Έγραψα «Αρχαία Άβδηρα» , γιατί πραγματικά είχαμε κατασκηνώσει 7 άτομα (φίλοι κολλητοί , όλοι) στον … αρχαιολογικό χώρο των Αβδήρων, που εκείνα τα χρόνια , ήταν εντελώς εγκαταλελειμμένος και παρακμιακός …Όλο το καλοκαίρι … δυό μήνες περίπου … μέσα σε μια μεγάλη παλιά στρατιωτική σκηνή (Κύριος οίδε από που είχε πέσει στα χέρια μας) . Ο ένας πάνω στον άλλο … Πέντε κορίτσια και δυό αγόρια όλοι στην ίδια ηλικία περίπου , από 16 ως 18 , εκτός από τον Νίκο τον … «Κώνωπα» (τον έναν από τους αρσενικούς της παρέας) , που «κόντευε τα 30» (έτσι ονόμαζε τα 28 του χρόνια) και το έπαιζε ο «Αρχηγός» της παρέας και εδώ που τα λέμε , ήταν κιόλας . Ο … «Κώνωπας» με την κιθάρα του και την γλυκερή φωνή του , που μας γέμιζε με όμορφα τραγούδια και όταν τέλειωνε το ένα (τραγούδι) ώσπου να σκεφτεί ποιό να παίξει μετά , «γρατζουνούσε» ένα αυτοσχέδιο … ταξίμι που ήταν και το καλύτερό μας , γιατί το τραγουδούσαμε – ουρλιάζαμε όλοι μαζί με κέφι :«Καπνίζω τσιγαράκι Ματσάγγου,Ματσάγγου , Ματσάγγου , Ματσαααααάγγου …»Όμως … δεν θέλω να μιλήσω για τον Κώνωπα (ίσως το κάνω μια άλλη φορά) , αλλά για ένα μόνο κομμάτι της ζωής μας εκεί … Εκεί , στα Αρχαία Άβδηρα …Τα μεσημέρια στη θάλασσα για κολύμπι και μετά , απλώναμε τα μαγιό για να στεγνώσουν , πάνω στα παντού σπαρμένα … αγγεία και ηλιοθεραπεία πάνω σε ξαπλωμένους κίονες και άλλες αρχαίες «πέτρες» …Τα βράδια όταν πίναμε κανένα ούζο … μπερδευόμασταν και νάσου μέσα στα σκοτάδια και ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος και ο Πρωταγόρας … Και αν τα κοπανούσαμε λίγο παραπάνω , μας κουβαλιόταν και ο … Ηρακλής κι ο Άβδηρος ο κολλητός του … για να μην πω πως κάπου κάπου (όταν το παρακάναμε με τα τσίπουρα) , μας αριβάριζε και ο Διόνυσος με θίασο πολυπρόσωπο , τις Μαινάδες και τους Έρωτες και τους Σειληνούς … Και κάναμε σχέδια μ’ όλους αυτούς τους «κοντοχωριανούς» για το μέλλον μας … για την ζωή μας κι ονειρευόμασταν ότι μια μέρα , θα γινόμασταν κι εμείς κάτι … Κάτι μεγάλο και σπουδαίο και αληθινό …Κι ύστερα ….Κι ύστερα , ήρθε η Ζωή και μας «ξύπνησε» … Και τα σάρωσε όλα αυτά και δεν άφησε τίποτα όρθιο , παρά μόνον κάτι αναμνήσεις από ακούσματα και εικόνες …Ας είναι όμως … Καλό ήταν όσο κράτησε …Καλή ήταν όσο κράτησε η Νιότη … Η άγρια , πρώτη νιότη …Καλά περάσαμε …
Διακόπτουμε το … ποιητικό πρόγραμμα μας , με τίτλο «Καλοκαιρινή Ραστώνη» για να να σας μεταφέρουμε φρέσκια-φρέσκια (και επίκαιρη) ιστορία από την παραλία :
*************************************
Δεν μου αρέσουν οι κοσμικές και πολυάνθρωπες πλαζ . Και όχι μόνο τώρα , αλλά και από παλιά , από την εποχή των … θανατηφόρων bikini , και της νεανικής έπαρσης , αυταρέσκειας και … αλαζονείας . Συνηθίζω τις κάπως απόμερες ακτές , όχι και τελείως έρημες (μην αγριευτώ κιόλας) . Στην συγκεκριμμένη παραλία , 2-3 χιλιόμετρα δυτικά της Μαρώνειας , δεν πήγαινα μέχρι φέτος γιατί υπήρχε μια κακογραμμένη ταμπέλα που έλεγε : «Η ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ , ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ , ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΑΓΙΩ» … Όχι γιατί είμαι γυμνίστρια , αλλά γιατί η ταμπέλα αφορούσε τις Μουσουλμάνες λουόμενες που βουτούσαν στην θάλασσα με τα τσαντόρ και τις μαντήλες , ακόμα (οι κάπως νεώτερες – μοντέρνες) και με τις … καμπαρντίνες . Και μη βιαστείτε να με κακοχαρακτηρίσετε σαν … ρατσίστρια (δε πάει να μπαίνουν στην θάλασσα και με maxi τσιντσιλά και 15ντάποντη Louboutin , ποσώς με ενδιαφέρει) . Εκείνο που με ενοχλούσε , ήταν το ότι οι άνδρες τους , (πατεράδες , αδελφοί , γιοί , σύζυγοι , αρραβωνιαστικοί) χαιρόντουσαν την παραλία με τα παρδαλά και στενά μαγιώ τους (ε, να είναι πασιφανές το αποτέλεσμα του ΧΥ γονιδίου τους και της τεστοστερόνης και το «ποιός είναι ο Αρχηγός , εδώ μέσα» , ενώ αυτές με τα φουσκωμένα τσαντόρ και καμπαρνίνες σαν σημαδούρες ή σαν … αλεξίπτωτα πεσμένα στη θάλασσα , ένα πράμμα …Φέτος όμως , τα πράγματα άλλαξαν . Πρώτα , εξαφανίστηκε η … ταμπέλα και (δεν ξέρω αν ακολούθησε ή προηγήθηκε της εξαφάνισης της ταμπέλας) συνέβη και κάτι άλλο : εξαφανίστηκαν και τα … αλεξιπτωτοειδή μαγιώ . Η παραλία συμμαζεύτηκε , καθαρίστηκε εντυπωσιακά και εμπλουτίστηκε με λεπτό λείο χαλικάκι , χορτάρινες ομπρέλλες , ντουζ , WC , και αποδυτήρια … όλα προσφορά του τοπικού Δήμου (ε, ρε κατακαημένε … Καλλικράτη , που έκανες κάποιους και χέ… καν από τον φόβο τους … ) .Έτσι αποφάσισα να κάνω την εν λόγω ακτή τον χώρο , όπου θα απολάμβανα την θάλασσα για φέτος ….Κάθησα … δίπλα τους . Εκείνος , γύρω στα 45 γοητευτικός και ευγενέστατος . Τούρκος . «…Φαρμακοποιός από την Προύσσα» , μου συστήθηκε με τα εντυπωσιακά καλομιλημένα ελληνικά του . «Μη θαρρείτε πως είμαστε καλύτερα … και στην Τουρκία , πολλά προβλήματα κι εμείς … οικονομικά κυρίως . Έχουμε συγγενείς εδώ στην πόλη σας και είπαμε να τους δούμε και να το συνδυάσουμε και με διακοπές … Φθηνές σχετικά … » μου χαμογέλασε . Εκείνη , όχι μεγαλύτερη από 30 , ‘ομορφη , λίγο γεματούλα , μοντέρνα , έρριξε επάνω της ένα μαυροκόκκινο παρεό , πριν μου δώσει ευγενικά το χέρι της «Δεν γνωρίζω Ελληνικά» μου είπε σπασμένα και κοκκινίζοντας ελαφρά με κάποια συστολή . Ασχολιόταν ήσυχα χωρίς φωνές και υστερίες («Γιωργάκηηηηη όχι στα βαθιά» και «φάε σκασμένο … μ’ έφαγες» ) , με τον 6χρονο γιο τους τον Αϊντίν , που ήταν ο μόνος που δεν μου χαμογέλασε ούτε για δείγμα (ωστόσο , μού’ ριχνε κλεφτές ματιές … τον πήρα χαμπάρι) .Τα παιδάκια (ασχέτως εθνικότητας) στην παραλία , έχουν μία πολύ κακιά συνήθεια … Ουρλιάζουν διάφορα και ανατριχιασμένη αναπολώ την εποχή του … Ηρώδη , βρίσκοντας του διάφορα … ελαφρυντικά …Την πρώτη φορά που ο μικρός Αϊντίν ούρλιαξε «Yardiiiiiim» (βοήθειαααα) , πετάχτηκα επάνω σαν παλαβή έτοιμη να του αρχίσω ΚΑΡΠΑ (Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση) . Ξαναξάπλωσα προσπαθώντας να αποφύγω το έμφραγμα ή το εγκεφαλικό … έστω το ένα από τα δύο που με απειλούσαν … Την δεύτερη φορά , προσπαθώντας να … καταπιώ την βλαστήμια που μου ανέβηκε μέχρι τα δόντια , πνίγηκα και άρχισα να βήχω φτύνοντας δεξιά και αριστερά . … Ο φαρμακοποιός , έτρεξε προς το μέρος μου και η νεαρή χανούμισσα προς το μέρος του Αϊντίν που χαχάνιζε χαιρέκακα … Τον πήρε στην αγκαλιά της και μουρμουρίζοντας του μαλακά στο αυτί τον παρέδωσε στον εκνευρισμένο πατέρα του που αρπάζοντας τον από το αυτί , άρχισε να τον μαλλώνει αυστηρά . – Αφήστε τον σε μένα (του είπα μαλακά) . Μόνο σας παρακαλώ μεταφράστε του για να καταλαβαίνει … Έλα εδώ σε μένα Αϊντίν (μπορώ να μιλώ λίγα Τούρκικα) , να σου πω ένα … παραμύθι , που είπε ένας μεγάλος , πολύ-πολύ γέρος παραμυθάς , ο Αίσωπος . Ο Αϊντίν κοίταξε ερωτηματικά τον πατέρα του (την μάνα του … την «έγραψε» κανονικά) και πλησίασε γεμάτος απορία και με γουρλωμένα τα ολοστρόγγυλα ματάκια του :Άρχισα να του διηγούμαι , αργά για να μεταφράζει ο πατέρας του τον μύθο του Αισώπου με τον τσομπανάκο , που φώναζε συχνά για πλάκα «Λύκος στα πρόβατα !» , και στο τέλος , όταν ήρθαν οι λύκοι , δεν τον πίστευε κανείς πια . … Ο μικρός έδειξε φοβερά εντυπωσιασμένος και με το τέλος του παραμυθιού , έπιασε να κουβεντιάζει με τον μπαμπά του , για το πόσο του άρεσε το παραμύθι και αν το παραμύθι ήταν Τούρκικο ή Ελληνικό … Όταν ο πατέρας του , του απάντησε «Ελληνικό» έδειξε φοβερά απογοητευμένος και ξαναρώτησε για να ξαναπάρει την ίδια απογοητευτική απάντηση . ‘Εμεινε για λίγο σκυθρωπός και αμίλητος και μετά , μαζεύοντας όλο το κουράγιο του με πλησίασε ψιλοστριφνιασμένος , και σε μια προσπάθεια να … πάρει το αίμα του πίσω , στάθηκε από πάνω μου και …. :– Karagöz Türk olduğunu (Ο Καραγκιόζης , είναι … Τούρκος)Δεν ξέρω το γιατί , αλλά μου ήρθε να του ρίξω μια … ξεγυρισμένη σφαλιάρα … Συγκρατήθηκα και με χαιρέκακο χαμόγελο , του αντιγύρισα σε άπταιστα Τουρκικά :– Ama Ezop, bir Yunan (Αλλά , ο Αίσωπος , Έλληνας) …Ταράχτηκε … Γύρισε με μια ξέπνοη ελπίδα στον «σοφό» πατέρα του αλλά αυτός του έγνεψε … «ναι» και γυρνώντας ηττημένος πίσω , χώθηκε στην αγκαλιά του (είχε ξεχάσει παντελώς και την θάλασσα και τα παιχνίδια) .Ο πατέρας του χαϊδεύοντας τον συνεχώς του μίλαγε ψιθυριστά (δεν μπορούσα να ακούσω) μέχρι που ο μικρός με ξαναπλησίασε αλλά με υφος χαμένου (όλη η παλιά του αλαζονία , είχε χαθεί) και μου μουρμούρισε στα Τούρκικα , που φυσικά μετάφρασε ο μπαμπάς του – Αν σας δώσουμε τον Καραγκιόζη για δικό σας , θα μας δώσετε για δικό μας τον … Αίσωπο ;– Ούτε για πλάκα … Χάρισμα σου ο Καραγκιόζης (τώρα που το ξαναθυμάμαι ντρέπομαι … Θα μπορούσα να πω ένα απλό «όχι» … και γιατί όχι , ακόμα και ένα ψέμμα θα μπορούσα να του πω) .Ο Αϊντίν γύρισε και κοίταξε τον πατέρα του κι εκείνος μετάφρασε κουνώντας μόνο τα χείλη του σε ένα απλό «yok» (= όχι) … Ο μικρός , βουρκωμένος επέμεινε :– Αν σας δώσουμε την Προύσσα , θα μας δώσετε τον Αίσωπο ; Ο πατέρας του μετέφρασε σύντομα σύντομα και αμέσως του φώναξε αυστηρά «Έλα εδώ … Φεύγουμε … ενοχλείς την κυρία» …Ήθελα να πω «χάρισμα σας και η Προύσσα , δεν μου παίρνεις τον Αίσωπο , ούτε με την … Κωνσταντινούπολη» … αλλά είπα ένα απλό «yok» κι εγώ και άρχισα να τα μαζεύω … Ήδη είχε μαζέψει σύννεφα προμηνύοντας μπουρίνι … Έτσι είχα και ένα άλλοθι για να φύγω … Έφυγαν ωστόσο , πριν από μένα , χαιρετώντας με ευγενικά … ———————————————————–Θα αλλάξω (μάλλον) και πάλι παραλία …. .Στο βιντεάκι βλέπετε την ακτή της παρ’ ολίγον … ανταλλαγής …
Η Άλκηστις είναι η προσωποποίηση και το σύμβολο της συζυγικής αγάπης, αφοσίωσης , αυταπάρνησης και αυτοθυσίας . Ήταν κόρη του Πελία , (γιού του Ποσειδώνα και βασιλιά της Ιωλκού) , και παντρeύτηκε τον Άδμητο , βασιλιά των Φερών της Θεσσαλίας , ο οποίος συνδεόταν με μεγάλη και δυνατή φιλία με τον Θεό Απόλλωνα . Λένε πως , ήταν ο Απόλλωνας , που βοήθησε τον Άδμητο , να παντρευτεί την Άλκηστη , που ήταν και η καλύτερη και ομορφότερη κόρη του βασιλιά της Ιωλκού . Όμως με τις … φασαρίες του γάμου , ο Άδμητος , ενώ πρόσφερε θυσίες σε όλους τους Θεούς , ξέχασε να θυσιάσει στην Άρτεμη , την αδελφή του φίλου και προστάτη του Απόλλωνα . Έτσι λοιπόν η Άρτεμις , – καλή , καλή – , αλλά χολώθηκε τόσο πολύ , που καταδίκασε σε …. θάνατο τον ξεχασιάρη , Άδμητο . Ο Άδμητος διέφυγε τον κίνδυνο και πάλι χάρη στον Απόλλωνα, που πέτυχε να εξευμενίσει την αδελφή του θεά και να πείσει τις Μοίρες , να απαλλάξουν τον βασιλιά από τον θάνατο αν κάποιος στενός συγγενής του δεχόταν να πεθάνει στη θέση του. Αλλά οι γονείς του Άδμητου (άκου τώρα) , δεν δέχθηκαν να θυσιασθούν για το παιδί τους. Αντίθετα, η Άλκηστη, χωρίς να διστάσει, θυσιάστηκε στη θέση του συζύγου της. Τότε η Περσεφόνη , συγκινημένη από την αγάπη της Άλκηστης, δεν τη δέχθηκε στον Άδη, αλλά την έστειλε πίσω στον επάνω κόσμο (τέλος καλό , όλα καλά) . Μνεία γι αυτή την θυσία της Άλκηστης υπέρ του συζύγου της , γίνεται και στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα , ο δε Ευριπίδης , γράφει γι αυτή την θυσία , την ομώνυμη τραγωδία του «Άλκηστις» . Χαρακτηριστικά , αναφέρει ο Ευριπίδης στην τραγωδία του αυτή , ότι μιλώντας ο Χορός των Θεσσαλών γερόντων λέει : «… Είθε από μας , καθένας , τέτοια γυναίκα νάβρισκε , γιατί , δεν είναι τύχη στον κόσμο μεγαλύτερη , από καλή γυναίκα….»Παρόμοιο περιστατικό , τρανής συζυγικής αγάπης , βρίσκουμε και στις «Ικέτιδες» του Ευριπίδη , όπου αναφέρεται , ότι όταν έκαιγαν στη πυρά τον νεκρό (κεραυνοβολημένο από τον Δία) Αργείο ήρωα , Καπανέα , έπεσε και η σύζυγός του Ευάδνη στη νεκρική πυρά και κάηκε μαζί του, πράξη που την ανύψωσε σε σύμβολο συζυγικής αφοσίωσης . ————————————————–Ακούτε κορίτσια ;;;…Αφιερωμένο , σε όλους τους … ύπανδρους και εξαιρετικά σε όλους τους ύπανδρους εκ Θεσσαλίας ορμώμενους , φίλους και αναγνώστες μου ….
«Με τις εταίρες , συμβαίνει το εξής … παράδοξο : από τα κρασιά , προτιμούν το παλιό , αλλά από τους άντρες τον … νέο» (ΠΛΑΤΩΝ) .
«Ίσως η ετοιμολογία της λέξης «οίνος» , να οφείλεται στο «οιόνουν» , επειδή γεμίζει έπαρση τον νουν ή ίσως ονομάζεται έτσι , από την λέξη «όνησις» , δηλαδή ωφέλεια . (ΠΛΑΤΩΝ).
«Φαίνεται ότι μέσα στο κρασί , υπάρχει κάποια λογική , ενώ αυτοί που πίνουν νερό , είναι ανόητοι» (ΑΜΦΙΣ ο Κωμωδιογράφος).
«Γλυκόπιοτο το γάλα της … Αφροδίτης …. Λέγεται και … κρασί» . (ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ)
«Όταν κατεβαίνει το κρασί στο σώμα , επιπλέουν τα κακά λόγια» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ)
«Να μην μεθάς , για να μην μαθαίνουν οι άλλοι , ποιος πραγματικά είσαι , αλλά ποιος προσποιείσαι πως είσαι» (ΠΙΤΤΑΚΟΣ , συμβουλεύοντας τον Περίανδρο τον Κορίνθιο)
«Κι εσύ πίνοντας , Μενέλαε , θα ωφεληθείς . Οι θεοί , μας έδωσαν το κρασί , για να μας διώχνει τα προβλήματα» (ΟΜΗΡΟΣ)
«Πάνσοφε Διόνυσε , τί γλυκός που είσαι ! Ανυψώνεις κάθε τι το … ταπεινό» (ΔΙΦΥΛΟΣ)
«Η μέθη , γιατρεύει την δυστυχία» (ΣΟΦΟΚΛΗΣ)
«Την …παυσίλυπον άμπελον έδωσαν οι θεοί στους θνητούς , γιατί χωρίς κρασί , δεν θα υπήρχε … έρωτας , ούτε καμιά άλλη χαρά για τους ανθρώπους» (ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ στις «Βάκχες» )
«Όσοι πίνουν κρασί , εμφανίζουν τον πραγματικό τους εαυτό , αλλά ξεσκεπάζουν και τους άλλους με τα λόγια τους , γι αυτό λένε , πως στο κρασί , βρίσκεται η αλήθεια , και πως το κρασί φανερώνει την σκέψη του ανθρώπου» (ΦΙΛΌΧΩΡΟΣ)
«Τρεις μόνο κρατήρες έχω και ανακατεύω το κρασί για τους σώφρονες . Τον πρώτο , για την Υγεία , που γι αυτήν πίνουν πρώτα όλοι . Τον δεύτερο για τον Έρωτα και την Απόλαυση . Τον τρίτο για τον Ύπνο . Μόλις πιουν οι καλεσμένοι , επιστρέφουν στο σπίτι τους . Ο τέταρτος κρατήρας , δεν μας ανήκει , γιατί είναι για τις Ύβρεις . Ο πέμπτος , για Θόρυβο . Ο έκτος , για το τρίκλισμα , ο έβδομος για να πέφτεις , ο όγδοος για μηνύσεις, ο ένατος για κακία και ο δέκατος για μανία ….» . (ΔΙΟΝΥΣΟΣ δια της γραφίδος του Ευδούλου) .
Μια φορά , κι έναν καιρό … ένας Κινέζος αυτοκράτορας , είχε βγει για κυνήγι , όταν συνάντησε έναν γεροντάκο , την ώρα που φύτευε μια καρυδιά . Ο αυτοκράτορας σταμάτησε και τον ρώτησε , πόσων χρόνων ήταν . «Τεσσάρων» , απάντησε ο γεροντάκος . «Πάρτε του το κεφάλι … Λοιδωρεί και αστειεύεται με τον Αυτοκράτορά του» φώναξε έξαλλος ο αυτοκράτορας . «Δεν αστειεύομαι Άρχοντά μου …» συμπλήρωσε αμέσως ο γέροντας , «… οι συνετοί , δεν μετράνε τη ζωή τους , με τα χρόνια , που σπατάλησαν ανόητα . Γι αυτό κι εγώ , θεωρώ , σαν πραγματική μου ηλικία , μόνο τον χρόνο , που διέθεσα στην υπηρεσία του Αυτοκράτορά μου και στο να είμαι χρήσιμο μέλος στην κοινωνία» .Εντυπωσιασμένος τότε ο αυτοκράτορας , παρατήρησε «‘Ετσι όπως μετράς τα πράγματα , δεν θα ζήσεις αρκετά , για να δεις την καρυδιά σου να δίνει καρπούς» . «Ναι…» απάντησε ο σοφός «… αλλά μια και οι παλαιότεροι φύτεψαν δέντρα , για να χαρούμε εμείς τους καρπούς τους , έτσι κι εγώ φυτεύω , για να φάνε και να έχουν να κερδίσουν πουλώντας τα , οι … μεταγενέστεροι» … «Εξαίρετα…» , έκανε ο αυτοκράτορας , και όπως απαιτούσε το έθιμο την εποχή εκείνη , όταν βρισκόταν μπροστά σε κάτι σοφό να το ανταμοίβει , έβγαλε ένα πουγγί με χρυσά νομίσματα , και το έδωσε στον γέρο . Πανευτυχής ο σοφός , έκανε μια βαθιά υπόκλιση και είπε «Ω , άρχοντά μου , ενώ τα άλλα δέντρα , χρειάζονται σαράντα χρόνια για να καρποφορήσουν , το δικό μου δένδρο , απέδωσε αμέσως καρπούς» … «Μπράβο !» αναφώνησε ο αυτοκράτορας , και έδωσε στον γεροντάκο , άλλο ένα πουγγί με χρυσά νομίσματα . «Ω , τί ευτυχία…» φώναξε συγκινημένος ο γέρος , «…των άλλων τα δέντρα , δίνουν καρπούς , μία φορά τον χρόνο , ενώ το δικό μου , μου χάρισε δυο πλούσιες σοδιές μέσα σε λίγα λεπτά !» . «Θαυμάσιο…» ανέκραξε ο αυτοκράτορας , και την ώρα , που ένα τρίτο πουγγί άλλαζε χέρια , γύρισε και είπε συνομωτικά στην ακολουθία του «Κύριοι , λέω να … του δίνουμε , προτού ο σοφός γέροντας από εδώ , ξετινάξει το βασιλικό ταμείο» .
Anna-Silia 