ΤΟ… ΟΝΕΙΡΟ

Αργά το απόγευμα, γύρω στις εξίμισυ, βλέποντας μια ηλίθια ταινία κατασκοπείας (απ’ αυτές που δεν καταλαβαίνω τί και γιατί γίνεται και ποιος είναι ποιος και γιατί είναι αυτός που είναι)… δεν ξέρω πως και γιατί… με πήρε ο ύπνος…
Κλειστές οι βαριές κουρτίνες του καθιστικού, δροσιά από το κλιματιστικό, ησυχία (είχα προφτάσει και έκλεισα την TV) , με μόνο ήχο το απαλό γουργούρισμα του Ιγκόρ, που κοιμόταν στα πόδια μου… αφέθηκα να βουλιάξω στην τρυφερή αγκαλιά του νεαρού… Μορφέα. (το μυαλό μου… εκεί, εκείειειειεί… 🙂 )
Και εκεί, βουλιάζοντας, ήρθε το… όνειρο:
Είχαμε λέει εκλογές, γιατί ο πονηρός Πανούλης, βλέποντας στις δημοσκοπήσεις τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ, αίρει την στήριξή του στον μικρό Αλέξη, πως και καλά, είναι προδότης για την σύνθετη ονομασία με τον όρο «Μακεδονία», στο γειτονικό μας κρατίδιο, παίρνειδυο-τρεις-πεντέξι ψήφους από την Χρυσαυγή, άλλους πεντέξι-εκατό από ΝΔ σφόδρα δυσαρεστημένους από τα… γουρλωτά μάτια του Κούλη και… ω του θαύματος, συμπληρώνει ένα 3,00001% και μπαίνει στην Βουλή. Στο μεταξύ, ο Κούλης, πρώτος μεν αλλά χωρίς αυτοδυναμία, με το ΠΟΤΑΜΙ να τον φτύνει (γύρω στο 1,50% το ΠΟΤΑΜΙ και δεν μπαίνει στην Βουλή, αλλά τον… φτύνει -έτσι είναι τα όνειρα αγάπες μου… δεν ξέρουν Μαθηματικά), με την Φώφη να λέει, «δεν έχω εγώ μυαλό για συγκυβέρνηση, έχω τα νεύρα μου με την Ζορμπά και την Μαριλίζα τώρα), ο Λεβέντης αποτρελαμένος με το κάτω από το 3% που πήρε, ξαναβγαίνει στο γυαλί και καταριέται τον Μητσοτάκη να… καρκινιάσει (παλιά μου τέχνη κόσκινο), και όλοι… μα ΟΛΟΙ, να περιμένουν τί θα κάνει ο Κούλης για να γίνει πρωθυπουργός και ο Κούλης… συμπράττει με τον Πανούλη, βγαίνουν στο μπαλκόνι, αγκαλιά και φιλιούνται (μου φαίνεται στο στόμα και με γλώσσα, αλλά γι αυτό το τελευταίο, δεν είμαι και πολύ σίγουρη… ήταν το όνειρο προς το τέλος και δεν πρόσεχα και πολύ τις λεπτομέρειες), ο μπάρμπα Φώτης, εγκαταλείπει την πολιτική και ανοίγει εργαστήριο… φανουρόπιτας, ο Πολάκης παθαίνει εγκεφαλικό από το κακό του και δεν βρίσκει θέση σε Εντατική του ΕΣΥ και Υπουργός Πολιτισμού γίνεται η… Ραχήλ Μακρή (… η γνωστή από τα κάγκελα της ΕΡΤ)…
Ξύπνησα απότομα, λουσμένη στον ιδρώτα με τον πανικό, να μου τρώει τα σωθικά…
Από εκείνη την ώρα, ψάχνω για κανένα… Prozac, μπας και συνέλθω…
Μεγάλο Prozac… πολύ μεγάλο…
Και… μην μου πει κανένας, πως το μέγεθος δεν έχει σημασία.
Έχει και παραέχει…
😀🤣🤣😎😁

 

ΣΥΝΤΑΞΗ… ΧΗΡΕΙΑΣ

Άκου τώρα:
Το (πρώην) ΤΣΑΥ, μου έκοψε την σύνταξη χηρείας, ήτοι 430 ευρώ (καθαρά στο χέρι), με το που συμπληρώθηκαν 3 χρόνια (χηρείας)…
-Πώς κάνετε έτσι? Μετά την τριετία, την κόβουμε την σύνταξη και θα σας την ξαναδώσουμε αν την δικαιούστε… (με πληροφόρησαν στην τηλεφωνική μας επικοινωνία… όταν σήκωσαν τηλέφωνο, μετά από 3 περίπου ώρες επιμονής μου)
-Τί σημαίνει αυτό το «αν την δικαιούμαι»? (ρώτησα με ειλικρινή περιέργεια).
– Να… αν συνεχίζετε να είστε χήρα…
– Ω Θεέ μου! (αναφώνησα) Υπάρχει περίπτωση να… αναστηθεί ο Τάκης μου???
– Αφήστε τις κρυάδες και έχουμε τρελή δουλειά να διεκπεραιώσουμε… Μπορεί στο μεταξύ, να έχετε παντρευτεί κάποιον άλλο…
………….
Κουφάθηκα η ανύμφευτος…
– Πωωωωωω ρε συ, ευτυχώς που αρνήθηκα τις χιλιάδες προτάσεις γάμου, που μου έγιναν, από την επόμενη κιόλας ημέρα της κηδείας, έως το τριετές προχθεσινό μνημόσυνο… Συγνώμη κιόλας που σας καθυστερώ, αλλά ήθελα να ρωτήσω… γκόμενος επιτρέπεται, ή θα μου…
(κλικ στα μούτρα μου… φυσικά μου τό’ κλεισαν)

Αύριο, μην αρχίσετε τίποτα τηλέφωνα, οι υποψήφιοι γαμπροί, ή οι υποψήφιες προξενήτρες, γιατί θα λείπω όλο το πρωί. Πάω να βγάλω πιστοποιητικά… χηρείας, να τους στείλω. Θα στείλω μαζί και γραπτό όρκο στον Χριστό, στον Αλλάχ (Κομοτηνή, βλέπεις με πολλούς Μουσουλμάνους), αλλά και στην… Τιμή και Υπόληψη μου, ότι δεν απολαμβάνω τις «παροχές» και τις «ευδαιμονίες» ενός γάμου και ούτε πρόκειται να τις απολαύσω, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου στον μάταιο τούτο κόσμο…

Τρελαίνομαι γμ την καταδίκη μου γμ… (αυτή, ήταν μια βρισιά που έλεγε ο Τάκης κι εμένα με έπιαναν τα γέλια… Με τιμωρεί ο Θεός, αυτό, είναι σίγουρο)…

 

Σαν… DOLCE & GABBANA eau de parfum

Φρέσκο (σχεδόν)… Σημερινό.
Κυριακή μεσημέρι, στο Πόρτο-Λαγος. Το κυριακάτικο παζάρι, προς το τέλος του. Αρχίζουν και μαζεύουν… Κάποιοι, ρίχνουν τις τιμές, κάποιοι… όχι.
Στέκομαι σε έναν πάγκο με κραγιόν, μολύβια του μακιγιάζ, σκιές… κολόνιες «μαϊμού» (αντί για BOSS… ROOS, αντί για DOLCE & GABBANA… DANCE & GABRIEL  κλπ)
-Να βοηθήσω? (η… μαγαζάτορας)…
… Ρομά Μουσουλμάνα… Δεν πρέπει να είναι πάνω από 40, άντε βαριά… 45, αλλά μοιάζει μεγαλύτερη κι από μένα. Η ασχήμια της, σε κάνει να πάρεις βαθιά ανάσα (αυτό είναι το αντίθετο, από το «Η ομορφιά της, σου κόβει την ανάσα»), έχει όμως μια… εντιμότητα και μια γαλήνη (έχει αποδεχθεί τα πάντα) στο βλέμμα. Λίγο παραπέρα, ο σύζυγος, αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα, με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι.
Αποφασίζω να της αφήσω μερικά ευρώ και διαλέγω δυο μολύβια μακιγιάζ…
-Πάρε και ένα… άρωμα καλή μου, είναι πολύ ωραία και μοντέρνα. Μόνο 5 ευρώ… ούτε με 50 τα παίρνεις από τα μαγαζιά.
-Όχι ευχαριστώ (Αρνιέμαι ευγενικά)
-Πάρτο καλή μου, είναι… Ευρωπαϊκό («μαϊμού» από την Τουρκία είναι, αλλά θα μου πεις υπάρχει και η… Ευρωπαϊκή Τουρκία )
-Δεν μου χρειάζεται…(επιμένω)
-Πώς δεν σου χρειάζεται?… Όλες οι γυναίκες, χρειάζονται ένα καλό άρωμα…
-Τί το χρειάζονται?
(με κοιτάει, σαν να με λυπάται)
-Άντρα έχεις?
-Όχι… (τί να της εξηγώ τώρα…)
-Νάτο! (αναφωνεί και… ξυπνάει κι άλλος με την μπύρα)… Πάρε ένα καλό άρωμα, να γητέψεις κάποιον, για να… έχεις (… άντρα, μάλλον εννοεί)
-Εσύ, γήτεψες κανέναν με άρωμα? (της χαμογελώ, με ένα πικρό χαμόγελο… Αυτό με το… πικρό χαμόγελο, το έχω προβάρει πολλές φορές στο σπίτι και το πετυχαίνω μια χαρά)
-Δεν βλέπεις? Άντρας μου είναι, εδώ και 30 χρόνια (και δείχνει τον χοντρό, που έχει πετάξει το άδειο πια κουτί της μπύρας). Τον γήτεψα με κολώνια και με παντρεύτηκε.
-Άιντε μωρή, με τις γητειές και τις κολώνιες… Μην την ακούς κι εσύ καλέ… Την παντρεύτηκα, γιατί γκαστρώθηκε και ο πατέρας και τ’ αδέρφια της, μου έβαλαν έναν… γκρα (τουφέκι) στα μηνίγγια (κρόταφος)… Τί να έκαμνα? Δεκάξι ήμουν κι η μάνα μου τράβαγε τα μαλλιά της και… «Πάρε την γιε μ’ κι εγώ θα την κάμω να φύγει στον χρόνο επάνω, αλλά δεν έφυγε… μ’ αγάπησε κι έμεινε ως τώρα… (… και άνοιξε κι άλλο κουτάκι μπύρας).
-Της μάνας σου το… αιδοίο (μουρμούρισε εκείνη στα Τούρκικα και χαμογελώντας σε μένα: «Εσύ μαντάμ, ποιον πιστεύεις?»
-Εσένα δεν το συζητώ (… και έτσι απόκτησα ένα παρ’ ολίγον και… σαν DOLCE & GABBANA eau de parfum 🙂 🙂 🙂 )
Όλο το απόγευμα και το βράδυ, τό’ χω απέναντί μου και το καμαρώνω…
Βρε, λες?…

 

ΣΤΑ… ΒΑΦΤΙΣΙΑ

Χθες Κυριακή, το μεσημέρι, πήγα Αλεξανδρούπολη, σε μια κοινωνική εκδήλωση… βάφτιση συγκεκριμένα.
Μαζεμένο όλο το enfant gâté, ή εν πάση περιπτώσει, μεγάλο κομμάτι του πολιτικού και Ακαδημαϊκού κόσμου της Δυτικής Θράκης και διάφοροι συγγενείς, φίλοι και παρατρεχάμενοι των δυο αυτών κοινοτήτων… 
Τώρα θα μου πείτε «Τί γύρευες εσύ εκεί μέσα?» Είπα ένα σωρό δικαιολογίες (που καμία δεν ήταν ψέμα) για να… απουσιάσω, όπως «δεν έχω αυτοκίνητο, το έδωσα για βάψιμο», «Έχω μαστόρια στο σπίτι», «πονάει το γόνατο μου και είμαι πάλι με τα μπαστούνια»… αλλά ΕΠΡΕΠΕ να πάω γιατί τυγχάνω και… νονά της μάνας του μικρού που θα βαπτιζόταν… Έτσι, πίεσα τον βαφέα αυτοκινήτων να τελειώνει το Σάββατο, άφησα εντολή στα μαστόρια να βάφουν το εξωτερικό του σπιτιού την Κυριακή, και πήρα ξανά το μπαστούνι μου (το καλό… έχω και πρόχειρο) και…πήγα, που να μην έσωνα… Γιατί?… Μα γιατί κάθε φορά που μπαίνω σε Εκκλησία, κολάζομαι… Από απλά χάχανα που ανεβαίνουν στα μούτρα μου, έως ακατανόμαστες βρισιές, που λέω (από μέσα μου βέβαια) με τα ευτράπελα έως και τραγικά άσχημα που βλέπω ή ακούω εκεί… Λοιπόν:
Παιδάκια που έτρεχαν και κυνηγιόντουσαν ουρλιάζοντας μέσα στον Ναό.
Τσιρίδες (γυναικείες βασικά) του είδους «Ααααα! τί κάνεις?πόσο καιρό έχω να σε δώ», «Αχ, τέλειο το μαλλί, πού το βάφεις?… πόσο σου παίρνει? α την κλέφτρα!»
Κουτσομπολιά, για το ντύσιμο των γιαγιάδων και της νονάς του βρέφους, για τα ξεπορτίσματα των παπούδων και άλλων αρρένων συγγενών και φίλων και γνωστών…
Πλάτες γυρισμένες στο Ιερό του Ναού, χάχανα την ώρα του Ευαγγελίου, σχόλια για το όνομα…
…και…
… αβυσσαλέα ντεκολτέ, στα μούτρα του παπά
… διαφανή (μα εντελώς λέμε) φορέματα
… μακιγιάζ για μεταμεσονύκτιο γλέντι στην Παραλιακή
… κοσμήματα, που θα έκαναν μια επισκοπική Μίτρα, να… χλωμιάσει.
Ο παπάς σχετικά νεαρός… συφιλιάστηκε και στην αρχή του Μυστηρίου, έβαλε μια φωνή για ησυχία και… «…και τα παιδιά σιωπή! και… ΑΚΙΝΗΤΑ» (η φωνή του ακούστηκε υστερική). Στο τέλος όμως, αναλογιζόμενος ίσως το «επώνυμον» του Χριστεπώνυμου πλήθους… πήγε να τα διορθώσει:
-Χμ… ξέρετε κάνουμε και κάποια μικρολάθη κι εμείς οι ιερείς- άνθρωποι είμαστε- και μας βγάζουν μετά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (sic) και κηλιδώνεται όλη τάξη των ιερέων και αυτό δεν είναι σωστό και ευχές στον νεοφώτιστο και στους δικούς του και σε όλους τους… ευλαβείς παρευρισκόμενους κλπ κλπ…
Με το τέλος του Μυστηρίου, όταν το Χριστεπώνυμον, ξαμολύθηκε εκτός Ναού, να συνεχίσει τον ιερό σκοπό του(?), πλησίασα τον παπά που στεκόταν ακόμα αμήχανος μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ιερού Βήματος και…
-Παπούλη… περίμενα περισσότερα από σένα… αλλά δεν βαριέσαι… Αύριο θα τα «βγάλω» όλα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στο facebook συγκεκριμένα (πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά πιάνοντας του ελαφρά το μπράτσο…) αλλά μην σκιάζεσαι… όχι εσένα… ΑΥΤΟΥΣ τους «πιστούς»… Όχι προς Θεού εσένα. Εσύ… προσπάθησες. Αναιμικά ίσως, αλλά προσπάθησες. Χρειάζεται να προσπαθήσεις όμως παραπάνω.
…..
Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι του, για να μην δω ή να μην δει κανείς άλλος το ότι χαμογελούσε…
==============================
Το έχω πει παλιότερα, αλλά θα το ξαναπώ, γιατί ΔΕΝ μπορώ να το ξεχάσω, ούτε να το αντιπαρέλθω, ούτε να το συγχωρήσω ή να το δικαιολογήσω έστω. Θα το ξαναπώ, γιατί ακόμα με πονάει… με σφάζει… μου ξεσκίζει τα σωθικά… Γιατί είναι μια «πληγή» που κατά καιρούς την «ξύνω» και την… «ξαναματώνω», και έτσι νιώθω κάτι σαν ανακούφιση…
Θα ξαναπώ λοιπόν, ότι τον Σεπτέμβριο του 1996, πριν 21 δηλαδή χρόνια, η Εκκλησία με… αφόρισε…
Στις βαπτίσεις, στους γάμους και στην υπέροχη ανοιξιάτικη Ακολουθία των Χαιρετισμών (που λατρεύω), πηγαίνω… «παράνομα».
……
Ουφ! 🙂

 

 

Υπάρχει… ελπίδα ;

Πριν κάποια χρόνια, μια πολύ αγαπημένη φίλη από εδώ μέσα στο Διαδίκτυο, μου είχε γράψει, πως μια μικρή Ρομά μαθήτρια της, από ευγνωμοσύνη για το ότι της μάθαινε «γράμματα», της δώρισε με το τέλος της σχολικής χρονιάς… μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρό σταυρό να την έχουν καλά…
Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, αυτό το «μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», είχε στοιχειώσει τα όνειρα, την φαντασία μου και αρκετές ώρες της καθημερινότητας μου. Ζήλευα κατά κάποιον τρόπο και ήθελα να είχα βιώσει κι εγώ κάτι παρόμοιο… και έψαχνα μέσα στις αναμνήσεις μου, ώσπου, ναι… το βρήκα!
Θυμήθηκα μια εικόνα που είχα δει πριν χρόνια, έξω από ένα μικρό ορεινό χωριό της Θάσου: Η κεντρική πύλη του μικρού κοιμητηρίου του χωριού, από σκουριασμένη κιγκαλερία, γεμάτη με επαναλαμβανόμενους σταυρούς τυλιγμένους με σιδερένια τσαμπιά και φύλλα διονυσιακής αμπέλου, να γράφει το… «ένδοξο» και ειδωλολατρικό…»ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ».
Είχα νιώσει, ένα είδος… ευτυχίας τότε, θυμάμαι. Τελικά, η ευτυχία, είναι μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να ξέρεις πως να την… αναγνωρίσεις, όταν την συναντάς στις «πορείες» σου…
«ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ» ταμπέλα στο παλιό κοιμητήριο, «Μια ονειροπαγίδα κι ένας μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», δώρο μιας μικρής μαθήτριας στην δασκάλα της…
Δωδεκάθεο και Χριστιανοσύνη, παγανισμός και Ορθοδοξία, πορεύονται αγκαλιά στον μακάριο αυτό τόπο.
Λέτε να υπάρχει… Ελπίδα?

 

Ο ΑΛΛΑΧ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ και… ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Γύρω στις 10.00 το πρωί, βγαίνω από το σπίτι για δουλειές, αφού έχω καλέσει ραδιο-ταξί, γιατί ο Κωστής μου, μου πήρε το αυτοκίνητο από βραδύς.
Ο καιρός γλύκανε (σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες)… Κάτι σαν Νοτιάς. Συννεφιά, ούτε ίχνος χιονιού.
Μπαίνω στο ταξί και δίνω διεύθυνση. Ο ταρίφας, γύρω στα 50 βαριά-βαριά, εύχαρις και προφανώς με γνωρίζει (η πόλη μικρή) γιατί με χαιρετάει με ένα «Καλημέρα γιατρέ, πού πάμε?»
Δεν συνηθίζω να ξεκινάω πρώτη κουβέντα με τους ταρίφες (συνήθως αυτοί κάνουν την αρχή κι εγώ ανταποκρίνομαι έτσι… για να μην βγάλω και την φήμη της… «ξινής»)… Ωστόσο, σήμερα, δεν ξέρω το γιατί, ανοίγω πρώτη κουβέντα (ίσως νά’ ναι η συμπαθητική του φάτσα).
-Γλύκανε ο καιρός. Μαλάκωσε το πολύ κρύο… (εγώ)
-Ναι ναι… γλύκανε ο καιρός. Αν και… μαθαίνω πως η (γειτονική) Αλεξανδρούπολη πνίγηκε στο χιόνι από χθες… Το ίδιο και η (επίσης γειτονική) Ξάνθη. Μόνο εμείς εδώ στην Κομοτηνή, μείναμε ανάμεσα χωρίς να μας χιονίσει…
-Μπα?… αλήθεια? Παράξενο δεν είναι αυτό? (εγώ)
-Καθόλου παράξενο γιατρέ. Είναι που εδώ στην Ροδόπη, έχουμε δυο… Θεούς… έναν Αλλάχ κι έναν Χριστό (ο πληθυσμός, είναι… fifty-fifty) κι αυτοί οι θεοί, έχουν… υπηρεσία μέρα-παραμέρα, εναλλάξ. Κοιτάζουν λοιπόν, να κρατάνε ευχάριστο περιβάλλον για τους πολίτες, μπας και κερδίσουν περισσότερους με το μέρος τους… Κάτι σαν… Τσίπρας-Μητσοτάκης ένα πράμα… Κατάλαβες γιατρέ? Όλα για τα… ψηφαλάκια γίνονται. Όλα!…
Με την κουβέντα, ξεχαστήκαμε και προσπεράσαμε και τον προορισμό μας, αλλά με μια γενναία στροφή με γύρισε πίσω και με άφησε… just εκεί που ήθελα.
Μία ώρα μετά, άρχισε δειλά-δειλά, να χιονίζει…
Δυο ώρες μετά, να χιονίζει του χαμού…
——————-
Μια βόλτα (για δουλειά) στην Αλεξανδρούπολη, ματαιώθηκε λόγω χιονιού και έτσι με φίλη, βρέθηκα σε καφετέρια εμπορικού κέντρου στην γειτονιά μου, για καφέ και μπλα-μπλα… ακριβώς απέναντι από την πιάτσα, όπου είχα τηλεφωνήσει για ταξί το πρωί… Προσπαθώντας να παρκάρω, παίρνει το μάτι μου, τον πρωινό ταρίφα, να κουβεντιάζει με συναδέλφους του στο υπόστεγο του περίπτερου. Άνοιξα το παράθυρο, του κούνησα φιλικά το χέρι και…
-Τί έγινε φίλε μου?… χιονίζει… Πως κι έτσι… επικράτησε κάποιος από τους δυο (θεούς)?
Έσκυψε ελαφρά, με αναγνώρισε και πάτησε τα γέλια:
-Ναι, ναι γιατρέ!… Κερδάμε, γι αυτό χιονίζει.
-Ποιοι κερδάμε?… λέγε
-Μην το ψάχνεις… Κερδάμε λέμε… Να είσαι πάντα με… τους κερδισμένους…
———————-
Μια μικρή θλίψη με συνεπήρε.
Μια μικρή θλίψη για το πως καταντήσαμε την πολιτική μας σκέψη…
Μια μικρή θλίψη, που βράδιασε και κρατάει ακόμα…
… κι ας σταμάτησε να χιονίζει…

 

ΕΝΑ… ΣΧΟΛΕΙΟ!!!

-Ουάου!!!… Τί είναι αυτό που βλέπω?
-Τί?, τί?, τί?, τί? (πολλές φωνές)
-Είναι ένα… ΣΧΟΛΕΙΟ!!!…
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
………..
……
…
Αυτά τα εκατοντάδες… τα χιλιάδες «Αααααα, να δω κι εγώ!», δεν στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες σας βρε?…
.

 

«Ελευθέρια»…

Γιορτάζει σήμερα η Κομοτηνή τα Ελευθέρια της…
Παρέλαση στρατιωτική, μαθητική και λαογραφική, Ο… Πάκης στην εξέδρα των επισήμων μαζί με τους 3 Μουσουλμάνους βουλευτές μας, τον Μητροπολίτη και διάφορους παρατρεχάμενους, και… αργία…
Μεγάλη αργία!…
Ευκαιρία και άδειασε η πόλη… Όλοι στην (πολύ κοντινή… γύρω στα 20 χιλιόμετρα) Βουλγαρία, για βόλτα και φθηνά ψώνια (βενζίνη, super-market,… φάρμακα (… μάλιστα, φάρμακα) και επισκέψεις σε… φθηνούς οδοντογιατρούς…
Πως???… Τί???… Τί γιορτάζουμε?
Μα… την απελευθέρωση της Θράκης, από τους Βούλγαρους το 1920… 🙂 🙂 🙂 
_________________________
Αν προβληματίζεστε, για το αν πρέπει να γελάσετε ή να κλάψετε, σας συμβουλεύω να γελάσετε… Βγαίνει φθηνότερα 🙂

 

«ΑΝΝΑ – ΡΟΖΑ»

*

Λίγο πριν από το μεσημεράκι , χτύπησε το τηλέφωνό μου … Μια άγνωστη (μεσήλικη , μάλλον) ανδρική φωνή :

– … Ρόζα ;… (δειλά)

– Πρέπει να έχετε κάνει λάθ…

– Ωπ !… σιγά !… μην το κλείνεις … Άννα ;

– Ναι ;…

– Άννα ! Άννα μου ! … είμαι ο Στέφανος . Ο Στέφανος Χ. … ο  συμμαθητής σου από το Λύκειο … Που καθόμουν δίπλα σου βρε … που γελούσα με το που κουνούσες τα … αυτιά σου και η Φωφώ (η Φυσικός μας) με έβγαζε συνέχεια έξω από την τάξη …

Τον θυμήθηκα … Μικροκαμωμένος , ομορφούλης , έξυπνος , μέτριος μαθητής , με έντονη την αίσθηση του χιούμορ . Από τους … «κολλητούς» της παρέας-συμμορίας μας … Απ’ αυτούς που δυστυχώς , χαθήκαμε μετά την έξοδο μας απ’ το σχολείο . Σπουδές εγώ στην Θεσσαλονίκη , αυτός , Αθήνα . Είχα να τον ιδώ ή να τον ακούσω , από το καλοκαίρι του 1967 …

 

– Βρε , βρε … Βρε τον Στέφανο . Πως και με θυμήθηκες ;

– Ξέρεις … Στις 23 του μήνα έχουμε την συγκέντρωση αποφοίτων όλης της πόλης μας του ’67 … Τα 45 μας χρόνια …

– … 46 …

– Ναι … 46 … Μπερδεύομαι βρε . Είναι τόσα πολλά , Ρόζα μου !

– Άννα … Άννα με λένε …

– Ναι … Άννα βέβαια … Μου έδωσε το τηλέφωνό σου ο Γιώργος Π. Μου είπε ότι σε έχουν ειδοποιήσει , αλλά δεν άντεχα μέχρι τότε … Δεν ξέρω … Σε πεθύμησα πολύ και ήθελα να σου μιλήσω . Έχουμε τόσα χρόνια να ιδωθούμε … Έχουμε να πούμε τόσα πολλά … Θα πιούμε , θα χορέψουμε ροκ-εντ-ρόλ , μάμπο , μπλουζ , φοξ-τροτ … Θυμάσαι που χόρευες με τον Γρηγόρη φοξ-τροτ και κάνατε κρυφά πρόβες τις φιγούρες και μας «κουφαίνατε» στα πάρτυ ; … Ωραία χρόνια . Θα χορέψουμε ,… έτσι δεν είναι ;

– Μπα … δε νομίζω . Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω . Είμαι , ξέρεις , λίγο … ψιλοανάπηρη , αλλά θα προσπαθήσω .

– Α χα χα χα χα χα !!!… τι πλάκα έχεις ! Πάντα με τις πλάκες σου ! Ανάπηρη ! Η Ρόζα … ανάπηρη … και μάλιστα «ψιλο-» …

– ……..

– Έλα … Μ’ ακούς ;

– Σ’ ακούω .

– Όχι … επειδή δεν μιλάς … Γιατί δεν μιλάς ;

– Ρε συ , Στέφανε … Γιατί με λες Ρόζα ; Το είπες πάνω από δυο φορές . Είμαι η Άννα … Με λένε Άννα … Τί έχεις πάθει ;

– Για μένα , θα είσαι πάντα η … Ρόζα … Έτσι σε λέγαμε όταν αναφερόμασταν σε σένα , η Αθηναϊκή φοιτητοπαρέα στα χρόνια της Χούντας … Ξέρεις … ο Θάνος Β , η Έλενα , ο Σταμάτης Τ , ο Μιχάλης , ο Χρήστος Ρ … Ο Θάνος , έφυγε Αμερική , αμέσως μετά το πτυχίο του από το Πολυτεχνείο , ο Σταμάτης πέθανε … πάνε 3 χρόνια τώρα … μπορεί να το άκουσες … σάκχαρο , ή κάτι τέτοιο , και η Έλενα , είπε πως μάλλον δεν θα έρθει γιατί έχει πρόσφατο πένθος … πέθανε ο άντρ…

– Και γιατί Ρόζα ; (τον διέκοψα απότομα , κάπως άκομψα , αλλά με έτρωγε η περιέργεια) 

– Γιατί για μας , ήσουν πάντα η … Ρόζα Λούξεμπουργκ της τάξης … Τότε δεν την ξέραμε . Μετά την μάθαμε … στα ζόρια της Χούντας στην Αθήνα .. Ο Θάνος , ήταν ο … «Τσε» κι εσύ η … «Ρόζα» .

Τί θα πει «Γιατί … Ρόζα»  . Ήσουν πάντα η αδιαφιλονίκητη «αρχηγός» μέσα στην τάξη … ε, ναι … μετά τον «Τσε» βέβαια … Επαναστάτρια , αντικομφορμίστρια , ανυπόταχτη , τολμηρή και αντιδραστική στην καθηγητική αυθαιρεσία και τυραννία , παραβατική και απείθαρχη σε κάθε μ@λ@κί@ του σχολικού Συστήματος της 10ετίας του ’60 … Μια «Ρόζα Λούξεμπουργκ» του σχολιού μας … της τάξης μας , εκείνα τα παλιά .. μαγικά χρόνια …
Σε θυμάμαι με εκείνον τον πύρινο από έδρας λόγο σου , όπου προσπάθησες να μας αποδείξεις πως δεν ήταν σωστό να αντιδράσουμε με αποχή από τα μαθήματα , επειδή έπαψε να είναι σχολική αργία η ημέρα των Ταξιαρχών , γιατί θα φαινόταν πως ο αγώνας μας γινόταν απλά για ένα … κατσάκι απ’ τα μαθήματα και ότι ο αγώνας έπρεπε να επικεντρωθεί αλλού … στην ουσία … Δεν σε ακούσαμε και φάγαμε όλοι αποβολή «…διότι αναιτίως και αδικαιολογήτως δεν παρακολούθησαν τα μαθήματα της 8ης Νοεμβρίου 1966 …»
Και γ@… το , δεν ήταν όλη η τάξη στην αποχή … Ένα σωρό γλυφτρόνια και ρουφιάνοι , έμειναν τάχα να κάνουν μάθημα , για να μην τιμωρηθούν … Ενώ εσύ , παρ’ όλο που δεν συμφωνούσες , ήρθες μαζί μας … Πήγαμε στο βουνό εκδρομή … θυμάσαι βρε … Ρόζα ;… ε, Ρόζα .

 – ………

– Τί γίνεται βρε Άννα ; … μ’ ακούς ; … Πάλι δεν μιλάς … γιατί δεν μιλάς ;

– Συγκινήθηκα καθώς θυμήθηκα όλα αυτά …

===========================================

Καλοί μου φίλοι :

Έχω ένα … πρόβλημα , που θα σας πω αμέσως τώρα , ελπίζοντας και στην βοήθεια , που μπορεί να μου προσφέρει η … γνώμη σας 

Στις 23 Μαρτίου , έχουμε το reunion για την αποφοίτηση μας από το Λύκειο … Η τάξη του ’67 … 46 χρόνια … αλλά τα ξαναείπα αυτά … Άλλο θέλω να πω :
Είμαι 64 ετών (όχι συμπληρωμένα … μην τρελαθούμε κιόλας) . Παραμένω … ωραιοτάτη … αλλά όσο να είναι , ο Πανδαμάτωρ , έκανε τις κουτσουκέλες του (σαν δε ντρέπεται … τέλος πάντων) . Πρέπει , για να κάνω μια εντυπωσιακή εμφάνιση όπως την ονειρεύομαι στο reunion , να … βαφτώ … Μακιγιάζ , βρε … μην γελάτε . Να βαφτώ … δεν λέω . Έχω όλα τα σύνεργα , αλλά … Αλλά έχω να ρίξω εκεί , με όλα όσα θα μου λένε , με όλα όσα θα βλέπω , αλλά και με όσους … δεν θα δω , τόσο κλάμα , που … ό,τι μακιγιάζ κι αν κάνω , θα πάει … άπατο . Μια μουντζούρα και μισή … μακιγιάζ και συγκίνηση . Από την άλλη πάλι … Να πάω άβαφη , δεν λέει … Λέει ;;;…
Αχ Θεέ μου … τί να κάνω ;

.

.

.

 

Η πρώτη φωτογραφία , είναι από εδώ 

Οι άλλες , από το προσωπικό μου αρχείο .

 

ΧΟΥΝΤΑ …

Θεσσαλονίκη , Οκτώβρης του 1970 ….φοιτηταριό…Με άρπαξαν βραδάκι στα καλά καθούμενα έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μας , και με …σύραν ως το Τμήμα Μεταγωγών , ένα τετράγωνο πιο πάνω . Μέσα σε ένα γραφείο (!) έδερναν έναν νεαρό..Πρώτη μου φορά τον έβλεπα . «Τον ξέρεις ;» Μόνο το κεφάλι μου πρόφτασα να κουνήσω αρνητικά …και άρπαξα την πρώτη μου σφαλιάρα . Μετά από ένα τέταρτο και καμιά 10ρια σφαλιάρες , πήραν τον νεαρό αλλού και βάλανε μπρος τις δυο μοτοσυκλέτες έξω από το Τμήμα…..Άκουσα τον νεαρό να ουρλιάζει κάπου στο βάθος .Ούρλιαξα κι εγώ , όχι από συμπαράσταση , αλλά γιατί ένας φαντάρος μου έσπασε με μια απότομη κίνηση τον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού . Δεν μας ….άκουσε κανείς….(ο θόρυβος από τις μοτοσυκλέτες βλέπεις) … Λίγο μετά , χωρίς καμιά εξήγηση ή κάτι άλλο … με πέταξαν στο δρόμο …

Ο γιατρός που βρίσκονταν εκεί (γιατί είχαν και γιατρό … παρόντα στις ανακρίσεις) , έφυγε το κατόπι μου προφασιζόμενος κάποια σπουδαία δουλειά και με πρόλαβε στην επόμενη γωνία , όπου είχα σταθεί για να κλάψω και μου είπε :

– Τράβα στο φαρμακείο απέναντι που διανυκτερεύει και ζήτα του φαρμακοποιού , να σου το ανατάξει το δάχτυλο στη θέση του και να σου βάλει και ένα ξυλάκι για νάρθηκα να μην μείνει πολύ στραβό … Είναι φίλος μου … Πες του : «Ο Μιχάλης με στέλνει»  και δεν θα σε διώξει…

Και έτσι έκανα και το δάχτυλο δεν έμεινε πολύ στραβό … Λίγο στραβό είναι μόνο …ίσα – ίσα , για να … μην με πιάνει το μάτι …

Σαν γύρισα άγριο ξημέρωμα στο σπίτι , η μάνα μου , απλά με αγκάλιασε , χωρίς να με ρωτήσει τίποτα , μου έπλυνε το πρόσωπο , με βοήθησε να βγάλω τα ρούχα μου , και … με κοίμισε στην αγκαλιά της …
Όχι πως δεν με νοιάζονταν και δεν με αγαπούσε η μάνα μου … Η μάνα μου , με λάτρευε αλλά , πιστεύω πως (για εκείνη την εποχή) , έκανε ό,τι ήταν σωστό για να μείνουμε ζωντανοί και να έχουμε την ευκαιρία να αντικρύσουμε το «αύριο»… Γιατί όπως είπε κάποτε και κάποιος διαδικτυακός φίλος μου , πάλι από εδώ μέσα … «Τότε όλα τά’ σκιαζε η φοβέρα…»

——————————————————-

Γιατί το έγραψα όλο αυτό ? (που σημειωτέον , έχει γραφτεί και σε παλιότερες αναρτήσεις μου εδώ στο blog) …

… μα , για να σας πω κάτι που «καίει» την γλώσσα μου μέρες τώρα . Να σας πω :

– Αυτό είναι (ήταν) … «χούντα» , αγάπες μου … Αυτό .