Χαρισμένο στον διαδικτυακό φίλο blogger Έφηβο .
Υπάρχουν κάποιες έννοιες , διαμορφωμένες μέσα μας με κάποιες εικόνες , που έχουν «στρογγυλοκαθήσει» (οι εικόνες) με τέτοια … εμμονή μέσα στον νου μας , που έχουν υποκαταστήσει ακόμη και την ίδια την έννοια … Και εξηγούμαι :Πχ , όταν λέμε «ζαχαροπλαστείο» , εννοούμε πάντα , κάτι γλυκό , άσχετα αν και τις (κάποιες) τυρόπιττες τις αγοράζουμε από εκεί . Όταν λέμε Νες-Καφέ εννοούμε τον στιγμιαίο καφέ και … όταν λέμε «παιδί» , εννοούμε κάτι μικροκαμωμένο … Έτσι λοιπόν … «την πάτησα» με τον φίλο μου τον Έφηβο και τον αποκάλεσα … «Μικρόν το δέμας» , εννοώντας ότι είναι ακόμα παιδί … Γιατί για την δική μου … κλάση (που λένε και στον Στρατό) ένας έφηβος , είναι ακόμα ένα παιδί …. Πριν λίγες ημέρες , ήρθαν στο σπίτι για τις γιορτές και οι δυό μου γιοί (30 και 25 χρόνων) , που τα τελευταία χρόνια , ζουν μακριά μου . Το σπίτι , γέμισε φωνές , πηγαινέλα , μουσικές , παρατημένα πιάτα παντού , σκορπισμένα ρούχα και … χαρά . Χαρά γιατί εκεί μέσα ήταν τα … παιδιά μου . Τα παιδιά μου που για μένα είναι πάντα … δυό μικροκαμωμένα ξανθά γαλανομάτικα ανθρωπάκια , που πρέπει να … σκύψεις για να τα πάρεις στην αγκαλιά σου … Κι ας ειπώθηκαν φράσεις , όπως «Σκύψε βρε να σε φιλήσω» , «Άπλωσε χρυσό μου το χέρι σου στο μικρό πατάρι και πιάσε μου το … γιατί εγώ , πρέπει να βάλω την σκάλα» , «Τί κάνει το μωρό , τόση ώρα κλειδωμένο στο δωμάτιο ; – Τηλεφωνάει στην «έτσι» ρε μάνα .. έλεος πια» …. Κι αν … (λέω «αν» ) , μου ζητούσατε να σας ζωγραφίσω την οικογένεια μου (γιατί , είρήσθω εν παρόδω , πως είμαι και ζωγράφος … τέλος πάντων… ) θα ζωγράφιζα , κάτι σαν … αυτό :
Γλυκέ μου φίλε Έφηβε :
Μην σε ξενίζει το ότι σε αποκάλεσα «Μικρόν μεν το δέμας» … Για μένα , είσαι κάτι σαν … ο τρίτος μου γιος … Είσαι σαν τα παιδιά μου …. Δηλαδή , ένα πλασματάκι , που παρ’ όλο το … 1.86 σου , δεν ξεπερνάς στο μπόϊ , το … αγριολουλουδάκι που φυτρώνει πλάϊ σου … ‘Ολα τα άλλα που σου είπα , ισχύουν .
————————————————-
Και μια και θυμηθήκαμε τους … αρχαίους παππούδες μας , η έκφραση είναι «μικρός μεν το δέμας , αλλά μαχητής» και κάποιοι λένε πως ο Πίνδαρος το αναφέρει ως «μικρός μεν τω δέμαϊ (Δοτική) αλλά μαχητής» .
Anna-Silia 
olvios
16 Ιανουαρίου , 2009 at 00:44
Καλημέρα
Εύχομαι τα `μωρά’ μας να έχουν τη σοφία και το χιούμορ για να απολαμβάνουν τους αιώνιους γoνείς. Και εμείς να έχουμε την γενναιότητα να υπομένουμε την παντογνωσία τους.
🙂
faros
16 Ιανουαρίου , 2009 at 10:58
Ας ελπίσουμε ότι το … έσωσες !!! 😆
Θα μας το πει ο … «μικρός» (το δέμας ή άλλο, αδιάφορο) !!! 😀
Καλημέρααααααααααα !
anepidoti
16 Ιανουαρίου , 2009 at 15:51
γνώρισα μια καινούρια φωνή, χάρις σε σένα, απ’ αυτές που
μας ξυπνάνε…
καλό μεσημέρι!
Lilith
16 Ιανουαρίου , 2009 at 19:34
Αυτό με τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας που είναι πάντα τα «μωρά» έστω κι αν φτάσουν 50, έχει πολλή πλάκα! 😆
Πολύ γλυκιά ανάρτηση, Σίλια.
Είμαι σίγουρη ότι ο Έφηβος φίλος σου κατάλαβε. 🙂
Φιλιά!
ritsmas
16 Ιανουαρίου , 2009 at 22:52
Ο εφηβος εχει ευαισθησίες και καταλαβαίνει. Και η Σίλια το θέτει εξαιτερικά σωστά. Μπράβο φιλη μου
Έφηβος
16 Ιανουαρίου , 2009 at 23:44
Ευχαριστώ silia, για το αφιέρωμα – απάντηση. Τα λόγια σου με συγκίνησαν πολύ. Δεν γνώριζα την άποψη μίας μητέρας για το πώς βλέπει τα παιδιά της όταν έχουν ενηλικιωθεί και μεγαλώσει σωματικά και ηλικιακά. Διότι τα παιδιά με τους γονείς έχουν διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις και ως παιδί μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου.
Έφηβος (ο το δέμας αθανάτοισιν ομοίος 🙂 )
faros
17 Ιανουαρίου , 2009 at 10:58
Μπράβο Έφηβε !
Την Καλημέρα μου και εύχομαι ένα καλό και ήσυχο Σαββατοκύριακο !
museum
18 Ιανουαρίου , 2009 at 00:43
Πλημμυρισμένο από ευαισθησία το κείμενο σου. Και οι εικόνες μαζί ειδικά στην ζωγραφιά. Δείχνει πως και η δικιά σου η ψυχή έχει παραμείνει ακόμα παιδική σε πείσμα του χρόνου που μας σκληραίνει – πως αλλιώς θα επιβιώσουμε στον ‘άγριο’ τούτο κόσμο; Παιδιά δεν έχω, μπορώ όμως να αναφέρω μερικά αγαπημένα πρόσωπα ή άλλα που μου μοιάζουν πιτσιρίκια. Είναι οι παιδικοί μου φίλοι, αγαπημένα μου ξαδέρφια, ώρες-ώρες τα αδέρφια μου ειδικά ο μικρότερος, τα ινδάλματα της αθωότητάς μας, όλοι στη γειτονιά μου, γωνιές της πόλης, το παραθεριστικό μου, αντικείμενα, τόσα πολλά.
Να είσαι καλά να μας γράφεις έτσι.
silia
18 Ιανουαρίου , 2009 at 01:14
@ olvios
Μακάρι φίλε Ευδαίμονα … μακάρι έτσι σοφά και γεμάτα χιούμορ να είναι τα «μωρά» μας , ακόμη κι όταν θα έχουν να … αντιμετωπίσουν τα … δικά τους «μωρά» .
silia
18 Ιανουαρίου , 2009 at 01:22
@ faros
Εγώ προσωπικά , ελπίζω ο Έφηβος φίλος μας , να καταλάβει τί ακριβώς θέλω να πω … Αν και …
Αν και , δεν ανησυχώ και ιδιαίτερα (η «ανησυχία» μου , είναι φιλολογική αδεία) , γιατί όσο μικρός κι αν μου φαίνεται στο δέμας ο νεαρός , τόσο ευρύ πνεύμα και ευχέρεια κατανόησης θαρρώ πως έχει …
silia
18 Ιανουαρίου , 2009 at 01:30
@ anepidoti
Σ’ ευχαριστώ … Τί να πω ;… νοιώθω αμηχανία μπρος σε έναν τόσο καλό λόγο .
Χαίρομαι αν όπως λες , έκανα κάτι τόσο καλό για σένα .
faros
18 Ιανουαρίου , 2009 at 10:10
Ναι … τείνω να συμφωνήσω …
Πολύ πολύ Καλημέρα !
Αρης
18 Ιανουαρίου , 2009 at 22:16
Ποτέ δεν θα πάψουμε να βλέπουμε τα παιδια μας «πιτσιρίκια» οπως ηταν κάποτε που τα πέρναμε απο το χεράκι (οπως στην ζωγραφιά σου) να τα βοηθήσουμε να «βαδίσουν» αλλα και για να τα «προστατέψουμε»…
Ετσι κι εγω … «μικρά» τα αποκαλώ κι ας εχουν φτάσει αισίως τα 31 και 29 αντιστοίχως…
Αρης
faros
19 Ιανουαρίου , 2009 at 09:16
Θερμή Καλημέρα και Καλή Βδομάδα !
ethan
19 Ιανουαρίου , 2009 at 15:52
Τελικά διόλου τυχαία οι γονείς μέσα στην ανιδιοτελή τους αγάπη συχνά πυκνά ξεχνούν πως τα παιδιά τους έχουν απωλέσει προ πολλού την βρεφονηπιακή ηλικία και ποστ σαν το δικό σου το αποδεικνύουν περίτρανα! Φιλιά πολλά!
faros
20 Ιανουαρίου , 2009 at 09:30
Την Καλημέρα μου !
silia
20 Ιανουαρίου , 2009 at 10:25
@ Lilith
Πριν λίγες ημέρες , κάπου μεταξύ Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά , ο σύζυγος μου γιόρτασε τα 60ά γενέθλια του . Μεταξύ αυτών που μας ευχόντουσαν , ήταν και ο αδελφός του από την Θεσσαλονίκη , που αφού μου ευχήθηκε (από το τηλέφωνο) , μου είπε :
– Είναι ο … μπέμπης εκεί ; Δώστον μου να του ευχηθώ …
———————————–
Και βέβαια κατάλαβε ο Έφηβος . Είναι «αστέρι» .
silia
20 Ιανουαρίου , 2009 at 10:28
@ ritsmas
Σ’ ευχαριστώ
🙂
tdjm
20 Ιανουαρίου , 2009 at 11:13
Aς ξεχνάμε κι εμείς και οι γονείς μας ότι μεγαλώνουμε.
Εμένα μου αρέσει πολύ να με θεωρούν παιδί….μικρό ,όσο πιο μικρό γίνεται….
Είναι η ασφάλεια που νιώθω ,όταν η μάνα είναι εκεί για να μου πει …
Εφαγες ,ντύθηκες ,πονάς???
Είναι ανεκτίμητο νομίζω όλο αυτό….
Lilith
20 Ιανουαρίου , 2009 at 12:03
Αχαχαχα!!! 😆
Πολύ καλό!!!
vasilis
20 Ιανουαρίου , 2009 at 13:58
Πολύ ωραία το τοποθέτησες. Και το σχεδιάκι όμορφο. Τα παιδιά μας είναι πάντα παιδιά …
silia
20 Ιανουαρίου , 2009 at 22:06
@ Εφηβος
Χαίρομαι τόσο πολύ , που αυτή μου η ενασχόληση με τα μπλογκς , έγινε η αιτία , ένας πολύ νέος άνθρωπος … ένας έφηβος … ένα παιδί να «μάθει» την άποψη μίας μητέρας για το πώς βλέπει τα παιδιά της όταν έχουν ενηλικιωθεί και μεγαλώσει σωματικά και ηλικιακά …
Είναι πολύ σπουδαίο αυτό που είπες .
Μακάρι πολλοί έφηβοι , να το λέγανε αυτό .
Εγώ σ’ ευχαριστώ , για τη ευκαιρία που μου έδωσες .
silia
21 Ιανουαρίου , 2009 at 00:11
@ museum
Δεν … παλιμπαιδίζω , αλλά επιμένω να κρατώ σφιχτά επάνω μου κάποια κομμάτια της παιδικής ηλικίας , νοιώθοντας έτσι , πως κρατώ για λίγο ακόμα έναν πολύτιμο θησαυρό που μοιραία όλοι μεγαλώνοντας , χάνουμε …. Την Αθωότητα .
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
——————————-
Και … πού είσαι ;… Επέτρεψέ μου μια συμβουλή :
Λες «Δεν έχω παιδιά»
Λέω «Να κάνεις» … «Όχι να σου γίνει αυτό , αυτοσκοπός , αλλά …. να κάνεις … Έχεις να τους προσφέρεις πολλά»
silia
21 Ιανουαρίου , 2009 at 00:16
@ Αρης
Έτσι ακριβώς φίλε Άρη …
Έτσι ακριβώς …
Να τα χαίρεσαι τα «πιτσιρίκια» σου .
silia
21 Ιανουαρίου , 2009 at 00:20
@ ethan
Ξέρεις … Ίσως να είναι μια ενδόμυχη , υποσυνείδητη προσπάθεια , να μείνουμε κι εμείς , (ή να νομίσουμε ότι μένουμε) , στην νεανική μας ηλικία , τότε που ήμασταν , νέοι γονείς …
Τώρα που το σκέφτομαι … ίσως να είναι αυτή η αιτία …
Ποιός τάχα , θέλει να … γεράσει ;
silia
21 Ιανουαρίου , 2009 at 00:22
@ faros
Φάρε μου και τις δικές μου ολόθερμες «καλημέρες»
faros
21 Ιανουαρίου , 2009 at 08:25
Και πάλι θερμή καλημέρα, εμείς, ο ελληνικός λαός έχει πολύ δεμένες οικογένεις σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική !
Τα παιδιά μας, είναι «παιδιά» και τρέχουμε πίσω τους όλοι οι γονείς μέχρι τα βαθειά μας γεράματα !
Είναι γεγονός ότι όταν τα παιδιά μας είναι σε μικρή ηλικία δεν «βλέπουν» όλη την αγάπη των γονιών τους (το ίδιο δεν κάναμε και μεις όταν είμασταν παιδιά ;;;) παρά όταν … μεγαλώσουν !
Έτσι είναι και καλά … κάνουμε !
silia
21 Ιανουαρίου , 2009 at 21:45
@ tdjm
Και ποιανού δεν του αρέσει να είναι παιδί ;΄΄
Άκου μια μικρή ιστορία .
Πριν λίγο καιρό , ήμουν κρυολογημένη … Ξέρεις , … πόνος στον λαιμό , συνάχι , μπούκωμα , κακουχία μικροπυρετός … Είμαι και γκρινιάρα με τις αρρώστιες , ήρθα και … τσάκισα που λένε . Μπάινει μέσα στο δωμάτιο ο σύζυγος , με βρίσκει να κλαίω και παθαίνει πανικό :
– Τί συμβαίνει ; γιατί κλαις ;;;
– Θέλω την … μαμά μου (σημειωτέον ότι η μαμά μου έχει πεθάνει το 1988)
– Δεν είμαστε με τα καλά μας … τί έχεις πάθει ;
– Αν ήταν η μαμά μου εδώ , θα με χάϊδευε , θα με παρηγορούσε , θα μου έφτιαχνε σουπίτσα , εντριβές , μαντζούνια , χυμούς … θα …
– Μα , αυτά σου τα κάνω κι εγώ …
– Η μαμά μου …. τα κάνει καλύτερα …
– Έλεος ρε Άννα … Η μαμά σου πέθανε εδώ και δυο δεκαετίες …
– Μα … γι αυτό κλαίωωωωω …
———————————–
Άλλη η ασφάλεια της αγκαλιάς της μαμάς .
Τα φιλιά μου .
silia
21 Ιανουαρίου , 2009 at 21:47
@ Lilith 2
Και να σκεφτείς πως το «μπέμπης» , δεν είναι ψιλοκοροϊδευτικό …
«Μπέμπη» τον φώναζε η μαμά του και τους έμεινε σ’ όλη την οικογένεια .
tdjm
22 Ιανουαρίου , 2009 at 09:29
Σωστά….και για να μην παρεξηγηθούν και οι άρρενες φίλοι μας..ας το διορθώσουμε καλύτερα..
Αλλη η ασφάλεια της αγκαλιάς του γονιού!!
Υγ εγώ ήμουν παιδί του μπαμπά μου!
faros
22 Ιανουαρίου , 2009 at 10:41
Μια θερμή καλημέρα !
Έφηβος
22 Ιανουαρίου , 2009 at 23:06
😦
silia
23 Ιανουαρίου , 2009 at 02:29
@ vasilis
Nαι .. το σκιτσάκι το έφτιαξα με μια ψιλοχιουμορίστικη διάθεση , αλλά όσο περνάει ο καιρός , τόσο πιο πολύ μου αρέσει το ότι , (σχεδόν υποσυνείδητα) έφτιαξα τα λουλουδάκια , ίσα , ή και ψηλότερα από τα παιδιά μου .
Σ’ ευχαριστώ Βασίλη .
silia
23 Ιανουαρίου , 2009 at 02:38
@ faros
Είμαστε όμως και λίγο … υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά μας . Ξεχνάμε εύκολα (εμείς οι μαμάδες προπαντός) πως με τα «σπλάχνα» μας , μας … αφαλόκοψαν πριν από 10ετίες …
Όσο για την τελευταία σου παράγραφο , έχω να πω , πως πολλές φορές ακόμη και όταν μεγαλώνουν , δεν «βλέπουν» όλη την αγάπη των γονιών τους τα παιδιά
Δες εδώ :
silia
23 Ιανουαρίου , 2009 at 02:42
@ tdjm
Αυτό το … «εγώ ήμουν παιδί του μπαμπά μου!» …
Έτσι όπως το είπες …
Έλα … σε πειράζω ξανθούλα μου .
Και των δυο γονιών , βεβαίως … Να μην ξεχνάμε ποτέ και τον μπαμπά μας .
Έφηβος
23 Ιανουαρίου , 2009 at 17:25
Αγαπητή silia
κάπου χάθηκε ένα σχόλιο που σου έγραψα χτες κάτω απο αυτό το άρθρο σου.
silia
23 Ιανουαρίου , 2009 at 19:02
@ Έφηβος
To βρήκα στα spam , καλέ μου …
Σ’ ευχαριστώ .
Το είχα δει από παλιά και ήδη το πρότεινα στον φίλο μου τον Φάρο (και όχι μόνον), αλλά ιδιαίτερα σ’ ευχαριστώ , που μου το δείχνεις ΕΣΥ , …. ΕΔΩ …
Εχει μεγάλη σημασία αυτό που λέω .