ΤΟ ΚΑΛΟ & ΤΟ ΚΑΚΟ

Το καλό και το κακό, ενυπάρχουν μέσα μας… Μέσα στον καθένα μας. Θεοί και Δαίμονες, συμβιώνουν μέσα στην ψυχή μας και είμαστε εμείς, που θα τους “ξαμολήσουμε” προς τα έξω, για να κάνουμε το καλό, ή το κακό.
Εδώ μέσα (το μυαλό μου δείχνω), κατοικεί η Καλοσύνη αγκαλιά με την Κακία.
Εδώ μέσα (την καρδιά μου δείχνω τώρα) κατοικοεδρεύουν από γεννήσεως του νοήμονος διπόδου, η Αρετή με την Αμαρτία… Μαζί…
Μαζί φίλοι μου, και είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι για το τί θα βγάλουμε προς τα έξω…
Κανένας “θεός” δεν ορίζει την μοίρα μας… Κανένας θεός, δεν είναι τόσο… μάγκας, που να μπορέσει να μας κάνει καλούς, κακούς, ή λιγότερο καλούς και κακούς….
Μόνοι μας, και απόλυτα υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, θα πορευόμαστε στην σύντομη ζωή μας…
———————————

 

… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…

Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–

 

ΤΟ ΤΡΙΣΑΓΙΟ

Δεν έχω καλή σχέση με το… λατρευτικό της θρησκείας μας, ιδίως ό,τι αφορά σε μνημόσυνα, τρισάγια, εννιάμερα, σαράντα κλπ, μου γυρνάει τ’ άντερα (που λένε). Στο Κοιμητήριο, πηγαίνω όταν είμαι πολύ χαρούμενη για κάτι, στα γενέθλια μου (ίσως γιατί η ημέρα της γέννησης μου ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα των γονιών μου) και όταν πρόκειται να πάω κάποιο μακρινό ταξίδι…
Ωστόσο, όταν προχθές, μια φίλη με πληροφόρησε «Στα νεκροταφεία, έπεσε κάτω η φωτογραφία του Τάκη και διαλύθηκε και η κορνίζα», αποφάσισα να κάνω μια βόλτα απ’ εκεί, να δω τι συνέβη.
Ξεκίνησα κατά τις 4 το απόγευμα. Η μέρα ζεστή και υγρή, αλλά ηλιόλουστη. Σκέφτηκα πως σε λίγο θα σκοτείνιαζε, αλλά από την άλλη, σκέφτηκα πως δεν θα έκανα παραπάνω από λίγα λεπτά της ώρας…
Πράγματι, η φωτογραφία, είχε πέσει και αποσυναρμολογήθηκε και η κορνίζα, αλλά δεν είχε σπάσει τίποτα και τα έβαλα όλα στην θέση τους. Καθάρισα και πέταξα όλα τα ξερά λουλούδια, που του φέρνουν κατά καιρούς, δεκάδες άγνωστοι και γνωστοί άνθρωποι, εδώ και 3+ χρόνια από τον θάνατο του και… κίνησα να φύγω.
Η απόλυτη ερημιά. Ψυχή ολόγυρα, μόνο εγώ και το… ελαφρό αεράκι, που κάνει τα τζαμάκια από τους τάφους, να χτυπάνε ανατριχιαστικά… και…
…και ξαφνικά, τον είδα…
Εμφανίστηκε από το πουθενά (έτσι μου φάνηκε) και ερχόταν απέναντί μου… Ένας νεαρός ιερωμένος, ψηλός, όμορφος. Με χαιρέτησε με ένα ελαφρό κούνημα του κεφαλιού, τον χαιρέτησα, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο μέσα από τα δόντια μου και… προσπέρασα…
Με το που έκανα καμιά 10ριά βήματα, μου ήρθε φλασιά:
Ρε, λες να μου κάνει καμιά πλάκα ο Τάκης? Τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Γιατί να εμφανισθεί έτσι απότομα και γιατί ερχόταν προς το μέρος μου? Λες να…?
Σταμάτησα απότομα, μεταβολή και…
-Πάτερ?
Σταμάτησε κι αυτός, γύρισε και βάδισε αργά προς το μέρος μου:
-Ορίστε?
-Μήπως θα μπορούσατε να διαβάσετε ένα Τρισάγιο, για τους νεκρούς μου?
-Βεβαίως…
Προχωρήσαμε μαζί προς τον οικογενειακό μας τάφο.
-Ξέρετε πάτερ, δεν έχω μαζί μου τα… συμπαρομαρτούντα… κρασιά, νερά, καντήλια, κεριά… δεν είχα σκοπό να…
Χαμογέλασε πλατιά (είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος):
-Αυτά είναι… κουταμάρες, σημασία έχει η προσευχή (με κόπο κρατήθηκα να μην χαχανίσω, γιατί ήμουν σίγουρη πως κι αυτός με κόπο κρατήθηκε να μην πει «Αυτά είναι… μαλακίες» και είπε «κουταμάρες».
Διάβασε το Τρισάγιο, με ευκρίνεια και καλή άρθρωση, εγώ… ψιλοσυγκινήθηκα, και τελειώνοντας, τον ευχαρίστησα και πήγα να του βάλω στο χέρι, ένα εικοσάρικο… Με σταμάτησε αυστηρά, απλώνοντας απαγορευτικά το χέρι του:
-Η προσευχή, δεν πληρώνεται…
Ένιωσα έντονη ντροπή… τα έχασα
-Συνηθίζεται όμως πάτερ μου (μουρμούρισα)
-Κακώς… εγώ προσωπικά, δεν… Ακόμα όμως κι αν το… «συνήθιζα», από εσάς δεν επρόκειτο να δεχτώ χρήματα. Ξέρετε, κυρία Μπαντούνα, είστε μια από… τις ομορφότερες αναμνήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου…
Τρελάθηκα… Ένιωσα μια τραγική αμηχανία, δεν ήξερα τι να πω… Μέχρι και φόβο ένιωσα… Ποιος ήταν? Τι ακριβώς μου έλεγε? Από πού με γνώριζε?… Μήπως δεν ήταν παπάς?… μήπως?… (μέχρι κι αυτό σκέφτηκα, μέσα στην αμηχανία και τον μικροπανικό μου).
-Γνωριζόμαστε? (ψέλλισα)
-Όχι… Εγώ σας γνωρίζω, ή μάλλον σας «γνώρισα» πριν 20 χρόνια… όταν θα χειρουργείτο η γιαγιά μου και ζητήσατε να ενημερώσετε τους κοντινούς συγγενείς για το είδος και τους κινδύνους της αναισθησίας. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου, έβαλε βλαστημώντας, κάποια χρήματα στην μέσα τσέπη του σακακιού του, με πήρε από το χέρι –μικρό παιδί ήμουν… στα 11- και ήρθαμε στο γραφείο σας. Αφού είπατε αυτά που ήταν να πείτε, ο πατέρας μου, βάζοντας το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του…
-Τι οφείλω γιατρέ?
-Στο Δημόσιο Νοσοκομείο, δεν πληρώνει κανείς και για τίποτα (η φωνή σας, ήταν κοφτή, σχεδόν θυμωμένη)
-Μα… στο χειρουργό, ήδη πλήρωσα κάποια χρ…
-Κακώς… να πας να τα ζητήσεις πίσω (τον διακόψατε. Ήδη χαμογελούσατε με ένα κουρασμένο χαμόγελο θυμάμαι… Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θυμάμαι το κουρασμένο χαμόγελο…)
-Δεν μπορώ… Ντρέπομαι… (ο πατέρας μου)
-Όποιος ντρέπεται… κακά ζει (εσείς)
————
-Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό κυρία Μπαντούνα… Είναι από τα πράγματα, που δεν ξεχνάει ένα παιδί… 
Αλλά… πρέπει να πηγαίνουμε. Είναι αργά και σκοτεινιάζει γρήγορα και ο φύλακας, ήδη άρχισε να κλείνει τις καγκελόπορτες. Από εδώ ελάτε μαζί μου… μην σας κλείσουν μέσα (χαμογελούσε και είπαμε… πολύ όμορφος ο νεαρός παπούλης)
Φτάσαμε σχεδόν τρέχοντας στην κεντρική πύλη.
-Καληνύχτα πάτερ
-Καληνύχτα γιατρέ… Να είστε ευλογημένη.
_____________________________________
.
Είναι το τελευταίο ποστ μου, για το 2017 και είναι αφιερωμένο σε όποιον πιστεύει ή νομίζει πως το Καλό, πάει… χαράμι.
Το Καλό, ξαναγυρίζει πάντα σ’ αυτόν που το «εκπέμπει» και… όχι, δεν εννοώ πως το καλό που μου αντιγύρισε ο νεαρός ιερωμένος, ήταν το ότι… γλίτωσα το εικοσάρικο…
Όχι. Το Καλό ήταν το ότι με θυμόταν 20 χρόνια μετά, με Αγάπη. Το Καλό ήταν, πως θα με θυμάται πάντα, σαν έναν καλό άνθρωπο. Το Καλό ήταν το ότι μου ευχήθηκε να είμαι ευλογημένη…
================
Χαρούμενη Πρωτοχρονιά, αγάπες μου.

 

ΣΥΝΤΑΞΗ… ΧΗΡΕΙΑΣ

Άκου τώρα:
Το (πρώην) ΤΣΑΥ, μου έκοψε την σύνταξη χηρείας, ήτοι 430 ευρώ (καθαρά στο χέρι), με το που συμπληρώθηκαν 3 χρόνια (χηρείας)…
-Πώς κάνετε έτσι? Μετά την τριετία, την κόβουμε την σύνταξη και θα σας την ξαναδώσουμε αν την δικαιούστε… (με πληροφόρησαν στην τηλεφωνική μας επικοινωνία… όταν σήκωσαν τηλέφωνο, μετά από 3 περίπου ώρες επιμονής μου)
-Τί σημαίνει αυτό το «αν την δικαιούμαι»? (ρώτησα με ειλικρινή περιέργεια).
– Να… αν συνεχίζετε να είστε χήρα…
– Ω Θεέ μου! (αναφώνησα) Υπάρχει περίπτωση να… αναστηθεί ο Τάκης μου???
– Αφήστε τις κρυάδες και έχουμε τρελή δουλειά να διεκπεραιώσουμε… Μπορεί στο μεταξύ, να έχετε παντρευτεί κάποιον άλλο…
………….
Κουφάθηκα η ανύμφευτος…
– Πωωωωωω ρε συ, ευτυχώς που αρνήθηκα τις χιλιάδες προτάσεις γάμου, που μου έγιναν, από την επόμενη κιόλας ημέρα της κηδείας, έως το τριετές προχθεσινό μνημόσυνο… Συγνώμη κιόλας που σας καθυστερώ, αλλά ήθελα να ρωτήσω… γκόμενος επιτρέπεται, ή θα μου…
(κλικ στα μούτρα μου… φυσικά μου τό’ κλεισαν)

Αύριο, μην αρχίσετε τίποτα τηλέφωνα, οι υποψήφιοι γαμπροί, ή οι υποψήφιες προξενήτρες, γιατί θα λείπω όλο το πρωί. Πάω να βγάλω πιστοποιητικά… χηρείας, να τους στείλω. Θα στείλω μαζί και γραπτό όρκο στον Χριστό, στον Αλλάχ (Κομοτηνή, βλέπεις με πολλούς Μουσουλμάνους), αλλά και στην… Τιμή και Υπόληψη μου, ότι δεν απολαμβάνω τις «παροχές» και τις «ευδαιμονίες» ενός γάμου και ούτε πρόκειται να τις απολαύσω, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου στον μάταιο τούτο κόσμο…

Τρελαίνομαι γμ την καταδίκη μου γμ… (αυτή, ήταν μια βρισιά που έλεγε ο Τάκης κι εμένα με έπιαναν τα γέλια… Με τιμωρεί ο Θεός, αυτό, είναι σίγουρο)…

 

ΣΤΑ… ΒΑΦΤΙΣΙΑ

Χθες Κυριακή, το μεσημέρι, πήγα Αλεξανδρούπολη, σε μια κοινωνική εκδήλωση… βάφτιση συγκεκριμένα.
Μαζεμένο όλο το enfant gâté, ή εν πάση περιπτώσει, μεγάλο κομμάτι του πολιτικού και Ακαδημαϊκού κόσμου της Δυτικής Θράκης και διάφοροι συγγενείς, φίλοι και παρατρεχάμενοι των δυο αυτών κοινοτήτων… 
Τώρα θα μου πείτε «Τί γύρευες εσύ εκεί μέσα?» Είπα ένα σωρό δικαιολογίες (που καμία δεν ήταν ψέμα) για να… απουσιάσω, όπως «δεν έχω αυτοκίνητο, το έδωσα για βάψιμο», «Έχω μαστόρια στο σπίτι», «πονάει το γόνατο μου και είμαι πάλι με τα μπαστούνια»… αλλά ΕΠΡΕΠΕ να πάω γιατί τυγχάνω και… νονά της μάνας του μικρού που θα βαπτιζόταν… Έτσι, πίεσα τον βαφέα αυτοκινήτων να τελειώνει το Σάββατο, άφησα εντολή στα μαστόρια να βάφουν το εξωτερικό του σπιτιού την Κυριακή, και πήρα ξανά το μπαστούνι μου (το καλό… έχω και πρόχειρο) και…πήγα, που να μην έσωνα… Γιατί?… Μα γιατί κάθε φορά που μπαίνω σε Εκκλησία, κολάζομαι… Από απλά χάχανα που ανεβαίνουν στα μούτρα μου, έως ακατανόμαστες βρισιές, που λέω (από μέσα μου βέβαια) με τα ευτράπελα έως και τραγικά άσχημα που βλέπω ή ακούω εκεί… Λοιπόν:
Παιδάκια που έτρεχαν και κυνηγιόντουσαν ουρλιάζοντας μέσα στον Ναό.
Τσιρίδες (γυναικείες βασικά) του είδους «Ααααα! τί κάνεις?πόσο καιρό έχω να σε δώ», «Αχ, τέλειο το μαλλί, πού το βάφεις?… πόσο σου παίρνει? α την κλέφτρα!»
Κουτσομπολιά, για το ντύσιμο των γιαγιάδων και της νονάς του βρέφους, για τα ξεπορτίσματα των παπούδων και άλλων αρρένων συγγενών και φίλων και γνωστών…
Πλάτες γυρισμένες στο Ιερό του Ναού, χάχανα την ώρα του Ευαγγελίου, σχόλια για το όνομα…
…και…
… αβυσσαλέα ντεκολτέ, στα μούτρα του παπά
… διαφανή (μα εντελώς λέμε) φορέματα
… μακιγιάζ για μεταμεσονύκτιο γλέντι στην Παραλιακή
… κοσμήματα, που θα έκαναν μια επισκοπική Μίτρα, να… χλωμιάσει.
Ο παπάς σχετικά νεαρός… συφιλιάστηκε και στην αρχή του Μυστηρίου, έβαλε μια φωνή για ησυχία και… «…και τα παιδιά σιωπή! και… ΑΚΙΝΗΤΑ» (η φωνή του ακούστηκε υστερική). Στο τέλος όμως, αναλογιζόμενος ίσως το «επώνυμον» του Χριστεπώνυμου πλήθους… πήγε να τα διορθώσει:
-Χμ… ξέρετε κάνουμε και κάποια μικρολάθη κι εμείς οι ιερείς- άνθρωποι είμαστε- και μας βγάζουν μετά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (sic) και κηλιδώνεται όλη τάξη των ιερέων και αυτό δεν είναι σωστό και ευχές στον νεοφώτιστο και στους δικούς του και σε όλους τους… ευλαβείς παρευρισκόμενους κλπ κλπ…
Με το τέλος του Μυστηρίου, όταν το Χριστεπώνυμον, ξαμολύθηκε εκτός Ναού, να συνεχίσει τον ιερό σκοπό του(?), πλησίασα τον παπά που στεκόταν ακόμα αμήχανος μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ιερού Βήματος και…
-Παπούλη… περίμενα περισσότερα από σένα… αλλά δεν βαριέσαι… Αύριο θα τα «βγάλω» όλα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στο facebook συγκεκριμένα (πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά πιάνοντας του ελαφρά το μπράτσο…) αλλά μην σκιάζεσαι… όχι εσένα… ΑΥΤΟΥΣ τους «πιστούς»… Όχι προς Θεού εσένα. Εσύ… προσπάθησες. Αναιμικά ίσως, αλλά προσπάθησες. Χρειάζεται να προσπαθήσεις όμως παραπάνω.
…..
Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι του, για να μην δω ή να μην δει κανείς άλλος το ότι χαμογελούσε…
==============================
Το έχω πει παλιότερα, αλλά θα το ξαναπώ, γιατί ΔΕΝ μπορώ να το ξεχάσω, ούτε να το αντιπαρέλθω, ούτε να το συγχωρήσω ή να το δικαιολογήσω έστω. Θα το ξαναπώ, γιατί ακόμα με πονάει… με σφάζει… μου ξεσκίζει τα σωθικά… Γιατί είναι μια «πληγή» που κατά καιρούς την «ξύνω» και την… «ξαναματώνω», και έτσι νιώθω κάτι σαν ανακούφιση…
Θα ξαναπώ λοιπόν, ότι τον Σεπτέμβριο του 1996, πριν 21 δηλαδή χρόνια, η Εκκλησία με… αφόρισε…
Στις βαπτίσεις, στους γάμους και στην υπέροχη ανοιξιάτικη Ακολουθία των Χαιρετισμών (που λατρεύω), πηγαίνω… «παράνομα».
……
Ουφ! 🙂

 

 

Ο ΑΛΛΑΧ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ και… ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Γύρω στις 10.00 το πρωί, βγαίνω από το σπίτι για δουλειές, αφού έχω καλέσει ραδιο-ταξί, γιατί ο Κωστής μου, μου πήρε το αυτοκίνητο από βραδύς.
Ο καιρός γλύκανε (σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες)… Κάτι σαν Νοτιάς. Συννεφιά, ούτε ίχνος χιονιού.
Μπαίνω στο ταξί και δίνω διεύθυνση. Ο ταρίφας, γύρω στα 50 βαριά-βαριά, εύχαρις και προφανώς με γνωρίζει (η πόλη μικρή) γιατί με χαιρετάει με ένα «Καλημέρα γιατρέ, πού πάμε?»
Δεν συνηθίζω να ξεκινάω πρώτη κουβέντα με τους ταρίφες (συνήθως αυτοί κάνουν την αρχή κι εγώ ανταποκρίνομαι έτσι… για να μην βγάλω και την φήμη της… «ξινής»)… Ωστόσο, σήμερα, δεν ξέρω το γιατί, ανοίγω πρώτη κουβέντα (ίσως νά’ ναι η συμπαθητική του φάτσα).
-Γλύκανε ο καιρός. Μαλάκωσε το πολύ κρύο… (εγώ)
-Ναι ναι… γλύκανε ο καιρός. Αν και… μαθαίνω πως η (γειτονική) Αλεξανδρούπολη πνίγηκε στο χιόνι από χθες… Το ίδιο και η (επίσης γειτονική) Ξάνθη. Μόνο εμείς εδώ στην Κομοτηνή, μείναμε ανάμεσα χωρίς να μας χιονίσει…
-Μπα?… αλήθεια? Παράξενο δεν είναι αυτό? (εγώ)
-Καθόλου παράξενο γιατρέ. Είναι που εδώ στην Ροδόπη, έχουμε δυο… Θεούς… έναν Αλλάχ κι έναν Χριστό (ο πληθυσμός, είναι… fifty-fifty) κι αυτοί οι θεοί, έχουν… υπηρεσία μέρα-παραμέρα, εναλλάξ. Κοιτάζουν λοιπόν, να κρατάνε ευχάριστο περιβάλλον για τους πολίτες, μπας και κερδίσουν περισσότερους με το μέρος τους… Κάτι σαν… Τσίπρας-Μητσοτάκης ένα πράμα… Κατάλαβες γιατρέ? Όλα για τα… ψηφαλάκια γίνονται. Όλα!…
Με την κουβέντα, ξεχαστήκαμε και προσπεράσαμε και τον προορισμό μας, αλλά με μια γενναία στροφή με γύρισε πίσω και με άφησε… just εκεί που ήθελα.
Μία ώρα μετά, άρχισε δειλά-δειλά, να χιονίζει…
Δυο ώρες μετά, να χιονίζει του χαμού…
——————-
Μια βόλτα (για δουλειά) στην Αλεξανδρούπολη, ματαιώθηκε λόγω χιονιού και έτσι με φίλη, βρέθηκα σε καφετέρια εμπορικού κέντρου στην γειτονιά μου, για καφέ και μπλα-μπλα… ακριβώς απέναντι από την πιάτσα, όπου είχα τηλεφωνήσει για ταξί το πρωί… Προσπαθώντας να παρκάρω, παίρνει το μάτι μου, τον πρωινό ταρίφα, να κουβεντιάζει με συναδέλφους του στο υπόστεγο του περίπτερου. Άνοιξα το παράθυρο, του κούνησα φιλικά το χέρι και…
-Τί έγινε φίλε μου?… χιονίζει… Πως κι έτσι… επικράτησε κάποιος από τους δυο (θεούς)?
Έσκυψε ελαφρά, με αναγνώρισε και πάτησε τα γέλια:
-Ναι, ναι γιατρέ!… Κερδάμε, γι αυτό χιονίζει.
-Ποιοι κερδάμε?… λέγε
-Μην το ψάχνεις… Κερδάμε λέμε… Να είσαι πάντα με… τους κερδισμένους…
———————-
Μια μικρή θλίψη με συνεπήρε.
Μια μικρή θλίψη για το πως καταντήσαμε την πολιτική μας σκέψη…
Μια μικρή θλίψη, που βράδιασε και κρατάει ακόμα…
… κι ας σταμάτησε να χιονίζει…

 

ΜΕ… ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ…

Το μόνο θετικό που μας απομένει να κάνουμε την σκληρή στιγμή της… εγκατάλειψης-απώλειας μας από κάποιον (ή κάτι), είναι να διατηρήσουμε την Αξιοπρέπεια μας.
Το «Ἀπολείπειν ο Θεός Ἀντώνιον» του Κωνσταντίνου Καβάφη, αναφέρεται στη μεγάλη αξία που έχει η διατήρηση της Αξιοπρέπειας μπροστά στην απώλεια.
Επιτρέψτε μου να γράψω εδώ τους “θείους” αυτούς στίχους:

Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’ ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.

 

 

ΕΝΑ… ΣΧΟΛΕΙΟ!!!

-Ουάου!!!… Τί είναι αυτό που βλέπω?
-Τί?, τί?, τί?, τί? (πολλές φωνές)
-Είναι ένα… ΣΧΟΛΕΙΟ!!!…
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
-Αααααα, να δω κι εγώ!
………..
……
…
Αυτά τα εκατοντάδες… τα χιλιάδες «Αααααα, να δω κι εγώ!», δεν στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες σας βρε?…
.

 

Μα, τι μάνα είμαι εγώ;

Έχω παιδί, που ζει στην Β.Ευρώπη.

Έφυγε πριν 20 χρόνια, για να σπουδάσει, και έμεινε να ζει και να εργάζεται εκεί.
Χαίρομαι τόσο πολύ, που το παιδί μου… έφυγε.

Τι μάνα είμαι εγώ, που χαίρεται για ένα παιδί της που έχει φύγει;

Που προσεύχεται μην τυχόν και του μπει στο μυαλό να ξαναγυρίσει;

Που το συμβουλεύει να πάρει την ξένη υπηκοότητα (μπορεί πια, μετά από τόσα χρόνια), μην τυχόν στραβώσουν οι ξένοι και το… διώξουν πίσω στην πατρίδα του;

Προχθές Κυριακή, στο τηλέφωνο:
-Μόλις γύρισα απ’ την δουλειά, μαμά,
-Καλά, δουλεύετε και τις Κυριακές;
-Πήγα για να ταΐσω τα κύτταρα. (Εργάζεται σαν ερευνητής σε Εργαστήριο Νευροβιολογίας). Πέθαναν και μερικά και είμαι στεναχωρημένος, κλείσε τώρα, είμαι πτώμα…

Τρελάθηκα απ’ την χαρά μου. Όσο έχει “κύτταρα” που ψοφούν αν δεν τα φροντίσει, όσο οι Κυριακές, μπορούν να τον κάνουν… “πτώμα”, η μαμά του θα… χαίρεται…
Μα, τι μάνα είμαι εγώ;
(αφιερωμένο στην…  Κυβέρνηση, σαν δώρο, που κατάφερε να «πάρει» την Δόση…) 

 

«Ελευθέρια»…

Γιορτάζει σήμερα η Κομοτηνή τα Ελευθέρια της…
Παρέλαση στρατιωτική, μαθητική και λαογραφική, Ο… Πάκης στην εξέδρα των επισήμων μαζί με τους 3 Μουσουλμάνους βουλευτές μας, τον Μητροπολίτη και διάφορους παρατρεχάμενους, και… αργία…
Μεγάλη αργία!…
Ευκαιρία και άδειασε η πόλη… Όλοι στην (πολύ κοντινή… γύρω στα 20 χιλιόμετρα) Βουλγαρία, για βόλτα και φθηνά ψώνια (βενζίνη, super-market,… φάρμακα (… μάλιστα, φάρμακα) και επισκέψεις σε… φθηνούς οδοντογιατρούς…
Πως???… Τί???… Τί γιορτάζουμε?
Μα… την απελευθέρωση της Θράκης, από τους Βούλγαρους το 1920… 🙂 🙂 🙂 
_________________________
Αν προβληματίζεστε, για το αν πρέπει να γελάσετε ή να κλάψετε, σας συμβουλεύω να γελάσετε… Βγαίνει φθηνότερα 🙂