Αυτή η αναφαγιά , ήταν και το μεγάλο βάσανο των γονιών μου . Και η μεν μαμά μου το πάλευε με διάφορους επιθετικούς τρόπους , όπως ας πούμε , τράβηγμα των μαλλιών , κυνήγι με την ομπρέλλα στο χέρι (κλειστή) , ή και καμιά ξυλιά στον … ξέρετε τώρα , ο δε μπαμπάς μου σαν πιο … ειρηνιστής , με άλλους τρόπους , όπως … παρακαλώντας με να φάω (ΔΕΝ έπιανε ποτέ) , ή διηγιώντας μου ιστορίες από την Κατοχή , όπου κάποια παιδάκια πέθαιναν με πρησμένες κοιλιές μέσα στους δρόμους από την πείνα (αυτό το τελευταίο , χειροτέρευε τα πράγματα , γιατί και τα ελάχιστα ψήγματα όρεξης που μπορεί να είχα , εξανεμίζονταν από την στεναχώρια ή πνίγονταν σε μια «θάλασσα» δακρύων . Ωστόσο ο μπαμπάς μου ήταν υπομονετικός και επινοητικός τύπος , και βρήκε νέα μέθοδο για να παίρνω τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες («Για να μεγαλώσεις Άννιτσκα και να γίνεις σπουδαία , όπως σου πρέπει» ) και κάτι άλλα … σατανικά πράγματα , όπως «βιταμίνες» , «σίδηρο» , «κάλιο» (που Κύριος οίδε από που τα είχε ξεπατικώσει και έπρεπε εγώ … να τα τρώω για να γίνω … σπουδαία) . Η νέα μέθοδος , λεγόταν «οικογένεια Αντρέγιεφ» και συγκεκριμένα «Πάβελ Αντρέγιεφ» ο επονομαζόμενος (από μένα) και «Παύλος ο Τρομερός» ή για να ακριβολογούμε «Πάβλικ (Παυλάκης-υποκοριστικό) ο Τρομερός … Το γιατί «Τρομερός» κάντε υπομονή και διαβάστε παρακάτω .
Ας τα πάρουμε όμως , για μια φορά ακόμα , από την αρχή :
Ο πατέρας μου , όπως όλοι (σχεδόν) θα ξέρετε , ήταν Ρώσος . Δηλαδή … Ουκρανός ήταν , αλλά τότε , όλοι οι άνθρωποι αυτού του είδους λέγονταν «Ρώσοι» . Ήταν άνθρωπος κοινωνικός , και είχε πολλούς φίλους , αλλά πιο πολύ απ όλους , αγαπούσε τους (κανα-δυο) Ρώσους φίλους του .
Η οικογένεια Αντρέγιεφ , ζούσε στην διπλανή μας πόλη , ήταν Ρώσοι émigré και απαρτίζονταν από τον μπαμπά Νικολάι , την μαμά Νίνοτσκα και το καμάρι τους τον τρομερό (κατ’ εμέ , πάντα) Πάβλικ , που ήταν και … πιλότος-αεροπόρος στην Τ.Α.Ε. (την «μαμά» της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση) … Ο Παύλικ λοιπόν , καθ’ ότι πιλότος-αεροπόρος , είχε το προνόμιο να ταξιδεύει , μια φορά τον μήνα στην … «αρχαία» Ρώμη (δηλ. στην κανονική Ρώμη ταξίδευε , αλλά ο μπαμπάς μου κι εγώ την λέγαμε «αρχαία» , καθ’ ότι είχαμε δει στα θερινά «Ολύμπια» μια ταινία , πως ένας χοντρός ηλίθιος , έκαψε την Αρχαία Ρώμη τραγουδώντας και πολύ μας είχε αρέσει … Ο μπαμπάς μου λοιπόν επινόησε ένα νέο μαρτύριο για μένα : Παράγγειλε στον Πάβλικ , να μας φέρνει κάθε μήνα από την Ρώμη , μία … μπανάνα (που είχε πολλές βιταμίνες και Κάλιο , μέσα της) μπας και τρώγοντας την , μεγαλώσω και γίνω … σπουδαία . Βλέπετε , στην Ψωροκώσταινα της 10ετίας του ’50 , δεν υπήρχε τέτοιο … αναπτυξιακό μέσο που να δημιουργεί σπουδαίους ανθρώπους . Έτσι λοιπόν , μια φορά τον μήνα (Κυριακή πάντα) , όλη η οικογένεια «πρώην Γουμπαρένκο» (εμείς) , έβαζε τα καλά της φορτωνόταν σε ένα παρακμιακό λεωφορείο του φρεσκογεννημένου ΚΤΕΛ και ταξίδευε ως την γειτονική μας πόλη , για να επισκεφτεί την πρώην και νυν (Οι Αντρέγιεφ , δεν είχαν αλλάξει το επίθετό τους) οικογένεια Αντρέγιεφ , για να τους δουν , να μιλήσουν λίγα ρώσικα , να τραγουδήσουν παλιά ρώσικα τραγούδια με την συνοδεία του πιάνου της Νίνοτσκα και να πάρουν και την … μπανάνα τους … Ο Πάβλικ , ήταν πολύ όμορφος και κανονικά , έπρεπε να ήμουν … ερωτευμένη μαζί του , αλλά εγώ τον Πάβλικ τον μισούσα πολύ και τον φοβόμουν ακόμα περισσότερο , για δυο λόγους : 1ον ) Μου έφερνε εκείνη την τρομερή μπανάνα που κατέληγε πάντα σε ξυλοφόρτωμα για να την φάω και 2ον) Ήταν … Ρώσος κι εγώ τους Ρώσους τους φοβόμουν , γιατί οι Ρώσοι «τρώνε … μικρά παιδιά» (έτσι μας είχε πει η δασκάλα μας η κυρία Χριστούλα και όταν εγώ δήλωσα δειλά-δειλά πως ο μπαμπάς μου ΔΕΝ τρώει μικρά , αλλά ούτε και μεγαλύτερα παιδάκια , μου είπε αφού σκέφτηκε αρκετή ώρα , πως … ναι , ίσως ο μπαμπάς μου να ήταν από τους καλούς Ρώσους , υπάρχουν κι αυτοί – σπάνια , αλλά υπάρχουν – και ότι οι καλοί Ρώσοι , είναι αυτοί που ψηφίζουν Στρατηγό Πλαστήρα και … τώρα πια … ΕΡΕ … Δεν κατάλαβα Θεό , αλλά τουλάχιστον είχα πάρει μια σοβαρή απάντηση και ήμουν πια ήσυχη ) . ———————————— Όταν τους είδα (τον «Τρομερό Πάβλικ» και τον πατέρα του) φάντηδες μπαστούνια στην εξώπορτα του σπιτιού μας , ένιωσα τον πανικό να με κυριεύει … Ο Τρομερός , … ΔΕΝ κρατούσε καμία … μπανάνα , άρα είχε έρθει για να με φάει . Για τον μπαμπά Νικολάι , δεν πολυνιαζόμουν γιατί έδειχνε να μην τον πολυενδιαφέρω (μάλλον είχε φάει πολλά παιδάκια στη ζωή του και είχε ψιλοβαρεθεί … Άλλωστε το έβλεπα εγώ , πως με αντιμετώπιζε σαν μια … ενοχλητική μύγα) , αλλά ο Πάβλικ … Α , αυτός , ήμουν σίγουρη πως έτρωγε μικρά παιδιά . Ήταν αδύνατον να ψήφιζε Στρατηγό Πλαστήρα ή «τώρα πια … ΕΡΕ» . Κανένας Ρώσος ψηφοφόρος της ΕΡΕ , δεν θα κουβαλούσε ποτέ μπανάνα από την «αρχαία» Ρώμη σε ένα μικρό ανάφαγο παιδί μόνο και μόνο για να να γίνει (το παιδί) , κάτι σπουδαίο στην ζωή του … Άρα ???… Ο πανικός μου θέριεψε , όταν είδα τους … αφελείς γονείς μου να τους κάνουν και χαρούλες . Ιδίως σ’εκείνον … τον ακατανόμαστο , που … – Γειά σου Άννιτσκα … Μάντεψε τί σου έφερα … – … μπανάνα … (αποτόλμησα) – Α χα χα χα !… όμορφη Άννιτσκα ! τι αστεία που είσαι ! Όχι μπανάνα σήμερα , και ούτε από την Ρώμη . Σου έφερα κάτι πολύ σπουδαίο και σπάνιο από την Φρανκφούρτη … Ξέρεις που είναι η Φρανκφούρτη ? Όταν βλέπεις και το παίρνεις πια απόφαση ότι έχει φτάσει αμετάκλητα το τέλος σου , θωρακίζεσαι με ένα είδος … θάρρους να το πω ?… αναίδειας να το πω ?… κάπως έτσι : – Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει … Η τσιμπιά που έφαγα από την μάνα μου , πέρασε μάλλον απαρατήρητη από τα … παγωμένα μου (από το τρόμο) μέλη . Ο Πάβλικ , άρχισε να ξεδιπλώνει με κάποια ιεροτελεστία ένα προχειροτυλιγμένο πακέτο , απ’ όπου έβγαλε ένα παράξενο μαύρο πράγμα (θα σας παρακαλούσα , να μην γελάτε κατά την διάρκεια της διήγησης … με ενοχλεί) , κάτι σαν κουτί , κάτι σαν σχολική κασετίνα …δεν μπορούσα να το προσδιορίσω … – Μία … φωτογραφική μηχανή αυτόματη … για σένα ! για να βγαίνεις φωτογραφίες όποτε θέλεις . – Τι να την κάνω εγώ την μηχανή ? Εγώ , δεν είμαι φωτογράφος . Άμα θέλω να βγω φωτογραφία , πρέπει να έρθει ο κύριος Σαράντης ο φωτογράφος που είναι πολύ ψηλός , πολύ χοντρός και χώνει το κεφάλι του κάτω από ένα μαύρο πανί για να μας φωτογραφίσει , και έτσι όπως σκύβει , αμολάει και μια φασαριατζίδικη κλανιά και λέει «Ουπςςςς συγνώμη , μου έφυγε ένας … «Ιμπρρρρραχήμ» ,αλλά καλύτερα «Ιμπρρρρραχήμ» που μόνο θόρυβο κάνει , παρά ένας … «Χουσσσσσεΐν» , που είναι ύπουλος και μόνο βρωμάει» … – Αχ Άννα , αυτή η μηχανή βγάζει μόνη της φωτογραφίες . Πάμε έξω στο φως του ήλιου να σας δείξω … … και κινήσανε όλοι μες στην τρελή χαρά , για το κεφαλόσκαλο … Μια τελευταία μου προσπάθεια » Μαμά , μην πάμε . Θα με σκοτώσει μ’ αυτό το κουτί και μετά θα με φάει … να το ξέρεις , αυτός ΔΕΝ ψηφίζει ΕΡΕ , ούτε καν Στρατηγό μμμμ… κάπως , δεν θυμάμαι το όνομά του» έπεσε στον βρόντο «Θα σε κανονίσω εγώ αύριο … κακομαθημένη ! Φαντασιόπληκτη ! που δεν καταλαβαίνω πια , τι λες … κι από που τα μαθαίνεις . Αλλά ξέρω ποιος φταίει . Εκείνος ο αχαΐρευτος ο πατέρας σου που σε βομβαρδίζει με όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες που σου λέει … αλλά έννοια σου … ας φύγουν οι άνθρωποι … και τα λέμε» . ……………………………. Έτσι βρεθήκαμε όλοι στο κεφαλόσκαλο , να ποζάρουμε μπροστά στο μικρό , μαύρο κουτί που ο Πάβλικ , τοποθέτησε με προσοχή πάνω σε ένα απ’ τα σκαλιά που ανηφόριζαν προς τα πάνω , αφού του έκανε κάτι σαν κούρντισμα με έναν μικρό μοχλό … Βρρρρρρ , βρρρρρρρ , χρ , χρ , τικ-τακ , τικ-τακ … τικ, τικ , τικ ,… Κοίταζα έξαλλη και έντρομη το σατανικό μηχάνημα , που θα μου στερούσε στο εξής τον κύριο Σαράντη και τους μυστηριώδεις … «Τούρκους» του , που αμολούσε χωμένος πίσω από το μαύρο πανί … … τικ , τικ , τικ , τικ ….. ΚΛΙΚ !!!… ————————————– Μια εβδομάδα μετά , ο μπαμπάς μου , γυρνώντας το μεσημέρι στο σπίτι , μου έφερε την φωτογραφία … Ήμουν ακόμα … ζωντανή ! . . . Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μέρος του συμμετοχικού δι-ιστολογικού αφιερώματος με τίτλο «μια παιδική φωτογραφία» το οποίο επινοήθηκε , προτάθηκε και οργανώθηκε από τον Βιβλιοθηκάριο , και στο οποίο συμμετέχουν (κατά πάσαν πιθανότητα) και οι : Τα χαμένα επεισόδια : Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι Καγκουρώ: Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Nefosis και RoubinakiM: Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό
Polyanna: Το γαϊτανάκι μας – μια παιδική φωτογραφία
Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία
AnnaSilia: Грозный Павлик (Παυλάκης ο Τρομερός)
Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Κυνοκέφαλοι: Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία
Κidscloud: Απόκρηες κάποια χρόνια πριν
Passionflower :
O Ήχος του Ανέμου: Είναι ψεύτρες οι φωτογραφίες
Βιβλιοθηκάριος: Οι φωτογραφίες είναι καθρέφτης
Κόκκινο Καγκουρώ: Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία
Mambo Tango: Κοίτα το πουλάκι
.
Πυροτεχνήματα , λοιπόν , σαμπάνιες , χαμόγελα , φιλιά και … «ευχαριστώ … ευχαριστώ … περάστε να σας τρατάρω κάτι … «
.
Γλυκέ μου φίλε Έφηβε :
Μην σε ξενίζει το ότι σε αποκάλεσα «Μικρόν μεν το δέμας» … Για μένα , είσαι κάτι σαν … ο τρίτος μου γιος … Είσαι σαν τα παιδιά μου …. Δηλαδή , ένα πλασματάκι , που παρ’ όλο το … 1.86 σου , δεν ξεπερνάς στο μπόϊ , το … αγριολουλουδάκι που φυτρώνει πλάϊ σου … ‘Ολα τα άλλα που σου είπα , ισχύουν .
————————————————-
Και μια και θυμηθήκαμε τους … αρχαίους παππούδες μας , η έκφραση είναι «μικρός μεν το δέμας , αλλά μαχητής» και κάποιοι λένε πως ο Πίνδαρος το αναφέρει ως «μικρός μεν τω δέμαϊ (Δοτική) αλλά μαχητής» .
Anna-Silia 