δι-ιστολογικού αφιερώματος με τίτλο «μια παιδική φωτογραφία» το οποίο επινοήθηκε , προτάθηκε και οργανώθηκε από τον Βιβλιοθηκάριο , και στο οποίο συμμετέχουν (κατά πάσαν πιθανότητα) και οι : Τα χαμένα επεισόδια : Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι Καγκουρώ: Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Nefosis και RoubinakiM: Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό
Polyanna: Το γαϊτανάκι μας – μια παιδική φωτογραφία
Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία
AnnaSilia: Грозный Павлик (Παυλάκης ο Τρομερός)
Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Κυνοκέφαλοι: Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία
Κidscloud: Απόκρηες κάποια χρόνια πριν
Passionflower :
O Ήχος του Ανέμου: Είναι ψεύτρες οι φωτογραφίες
Βιβλιοθηκάριος: Οι φωτογραφίες είναι καθρέφτης
Κόκκινο Καγκουρώ: Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία
Mambo Tango: Κοίτα το πουλάκι
ΓΑΜΩ ΤΟ …
Κοιτάξτε τί έγραφα , πριν από περίπου 5 (πέντε χρόνια) :
—————————————–
Η λέξη “γαμώ” , εκτός από την κλασσική περι αναπαραγωγής έννοια της , χρησιμοποιείται την σήμερον ημέρα κατά κόρον από :
Αυτούς που πήραν το εκκαθαριστικό της Εφορίας.
Αυτούς που τριγυρνούν μία ώρα μέχρι να βρουν πάρκιγκ .
Αυτούς που αποκλείσθηκε η ομάδα τους με γκολ που δέχτηκε στο 89′ .
Αυτούς που απέτυχαν στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ
Αυτούς (ες) που τους χάλασε η βαφή και βγήκαν τα μαλλιά προς το … λαχανί .
Αυτούς που τους πούλησαν Viagra “μαϊμού” και το κατάλαβαν κάπως αργά .
Από τον … Γιωργάκη , όταν τον μάλλωσε η μαμά του (Μαργαρίτα) γιατί … έχασε στις εκλογές .
Από τον Κωστάκη (τον Πρωθυπουργό … you know) , όταν κλαίνε τα δίδυμα (και τα δυο) μέσα στην νύχτα .
Από τον Ζαχόπουλο , όταν οι συμβασιούχοι (ες) του κουνάν μπροστά στην μούρη διάφορα DVD .
Από τον Μαγγίνα όταν οι Πακιστανοί του , έμαθαν την λέξη “ένσημα” .
Από την Φάνη Πάλλη-Πετραλιά , όταν … σαβουρντίχτηκε στο πεζοδρόμιο (πεζοδρόμιο ήταν ; .. πάτωμα ήταν ; .. δεν θυμάμαι πια καλά)
Και …. Από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων , όταν γύρω στις 10 με 12 , του μηνός , αντιλαμβάνονται ότι τους τελείωσαν τα λεφτά .
(‘Οποιος θέλει , μπορεί να συμπληρώσει την λίστα)
————————————————————————–
———————————————————————— Θα ήθελα να ξαναγράψω μια λίστα κάποιων που σήμερα χρησιμοποιούν την λέξη και για ποιες αιτίες … μα , δεν μπορώ …
Γιατί ?…
Μα γιατί , η λέξη «γαμώ» , εκτός από την κλασσική περί αναπαραγωγής έννοια της (κλασσική αξία) , χρησιμοποιείται πια από τους πάντες για τα πάντα που τους συμβαίνουν τελευταία . Έχει κανείς αντίρρηση ? Θέλει κανείς να μας γράψει … παραδείγματα ? Θέλει … είμαι σίγουρη Εμπρός λοιπόν … Σας ακούω .
Crisis , cucumbers , dildos and swollen eyelids … (= Κρίση , αγγούρια , δονητές και πρησμένα βλέφαρα)
– Τελικά , … υπάρχει κρίση … – Τί κρίση ; – Κρίση οικονομική … Συγκεντρώσου . – Α … – Λοιπόν , τί έλεγα ;… Α , ότι υπάρχει κρίση . Κάτι που δεν υπάρχει σαν προηγούμενο … – Γιατί το λες αυτό ; – Άκου : Μετά το «Τσοβόλα , δώστα όλα» , δεν είχαμε τον Σημίτη ; – Για να το λες … – Ε , … Πόσο έκαναν τα … αγγούρια επί Σημίτη ; – Πού να θυμάμαι … Φθηνά , πάντως … Καμιά … 10ριά δραχμές ;… – Δυό δραχμές … άντε τρεις , αργότερα προς το τέλος του Σημίτη … – Ναι , ε ;… πολύ φθηνά όντως . – Λοιπόν … Ο κόσμος τότε , δεν είχε … (είχαμε) λεφτά , αλλά υπήρχε και φτήνια … – Ναι … κάτι θυμάμαι … – Τότε λοιπόν , αν είχες … σεξουαλικό πρόβλημα , τί έκανες ; – Δεν είχα ποτέ σεξουαλικό πρόβλημα … – Αν είχε πρόβλημα ο … δικός ντε … και … δεν ; – Α , … ναι … τί ; – Αγόραζες … δύο αγγούρια … φθηνά . – Ναι … Και ; – Τί «και» ;… Και το χρησιμοποιούσες σαν … δονητή … – Σαν τί ;;; – Σαν dildo βρε … Συγκεντρώσου . – Α ναι … Μίλα Ελληνικά , να σε καταλαβαίνω …Τότε ήταν που … αγνοώντας τον κακόμοιρο ερωτευμένο και κερατωμένο απ ‘ο,τι είχα μισοκαταλάβει απ’ την διήγηση του , φίλο μου , γύρισα τελείως προς το μέρος τους και τις κοίταξα στα μάτια … Όμορφα , το πάλαι ποτέ μάτια … Μάτια με μαύρους κύκλους κάτω , με ελαφρά πρηξίματα ολόγυρα και … με μια μικρή , ανεπαίσθητη θλίψη …
– Με το άλλο έκανες … μάσκα προσώπου … Ξέρεις φετούλες πάνω στα πρησμένα βλέφαρα . Με ένα τάλληρο , ήσουν σένια … – Ωραίες εποχές … – Ακολούθησαν και καλύτερες … – Μπα ;… για λέγε … – Να … επί Καραμανλή , τα αγγούρια ακρίβυναν … Ένα euro πήγαν … το ένα … – Ε , ένα euro , φτηνά είναι … – Ένα euro , βρε βλαμμένη , είναι 340 και κάτι δραχμές … φτηνά είναι ; – Άουτςςςς … ναι … καλά λες . – Ακρίβυναν λοιπόν τα αγγούρια , αλλά ο κόσμος είχε πολλά λεφτά πια και όταν έχεις πολλά λεφτά , τί τα χρειάζεσαι τα αγγούρια ; – Γιατί το λες αυτό ; – Γιατί δεν τα χρειάζεσαι πια , παρά μόνο για σαλάτα … Για το … «πρόβλημα», πήραμε … dildo …Και για τα πρησμένα βλέφαρα ειδική lotion , γαλλική … Garnier … δεν θυμάμαι και καλά … – Ναι , ναι … γαλλική … Εγώ το θυμάμαι καλά αυτό … Αλλά όχι Garnier … της L’ OREAL ήταν … – Και το dildo , καλής ποιότητας … από τα ακριβά , όχι σαν τα Κινέζικα που εκρήγνυνται κατά την δεύτερη χρήση … – Ναι … – Τώρα με τον Γιώργο , τί γίνεται ; – Με τον Γιώργο ;… Ούτε που να με φτύσει . – Όχι με τον δικό σου τον Γιώργο βρε … Συγκεντρώσου … Με τον πρωθυπουργό , λέω … – Ε , τί ; – Τί γίνεται με τα αγγούρια επί Γιώργου ; – Τί ;;; – Ακρίβυναν κι άλλο … Δύο euro πήγαν … και τρία , κάτι μεγάλα … – Ναι … μη σου πω πως τα Χριστούγεννα , είδα και κάτι κρητικά θερμοκηπίου , ένα πεντάευρω το ένα … – Κι όχι μόνο ακρίβυναν , αλλά ο κόσμος πια δεν έχει (έχουμε) και λεφτά … – Ναι … δεν έχουμε πια … – Οπότε ;… – Οπότε ;… – Οπότε αντίο dildos … Αντίο lotion γαλλικές … – Αχ ….. – Τώρα πια , παίρνεις ένα αγγούρι (κι εκείνο … αν) και το τρως για σαλάτα … Ξανά … «πρόβλημα» … Ξανά πρησμένα βλέφαρα … – Ναι … ξανά … Μήπως ;… Αν … πριν το κόψεις για σαλάτα ;…. – Τρελλή είσαι ; Ούτε να το σκέφτεσαι … Το διανοείσαι ;… – Για τα … πρησμένα βλέφαρα λέω … όχι για το «πρόβλημα» … – Ούτε … Μαραίνονται πάνω στα μάτια . Μαραμένα αγγούρια θα φας ; – Αχ … – Αχ … Τελικά , … υπάρχει κρίση … – Μεγάλη … Σαν τα κρητικά του θερμοκηπίου …
ΣΟΥΡΗΣ … παντός καιρού …
Αφιερωμένο στον Mr e , που εμμέσως , πλην σαφώς , παραπονέθηκε πως με κάποια απαισιόδοξη ποίηση , σας … μαυρίζω την ψυχή , καλοκαιριάτικα …
(Mr e , φίλε μου , ορίστε και μια … «χαμογελαστή» Ποίηση)
Αφιερωμένο ακόμα στους … καημένους τους βουλευτές μας , που σήμερα το απόγευμα στις Ειδήσεις του MEGA , άκουσα πως τους κόβουν για λόγους οικονομίας , τα … θωρακισμένα αυτοκίνητα , και γι αυτό , αλλάζουν λέει τζάμια και βάζουν … φυμέ , για να … ΜΗΝ αναγνωρίζονται τουλάχιστον … Επειδή λοιπόν τους … καρα-λυπήθηκα , τους αφιερώνω αυτό το ποστ , μπας και γελάσει το πονεμένο χειλάκι τους , που … χλωμό το βλέπω.
Με εκλογές εν όψει
—————————-
Βάρδα να δράσωμε κι εμείς για τα…συμφεροντάκια μας,
Βάρδα να διορίσωμε και τα …. πατριωτάκια μας,
Βάρδα κι εμείς να κόψωμε,
Βάρδα κι εμείς να ράψωμε,
Κι αυτούς που δεν χωνεύομε με μιας να τους προγράψωμε!
Και …κίτρινα υβριστικά «πανιά» να ξεδιπλώσωμε,
Κι έπειτα τις αρίδες μας στον… ίσκιο τους ν απλώσωμε!
Μ αυτά δεν θα προκόψει …
——————————————
Με χαιρετάς στον δρόμο,
Και με χτυπάς στον ώμο,
Μα εγώ θα σε μαυρίσω,
Στο λέω μπρός και πίσω!
Και αν άμαξα μου δώσεις
Με ολόχρυσο λακέ,
Κι αν όλον με χρυσώσεις,
Θα φάς τον … τενεκέ.
Μαύρο λοιπόν κι ο μασκαράς,
Ο … τάδε και ο ….δείνας!
Παρά την πλάνη και τη ζάλη…
———————————————
Τα πάντα πλάνη και ψευτιά και
…λόγια, λόγια, λόγια!
Μα οι τρελλοί κι οι φρόνιμοι τα δένουν …κομπολόγια! …
Νομίζω πως ευρίσκομαι εις κόσμον … εξ?αγγέλων,
Και θλίβομαι για το παρόν, μα ελπίζω για το μέλλον!…
Και επίλογο…στο χάλι!
————————————
Πάνε πονηριές και δόλοι,
Και σωφρώνως λένε όλοι,
Πως θα βάλουν πλέον παύλα,
Στα σημερινά τα φαύλα!
Σκατά εδώ, σκατά εκεί, σκατά κι ο κόσμος όλος
κι απ΄τα πολλά πια τα σκατά μου πιάστηκε κι ο κώλος.
Έρχεται ο ένας ο σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
σαν φύγει όμως βλέπουμε πως αποσκατωθήκαμε.
Ειλικρινά υμέτερος,
Γ. Σουρής
Και για όποιον δεν χαμογελάσει , ούτε μ’ αυτό … ε, τί να του πω … Ας ανάψει το … κλιματιστικό .
Φιλιά … καυτά (ασορτί με τον καύσωνα) .
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΧΘΕΣ) 18 Ιανουαρίου 2010 … του Αγίου Αθανασίου ανήμερα … βοήθεια μας
πρεσβύωψ
Ιανουαρίου 18 , 2010 σε 22:14 · ΕπεξεργασίαNα ζήσετε. Να χαίρεστε τους κανακάρηδες που του χάρισες. Να του δίνει ο ύψιστος υπομονή να σε…αντέχει. Να προσπαθήσει να σε επαναφέρει εις τον δρόμο του Υψίστου ξεκινώντας απο το εορτολόγιο. 18 Γενάρη είναι του Αγίου Αθανασίου (και όχι του Αγίου Αντωνίου , βοήθεια μας) βεβαίως-βεβαίως!!!!Φιλιά πολλά και στους δυο σας. .@ πρεσβύωψ
Α χα χα χα χα χα !!! Καλέ μου Πρεσβύωπα !!! Το καλύτερο σχόλιο που μου έκαναν σ’ αυτό το blog , ever …Γέλασα με την ψυχή μου . Να είσαι καλά .
Θα μπορούσα να δικαιολογηθώ (για το εορτολογικό μου λάθος) , αλλά , δεν θα το κάνω … Θα μπορούσα ακόμη και να … το διορθώσω , αλλά , επίσης … δεν θα το κάνω . Θα το αφήσω εκεί … φάτσα μόστρα στην μαρκίζα , να φιγουράρει και να θυμίζει σε όλους ότι έχουν να κάνουν με μία … αμαρτωλή (ας μου εξηγήσει κάποιος , τι σκ… ήθελα και πρόσθεσα στην ημερομηνία τον … Άγιο βοήθειά μας… ) … Θα το αφήσω εκεί όμως και για έναν ακόμη λόγο . Θα το αφήσω αδιόρθωτο , με την ελπίδα , ότι ο «γέροντας» που πριν 14 χρόνια με … αφόρισε (παντελώς άδικα … πίστευα τότε) , μπορεί να είναι είναι (κρυφά βέβαια) blogger , και σερφάροντας στην Μπλογκόσφαιρα , να πέσει πάνω στο μπλογκ μου , να διαβάσει αυτό το … φριχτό εορτολογικό λάθος , και έτσι πειθόμενος για την δίκαια τιμωρία , που μου επέβαλλε τότε , να ησυχάσει η ψυχούλα του από τις Ερινύες , που τον κατατρύχουν , εδώ και 14 χρόνια , γιατί ειρήσθω εν παρόδω , ότι τότε , μη ξέροντας πώς να αντιδράσω στον κατά την γνώμη μου άδικο … αφορισμό , τον καταράστηκα να έχει … ενοχές … κι εμένα οι κατάρες μου σχεδόν πάντα … «πιάνουν» …
Έτσι λοιπόν , (μετά από αυτό το τραγικό αμάρτημα της άγνοιας του Εορτολογίου) τα … κουβαδάκια μου και … subito για την Κόλαση …
Το μόνο που με παρηγορεί , είναι πως … δεν θα είμαι μόνη … ‘Ένα σωρό άνθρωποι το διάβασαν αυτό το ποστ και … σχολίασαν κιόλας , και ΜΟΝΟ ο καλός μου ο «Πρεσβύωπας» το πρόσεξε και το … στηλίτευσε , ως όφειλε σαν καλός Χριστιανός … (Τελικά , μου αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ … πολύ Χριστιανικό κόμμα … Θα πάω να γραφτώ κι εγώ … λες να μου πούνε όχι , επειδή είμαι μια … αφορισμένη ;… Θα δώ … )
Κοίτα τώρα τι καλή παρέα που θα μαζευτούμε εκεί στην άχαρη Κόλαση :
H αφεντιά μου
Ο apon
Η Lilith
Η DaisyCrazy
Ο faros
Η lympiap
Η glarenia
Η Sofiascomments
Ο Mr e.
Η Θεία Λένα H amelinia H Liakada Ο Κούκος μόνος H anomia
…….
Μόνο ο καλός μου ο Πρεσβύωπας θα λείπει … Βρε καλέ μου … Πραγματικά , χάνεις … Μια χαρά θα περάσουμε … Δεν κόβεις κι εσύ ένα … εισητήριο για Κόλαση μεριά ; …Εύκολο είναι … Κάνε μια … αμαρτία … Ό, τι νάναι … Ό, τι σου έρχεται πιο … βολικό … Στην ανάγκη , αν δεν ξέρεις τί ακριβώς να κάνεις … “χτύπα” στο Google : “Λίστα … αμαρτιών” … Κάτι θα βρεις … ================================= Αφιερωμένο στον φίλο μου Πρεσβύωπα .
……… Λοιπόν , τα ξαναλέμε , εκεί ….
Anna-Silia 