Όταν ήμουν …. βιβλιοθηκάριος …

«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … παραμύθι» , μου είπε κάποτε ο Γιώργος Κατσαμάκης …
«Όταν μεγαλώσεις , να γίνεις … καλλιτέχνης» , μου είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις …

…………………
Ούτε παραμύθι έγινα , ούτε καλλιτέχνης . Γιατρός έγινα κι εκείνο , μετά από έναν πολύ πρόχειρο και βιαστικό σχεδιασμό , μόνο και μόνο για να … πικάρω κάποιον …

Ωστόσο , η Ιατρική , δεν ήταν το μόνο επάγγελμα που άσκησα στην ζωή μου …

Κάποτε παλιά … πολύ παλιά , υπήρξα και … βιβλιοθηκάριος .

Η ιστορία που ακολουθεί , έχει αναρτηθεί πριν χρόνια σ’ αυτό το ιστολόγιο , αλλά αυτή τη φορά , την αναρτώ και πάλι , αφιερώνοντας την στον διαδικτυακό μου φίλο Γιώργο Κατσαμάκη , σαν δώρο για τα γενέθλιά του που γιορτάζει σήμερα και που δεν ξέρω ακριβώς τα πόσα κλείνει , αλλά υποθέτω ένα νούμερο … κάτω από τα 40 και γίνομαι έξαλλη , που υπάρχουν άνθρωποι (κανονικοί ενήλικες άνθρωποι , με ταυτότητα , διαβατήριο και δίπλωμα οδήγησης) που γιορτάζουν τέτοιου είδους γενέθλια με νούμερα κάτω από τα 40 , κάτι δηλαδή που για μένα χάνεται στον κουρνιαχτό κάποιων … 10ετιών πίσω …
Τέλος πάντων , δεν θα πλατιάσω γιατί το ένα Lexotanil , θα γίνει τρία – τέσσερα μέχρι το βράδυ , αν συνεχίσω να το σκέφτομαι …

.

 

 

 ==============================================

Σαν ήμουνα παιδί , στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωνα , υπήρχε μια πανέμορφη και ανθούσα Δημοτική Βιβλιοθήκη , που την διηύθηνε ο κύριος Θαλής , ένας 50άρης τότε , κοντός , κακάσχημος (εμένα μου άρεζε πάντως) καραφλός άντρας , αγνώστου (για μένα) επαγγέλματος και πόρων διαβίωσης . Ο κύριος Θαλής , εκτός των άλλων , ήταν και ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (έτσι λέγανε κάποιοι) , και ζούσε με την ηλικιωμένη μητέρα του σε ένα παλιό διόρωφο , απέναντι από το σπιτικό μας . Κάποιες μαμάδες , δεν άφηναν τα αγοράκια τους να πηγαίνουν στην βιβλιοθήκη (τότε σχεδόν όλοι , αγαπούσαμε τα βιβλία) εξ αιτίας του κυρίου Θαλή , που όπως σας είπα ήταν κοντός , κακάσχημος , ανύπαντρος και ομοφυλόφιλος (τότε ακόμη , δεν καταλάβαινα , τί απ’ όλα έφταιγε) . Εγώ , πάντως , δεν είχα τέτοιο πρόβλημα , γιατί αφ’ ενός μεν , ήμουν κοριτσάκι , αφ’ ετέρου δε η μαμά μου ήταν φίλη με την μαμά του κ.Θαλή και σαν νοσοκόμα που ήταν (η μαμά μου) , της έκανε ενέσεις και κλύσματα και βεντούζες , επειδή ήταν συνέχεια άρρωστη και επίσης και του κυρίου Θαλή του έκανε κι αυτουνού ενέσεις , όταν αρρώσταινε , με τα “λαιμά” του κυρίως . Αφε…τρίτου , ο μπαμπάς μου αγαπούσε και εκτιμούσε τόσο πολύ τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες , που γινόταν και … «ριψοκίνδυνος γι αυτά» (έτσι τον άκουσα να λέει κάποτε , σε έναν “σάχλα” ομοφοβικό φίλο του) . Έτσι λοιπόν , μη έχοντας πρόβλημα πρόσβασης στην Βιβλιοθήκη , πού με έχανες , πού με έβρισκες , όλο εκεί βρισκόμουν είτε για να διαβάζω βιβλία , ή για να βοηθώ στις καρτέλες και να αδειάζω τα σταχτοδοχεία … (όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο , το κάπνισμα επιτρεπόταν στην Βιβλιοθήκη … το “ομοφυλόφιλος” τους πείραζε) , είτε για να κάνω διάφορα “θελήματα” στον κύριο Θαλή και την ηλικιωμένη μητέρα του …

Για “θέλημα” βρέθηκα στη Βιβλιοθήκη εκείνη την μαγική ημέρα(του είχα πάει το κολατσιό του , που το είχε ξεχάσει στο σπίτι και η μητέρα του στεναχωρέθηκε) . Με το που άνοιξα την πόρτα και εισέβαλα στην ψηλοτάβανη ηλιόλουστη αίθουσα , μια αύρα μαγική με συνεπήρε … Ο κύριος Θαλής στεκόταν όρθιος δίπλα σε έναν παχουλό , νεότερο από αυτόν άντρα , που φορούσε σκούρο κουστούμι και ένα κίτρινο με μαύρα πουά , παπιγιόν . Τα βλέμματα μας (του παχουλού και το δικό μου) διασταύρωθηκαν στη μέση της αίθουσας και ένοιωσα ένα κάψιμο στο στήθος , σαν γρατσουνιά απο ξίφος , όμως δεν είχα ματώσει…. μόνο κάψιμο . Τον … ερωτεύθηκα αμέσως . Και μη νομίσετε , πως ερωτευόμουν εύκολα . Μέχρι εκείνη την ώρα είχα ερωτευθεί έναν ακόμη , τον Αλέκο Αλεξανδράκη , που τον είχα δει σε μια ταινία , με τον μπαμπά μου , σε θερινό σινεμά … Φαίνεται , πως και ο παχουλός άντρας , με … ερωτεύθηκε , γιατί με κοίταζε κι εκείνος , με … ένταση (και μη μου λέτε , ότι μου φάνηκε … είμαι σίγουρη) . Το πρόσεξε και ο κύριος Θαλής και μου ….έγνεψε να πλησιάσω .

– Σίλια , είσαι τυχερή . Σήμερα θα γνωρίσεις τον πιο σπουδαίο άνθρωπο του κόσμου … (του κόσμου , είπε … όχι της Ελλάδας) . Τον Μάνο Χατζιδάκι … Είναι προσωπικός μου φίλος … Είναι μουσικός … “χάρτινο το φεγγαράκι , ψεύτικη η ακρογιαλιά … μμμμμ…” (σιγοτραγούδησε) … Μαίτρ , η Σίλια είναι λίγο … Ρωσίδα , όμως , προς Θεού , όχι κουμμουνίστρια …. γνωρίζω τον πατέρα της …. Με βοηθάει με τα βιβλία … είναι καλό κορίτσι .

– Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις Σίλια ; …. με ρώτησε ο … ερωτευμένος (με μένα) παχουλός άντρας .

– Μεγάλη είμαι , του αντιγύρισα με μια πρωτοφανή ξεδιαντροπιά ….

Χαμογέλασε… Έμοιαζε αφηρημένος ….

– Να γίνεις … καλλιτέχνης… Κι αμέσως μετά :

– Νοιώθω κουρασμένος Θαλή …. Έχω κι ένα σωρό δουλειές …

…. Έφυγαν , χωρίς να μου ξαναμιλήσουν…. Έμεινα με το κολατσιό του Θαλή , στο χέρι , μη ξέροντας τί να το κάνω…..

…………………………..

Συνέχισα να πηγαίνω στη Βιβλιοθήκη , με την ελπίδα ότι θα τον ξανάβλεπα….Όμως , Εκείνος … δεν ξανάρθε . Ούτε ο κύριος Θαλής μου ξαναμίλησε γι αυτόν… Κάποτε … απελπίστηκα ότι θα τον ξανάβλεπα … , αλλά και πάλι συνέχισα να πηγαίνω , γιατί αγαπούσα τα βιβλία (όλοι λίγο πολύ τα αγαπούσαμε τότε) .

Σαν … ήμουνα μικρή , πίστευα πως πολυτέλεια , είναι οι παραθαλάσσιες βίλλες και οι μακριές τουαλέτες των καλοχτενισμένων κοσμικών και εύπορων κυριών …. Τώρα , στην ωριμότητα μου , πιστεύω ότι πολυτέλεια είναι , κάτι σαν αυτό που έζησα εκείνο το πρωινό στην Δημοτική Βιβλιοθήκη …

===============================================

#################################################

Χρόνια πολλά μικρέ , σιχαμένε Κατσαμάκη … Σου εύχομαι να ζήσεις πολλά – πολλά χρόνια , γεμάτος υγεία και προκοπή και σ’ όλη σου τη ζωή , να είσαι … βιβλιοθηκάριος . Να γεράσεις με  βαθιά γεράματα , εκεί μέσα … ανάμεσα στα αγαπημένα σου βιβλία … 

Ακόμη , με την ευκαιρία αυτής της αφιερωματικής ανάρτησης , θέλω να σου επιστρέψω μια φωτογραφία σου (αυτή που χρησιμοποιείς στο βιογραφικό σου) , που … Κύριος οίδε , πως και από πότε , παράπεσε , μέσα στα φωτογραφικά μου αρχεία …

 

 

 

.

***************************************************************************

 Η ανάρτηση αυτή , είναι η συμμετοχή μου στις εορταστικές εκδηλώσεις «Κατσαμάκεια 2013» που διοργανώνονται με αφορμή τα γενέθλια του εκλεκτού μας φίλου , Γιώργου Κατσαμάκη .
Συμμετέχουν ακόμη οι :

Σταυρούλα, Ερυθρό Καγκουρώ, Nefosis A, Μούργος, Καγκουρώ, Polyanna, Δύτης Νιπτήρων,Ντίνα Βιτζηλαίου, Σελιτσάνος, DevaAlema, , Κόκκινο Μπαλόνι, Κουπέπια, , σημειωματάριο, kizilkum, Εύη Βουλγαράκη, γρηγορης στ. Silentcrossing, τσαλαπετεινός , RoubinakiM , Εξεγερμένο 2009 , ψαροκόκκαλο , kidscloud …

 

Грозный Павлик (Παυλάκης ο Τρομερός)

Παλιά … ήμουν ανάφαγη . Όχι όπως τώρα , που σαβουριάζω τα πάντα η βουλιμικιά , κλιμακτηριακιά , συνταξιούχος του ΕΣΥ . Όταν ήμουν μικρή … ήμουν ανάφαγη .
Αυτή η αναφαγιά , ήταν και το μεγάλο βάσανο των γονιών μου . Και η μεν μαμά μου το πάλευε με διάφορους επιθετικούς τρόπους , όπως ας πούμε , τράβηγμα των μαλλιών , κυνήγι με την ομπρέλλα στο χέρι (κλειστή) , ή και καμιά ξυλιά στον … ξέρετε τώρα , ο δε μπαμπάς μου σαν πιο … ειρηνιστής , με άλλους τρόπους , όπως … παρακαλώντας με να φάω (ΔΕΝ έπιανε ποτέ) , ή διηγιώντας μου ιστορίες από την Κατοχή , όπου κάποια παιδάκια πέθαιναν με πρησμένες κοιλιές μέσα στους δρόμους από την πείνα (αυτό το τελευταίο , χειροτέρευε τα πράγματα , γιατί και τα ελάχιστα ψήγματα όρεξης που μπορεί να είχα , εξανεμίζονταν από την στεναχώρια ή πνίγονταν σε μια «θάλασσα» δακρύων .

Ωστόσο ο μπαμπάς μου ήταν υπομονετικός και επινοητικός τύπος , και βρήκε νέα μέθοδο για να παίρνω τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες («Για να μεγαλώσεις Άννιτσκα και να γίνεις σπουδαία , όπως σου πρέπει» ) και κάτι άλλα … σατανικά πράγματα , όπως «βιταμίνες» , «σίδηρο» , «κάλιο» (που Κύριος οίδε από που τα είχε ξεπατικώσει και έπρεπε εγώ … να τα τρώω για να γίνω … σπουδαία) .

Η νέα μέθοδος , λεγόταν «οικογένεια Αντρέγιεφ» και συγκεκριμένα «Πάβελ Αντρέγιεφ» ο επονομαζόμενος (από μένα) και «Παύλος ο Τρομερός» ή για να ακριβολογούμε «Πάβλικ (Παυλάκης-υποκοριστικό) ο Τρομερός … Το γιατί «Τρομερός» κάντε υπομονή και διαβάστε παρακάτω .
Ας τα πάρουμε όμως , για μια φορά ακόμα , από την αρχή :

Ο πατέρας μου , όπως όλοι (σχεδόν) θα ξέρετε , ήταν Ρώσος . Δηλαδή … Ουκρανός ήταν , αλλά τότε , όλοι οι άνθρωποι αυτού του είδους λέγονταν «Ρώσοι» . Ήταν άνθρωπος κοινωνικός , και είχε πολλούς φίλους , αλλά πιο πολύ απ όλους , αγαπούσε τους  (κανα-δυο) Ρώσους φίλους του .
Η οικογένεια Αντρέγιεφ , ζούσε στην διπλανή μας πόλη , ήταν Ρώσοι émigré και απαρτίζονταν από τον μπαμπά Νικολάι , την μαμά Νίνοτσκα και το καμάρι τους τον τρομερό (κατ’ εμέ , πάντα) Πάβλικ , που ήταν και … πιλότος-αεροπόρος στην Τ.Α.Ε. (την «μαμά» της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση) … Ο Παύλικ λοιπόν , καθ’ ότι πιλότος-αεροπόρος , είχε το προνόμιο να ταξιδεύει , μια φορά τον μήνα στην … «αρχαία» Ρώμη (δηλ. στην κανονική Ρώμη ταξίδευε , αλλά ο μπαμπάς μου κι εγώ την λέγαμε «αρχαία» , καθ’ ότι είχαμε δει στα θερινά «Ολύμπια» μια ταινία , πως ένας χοντρός ηλίθιος , έκαψε την Αρχαία Ρώμη τραγουδώντας και πολύ μας είχε αρέσει … 

Ο μπαμπάς μου λοιπόν επινόησε ένα νέο μαρτύριο για μένα : Παράγγειλε στον Πάβλικ , να μας φέρνει κάθε μήνα από την Ρώμη , μία … μπανάνα (που είχε πολλές βιταμίνες και Κάλιο , μέσα της) μπας και τρώγοντας την , μεγαλώσω και γίνω … σπουδαία . Βλέπετε , στην Ψωροκώσταινα της 10ετίας του ’50 , δεν υπήρχε τέτοιο … αναπτυξιακό μέσο που να δημιουργεί σπουδαίους ανθρώπους . Έτσι λοιπόν , μια φορά τον μήνα (Κυριακή πάντα) , όλη η οικογένεια «πρώην Γουμπαρένκο» (εμείς) , έβαζε τα καλά της φορτωνόταν σε ένα παρακμιακό λεωφορείο του φρεσκογεννημένου ΚΤΕΛ και ταξίδευε ως την γειτονική μας πόλη , για να επισκεφτεί την πρώην και νυν (Οι Αντρέγιεφ , δεν είχαν αλλάξει το επίθετό τους) οικογένεια Αντρέγιεφ , για να τους δουν , να μιλήσουν λίγα ρώσικα , να τραγουδήσουν παλιά ρώσικα τραγούδια με την συνοδεία του πιάνου της Νίνοτσκα και να πάρουν και την … μπανάνα τους …

Ο Πάβλικ , ήταν πολύ όμορφος και κανονικά , έπρεπε να ήμουν … ερωτευμένη μαζί του , αλλά εγώ τον Πάβλικ τον μισούσα πολύ και τον φοβόμουν ακόμα περισσότερο , για δυο λόγους : 1ον ) Μου έφερνε εκείνη την τρομερή μπανάνα που κατέληγε πάντα σε ξυλοφόρτωμα για να την φάω και 2ον) Ήταν … Ρώσος κι εγώ τους Ρώσους τους φοβόμουν , γιατί  οι Ρώσοι «τρώνε … μικρά παιδιά» (έτσι μας είχε πει η δασκάλα μας η κυρία Χριστούλα και όταν εγώ δήλωσα δειλά-δειλά πως ο μπαμπάς μου ΔΕΝ τρώει μικρά , αλλά ούτε και μεγαλύτερα παιδάκια , μου είπε αφού σκέφτηκε αρκετή ώρα , πως … ναι , ίσως ο μπαμπάς μου να ήταν από τους καλούς Ρώσους , υπάρχουν κι αυτοί – σπάνια , αλλά υπάρχουν – και ότι οι καλοί Ρώσοι , είναι αυτοί που ψηφίζουν Στρατηγό Πλαστήρα και … τώρα πια … ΕΡΕ … Δεν κατάλαβα Θεό , αλλά τουλάχιστον είχα πάρει μια σοβαρή απάντηση και ήμουν πια ήσυχη ) .

 ————————————

Όταν τους είδα (τον «Τρομερό Πάβλικ» και τον πατέρα του) φάντηδες μπαστούνια στην εξώπορτα του σπιτιού μας , ένιωσα τον πανικό να με κυριεύει … Ο Τρομερός , … ΔΕΝ κρατούσε καμία … μπανάνα , άρα είχε έρθει για να με φάει . Για τον μπαμπά Νικολάι , δεν πολυνιαζόμουν γιατί έδειχνε να μην τον πολυενδιαφέρω (μάλλον είχε φάει πολλά παιδάκια στη ζωή του και είχε ψιλοβαρεθεί … Άλλωστε το έβλεπα εγώ , πως με αντιμετώπιζε σαν μια … ενοχλητική μύγα) , αλλά ο Πάβλικ … Α , αυτός , ήμουν σίγουρη πως έτρωγε μικρά παιδιά . Ήταν αδύνατον να ψήφιζε Στρατηγό Πλαστήρα ή «τώρα πια … ΕΡΕ» . Κανένας Ρώσος ψηφοφόρος της ΕΡΕ , δεν θα κουβαλούσε ποτέ μπανάνα από την «αρχαία» Ρώμη σε ένα μικρό ανάφαγο παιδί μόνο και μόνο για να να γίνει (το παιδί) , κάτι σπουδαίο στην ζωή του  … Άρα ???…

Ο πανικός μου θέριεψε , όταν είδα τους … αφελείς γονείς μου να τους κάνουν και χαρούλες . Ιδίως σ’εκείνον … τον ακατανόμαστο , που …

– Γειά σου Άννιτσκα … Μάντεψε τί σου έφερα … 

– … μπανάνα … (αποτόλμησα)

– Α χα χα χα !… όμορφη Άννιτσκα ! τι αστεία που είσαι ! Όχι μπανάνα σήμερα , και ούτε από την Ρώμη . Σου έφερα κάτι πολύ σπουδαίο και σπάνιο από την Φρανκφούρτη … Ξέρεις που είναι η Φρανκφούρτη ? 

Όταν βλέπεις και το παίρνεις πια απόφαση ότι έχει φτάσει αμετάκλητα το τέλος σου , θωρακίζεσαι  με ένα είδος … θάρρους να το πω ?… αναίδειας να το πω ?… κάπως έτσι :

– Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει …

Η τσιμπιά που έφαγα από την μάνα μου , πέρασε μάλλον απαρατήρητη από τα … παγωμένα μου (από το τρόμο) μέλη .

Ο Πάβλικ , άρχισε να ξεδιπλώνει με κάποια ιεροτελεστία ένα προχειροτυλιγμένο πακέτο , απ’ όπου έβγαλε ένα παράξενο μαύρο πράγμα (θα σας παρακαλούσα , να μην γελάτε κατά την διάρκεια της διήγησης … με ενοχλεί) , κάτι σαν κουτί , κάτι σαν σχολική κασετίνα …δεν μπορούσα να το προσδιορίσω …

– Μία … φωτογραφική μηχανή αυτόματη … για σένα ! για να βγαίνεις φωτογραφίες όποτε θέλεις .

– Τι να την κάνω εγώ την μηχανή ? Εγώ , δεν είμαι φωτογράφος . Άμα θέλω να βγω φωτογραφία , πρέπει να έρθει ο κύριος Σαράντης ο φωτογράφος που είναι πολύ ψηλός , πολύ χοντρός και χώνει το κεφάλι του κάτω από ένα μαύρο πανί για να μας φωτογραφίσει , και έτσι όπως σκύβει , αμολάει και μια φασαριατζίδικη κλανιά και λέει «Ουπςςςς συγνώμη , μου έφυγε ένας … «Ιμπρρρρραχήμ» ,αλλά καλύτερα «Ιμπρρρρραχήμ» που μόνο θόρυβο κάνει , παρά ένας … «Χουσσσσσεΐν» , που είναι ύπουλος και μόνο βρωμάει» … 

– Αχ Άννα , αυτή η μηχανή βγάζει μόνη της φωτογραφίες . Πάμε έξω στο φως του ήλιου να σας δείξω …

… και κινήσανε όλοι μες στην τρελή χαρά , για το κεφαλόσκαλο …

Μια τελευταία μου προσπάθεια » Μαμά , μην πάμε . Θα με σκοτώσει μ’ αυτό το κουτί και μετά θα με φάει … να το ξέρεις , αυτός ΔΕΝ ψηφίζει ΕΡΕ , ούτε καν Στρατηγό μμμμ… κάπως , δεν θυμάμαι το όνομά του» έπεσε στον βρόντο «Θα σε κανονίσω εγώ αύριο … κακομαθημένη ! Φαντασιόπληκτη ! που δεν καταλαβαίνω πια , τι λες … κι από που τα μαθαίνεις . Αλλά ξέρω ποιος φταίει . Εκείνος ο αχαΐρευτος ο πατέρας σου που σε βομβαρδίζει με όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες που σου λέει … αλλά έννοια σου … ας φύγουν οι άνθρωποι … και τα λέμε» .

…………………………….

Έτσι βρεθήκαμε όλοι στο κεφαλόσκαλο , να ποζάρουμε μπροστά στο μικρό , μαύρο κουτί που ο Πάβλικ , τοποθέτησε με προσοχή πάνω σε ένα απ’ τα σκαλιά που ανηφόριζαν προς τα πάνω , αφού του έκανε κάτι σαν κούρντισμα με έναν μικρό μοχλό …

Βρρρρρρ , βρρρρρρρ , χρ , χρ , τικ-τακ , τικ-τακ … τικ, τικ , τικ ,…

Κοίταζα έξαλλη και έντρομη το σατανικό μηχάνημα , που θα μου στερούσε στο εξής τον κύριο Σαράντη και τους μυστηριώδεις … «Τούρκους» του , που αμολούσε χωμένος πίσω από το μαύρο πανί …

… τικ , τικ , τικ , τικ ….. ΚΛΙΚ !!!…

————————————–

Μια εβδομάδα μετά , ο μπαμπάς μου , γυρνώντας το μεσημέρι στο σπίτι , μου έφερε την φωτογραφία …

Ήμουν ακόμα … ζωντανή !

.

.

.

Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί μέρος του συμμετοχικού δι-ιστολογικού αφιερώματος με τίτλο «μια παιδική φωτογραφία» το οποίο επινοήθηκε , προτάθηκε και οργανώθηκε από τον Βιβλιοθηκάριο , και στο οποίο συμμετέχουν (κατά πάσαν πιθανότητα) και οι :

 

Τα χαμένα επεισόδια :

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι 

Καγκουρώ:  Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες

Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Nefosis και RoubinakiM:  Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό
Polyanna:  Το γαϊτανάκι μας – μια παιδική φωτογραφία
Σημειωματάριο:  Μια παλιά φωτογραφία
AnnaSilia:  Грозный Павлик  (Παυλάκης ο Τρομερός)
Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Κυνοκέφαλοι:  Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία
Κidscloud:  Απόκρηες κάποια χρόνια πριν
Passionflower :
O Ήχος του Ανέμου: Είναι ψεύτρες οι φωτογραφίες
Βιβλιοθηκάριος:  Οι φωτογραφίες είναι καθρέφτης

Κόκκινο Καγκουρώ:  Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία

Mambo Tango: Κοίτα το πουλάκι