… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…

Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–

 

Υπάρχει… ελπίδα ;

Πριν κάποια χρόνια, μια πολύ αγαπημένη φίλη από εδώ μέσα στο Διαδίκτυο, μου είχε γράψει, πως μια μικρή Ρομά μαθήτρια της, από ευγνωμοσύνη για το ότι της μάθαινε «γράμματα», της δώρισε με το τέλος της σχολικής χρονιάς… μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρό σταυρό να την έχουν καλά…
Θυμάμαι πως εκείνη την εποχή, αυτό το «μια ονειροπαγίδα κι ένα μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», είχε στοιχειώσει τα όνειρα, την φαντασία μου και αρκετές ώρες της καθημερινότητας μου. Ζήλευα κατά κάποιον τρόπο και ήθελα να είχα βιώσει κι εγώ κάτι παρόμοιο… και έψαχνα μέσα στις αναμνήσεις μου, ώσπου, ναι… το βρήκα!
Θυμήθηκα μια εικόνα που είχα δει πριν χρόνια, έξω από ένα μικρό ορεινό χωριό της Θάσου: Η κεντρική πύλη του μικρού κοιμητηρίου του χωριού, από σκουριασμένη κιγκαλερία, γεμάτη με επαναλαμβανόμενους σταυρούς τυλιγμένους με σιδερένια τσαμπιά και φύλλα διονυσιακής αμπέλου, να γράφει το… «ένδοξο» και ειδωλολατρικό…»ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ».
Είχα νιώσει, ένα είδος… ευτυχίας τότε, θυμάμαι. Τελικά, η ευτυχία, είναι μια πολύ απλή υπόθεση, αρκεί να ξέρεις πως να την… αναγνωρίσεις, όταν την συναντάς στις «πορείες» σου…
«ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ» ταμπέλα στο παλιό κοιμητήριο, «Μια ονειροπαγίδα κι ένας μικρός σταυρός να σε έχουν καλά», δώρο μιας μικρής μαθήτριας στην δασκάλα της…
Δωδεκάθεο και Χριστιανοσύνη, παγανισμός και Ορθοδοξία, πορεύονται αγκαλιά στον μακάριο αυτό τόπο.
Λέτε να υπάρχει… Ελπίδα?

 

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ…

 

«… Θα σου πω κάτι που το σκέφτομαι καιρό. Άργησα πολύ να ανακαλύψω τη γωνιά σου, όμως τρελαίνομαι για τις ιστορίες σου, αυτά τα μικρά διαμάντια που κρύβονται στα σκουπίδια του καθενός και λίγοι μπαίνουν στον κόπο να τα αναζητήσουν έτσι πολυάσχολοι που είμαστε όλοι. Όμως στα σκουπίδια και μόνο εκεί βρίσκονται όλοι οι θησαυροί, κάποιος συγγραφέας το έλεγε κι όλας για τους τρελούς που βγαίνουν τη νύχτα και παρατηρούν όσα οι υπόλοιποι προσπερνούν. Που και που το κάνω κι εγώ, κάθομαι για ώρα σε μια πλατεία και παρατηρώ γύρω μου και τις πιο πολλές φορές τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά που δεν περιγράφονται με λέξεις…»
————–
Αυτά μου έγραφε στο Διαδίκτυο παλιά… πριν 5 χρόνια (την Άνοιξη του 2011 συγκεκριμένα) ένας πολύ καλός μου «φίλος» (θα τον λέμε… S.)…
Άργησα πολύ να του απαντήσω… ή μάλλον, είχα αποφασίσει να μην απαντήσω, γιατί απλά… δεν ήξερα τί να πω σε κάτι τόσο επαινετικό (αγαπώ και πολλές φορές και τον… επιδιώκω τον έπαινο, πάντα όμως όταν συμβαίνει, μου προκαλεί ένα αίσθημα έντονης αμηχανίας).
Ώσπου ένα πρωινό, άρπαξα το πληκτρολόγιο και…
…..
«Λοιπόν φίλε S. αυτό το σχόλιο το έγραψες κάπου στα τέλη του Απρίλη, εγώ όμως μόλις χθες βράδυ το «είδα» με άλλα «μάτια»… μετά από πολύ (αρκετό) χρόνο δηλαδή, μέσα στον οποίο χρόνο, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και οι πλατείες γέμισαν από άλλα ενδιαφέροντα και ανθρώπους…
Διάβασα και ξαναδιάβασα τόσες φορές αυτό το σχόλιο, που στο τέλος φοβήθηκα να μην μου γίνει… εμμονή και παραδόθηκα σε έναν ανήσυχο ύπνο (όχι δεν φταίει το σχόλιο σου γι αυτό… πάντα ανήσυχος είναι ο ύπνος μου τελευταία).
Κατά την διάρκεια αυτού του ύπνου, είδα ένα παράξενο όνειρο:
Βρισκόμουν λέει, στην Πλατεία Συντάγματος… μόνη… Παντελώς έρημη η πλατεία και ένιωσα μια απέραντη μοναξιά και ένα είδος φόβου… Κοίταζα γύρω γύρω, μπας και δω κάποιον άνθρωπο, αλλά παντού ερημιά και η ανησυχία μου μεγάλωνε… μέχρι που… είδα τον S. να κάθεται ολομόναχος μέσα στην έρημη πλατεία και παρατηρούσε γύρω του με ενδιαφέρον, κάτι που εγώ δεν μπορούσα (μάλλον) να δω… Τον ρώτησα, τί βλέπει με τόσο ενδιαφέρον μέσα στην ερημιά και μου απάντησε “Τα συναισθήματα της Πλατείας”…

Λένε πως ονειρεύεσαι στον ύπνο σου, ό,τι δεν αποτολμάς να ονειρευτείς στην ενσυνείδητη ζωή σου…»

 

 

ΔΙΑ ΒΙΟΥ… ΕΡΩΣ

Το αφιέρωμα μου, την σημερινή ημέρα της γιορτής των ερωτευμένων, είναι αυτό:

Κάποτε, πριν μερικά χρόνια, (8 περίπου) μια πολύ-πολύ καλή διαδικτυακή φίλη, άγνωστη μου μέχρι εκείνη την στιγμή, μου είπε (έγραψε-πληκτρολόγησε, τέλος πάντων):
-Τον άνθρωπο, που με κάνει και γελώ, τον ερωτεύομαι δια βίου.

Μου άρεσε υπερβολικά, τόσο… που το έκανα μότο μου, σύνθημα ζωής, «παντιέρα» μου…
Μ’ αυτό λοιπόν το υπέροχο «Τον άνθρωπο, που με κάνει και γελώ, τον ερωτεύομαι δια βίου», κλείνω την σημερινή εορταστική ημέρα…
Και… πού είστε… για να εξηγούμαστε. Όταν λέω «τον ερωτεύομαι», εννοώ, με την… ευρεία έννοια…
Άντε, γιατί μερικοί από εσάς… τί λέω?… πολλοί από εσάς, είστε έτοιμοι, να μου στείλετε… ανέκδοτα.

 

…ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΓΚΑΘΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ…

Α ρε Τάκη… που μου παραπονιόσουν, 40 χρόνια πριν… για έναν δίχρονο (περίπου) χωρισμό, για να υπηρετήσεις την θητεία σου…
Αν ήξερες, ΑΥΤΟΣ (ο τελευταίος μας χωρισμός), σαν τι μου στέκεται εμένα στην καρδιά…
.

 

ΓΑΜΩ ΤΟ …

Άκου τώρα …
Κοιτάξτε τί έγραφα , πριν από περίπου 5 (πέντε χρόνια) :
—————————————–
Η λέξη “γαμώ” , εκτός από την κλασσική περι αναπαραγωγής έννοια της , χρησιμοποιείται την σήμερον ημέρα κατά κόρον από :
Αυτούς που πήραν το εκκαθαριστικό της Εφορίας.
Αυτούς που τριγυρνούν μία ώρα μέχρι να βρουν πάρκιγκ .
Αυτούς που αποκλείσθηκε η ομάδα τους με γκολ που δέχτηκε στο 89′ .
Αυτούς που απέτυχαν στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ
Αυτούς (ες) που τους χάλασε η βαφή και βγήκαν τα μαλλιά προς το … λαχανί .
Αυτούς που τους πούλησαν Viagra “μαϊμού” και το κατάλαβαν κάπως αργά .
Από τον … Γιωργάκη , όταν τον μάλλωσε η μαμά του (Μαργαρίτα) γιατί … έχασε στις εκλογές .
Από τον Κωστάκη (τον Πρωθυπουργό … you know) , όταν κλαίνε τα δίδυμα (και τα δυο) μέσα στην νύχτα .
Από τον Ζαχόπουλο , όταν οι συμβασιούχοι (ες) του κουνάν μπροστά στην μούρη διάφορα DVD .
Από τον Μαγγίνα όταν οι Πακιστανοί του , έμαθαν την λέξη “ένσημα” .
Από την Φάνη Πάλλη-Πετραλιά , όταν … σαβουρντίχτηκε στο πεζοδρόμιο (πεζοδρόμιο ήταν ; .. πάτωμα ήταν ; .. δεν θυμάμαι πια καλά)
Και …. Από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων , όταν γύρω στις 10 με 12 , του μηνός , αντιλαμβάνονται ότι τους τελείωσαν τα λεφτά .
(‘Οποιος θέλει , μπορεί να συμπληρώσει την λίστα)
————————————————————————–

————————————————————————

Θα ήθελα να ξαναγράψω μια λίστα κάποιων που σήμερα χρησιμοποιούν την λέξη και για ποιες αιτίες … μα , δεν μπορώ …
Γιατί ?…
Μα γιατί , η λέξη «γαμώ» , εκτός από την κλασσική περί αναπαραγωγής έννοια της (κλασσική αξία) , χρησιμοποιείται πια από τους πάντες για τα πάντα που τους συμβαίνουν τελευταία .

Έχει κανείς αντίρρηση ?

Θέλει κανείς να μας γράψει … παραδείγματα ?

Θέλει … είμαι σίγουρη 

Εμπρός λοιπόν … Σας ακούω .

 

 

ΜΕ ΑΓΑΠΗ , ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ , ΜΕ ΤΙΜΗ , ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ , ΜΕ ΦΙΛΙΑ , ΜΕ ΑΦΟΣΙΩΣΗ , ΜΕ ΕΥΛΑΒΙΑ … στον … στην … στους …

Η ανάρτηση είναι συμμετοχή στο διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “Αφιερώσεις σε βιβλία” για το blog “Αφιερώσεις Συγγραφέων”]

Συμμετέχουν επίσης:

SillentCrossing / Αναγεννημένη / Τσαλαπετεινός / Theorema / Κυνοκέφαλοι / Φαούδι / Σημειωματάριο / Δύτης των Νιπτήρων / Κόκκινο Καγκουρό / Καγκουρό / Infoscience addict / Greek libraries in a new world / Dina Vitzileou / ξ / Road artist / Ιφιμέδεια / Anna Silia / Κουπέπια / Rubies and Clouds / Εξεγερμένο το 2009 / Ο Βιβλιοθηκάριος / Σελιτσάνος /Polyanna’s days
*

Υπάρχουν πολλές αφιερώσεις στα βιβλία μου . Όλες αγαπημένες .
Άλλες απλές , τυπικές , άλλες γραμμένες με ιδιαίτερη ευαισθησία … με εσωτερικό παλμό . Όλες όμως , όπως είπα … αγαπημένες .

Υπάρχει όμως και μία , που είναι όχι απλά αγαπημένη , αλλά πολύτιμη . Πολύ πιο πολύτιμη από τον χρυσό , από τα διαμάντια με εκατοντάδες καράτια επάνω τους , ακόμη κι από μια χούφτα χώμα από τον … εξωπλανήτη του άλφα του Κενταύρου …
Σπάνια … και πολυαγαπημένη …
Πολύτιμη .
… μόνο που …
Μόνο που , … δεν μπορώ να την δω . Ούτε εσείς μπορείτε να την δείτε . Ούτε εσύ καλέ μου Βιβλιοθηκάριε , που είχες αυτή την όμορφη ιδέα για την συλλογή των αφιερώσεων στα βιβλία του Κόσμου ….
Κι αυτό είναι που με κάνει και βουρκώνω ακόμη , 30 χρόνια μετά … Γιατί πριν από 30 χρόνια , υπήρχε …
Τώρα … δεν υπάρχει πια …
Αλλά , ας τα πάρω από την αρχή :

*

*

*

Αφησα πανω απο ενα μηνα να περασει , απο την ωρα που ο πατερας μου , εκλεισε τα ματια του και αναπαυθηκε στην φιλοξενη θρακικη γη , οπου εζησε τα τελευταια χρονια της ζωης του… Εκεινο το απογευμα , αποφασισα να μην κανω τιποτε αλλο , απο το να ασχοληθω με αυτο που … πιλάτευα στο μυαλο μου , απο τοτε , που αντιληφθηκα , οτι ο μπαμπας , θα «μας την εκανε» για τον Αλλο Κοσμο . Να ξεχωρισω τα βιβλια του , να τα μαζεψω απο δεξια κι αριστερα και να τα φροντισω πια , σαν να ηταν ολοδικά μου . Γιατι τωρα πια , ηταν ολοδικά μου . Ετσι μου ειχε υποσχεθει… Ετσι μου το ειχε ορίσει :– Οταν , δεν θα υπαρχω πια , μονο τοτε , θα γινουν ολα δικα σου…

– Ολα ;

– Ολα

– Και το …… ;;

– Κι αυτο .

…Αυτό … Πανεμορφο … Το ηξερα απο την ωρα , που αρχισα να αντιλαμβανομαι τα πραγματα γυρω μου…Το αγαπουσα παθιασμενα και το ηθελα αποκλειστικα δικο μου . Δεν μ’αφηνε να το παρω στα χερια μου , δεν μ’αφηνε να το ξεφυλλισω , ουτε που να το σκεφτω να το διαβασω ξαπλωμενη στο κρεβατι… Αδιανόητο να σαλιωσω τα δακτυλα μου ή να τσακισω τις ακρες απο τις σελιδες του.

– Ο,τι θελεις…εγω …Εγω θα σου διαβαζω…Ειναι πολυ παλιο , πολυ ευαισθητο , ποναει … μονο εμενα θελει .

– Κι αν πεθανεις ; τι θα γινει ; πως θα το διαβαζω ;

-Αν πεθανω , θα θελει εσενα … σε γνωριζει . Εχει ….ψυχη , το βιβλιο αυτο …Την ψυχη του Ποιητη …

Αυτο το βιβλιο , που ειχε ψυχη , ηταν οντως ενα πολυ παλιο βιβλιο ,τοσο παλιο , που νομιζες πως θα σκορπιζε σε σκονη μεσα στα χερια σου . Στο χοντρο χαρτονενιο του εξωφυλλο ,φιγουραριζε η εικονα ενος εφιαλτικου πλασματος (η αυλικη αριστοκρατια της Τσαρικης Ρωσσιας),να αρπαζει μια φουχτα λιποσαρκους ανθρωπους ,που στεκονταν στην …ουρά , ημιγυμνοι και ρακενδυτοι , κρατωντας δρεπανια και αξινες (οι …δουλοπαροικοι αγροτες της ιδιας εποχης) , και να τους πλησιαζει στο …στομα του . Μια εικονα , οντως τρομαχτικη και εντυπωσιακη ,για τα ματια ενος μικρου παιδιου . Ακριβως απο κατω , διαβαζες τον τιτλο , το ονομα του συγγραφεα και την χρονιά εκδοσης , σε κυριλλικη γραφη … και ολα αυτα βεβαια σε διχρωμια (ασπρο-μαυρο) .

ΣΜΕΡΤ ΠΟΈΤΑ (ο θανατος του ποιητη)

Λέρμοντοφ Μιχαήλ 1838

Το βιβλιο , δεν ηταν πολυ μεγαλο . Περιλαμβανε το ομωνυμο ποιητικο εργο του ρομαντικου ρωσου ποιητη , που εγραψε ,εμπνευσθεις απο τον θανατο του Αλεξανδρου Πούσκιν (αλλος μεγαλος ποιητης της τσαρικης Ρωσιας) ,σε μονομαχια το 1837 . Εργο , που του κόστισε , βαρια τιμωρια ,εξορια στον Καυκασο , γιατι εμμεσα στρεφοταν κατα της αυλικης αριστοκρατιας της εποχης …Στην πρωτη μετα το εξωφυλλο σελιδα , επισης σε ρώσικα κυριλλικά , διαβαζες την αφιερωση απο τον ιδιο τον ποιητη , γραμμενη με καλλιγραφικη πενα :

«Στον …..ευαίσθητο καλο μου φιλο , Κότια….

Λερμοντοφ Μ.»
Ηταν ο … παππους του πατερα μου (ο Κότια) και προπάππος δικός μου , προσωπικος φιλος του μεγαλου Ρώσου ποιητή .

 

Εψαχνα ψιλοαφηρημενα ,εκεινο το απογευμα , μα δεν το εβρισκα πουθενα . Η μητερα μου , χαζευε δακρυσμενη , απο την ανοιχτη μπαλκονοπορτα (ειχε πια μπει το καλοκαιρι) . Δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια , γιατι τον τελευταιο καιρο , ηταν ολο και πιο συχνα δακρυσμενη και απομακρη….

– Μαμα , μηπως ξερεις πού ειναι το βιβλιο του μπαμπα , εκεινο το …αγαπημενο του ;.. ξερεις ποιο…

– Επανω στο στηθος του… κατω απο τα σταυρωμενα του χερια .

Ψέλλισα κάτι ακαταληπτο… που ουτε εγω η ιδια ακουσα… Ημουν στα προθυρα ….»εγκεφαλικου» . Αντι αλλης απαντησης , σηκωσε το μαξιλαρι της , πηρε ενα τσαλακωμενο φακελλο και μου τον προτεινε . Το χερι της , ηταν σταθερο και δεν με κοιταζε στα ματια . Κοιταζε το μαξιλαρι-κρυψωνα . Χιλια χρονια μου φανηκε οτι περασαν , ωσπου να σχισω το φακελλο , να ξεδιπλωσω το γραμμα ΤΟΥ και να συγκεντρωσω το βλεμμα στα ομορφα καλλιγραφικα ΤΟΥ γραμματα :

————————————————————————————

«Το οτι διαβαζεις αυτη τη στιγμη αυτο το γραμμα μου , σημαινει δυο πραγματα : 1ον : οτι εγω , μαλλον εχω πεθανει και  2ον : οτι εσυ , μαλλον ψαχνεις για το αγαπημενο ΜΑΣ βιβλιο … Μην την μαλλωσεις τη μητερα σου… Εγω της το ζητησα. Δεν μπορουσα να το αφησω σ’αυτον τον κοσμο και να φυγω. Το ξερω οτι το αγαπας .Το ξερω οτι θελεις να το διαβαζεις. Ομως δεν μπορουσα να το αποχωριστω … Εγω θα στο διαβαζω. Καθε φορα , που θα το αποζητας , θα ερχεσαι και θ’ ακουμπας το αφτι σου πανω στο …χωμα μου κι εγω θα σου διαβαζω οπως τοτε , παλια …. Τοτε , στην αγκαλια μου… Αφου το αγαπας και το ζητας , ξερω οτι θα το κανεις . Ο μπαμπας σου …. που κοιμαται , μαζι με τον ποιητη…»

———————————————————————————-

– Πω πω ! … Θα άξιζε τώρα μια περιουσία , μια ιδιόχειρη αφιέρωση του Λέρμοντωφ … (μου είπε κάποτε η φίλη μου η Όλγα , από το Καζακστάν) , όταν της διηγήθηκα την ιστορία .

– Μπα … Μια περιουσία , είναι ένα τίποτα … Είναι ένας κόκκος στάχτης από ένα πυρπολημένο Σύμπαν … Για μένα είναι κάτι πολύ περισσότερο , από μια περιουσία .

Δεν το πολυκατάλαβε αυτό η Όλγα από το Καζακστάν , αλλά δεν πειράζει … Η Όλγα με αγαπάει , σχεδόν όσο και τις … περιουσίες … Αυτό (το γιατί δηλαδή η Όλγα με αγαπάει τόσο) , θα σας το εξηγήσω μια άλλη φορά .

 **************************************************************

(Το κείμενο είναι από παλιά μου ανάρτηση στο blog , και οι ιδιόχειρες γραφές  , φυσικά … δικές μου)

 

 

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ , ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ….

Κάποιοι φίλοι bloggers κάνοντας ένα αφιέρωμα στην στρατιωτική θητεία , έγραψαν στα blogs τους , ιστορίες-εμπειρίες από την ζωή τους στον Στρατό και ζήτησαν και από κάποια «κορίτσια» (λέμε τώρα)-bloggers να γράψουν κάτι για την στρατιωτική θητεία , απ’ την σκοπιά της γυναίκας … Της γυναίκας-συζύγου , της γυναίκας-ερωμένης , -φίλης , -αδελφής , -μάνας … ενός στρατιώτη .Έζησα πολλές ιστορίες Στρατού , από αρκετούς άντρες … Από φίλους , από «αγαπημένους» , από τον πατέρα μου , από τους δυο γιους μου … Ιστορίες … συγκινητικές , αστείες , πατριωτικές , κλασσικές , περιπετειώδεις , ενοχικές … Ειλικρινά προβληματίστηκα , ποια απ’ όλες (που θυμόμουν) έπρεπε να γράψω …

Αποφάσισα , να γράψω την πιο … ενοχική (δικές μου ενοχές , απέναντι στον στρατιώτη) . Ίσως γιατί δεν θα πάψω ποτέ όσο ζω , να ψάχνω την «εξιλέωση» για τα σφάλματα , λάθη , παραλείψεις , μειοδοσίες , προδοσίες , αστοχίες , απάτες , ψεύδη , ολισθήματα , αδικίες , … αμαρτίες γενικά , απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους έζησα , δούλεψα , ανάθρεψα , δίδαξα , συγχρωτίστηκα , … Απέναντι στους ανθρώπους που με αγάπησαν … και αγάπησα (πάντα κάνεις λάθη και μ’ αυτούς… ).

Πάμε λοιπόν : 

Ήμασταν ήδη τρισήμισυ χρόνια μαζί … και είχαμε ήδη ανταλλάξει όρκους αιώνιας αγάπης … Συμφοιτητές , συνομήλικοι , χωρίς να «ταιριάζουμε» και σαν…  «νύχι με κρέας» που λένε . Αυτός μετρημένος και χαμηλών τόνων , εγκεφαλικός τύπος , εγώ κάπως … αλλοπαρμένη , κάπως φαντασιόπληκτη , περισσότερο άνθρωπος της «καρδιάς» ενώ εκείνος … του «μυαλού» … Λένε πως τα ετερώνυμα … έλκονται .

Στα 25 μας (περίπου) με ένα φρέσκο πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου  στην «τσέπη» , εγώ έφυγα από την αγκαλιά των γονιών μου για το Αγροτικό μου σε έναν εντελώς «άγριο» για ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι , τόπο , κι αυτός , λίγους μήνες μετά , για να υπηρετήσει στον Στρατό με πρώτη «στάση» στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων , στην Κόρινθο . Ήμουν με ολιγοήμερη άδεια εκείνες τις ημέρες στην Θεσσαλονίκη για να τον αποχαιρετήσω .
Από την παραμονή της ημέρας της αναχώρησης του , … καυγαδίσαμε … Δηλαδή εγώ καυγάδισα μαζί του … Ήθελα ολοήμερη … αποκλειστικότητα . Εκείνος , είχε να αποχαιρετήσει την μάνα του που έκλαιγε όλη την εβδομάδα , τον πατέρα του απ’ όπου έπρεπε να πάρει κάποιο … χαρτζηλίκι , τον αδελφό του , που είχε αδυναμία , κάποιους φίλους … Μετά , έμεινα σιωπηλή όλο το βράδυ … Ήμουν μουτρωμένη … Έμεινε κι αυτός σιωπηλός .. .

Τη άλλη μέρα , η μάνα του ήταν στο κρεβάτι με κολικό , ο πατέρας του πίστευε πως οι αποχαιρετισμοί στον σιδηροδρομικό σταθμό , ήσαν … μαλακίες για «σοκολατόπαιδα» , ο αδελφός του είχε εργαστήριο στην Σχολή , κι εγώ … ήμουν μουτρωμένη από χθες …

Έτσι , έφυγε μόνος του για τον Σταθμό … Εκεί , δεν τον αποχαιρέτησε … κανείς …

Δέκα μέρες μετά ,  πήρα το πρώτο του γράμμα …

.

Σαράντα ημέρες μετά , βίωσε (ο στρατιώτης) την πρώτη του μεγάλη απογοήτευση . Επιθυμούσε από καρδιάς το να γίνει αξιωματικός , όχι για κανέναν άλλο λόγο (ματαιοδοξίας, ή «πατριωτικό» ) αλλά μόνο και μόνο για να … πληρώνεται στην θητεία του και να μην υποχρεώνει την μάνα του να τον χαρτζηλικώνει (ο πατέρας του δήλωνε , πως θα τον … τρέφει η μαμά-Πατρίς και … του φτάνει) . Παρ’ όλη την άριστη επίδοσή του στα τεστ , … αξιωματικός δεν έγινε γιατί :

– Δεν μας λες ρε Μ…. η Ρωσιδούλα , που κυκλοφορείς τα τελευταία χρόνια , τι σου είναι ?

– Θα γίνει γυναίκα μου .

– Η Ρωσίδα ρε στρατιώτη ?… και θέλεις να γίνεις και αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού ?

– Δεν είναι Ρωσίδα …

– Η κόρη του Ρώσου και της Ρωσίδας ρε , τί είναι ?… Ελληνίδα ?

– …..

Έτσι , αξιωματικός , δεν έγινε . Λίγες ημέρες μετά , πήρα ένα γράμμα , γεμάτο πίκρα για την … αποτυχία του στα τεστ (όπως μου έγραφε) , αλλά γεμάτο αγάπη για το πρόσωπο μου , όπως πάντα …

Στην Κόρινθο , … δεν πήγα για να τον δω …
Ούτε στην ορκομωσία , ούτε στα άλλα «επισκεπτήρια» … Χαμένη στα άγχη μου και στους προβληματισμούς μου εκεί πάνω στην Πίνδο … έκρινα πως δεν ήταν και τόσο … απαραίτητο . Άλλωστε , στα γράμματα του δεν μου το ζητούσε και … επιτακτικά … Πιο πολύ μου έγραφε πόσο με αγαπάει … Αν και …

… αν και γι αυτό μου παραπονέθηκε λιγάκι … Πολύ λίγο όμως … Τόσο , που γρήγορα … ξεχάστηκε .

Την ανάρτηση αυτή την οφείλετε στον φίλο μου τον Βιβλιοθηκάριο και συγκεκριμένα σ’ αυτό :
Φίλε μου Βιβλιοθηκάριε :

Όταν επικοινώνησες μαζί μου και μου ζήτησες να γράψω μια ιστορία Στρατού από την πλευρά της γυναίκας , μου ζήτησες συγκεκριμένα , μια ιστορία , σαν … μάνα στρατιώτη (γ@μώ την ατυχία μου γ@μώ , που έλεγε και η Μαλβίνα … αλλά δεν φταις εσύ , εγώ φταίω που σου είπα την … ηλικία μου) … Όμως επειδή συνήθως κάνω του κεφαλιού μου , έγραψα αυτό που έγραψα και όχι αυτό που έλπιζες να γράψω … Αλλά , δεν θέλω να σου χαλάσω και το χατήρι γι αυτό ιδού … μια μικρή ιστορία , από την στρατιωτική θητεία του μικρού μου του γιου , που είναι και η μεγάλη μου αδυναμία (επειδή είναι πολύ όμορφος … σχεδόν όπως εγώ) . Η ιστοριούλα αυτή είναι απόσπασμα από σχόλιο σε φίλο αναγνώστη του blog μου , που κάποτε με ρώτησε , πως πέρασε τις γιορτές των Χριστουγέννων ο «Μαρκόνη» μου («μαρκόνης» , γιατί έκανε παρέλαση σαν … ασυρματιστής) :

Όσο για τον “μαρκόνη” μου , άκου (μια που νοιάζεσαι γι αυτόν … και με συγκινείς) , πως πέρασε τα Χριστούγεννα του :
Βρισκόταν σε υπηρεσία σε ορεινό Φυλάκιο της περιοχής , για δεύτερη εβδομάδα και θα κατέβαινε για τα Χριστούγεννα στο Τάγμα του στην πόλη , αλλά … έφαγε τριήμερη κράτηση , γιατί έκλεψε για λίγη ώρα το στικάκι του φορητού Internet , από τον συστρατιώτη του … Μουσταφά Μ . και πιάστηκε να σερφάρει στον υπολογιστή του φυλακιου (έχουν υπολογιστή , αλλά δεν έχουν Internet) … Το ζητούσε επίμονα από τον συστρατιώτη του , αλλά εκείνος του το αρνιόταν …. έτσι κι εκείνος το … “δανείστηκε” (το … «βούτηξε» για λίγο και τιμωρήθηκε με το να μείνει μέχρι και την Δευτέρα στο φυλάκιο , πάνω στο βουνό …
Στην ερώτησή μας “γιατί το έκανε αυτό” , απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια :
– Ήθελα να διαβάσω το Χριστουγεννιάτικο ποστ της μαμάς … Πάντα κάτι καλό γράφει τέτοιες μέρες και δεν ήθελα να το διαβάσω μπαγιάτικο” …
Ο “μαρκόνης” μου φίλε Γιώργο , έγινε “κλεφτρόνι” για να “διαβάσει” την … μαμά του και … με έκανε … πολύ περήφανη …
Χαλάλι του η … “στενή” …

Σκέφτομαι να τις … συνεχίσω τις ιστορίες του Στρατού …
Μου άρεσε το όλο εγχείρημα . 

Την παράκληση-προτροπή του φίλου Βιβλιοθηκάριου ακολούθησαν (ή θα ακολουθήσουν) και τα εξής κορίτσια-bloggers :

 http://iphimedea.blogspot.gr/ 

 http://motheringdays.blogspot.gr/  

http://rubycloud.blogspot.gr/ 

http://anagennimeni.wordpress.com/

 

 

ZOO … (αφιέρωμα στην ημέρα του Αγίου (?) Βαλεντίνου)

Μου είπε (έγραψε) κάποτε παλιά , κάποιος φίλος , στα πλαίσια μιας κουβέντας περί … Έρωτος :

 «Να το … προσγειώσω λιγάκι το … θέμα ?… Ας το προσγειώσω .

Ο έρωτας θέλει δύο , κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι , με τις αδυναμίες τους , με τα λάθη τους , με την μετριότητα τους , με τις μ@@@κίες τους , με … με … με …

Άρα ???

Άρα , έρωτας και Βλακεία , Έρωτας και Ευτυχία , Έρωτας και Δημιουργία , Έρωτας και προβλήματα , Έρωτας και Πόνος , θα συνυπάρχουν στον αιώνα των αιώνων … Αμήν …

Κάνουμε χωρίς φαί ;;;Κάνουμε χωρίς ντύσιμο ;;;… όχι . Τρώμε πάντα αυτό που πρέπει ;;; Ντυνόμαστε όπως πρέπει ;;; Όχι ! … Έτσι είναι και ο Έρωτας . Περίεργο πράγμα ?… όχι , εντελώς φυσιολογικός ! 

Τίποτα παραπάνω … τίποτα λιγότερο … απλά … φυσιλογικός !

Γι αυτό λοιπόν σου λέω και σου ξαναλέω : 

Ο έρωτας θέλει δύο …  κι αυτοί οι δύο , να είναι άνθρωποι !

——————————————————————

Επειδή το χιούμορ είναι μια … κοφτερή λεπίδα που με την κατάλληλη χρήση , μπορεί να πιάσει τους φόβους και τις ανασφάλειες σου και να τους (τις) κάνει … κρόσσια και επειδή νομίζω πως όλοι μας αυτή την εποχή είμαστε λίγο πολύ , γεμάτοι φόβους και ανασφάλειες , θα σας πω (γράψω) την απάντηση που του έδωσα :

“Και αυτοί οι δύο να είναι … άνθρωποι …” ???
Μπα , μην το λες … Δεν ειναι πάντα απαραίτητο , να είναι άνθρωποι
Εμένα κάποιον , που παλιά ήμασταν τρελλά ερωτευμένοι μεταξύ μας , όλοι λέγανε , πως ήταν … γαϊδούρι και για κάποιον άλλο , που επίσης αγαπούσα , ή νόμιζα πως αγαπούσα (στο απώτερο παρελθόν) η μάνα μου έλεγε πως είναι μεγάλος … μπούφος και στην τελική , δεν είχε και άδικο .
Επίσης κάποιος που επίσης στο μακρυνό παρελθόν , ήταν ερωτευμένος μαζί μου (κι εγώ … δεν λέω … ) , με φώναζε “περιστέρα μου” , “γατούλα μου” (του σεξ) , “ελαφίνα μου” (μη βλέπεις , που τώρα πάχυνα … λίγο) … και άλλα τέτοια από το ζωικό βασίλειο … και όταν χωρίσαμε , με είπε και … “γουρούνα” ….
Ακόμη , ο εδώ και 35 χρόνια σύζυγος μου , προχθές που του είπα ψέμματα για κάποιες … αγορές που έκανα (και το … ανακάλυψε το ψέμμα) , μου είπε επί λέξει : “Σίλια , είσαι μεγάλη … κατσίκα» … Και επειδή τον αγριοκοίταξα , το διόρθωσε αμέσως σε :»Σίλια , είσαι μεγάλη … μαϊμού” …
Βλέπεις λοιπόν , πως δυό ερωτευμένοι , δεν είναι πάντα , εκ προοιμίου … άνθρωποι .

————————————————-

.

Άντε βρε … και του χρόνου με υγεία (του Αγίου Βαλεντίνου) 

Α , και το σύνθημα μας ας είναι (όπως έγραψα σήμερα και στο facebook) :

«Ερωτευθείτε , γιατί … χανόμαστε !»

– 

 update της 15ης -2-2012

————————————-

Αν με παρακαλέσετε … γονατιστοί και ένθερμα με ικετέψετε , θα σας διηγηθώ και την ιστορία του άντρα που με φώναζε чайка , δηλαδή «γλάρο» (τσάικα) . 

–

–

Οι περισότερες εικόνες , είναι παρμένες από εδώ 

 

 

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ … ΦΟΡΟΣ

Με ρώτησε κάποτε μια καλή φίλη :

 

– Υπάρχει κανένας κανόνας που λέει ότι όταν ξεκινάει κάτι καινούριο στη ζωή σου, πρέπει να χάνεις, οπωσδήποτε , κάτι που αγαπούσες και που άφησες αναγκαστικά πίσω σου ;  Κάτι σαν φόρος αγάπης , να πούμε ?…

 

 … και της απάντησα :

 

Κανόνας έμφανής και επίσημος , μπορεί να μην υπάρχει  . Όμως κάπως έτσι συμβαίνει σχεδόν πάντα … Πάντα σχεδόν , «πληρώνουμε» αυτό τον «φόρο .

Γιατί … ναι … κάτι σαν φόρος είναι κι αυτό …

«Πληρώνεις» γι αυτό που απόκτησες και «χάρηκες» μέχρι εκείνη την στιγμή και … ξεκινάς για άλλα .

Είναι το τίμημα που οφείλεις . Είναι το … εισητήριο που πρέπει να πληρώσεις για να σου ανοίξει η πόρτα του “καινούριου” στη ζωή σου … Ίσως για να … δοκιμαστείς , αν όντως το ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ αυτό το καινούριο … Αλλιώς μένεις στα παλιά σου τα λημέρια και δεν διακινδυνεύεις τίποτα κι έχεις κοντά σου κι αυτά που αγάπησες μέχρι τότε αλλά … Αλλά δεν έχεις ευκαιρίες για καινούριες αγάπες …
Μια θεωρία είναι που ομολογώ πως την έχω ψιλοξεχάσει κιόλας , γιατί …. έχω πια γεράσει .

.

Η εικόνα , είναι από εδώ