… ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ…

Ένα πολύ όμορφο σχόλιο αγάπης, που δέχθηκα αυτές τις τελευταίες ημέρες, από διαδικτυακό φίλο, με έκανε να θυμηθώ κάποια συζήτηση με τον Τάκη, παλιά… αρκετά παλιά, περίπου 10 χρόνια πριν…
-Σε… ζηλεύω, (μου είχε πει). Κάνεις τους ανθρώπους να σ’ αγαπούν…
Το αρνήθηκα και σθεναρά μάλιστα:
-Τί είναι αυτά που λες? Εσένα αγαπάνε οι άνθρωποι. Εμένα… ίσως γιατί είμαι μαζί σου. Είμαι νευρική, απότομη καμιά φορά, σκληρή με τις αλήθειες μου…
-Εμένα μ’ αγαπάνε, γιατί τους προσφέρω κάτι… υλικό. Εσένα, γιατί αγαπούν αυτά που γράφεις… Είναι ζόρικο αυτό κι εσύ το καταφέρνεις μια χαρά. Είναι κάτι σαν… Μαγεία. Α ρε μπαγάσα, δεν θα μείνεις ποτέ στερημένη από… Αγάπη…
… και να ξέρεις, πως κι εμένα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, ιδίως αυτά τα… αυτοσαρκαστικά σου και κάποια άλλα, που με κάνουν και δακρύζω…
_____________________
Σ’ ευχαριστώ φίλε μου γι αυτό το «σ’ αγαπάω», όχι μόνο γιατί είναι ωραίο να σ’ αγαπούν και να σου το λένε, αλλά και γιατί με έκανες να θυμηθώ αυτήν την «ομορφιά».
———————————————————–

 

Σαν… DOLCE & GABBANA eau de parfum

Φρέσκο (σχεδόν)… Σημερινό.
Κυριακή μεσημέρι, στο Πόρτο-Λαγος. Το κυριακάτικο παζάρι, προς το τέλος του. Αρχίζουν και μαζεύουν… Κάποιοι, ρίχνουν τις τιμές, κάποιοι… όχι.
Στέκομαι σε έναν πάγκο με κραγιόν, μολύβια του μακιγιάζ, σκιές… κολόνιες «μαϊμού» (αντί για BOSS… ROOS, αντί για DOLCE & GABBANA… DANCE & GABRIEL  κλπ)
-Να βοηθήσω? (η… μαγαζάτορας)…
… Ρομά Μουσουλμάνα… Δεν πρέπει να είναι πάνω από 40, άντε βαριά… 45, αλλά μοιάζει μεγαλύτερη κι από μένα. Η ασχήμια της, σε κάνει να πάρεις βαθιά ανάσα (αυτό είναι το αντίθετο, από το «Η ομορφιά της, σου κόβει την ανάσα»), έχει όμως μια… εντιμότητα και μια γαλήνη (έχει αποδεχθεί τα πάντα) στο βλέμμα. Λίγο παραπέρα, ο σύζυγος, αδιαφορεί για τα τεκταινόμενα, με ένα κουτάκι μπύρα στο χέρι.
Αποφασίζω να της αφήσω μερικά ευρώ και διαλέγω δυο μολύβια μακιγιάζ…
-Πάρε και ένα… άρωμα καλή μου, είναι πολύ ωραία και μοντέρνα. Μόνο 5 ευρώ… ούτε με 50 τα παίρνεις από τα μαγαζιά.
-Όχι ευχαριστώ (Αρνιέμαι ευγενικά)
-Πάρτο καλή μου, είναι… Ευρωπαϊκό («μαϊμού» από την Τουρκία είναι, αλλά θα μου πεις υπάρχει και η… Ευρωπαϊκή Τουρκία )
-Δεν μου χρειάζεται…(επιμένω)
-Πώς δεν σου χρειάζεται?… Όλες οι γυναίκες, χρειάζονται ένα καλό άρωμα…
-Τί το χρειάζονται?
(με κοιτάει, σαν να με λυπάται)
-Άντρα έχεις?
-Όχι… (τί να της εξηγώ τώρα…)
-Νάτο! (αναφωνεί και… ξυπνάει κι άλλος με την μπύρα)… Πάρε ένα καλό άρωμα, να γητέψεις κάποιον, για να… έχεις (… άντρα, μάλλον εννοεί)
-Εσύ, γήτεψες κανέναν με άρωμα? (της χαμογελώ, με ένα πικρό χαμόγελο… Αυτό με το… πικρό χαμόγελο, το έχω προβάρει πολλές φορές στο σπίτι και το πετυχαίνω μια χαρά)
-Δεν βλέπεις? Άντρας μου είναι, εδώ και 30 χρόνια (και δείχνει τον χοντρό, που έχει πετάξει το άδειο πια κουτί της μπύρας). Τον γήτεψα με κολώνια και με παντρεύτηκε.
-Άιντε μωρή, με τις γητειές και τις κολώνιες… Μην την ακούς κι εσύ καλέ… Την παντρεύτηκα, γιατί γκαστρώθηκε και ο πατέρας και τ’ αδέρφια της, μου έβαλαν έναν… γκρα (τουφέκι) στα μηνίγγια (κρόταφος)… Τί να έκαμνα? Δεκάξι ήμουν κι η μάνα μου τράβαγε τα μαλλιά της και… «Πάρε την γιε μ’ κι εγώ θα την κάμω να φύγει στον χρόνο επάνω, αλλά δεν έφυγε… μ’ αγάπησε κι έμεινε ως τώρα… (… και άνοιξε κι άλλο κουτάκι μπύρας).
-Της μάνας σου το… αιδοίο (μουρμούρισε εκείνη στα Τούρκικα και χαμογελώντας σε μένα: «Εσύ μαντάμ, ποιον πιστεύεις?»
-Εσένα δεν το συζητώ (… και έτσι απόκτησα ένα παρ’ ολίγον και… σαν DOLCE & GABBANA eau de parfum 🙂 🙂 🙂 )
Όλο το απόγευμα και το βράδυ, τό’ χω απέναντί μου και το καμαρώνω…
Βρε, λες?…

 

…ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ (καληώρα σαν και φέτος)

31 Ιανουαρίου 1984, ημέρα Τρίτη (καληώρα σαν και φέτος), ώρα 07.30 πμ….
.
-Βρε καλώς την. (Ο Τάκης, ήδη στην κουζίνα, να φτιάχνει τον καφέ του). Καλά ξυπνητούρια. Πως έτσι πρωί-πρωί, υπναρού μου? Χαράματα ακόμα για σένα…
-Δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο. Πονάει η κοιλιά μου…
-Να σου κάνω ένα τσάι? Κρύωσες…
-Μήπως, θα… γεννήσω?
-Χα χα χα!… και βέβαια θα γεννήσεις… σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα, πιστεύω. Σταμάτα να με…πιλατεύεις.
-….
-Πονάς πολύ?
-Όχι…
-Να πάρουμε τηλέφωνο τον γιατρό?
-Του τηλεφώνησα ήδη…
-Τί είπε?
-Είπε «έλα να σε δω, ευφάνταστη γκρινιάρα, αλλά αν εσύ, γεννήσεις σήμερα, εγώ θα σκίσω τα… πτυχία μου».
……..
Τελικά, οι γιατροί, είναι εν πολλοίς… ψεύτες. Ιδίως οι… Μαιευτήρες. Δεν έσκισε κανένα πτυχίο, παρ’ όλο που έφτασα στην κλινική του, στις 08.00 και στις 08.10, κρατούσα αγκαλιά το μικρό μου… «μωρό»… Δεν πρόφτασε, ούτε την άσπρη ιατρική μπλούζα του να φορέσει… Με το σακάκι και την… γραβάτα του με ξεγέννησε.
Το μικρό μου το «μωρό»!
… το μικρό μου «μωρό», που σήμερα, κλείνει τα 33 του χρόνια.

 

ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ή ΚΙΘΑΡΑ ;

Κάποτε, παλιά, είχα γράψει εδώ στο blog μου, ένα ποστ, με «πρωταγωνιστή», μια… φυσαρμόνικα.
Είχα δεχθεί διάφορα σχόλια και πολλοί ήσαν αυτοί που μου έγραψαν με ποικίλους τρόπους, πως… θα τους άρεσε πολύ να ξέρουν να παίζουν αυτό το μουσικό όργανο.
Εγώ πάλι, ποτέ δεν… γούσταρα να παίζω φυσαρμόνικα. Απλά γούσταρα τρελά, να παίζει κάποιος για μένα… Να την ακούω… Ήταν σαν να άκουγα το… «σ’ αγαπώ».
Αντίθετα, πάντα ήθελα να ξέρω να παίζω κιθάρα (γιατί θα μπορούσα κάλλιστα και να… τραγουδάω συγχρόνως), αλλά πού λεφτά για αγορά κιθάρας και για εκμάθηση, εκείνα τα χρόνια…
Κάποτε, τα έφερε η τύχη έτσι, που απόχτησα μια δικιά μου κιθάρα και μόνη μου έμαθα να «χτυπάω» κανα-δυο ακκομπανιαμέντα, ίσα για να… ξύνω την ψώρα μου… Νόμιζα πως έτσι θα μπορούσα να κάνω πιο ενδιαφέρον το… «σ’ αγαπώ» που θά’ λεγα…
Χα… είναι ωραία ιστορία.
Θα σας την διηγηθώ μια άλλη φορά, από εδώ μέσα.

 

ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΡΟΝΙ ΚΑΙ… ΜΠΟΥΚΑΔΌΡΟΣ

.
Πριν σας διηγηθώ την σημερινή μου ιστορία, θα παραθέσω ένα κομμάτι, από παλιά μου ανάρτηση στο blog, γιατί υπάρχει άμεση σύνδεση με τα σημερινά:
—————————
«…. ιδού μια μικρή ιστορία, από την στρατιωτική θητεία του μικρού μου γιου, που είναι και η μεγάλη μου αδυναμία (επειδή είναι πολύ όμορφος… σχεδόν όπως εγώ). Η ιστοριούλα αυτή είναι απόσπασμα από σχόλιο σε φίλο αναγνώστη του blog μου , που κάποτε με ρώτησε, πως πέρασε τις γιορτές των Χριστουγέννων ο «Μαρκόνης» μου («μαρκόνης», γιατί έκανε παρέλαση στην διάρκεια της θητείας του σαν… ασυρματιστής):
Όσο για τον “μαρκόνη” μου, άκου (μια που νοιάζεσαι γι αυτόν και με συγκινείς), πως πέρασε τα Χριστούγεννα του:
Βρισκόταν σε υπηρεσία σε ορεινό Φυλάκιο της περιοχής, για δεύτερη εβδομάδα και θα κατέβαινε για τα Χριστούγεννα στο Τάγμα του στην πόλη, αλλά… έφαγε τριήμερη κράτηση (φυλακή), γιατί έκλεψε για λίγη ώρα το στικάκι του φορητού Internet, από τον συστρατιώτη του… Μουσταφά Μ. και πιάστηκε να σερφάρει στον υπολογιστή του φυλακιου (έχουν υπολογιστή, αλλά δεν έχουν Internet). Το ζητούσε επίμονα από τον συστρατιώτη του, αλλά εκείνος του το αρνιόταν… έτσι κι εκείνος το… “δανείστηκε” το… «βούτηξε» δηλ. για λίγο και τιμωρήθηκε με το να μείνει μέχρι και την Δευτέρα στο φυλάκιο, πάνω στο βουνό και να χάσει τα Χριστούγεννα του…
Στην ερώτησή μας (μπαμπάς και μαμά) “γιατί το έκανε αυτό”, απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια:
-Ήθελα να διαβάσω το Χριστουγεννιάτικο ποστ της μαμάς… Πάντα κάτι καλό γράφει τέτοιες μέρες και δεν ήθελα να το διαβάσω μπαγιάτικο”…
Ο “μαρκόνι” μου φίλε μου, έγινε “κλεφτρόνι” για να “διαβάσει” το γραπτό της μαμάς του και με έκανε… πολύ περήφανη …
Χαλάλι του η… “στενή”…»
——————————–
Θυμάμαι πως τότε, ο Τάκης κατ’ ιδίαν (όχι μπροστά του), μου εξέφρασε ένα μικροπαράπονο, κάτι σαν… ζήλεια:
-Για τον μπαμπά του, ποτέ δεν έκανε κάτι τέτοιο… Κάτι ακραίο… κάτι παρατραβηγμένο, έστω…
-Δεν… έτυχε (τον παρηγόρησα, φουντώνοντας από περηφάνεια, για το ότι ο μικρός, είχε γίνει… κλεφτρόνι για χάρη της μαμάς του)… Ίσως στο μέλλον…
… κι εκεί, σταμάτησε η κουβέντα.
———————————
Σήμερα ο μικρός μου έχει… γενέθλια. Τον περίμενα να γυρίσει από την δουλειά για να φάμε μαζί. Γύρισε στις 18.30 περίπου και…
-Θα φάω αργότερα μαμά. Θα πεταχτώ δυο λεπτά, μέχρι το κοιμητήριο, να «δω» τον μπαμπά λίγο… Πάντα χαιρόταν με τα γενέθλια μου.
-Είναι αργά βρε παιδί μου… Έδυσε πια ο ήλιος…
-Ε και;… λες να φοβάμαι ρε μάνα; χα χα χα! πλάκα έχεις.
-Όχι βρε παιδί μου, αλλά… να… θα είναι κλειδωμένες οι πόρτες…
… ούτε που με άκουσε… Βρόντηξε την πόρτα πίσω του.
Βροχή, αέρας, σκοτάδι… Ανατρίχιασα…
Γύρισε, μετά από μια ώρα… ίσα, που είχα αρχίσει να ανησυχώ.
Σκισμένο το τζην του, ματωμένο, μούσκεμα τα μακριά μαλλιά του, με ένα είδος θριάμβου… χαράς, ικανοποίησης…
-Όντως, μάνα… κλειστές οι πόρτες. Πήδηξα από τα κάγκελα… «Είδα» για λίγο τον μπαμπά. «Τριανταενός, πατέρα» του είπα… «μου λείπεις»… και πήγα πίσω, να φύγω, μα ο φρουρός από το απέναντι στρατόπεδο, πήρε το «100», όταν με είδε να μπουκάρω και με περίμεναν οι μπάτσοι με το περιπολικό… Εκεί ήταν που σκίστηκα λίγο στα κάγκελα… Βγαίνοντας. Με πήραν στο Τμήμα, για εξακρίβωση στοιχείων, με ρώτησαν γιατί… τους είπα πως έχω τα γενέθλια μου και έπρεπε να πάω στον πατέρα μου… γι αυτό. Ήταν κι ένας φίλος του μπαμπά και με ξαμόλυσαν με… νουθεσίες…
——————————–
Του έβαλα Betadin στο τραύμα, μια μικρή γάζα, του έκανα και μια δόση αντιτετανικού ορού και… έστρωσα τραπέζι…
——————————–
Ακούς ρε Τάκη;
Ο γιος σου, έγινε… μπουκαδόρος, για πάρτη σου…
«Κλεφτρόνι», για την μάνα και «μπουκαδόρος» για τον πατέρα του.
Έτσι για να μην παραπονιέσαι…
Τριανταενός, αγάπη μου… Μεγάλωσε κι αυτός…

 

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ…

 
Σήμερα το πρωί (όπως σχεδόν κάθε Κυριακάτικο πρωινό εδώ και καιρό), ξεκινήσαμε να πάμε στο Πόρτο-Λάγος (παζάρι, θάλασσα, ψαρομεζέδες).
Είπα «Κλείνω τον υπολογιστή και ξεκινάμε»
Είπε «Πετάω τα σκουπίδια και σε περιμένω στο αυτοκίνητο»
Δεν το άκουσα και νόμισα πως μπήκε στο μπάνιο…
Μετά από ένα τέταρτο, άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα και βλέποντας με ακόμα μπροστά στον υπολογιστή (… που ομολογώ, δεν τον είχα κλείσει ακόμα), φώναξε
-Έλεος! Τι κάνεις εδώ μέσα ακόμα; ΑΝΗΣΥΧΗΣΑ! Νόμισα πως έπαθες κάτι…
Ανταλλάξαμε κάτι βαριές κουβέντες, όπως:
«Κολλημένη με τον υπολογιστή» (αυτός)
«Προχωρημένο Alzheimer- νομίζεις ότι μου είπες για το αυτοκίνητο» (εγώ)…
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, μουτρωμένοι.
Λίγο αργότερα… ξαναμαλώσαμε, γιατί δεν σταμάτησε το αυτοκίνητο, για να φωτογραφίσω ένα κοπάδι κύκνους στις ανατολικές όχθες της Βιστωνίδας…
Ξανανταλλάξαμε «φιλοφρονήσεις:
«Κολλημένη με το facebook» (αυτός)
«Κολλημένε με την tv (εγώ. Ok, ok… παραδέχομαι πως δεν είπα «κολλημένε» αλλά «αποβλακωμένε»…
Μπήκαμε στο παζάρι, χολωμένοι κι οι δυο…
Ωστόσο, πολύ γρήγορα το ξεχάσαμε και το κέφι μας έφτιαξε.
Το δικό μου, γιατί σκεφτόμουν εκείνο το «ΑΝΗΣΥΧΗΣΑ! Νόμισα πως έπαθες κάτι», που… πολύ μου άρεσε, ομολογώ.
Το δικό του… δεν ξέρω το γιατί. Μόνο υποθέσεις, μπορώ να κάνω.

————————————————‘

Πω πω! σκόνες εδώ μέσα!
Πόσο καιρό έχω να μπω!
Όμως, το πήρα απόφαση, να αρχίσω να… «ξαναμπαίνω»
🙂http://www.youtube.com/watch?v=PuO0gE3JC7Y

 

6 , στ’ , VI ,

 

 

 

 

 

——————————————————

Αυτό είναι το κέρασμα μου για την σημερινή ημέρα .
Σήμερα  , το blog «Anna-Silia» , έχει γενέθλια . Κλείνει τα 6 (έξι) του χρόνια .

.

Ευχηθείτε μου , Υπομονή , Όρεξη για γράψιμο , Ιδέες , και σκάστε μου ο καθένας από εσάς , από … έξι φιλάκια στα μαγουλάκια , να τά’ χω να μου βρίσκονται .
Αγααααααααάπες μου ! … Απόψε έχουμε party !

.

 https://silia.wordpress.com/2011/01/27

 

“Πάντ’ ανοιχτά , πάντ’ άγρυπνα , τα μάτια της ψυχής μου”

Στο Λύκειο (πρακτικό τμήμα … με ελάχιστες δηλαδή … «φιλολογικές» ώρες) , από το 1964 , γράφαμε Έκθεση , σε γλώσσα “ελεύθερη” και όλοι φυσικά προτιμούσαμε την Δημοτική .

Αρχές του 1967 , μπαίνει μέσα μια μέρα ο Φιλολογος μας και Λυκειάρχης ,(ώρα Έκθεσης) και μας γράφει στον πίνακα :
Θέμα : “Πάντ’ ανοιχτά , πάντ’ άγρυπνα , τα μάτια της ψυχής μου” .
Γλώσσα : Απλή καθαρεύουσα
Πανικός στην τάξη … διαμαρτυρίες και φασαρία για την αλλαγή της γλώσσας ….
Και τότε μας είπε το περίφημο : “Εξασκηθείτε στην καθαρεύουσα … Δεν ξέρετε , τί σας ξημερώνει αύριο”
Λίγους μήνες αργότερα τον Απρίλιο του ’67, η … «Εθνοσωτήριος» καθιέρωσε σαν επίσημη γλώσσα στην Έκθεση την … απλή καθαρεύουσα … Η τάξη μας είχε μεγάλη επιτυχία στις εισαγωγικές στην Ανώτερη εκπαίδευση εκείνη την χρονιά … και το χρωστούσαμε (και εν μέρει) στην … παραξενιά του Φιλολόγου μας … Νά είναι καλά .
—————————————
Στο τέλος του φετεινού Μάρτη , έχουμε στην Ξάνθη … High school reunion …

46 χρόνια από την αποφοίτηση μας … Η αρχική σκέψη , ήταν να γίνει το 2017 , δηλαδή στα 50 χρόνια από την αποφοίτηση , αλλά … ανακαλύψαμε πως ήδη «έφυγαν» αρκετοί , και σαν κάτι να μας φόβισε … μήπως και μείνουμε λίγοι μέχρι το 2017 και … δεν περάσουμε και πολύ καλά στο reunion …

.

 

ΘΕΛΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ …

Καλοί μου φίλοι , αναγνώστες αυτού του blog :

Πάει αρκετός καιρός που σχεδόν … έπαψα τα γράφω εδώ μέσα . Κάποιοι αναρωτήθηκαν ίσως … Κάποιοι με ρώτησαν το γιατί και πήραν αόριστες και κλισέ απαντήσεις (από μένα) , του είδους «είμαι κακόκεφη , «έχω ψιλοκατάθλιψη» , «δεν έχω έμπνευση» , μου λείπουν οι ιδέες» , «κουράστηκα κάπως» … κλπ …

Σκέφτηκα να το «κλείσω» το  blog και να αφήσω να το «καταπιεί» ο Χρόνος … Άλλωστε σε ποιον χρωστάμε … εξηγήσεις ?… Όμως …

… Όμως δεν μου πήγε η καρδιά να σας αφήσω έτσι μετέωρους με μια απορία …

——————————————–

Υπάρχει όμως και ένας ακόμη λόγος , που σας γράφω αυτό το τελευταίο ποστ … 

Ίσως να είναι και Ο ΛΟΓΟΣ … ο μοναδικός και πραγματικός που το κάνω .
Σας γράφω αυτό το (τελευταίο) ποστ για να σας … παινευτώ .

………………….
Είμαι … ερωτευμένη και όχι μόνο (υπάρχει και κάποιος , που είναι ερωτευμένος μαζί μου … όσο παράξενο κι αν ακούγεται) .
Πάντα ο άνθρωπος όταν ερωτεύεται , θέλει να το μοιραστεί με κάποιους άλλους … που αγαπάει … που πιστεύει ότι θα τον καταλάβουν … που θα νοιώσουν (ίσως) κομμάτια απ’ την χαρά του …

Σε ποιον όμως , να το πω ?… που έχω καβαντζάρει τα … 60 , που έχω μια όμορφη οικογένεια , που ακούγεται … αφύσικο , ακόμα – ακόμα έως και … γελοίο ?…

Διάλεξα … εσάς .  

Εσάς ηλεκτρονικοί μου φίλοι … Εσάς διαδικτυακοί μου αναγνώστες . Εσάς που μαζί σας εδώ και 5 1/2 περίπου χρόνια , «μοιραστήκαμε» τόσα και τόσα … Που γελάσαμε , δακρύσαμε , περάσαμε την νύχτα μας μαζί … οθόνη με οθόνη … πλήκτρο με πλήκτρο … Εσάς που … αν μη τι άλλο δεν γνωρίζω (από τους περισσότερους) τα μάτια σας και πως θα με κοιτάξουν , όταν σας πω πως … αποφάσισα να τα … εγκαταλείψω όλα και να ζήσω το … μικρό (ομολογουμένως) υπόλοιπο της ζωής μου με το αντικείμενο του Έρωτα μου , έναν … νέο (σχετικά) άντρα (όταν λέω «νέο» , εννοώ νεότερο από εμένα) …

Πόσοι άνθρωποι μεσήλικες … πείτε μου ειλικρινά , δεν έτυχε , εκεί … κοντά στην Δύση τους , να ερωτευθούνε ; Πόσοι όμως είχαν το θάρρος … την «ψυχή» … το «στομάχι» να τα αναποδογυρίσουν όλα και να ζήσουν έτσι όπως φτιάχτηκε για να ζει ο άνθρωπος … Ευτυχισμένος … Ερωτευμένος …

Θα μπορούσα , να σας μιλάω … όλη την νύχτα , γι αυτό … Νύχτες πολλές και ημέρες … όμως …

…όμως , αυτό που ήθελα να σας πω … σας το είπα .

Προσπαθείστε όχι να με καταλάβετε , αλλά απλά … να μην με κρίνετε .
Κοιτάξτε μέσα σας  και προσπαθήστε να «δείτε» αυτό το μικρό , ζωντανό , ακραίο … «κάτι» , που σιγοκαίει καλοκρυμένο μέσα στα «άδυτα» του κάθε ανθρώπου … Αυτό το «κάτι» , για το οποίο , δεν μετράνε τίποτα … ούτε ηλικίες , ούτε κοινωνικές καταξιώσεις , ούτε υποχρεώσεις και πρωτόκολλα … παρά μόνον η ευδαιμονία … η ολβιότης , η μακαριότητα του Έρωτα … 

Ευτυχία … Ευτυχία μικρή ; … με ημερομηνία λήξης ;… χτισμένη πάνω σε πόνο άλλων ;… Μπορεί … αλλά ΕΥΤΥΧΙΑ …

Δεν θα «ξαναμιλήσουμε» (όχι μόνον γι αυτό , αλλά και για οτιδήποτε άλλο) , καλοί μου φίλοι … Όχι γιατί ντρέπομαι για κάτι , αλλά γιατί δεν έχει κάποιο νόημα πια το να κουβεντιάζουμε μαζί . 

Η ζωή που μου μένει είναι λίγη …

Η ευτυχία , ευάλωτη …

Η απόσταση ανάμεσα στο επιθυμητό και το … γελοίο , μικρή …

Σας φιλώ .

================================

Επειδή κάθε ερωτευμένη γυναίκα θέλει να «δείξει» σ’ όλον τον κόσμο , αλλά και περισσότερο σ’ αυτούς που αγαπάει , το κρυφό αντικείμενο του Πόθου της και επειδή δεν θα τα «ξαναπούμε» ποτέ πια από εδώ μέσα και επειδή με «πνίγει» όλος αυτός ο έρωτας και η χαρά αλλά και η λύπη για την απόρριψη τόσων και τόσων πολύτιμων (μέχρι τώρα) καταστάσεων (γάμος , παιδιά , φίλοι , συγγενείς , μια ολόκληρη ζωή γενικά) , κάντε «κλικ»  ΕΔΩ , για να τον δείτε .

 

 

ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ … (…μα ο χρόνος ο αληθινός …)

Πριν λίγες ώρες , γιορτάσαμε μαζί με τα παιδιά μας , τα γενέθλια του πατέρα τους και συντρόφου της ζωής μου τα τελευταία … 41 χρόνια …

Τον έβλεπα έτσι … καθισμένο δίπλα στον «μικρό» κι απέναντι από τον «μεγάλο» να τους κοιτάει με λαχτάρα και μου φάνηκε … βουρκωμένος .

– Τι τρέχει ;… Σαν να δάκρυσες , ή μου φάνηκε ; (τον ρώτησα χαμηλόφωνα και σκύβοντας ελαφρά μπροστά προς το μέρος του , για να μην με ακούσουν οι γύρω)

-Ε , δεν το βρίσκω και πολύ ευχάριστο να με ρωτούν … «τα πόσα κλείνεις» … (αστειεύτηκε χαμογελώντας) .

– Πες μου κάτι πολύ ευχάριστο , που επιθυμείς … που λαχταράς να έχεις φέτος (αντιγύρισα την κουβέντα, για να τον κάνω να ξεχαστεί από τις «γκρίζες» σκέψεις  και να χαλαρώσει)

– Ξέρεις … Ξέρεις εσύ … Γιατί κι εσύ το ίδιο επιθυμείς … (μου απάντησε κοιτάζοντας με πια … μέσα στα μάτια …

.

.