– Ο χρόνος , μαλακώνει τα αγρίμια μέσα μας . Τα μερεύει … Κάνει τις «γωνίες» απαλότερες . Μόνο στα πρόσωπά μας ο χρόνος , οξύνει τις γωνίες … Όπως εδώ … κι εδώ … στα μέρη που αγγίζω το πρόσωπό σου … Παντού αλλού , ο χρόνος απαλύνει τα οξύαιχμα και … 40 χρόνια , είναι … μεγάλος , … πολύς χρόνος . 40 χρόνια…
.
– 40 χρόνια , 4 μήνες , 11 ημέρες και … κάποιες ώρες … 6 ίσως … ίσως και 8 … Δεν θυμάμαι πια καλά , μετά από τόσα χρόνια … Είμαι και μεγάλος άνθρωπος πια και ξεχνώ …
– Ξέρεις … Το κρατώ όλα αυτά τα χρόνια πάνω μου … Δεν το αποχωρίστηκα ποτέ μου … Είναι το ποιηματάκι που μου έγραψες και μου είπες «όσα χρόνια κι αν περάσουν θα το διαβάζουμε μαζί» … «Έσπειρες ανέμελα σε αναγάπητη γη … …………………. κι όμως το ξέρεις καλά παρ’ όλη την ανεμελιά σου … ………………….. Είναι δικό μου το δεντρί αυτό , μου ανήκει … ………………….. κλπ … κλπ …
– Έχω κρατήσει τόσα όμορφα πράγματα από σένα … Έχω κρατήσει τόσα καλά … Πιστεύω ότι ό, τι σπουδαίο είμαι το χρωστάω σε σένα . -Μην είσαι υπερβολικός … Τί λες τώρα ;… – Δεν λέω υπερβολές . Ξεχνάς το ….. ; – Εσύ μάλλον ξεχνάς τη φυγή εκ μέρους μου … την εγκατάλειψη του αγώνα μας την ύστατη στιγμή … – Κάποια πράγματα πρέπει να τα «ξεχνάς» κάποτε , για να μπορείς να … επιζήσεις .
– Τελικά , είμαι … σκατάνθρωπος … – Μην μιλάς έτσι , για κάποια , που αγαπώ εδώ και μισό περίπου αιώνα …
*
*
*
*
(Μια συνάντηση – η μοναδική – 40+ χρόνια , μετά τον χωρισμό μας . Η μπλε γραφή , αποδίδει κάποια από τα λόγια του , η κόκκινη , κάποια από τα λόγια μου και η ιδιόχειρη , κάποιες από τις σκέψεις μου ανάμεσα στα λόγια που είπαμε … Θεσσαλονίκη , Μάρτης του 2011)
Anna-Silia 
faros
4 Μαρτίου , 2011 at 08:12
Ωωωωπ, τι ΄ναι τούτο ;
Δύσκολο κείμενο, πίστεψέ με !
…. και ψέματα δεν είπα …
Άρα ;;;
Άρα, δεν σε έχασε …
Στο νου, στο μυαλό, στην καρδιά …
Λέω … εγώ … τώρα ….
Καλημέρα καλή !
silia
4 Μαρτίου , 2011 at 23:29
@ faros
Δύσκολο Φάρε μου … Πολύ δύσκολο … Ίδρωσε η ψυχή μου , ώσπου να το ακουμπήσω πάνω στην οθόνη …
Και ξέρεις … Χαίρομαι πάρα πολύ , που «έπεσες» μέσα (αρκετά μέσα) στην κατανόηση ενός τόσο στριφνού κειμένου .
(Μόνο που το «Δεν είπα ψέμματα» , δεν πάει στο «αν σε χάσω» , αλλά στο «θα πεθάνω» … Υπάρχουν διάφορα είδη συναισθηματικού θανάτου …
Συγχώρεσε με χρονιάρες και γιορτινές μέρες να μιλάω για πράγματα σκοτεινά , αλλά είναι τόσο φρέσκες οι εντυπώσεις …
Φιλιά .
το σχολιο της επόμενης ημέρας
4 Μαρτίου , 2011 at 10:26
… στριφογυρνάω την ροδέλα στο ποντίκι …. ανεβοκατεβάζω το κείμενο στην οθόνη, αλλά τίποτε δεν μπορώ να γράψω …. διαβάζω, ξαναδιαβάζω, αλλά τίποτε ξανά …. και αυτό το «1 σχόλιο» με τραβάει απο το μανίκι σαν αγριεμένο σκυλί …. αλλά και παλι τίποτε δεν μπορώ να σκεφτώ, να γράψω, να σχολιάσω …. τουλάχιστον διπλασίασα τα σχόλια …. κι αυτό ίσως να είναι κάτι …..
silia
4 Μαρτίου , 2011 at 16:37
@ το σχολιο της επόμενης ημέρας
Όμορφο ψευδώνυμο φίλε μου …
Το σχόλιο στο ποστ … της επόμενης μέρας …
Όμορφο …
Διαβάζοντας το σχόλιο σου και νοιώθοντας την αμηχανία – ταραχή σου , σκέφτηκα πως σ’ αυτό ειδικά το ποστ , ίσως έπρεπε να έχω τα σχόλια … κλειστά . Τώρα όμως το να τα «κλείσω» ,ίσως φανεί σαν αγένεια .
Ήμουν … ταξίδι …
Σαν πέρσι , τέτοιες ημέρες … Θυμάσαι ;
Δεν φεύγεις σχεδόν ποτέ από το μυαλό μου . Κατέχεις , περίοπτη θέση .
mamma
4 Μαρτίου , 2011 at 14:21
μερικές φορές λέμε ΜΕΓΑΛΑ λόγια. μερικές φορές ΟΧΙ…
silia
4 Μαρτίου , 2011 at 23:20
@ mamma
Πάντα οι ερωτευμένοι , λένε μεγάλα λόγια …
Ας τους το συγχωρήσουμε …
Αυτό τουλάχιστον ας τους το συγχωρήσουμε .
Κι ας … αποενοχοποιηθούμε ….
mamma
5 Μαρτίου , 2011 at 00:44
Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα, άλλωστε τι καλύτερο από το να είσαι ερωτευμένος και να νοιώθεις πως χωρίς το αντικείμενο του πόθου σου θα πεθάνεις. Ακόμα κι αν τελικά δεν πεθαίνεις. Αρκεί που το αισθάνθηκες (κορυφαίο συναίσθημα), αρκεί που το σκέφτηκες, αρκεί που το έγραψες.
υγ. βασικά εννούσα πως μερικοί τα λένε κι είναι μεγάλα λόγια και μερικοί τα λένε και εννοούν ( «από μέσα πεθαμένοι και απ΄ έξω ζωντανοί», Αρλέτα)
Λευτέρης-Δικαίος
4 Μαρτίου , 2011 at 16:52
Τα 40 χρόνια που περάσατε μαζί, με ό,τι έχουν στο σώμα, στον νου και στην καρδιά οξύνει ή αμβλύνει, σκληρύνει ή μαλακώσει, στάξει σαν φαρμάκι ή βάλσαμο, αυτά τα 40 χρόνια είναι κάτι πιο πολύ από θησαυρός κι ευλογία, αν σκεφτείτε ότι είναι πολύτιμη παρακαταθήκη για τα επόμενα 40 χρόνια σας που σας εύχομαι να τα χαρείτε μαζί!
silia
5 Μαρτίου , 2011 at 00:00
@ Λευτέρης-Δικαίος
Αχ Λευτέρη … Έτσι όπως το έγραψες μοιάζει με όμορφο όνειρο … Όμως δεν είναι …
Εγώ φταίω που το κείμενο , είναι δυσνόητο … Αλλά έπρεπε να το γράψω , γιατί με έπνιγε .
Αν δεν βαριέσαι , πήγαινε στο :
https://silia.wordpress.com/2008/11/01
και συγκεκριμένα στην 7η Αλήθεια .
Καλό σου βράδυ . Καλή Αποκρηά .
Λευτέρης-Δικαίος
5 Μαρτίου , 2011 at 16:18
Κοίτα, τα κείμενα που δημοσιοποιεί κάποιος, εφόσον δεν έχουν δίπλα τον συγγραφέα τους για να τα επεξηγεί, ερμηνεύει, συμπληρώνει κ.λπ., υπόκεινται σε όποια ερμηνεία υπολάβει ο αναγνώστης. Βέβαια, επειδή στην προκειμένη περίπτωση η συγγραφέας είναι παραδίπλα και έχει κάπως τη δυνατότητα να φέρει τον παραστρατημένο αναγνώστη στον σωστό δρόμο, εγώ -αν και πάλι δεν πέφτω έξω- να διορθώσω το σχόλιό μου: Σβήσε τη λέξη «μαζί», στην αρχή και στο τέλος.
Αν το διόρθωσα, καλώς! Αν όχι, λάβε υπόψη σου ότι είμαι… αδιόρθωτος!
silia
7 Μαρτίου , 2011 at 01:50
@ Λευτέρης-Δικαίος
Μην … δικαιολογείσαι καλέ μου Λευτέρη . Εγώ φταίω . Ήταν μια εσωτερική ανάγκη … Έτσι μου βγήκε . Ταραγμένα και ελαφρώς ανισόρροπα , όπως ακριβώς δηλαδή αισθανόμουν .
——————————-
Δεν το διόρθωσες απλά , αλλά το έφτιαξες πιο όμορφο απ’ ό,τι το ένοιωσα .
Καλή Σαρακοστή .
DaisyCrazy
4 Μαρτίου , 2011 at 19:09
Τώρα αν γράψω ότι κατάλαβα πολλά θα γράφω ψέματα.
Μ’αρέσει όμως που διαβάζω το γραφικό σου χαρακτήρα. Γιατί με όλα αυτά τα σύγχρονα μέσα έχουμε χάσει τους γραφικούς μας χαρακτήρες Σίλια μου.
Παλιά θυμάμαι έγραφα γράμματα, ημερολόγιο, εκθέσεις στο σχολείο, σημειώσεις στο πανεπιστήμιο, έκανα σχεδιάκια στα περιθώρια των βιβλίων.
Μέχρι πρόσφατα είχα φτάσει να τα γράφω όλα με fonts των υπολογιστών. Τόσο που το χέρι ήταν σκουριασμένο για να γράψει μια απλή λίστα για ψώνια. Αντί γράμματα e-mail, αντί ημερολόγιο blog, αντί σχεδιάκια φωτογραφίες με το κινητό ή ‘ζωγράφισμα’ στο paint. Δεν είναι το ίδιο!
Γι’αυτό κι εγώ πριν 1χρόνο και κάτι άρχισα ξανά να γράφω ημερολόγιο. Και τώρα γεμίζω αβίαστα, άνετα τις λευκές σελίδες. Όπως παλιά.
Ο γραφικός χαρακτήρας προδίδει πολλά.
Αλλά ας σταματήσω εδώ γιατί το’κανα ανάρτηση ολόκληρη το σχόλιο 🙂
Όμορφο τριήμερο εύχομαι!
silia
5 Μαρτίου , 2011 at 00:21
@ DaisyCrazy
Χαίρομαι που επικεντρώνεις σ’ αυτό …
Την ιδιόχειρη γραφή , την έβαλα , για να αποδώσω τις σκέψεις μου , ανάμεσα στις κουβέντες που ανταλλάξαμε πριν λίγα 24ωρα , μετά από … 40 χρόνια , 4 μήνες κλπ…κλπ …
Κάτι που δεν περίμενα ποτέ να γίνει …
Αλλά … ποτέ μην λες «ποτέ» .
Καλή Αποκρηά γλυκιά μου .
Liakada
4 Μαρτίου , 2011 at 22:07
Δυσκολο να σχολιασει κανεις σε αυτο το κειμενο ..
Ειναι σαν αυτο που λενε ¨Σε αγαπω τοσο που δεν υπαρχει για μενα αλλος ανθρωπος.. Δεν θα κανω αγαπη με αλλο ατομο »
Και μετα απο χρονια … μαθαινεις οτι εκανε..
Το συζητατε και η απαντηση που περνεις ειναι
» ναι εγω πηγα! Αλλα οτι και να ενιωθα τη στιγμη εκεινη ενιωθα πως με σενα εκανα αγαπες..!
Αντε να καταλαβεις τι πραγματικα εννοει και τι συμβαινει!
silia
6 Μαρτίου , 2011 at 00:33
@ Liakada
Δύσκολο να απαντήσει κανείς σε κάποιο σχόλιο , σαν αυτό .
Ένα σενάριο που όλοι , έτσι , ή κάπως έτσι βιώσαμε …
Άστα Λιακάδα μου … Άφησε τα να «κοιμούνται» …
ακροβατιστής
4 Μαρτίου , 2011 at 22:31
Δεν έλεγε ψέμματα…Εκτός από τον βιολογικό θάνατο υπάρχει και ο συναισθηματικός…Και δεν ξέρω από τους δυό ποιός είναι ο χειρότερος.Δυσκολευόμουν για χρόνια να συγχωρήσω έναν άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή μου και είχε κάνει αντίστοιχες μεγαλόστομες δηλώσεις…Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου…Συνειδητοποίησα οτι η αλήθεια του απλά δεν συμπίπτει με τη δική μου.Φαντάζομαι πως αν κάποιος άκουγε τις διηγήσεις και των δυό μας για το τότε θα νομιζε πως πρόκειται για δυο ανεξάρτητες ιστορίες ζωής…Και πια έχω καταλάβει οτι ο λόγος για όλο αυτό είναι οτι και οι δυο αγαπήσαμε (πραγματικά) με όσο δυναμικό μας επέτρεπε το νεαρόν της ηλικίας μας…Ισως να ναι κι αλλιώς…Αν παραδεχτώ πάντως οτι τότε δεν μου έλεγε την «αλήθεια του» και μου αράδιαζε για χρόνια ολόκληρα ψέμματα…δύσκολο να το διαχειριστώ…
Φιλιά πολλα!
Υ.Γ.Ενας μαθητής μου μου πρότεινε να γράψουμε ευχές πάνω στον χαρταετό που φτιάξαμε στην τάξη, για να φτάσουν οι ευχές μας ψηλά και να πραγματοποιηθούν….Οι ευχές που διαλέξαμε όλοι μαζί ήταν αγάπη,ειρήνη,υγεία, αλληλεγγύη, φιλία,ηθική!
Ευχομαι με το πέταγμα του χαρταετού την Δευτέρα να φτάσουν και οι δικές σου ευχές «ψηλά»…
silia
5 Μαρτίου , 2011 at 00:35
@ ακροβατιστής
Κακά τα ψέμματα … Όποιος συνεπαρμένος από την συναισθηματική ορμή , αφρόντιστα και συγκινημένα διαλέξει για χειρότερο τον Συναισθηματικό Θάνατο , μάλλον κάνει λάθος … ‘Η ζωή , είναι τόσο γλυκιά … Λες «Θα πεθάνω» από έρωτα , απογοήτευση , χαμό , … αλλά τελικά , δεν πεθαίνεις … Μπορεί να πληγώνεσαι βαθιά , ίσως και ανεπανόρθωτα , αλλά ζεις … «Σακάτης» ; «μισός» ; «ανάπηρος» ;… αλλά ζεις .
—————————–
‘Οσο για το υπέροχο Υ.Γ. σου , τι να πω ;… Είσαι τυχερή που δουλεύεις με και για τους Αγγέλους … Με και για την Αθωότητα … Την μόνη που έχει απομείνει …
Λες ο … Θεός , να βρίσκεται εκεί ;… πολύ ψηλά ;…
Μακάρι .
ακροβατιστής
5 Μαρτίου , 2011 at 01:44
Συμφωνώ Αννα Σίλια μου…όποιος διαλέξει για χειρότερο τον συναισθηματικό θάνατο μάλλον κάνει λάθος .Η ζωή είναι πολύ γλυκιά…
—————————————————————————————-
Πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να δουν τα λάθη τους ή τα αναγνωρίζουν εκ των υστέρων και προσπαθούν να τα διορθώσουν με όσα μεσα διαθέτουν (ακόμα και «ξεχνώντας» τα- λάθος βέβαια κατά την γνώμη μου γιατί απλά τα απωθούν και γίνεται «συσσώρευση»).Ανθρώπινες αδυναμίες…Για μας το μέγα μάθημα ποιό είναι?Απάντηση δεν υπάρχει νομίζω…για τον καθένα είναι προσωπικό το μάθημα…
—————————————————————————————-
ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ (ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΕΣ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ) ΑΣ ΤΟ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΤΑΧΩΝΙΑΣΑΜΕ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ.
Καληνύχτα γλυκιά μου Αννούσκα
silia
6 Μαρτίου , 2011 at 00:57
@ ακροβατιστής
Αυτό μου θύμησες …
mr e.
4 Μαρτίου , 2011 at 22:47
Αν σε χάσω θα πεθάνω … ! Πόσο κοντά μπορεί να βρίσκονται δυο ψυχές για να δίνουν τέτοιες υποσχέσεις… Πόσο μεγάλη, πόσο βαθιά πόσο ειλικρινής πρέπει να είναι η αγάπη τους… 40 χρόνια μετά και κουβαλούν ακόμα στη τσέπη τους ποιηματάκια που γράφτηκαν με «θολωμένα» από «νεανικό πόθο» μάτια, κάποια βραδυά που ο …Ορφέας είχε αφήσει στο πόδι του την… Αφροδίτη…
40 χρόνια… λίγοι μηνες… μερικές εβδομάδες… κατι μέρες κάτι ώρες, λίγα λεπτά… Ολα μετρημένα ένα προς ένα. Στιγμή με στιγμή… Χάδι με χάδι… άγγιγμα με άγγιγμα… πείσμα με πείσμα… φιλί με φιλί… κορμί με κορμι… Τόσο λεπτομερώς…!
Αν αυτό δεν είναι ευτυχία πώς αλλιώς μπορεί να την περιγράψει κανείς ?
silia
6 Μαρτίου , 2011 at 01:42
@ mr e.
Ο έρωτας , είναι … επιρρεπής στις μεγαλοστομίες … Στα μεγάλα , όπως λέμε λόγια …
Είναι όμορφο να τα ακούς … Είναι όμορφο να σε ακούνε να τα λες …
Όμορφο όμως , ίσως και ομορφότερο , είναι να σου μετράν σε επίπεδο ωρών , τον χρόνο που μεσολάβησε από τότε που σε έχασαν … Από τότε που αντί να πεθάνουν (κανείς δεν πεθαίνει … είπαμε) , έμειναν όρθιοι για να μπορέσουν να … μετρούν τον χρόνο (δεν το κάνουν όλοι) … Κι ακόμα , πολύ-πολύ πιο όμορφο , είναι να μην κρατάνε τίποτα πικρό , τίποτα άσχημο , τίποτα μείον , από σένα …
Τελικά , είμαι ένας … τυχερός άνθρωπος φίλε μου … Τα βίωσα όλα , τα όμορφα …
mr e.
4 Μαρτίου , 2011 at 22:50
Ζ Η Λ Ε Υ Ω…
Καλό τριήμερο. Φιλιά.
silia
6 Μαρτίου , 2011 at 01:47
@ mr e.
«Τελικά , είμαι ένας … τυχερός άνθρωπος φίλε μου … Τα βίωσα όλα , τα όμορφα …»
———————————-
Αυτό να ζηλεύεις , καλέ μου φίλε … Την τύχη μου .
===============================
Με την ευκαιρία , διάβασε αυτό :
https://silia.wordpress.com/2009/04/22
.
κι αυτό :
https://silia.wordpress.com/2008/11/01
και συγκεκριμένα την 7η Αλήθεια .
faros
5 Μαρτίου , 2011 at 08:52
Η ζωή, τις περισσότερες φορές, σε προσγειώνει και μάλιστα … ανώμαλα !
Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας, αν θέλουμε να προχωρήσουμε …
Κι έχουμε και μια επιλογή, για μένα πολύ σημαντική – στου το ΄χω ξαναγράψει:
– Κρατάμε τα καλά και πετάμε ΟΛΑ τα άσχημα …
Πολύ πολύ Καλημέρα !
silia
6 Μαρτίου , 2011 at 01:51
@ faros
«Κρατάμε τα καλά και πετάμε ΟΛΑ τα άσχημα …»
Αυτό , θέλει πολύ μεγάλη δύναμη και αυτοκυριαρχία …
Δεν ξέρω αν θα το καταφέρω ποτέ ολοκληρωτικά , και δεν θέλω να πώ μεγάλα λόγια ότι σίγουρα θα το καταφέρω … Θα το προσπαθώ όμως .
Η ζωή με δίδαξε ότι είναι δυνατό .
Φιλιά Φάρε μου .
Lilith
5 Μαρτίου , 2011 at 15:03
Ο σκατάνθρωπος δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει ότι είναι σκατάνθρωπος. Άρα, κάποιος που ρωτάει «τελικά, είμαι σκατάνθρωπος;», νομίζω ότι τον έχει περάσει τον σκόπελο.
Πάντα πίστευα ότι από την εκδίκηση, ο μόνος που κερδίζει είναι ο διάβολος (δεν τον γράφω με κεφαλαίο για να μην του δώσω αξία). 🙂
«Αν σε χάσω θα πεθάνω!»
Ναι…
Μεγάλα λόγια…
Λόγια που ίσως τα πιστεύει εκείνος που τα λέει, τη στιγμή που τα λέει, αλλά δεν είναι στο χέρι του αν θα πεθάνει ή όχι. Αυτό, βασικά, που λέει είναι ότι θα ΗΘΕΛΕ να πεθάνει. Αλλά σπάνια συμβαίνει.
Η γιαγιά μου ήταν πολύ ερωτευμένη με τον παππού μου.
Μέχρι την τελευταία στιγμή που αυτός πέθαινε, έκλαιγε και μου έλεγε με μάτια 18χρονης ερωτευμένης ότι εγώ αυτόν τον άντρα τον θέλω ακόμα.
Όχι τον αγαπώ. Τον ΘΕΛΩ!
Όταν πέθανε ο παππούς, η γιαγιά μου έλεγε ότι θα πεθάνει κι’ αυτή μέσα σε λίγες μέρες. Δεν πέθανε όμως. Έζησε άλλα 8 χρόνια αναπολώντας τις στιγμές που έζησαν μαζί και όταν ήρθε η στιγμή να πεθάνει αυτή, έλεγε ότι δεν ήθελε να ‘φύγει’. Ακόμα δεν είχε χορτάσει τη ζωή.
Φιλιά!
silia
7 Μαρτίου , 2011 at 01:54
@ Lilith
Βάλσαμο στην ψυχή μου , το σχόλιο σου .
Συγκινήθηκα … ιδίως με την ανάλυση σου για τον … σκατάνθρωπο …
Βάλσαμο .
Φιλιά κι από εμένα , και καλή Σαρακοστή .
erimos
5 Μαρτίου , 2011 at 22:52
«Αν βουληθώ να σ΄αρνηθώ
να σ΄απαλησμονήσω,
να μην ευρώ νερό να πιώ
μη δάκρυ να δακρύσω» …
Μ. Βιολάρης
Συγκλονιστικό κείμενο, και δύσκολο ψυχογράφημμα,δεν μπορούν να το κάνουν πολοί άνθρωποι,και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο στην προσπάθεια να ψυχανεμισθείς το τι σταλήθεια υπάρχει στην ψυχή ακόμα και του δικού σου ανθρώπου.
Οχι ,! τελικά δεν είσαι …σκατάνθρωπος,είσαι ένας υπέροχος Αθρωπος.!
Χαμογέλα.
==================================================
Οταν πέρασα από τα μέρη σου αγνοούσα την ύπαρξη σου,σε ανακάλυψα
εντελώς στην τύχη στο «Μια άλλη 17 Νοέμβρη»… και κόλλησα… όχι πλέον
στην τύχη,αλλά από επιλλογή.
Καλό ξημέρωμα.
silia
7 Μαρτίου , 2011 at 02:07
@ erimos
Σήμερα , αργά το μεσημέρι προς απόγευμα , γυρνώντας από φιλικό σπίτι για Αποκριάτικο γεύμα , με τον σύζυγό μου , έτσι ξαφνικά , απ’ το τίποτα , και καθώς βρισκόμασταν καθ’ οδόν μέσα στο αυτοκίνητο … ήρθε στο μυαλό μου αυτό το (παραπάνω) σχόλιο σου …
– Ξέρεις … τελικά το blogging είναι κάποιες φορές συγκινητικό … (μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου)
– Τί λες ; Μιλάς σιγά και δεν σ’ ακούω … (μου απάντησε)
– Λέω πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στο blog , που μου προκαλούν ένα είδος θετικής (σαν συναίσθημα) συγκίνησης … (είπα κάπως πιο δυνατά)
– Γιατί το λες αυτό (μου αντιγύρισε)
– Γιατί έτσι ένοιωσα απ’ αυτό που μου έγραψε ο erimos …
– Ποιός ;
– Άστο …
Καλό σου ξημέρωμα .
————————————
«μια χιλιάδα χιλιόμετρα μακρυά » ;… Μα , πού ζεις ; Στο Καστελόριζο , ή στην Γαύδο ;
glaykidarling
7 Μαρτίου , 2011 at 16:22
Μου θυμισες Δημουλά…πολύ!!
silia
7 Μαρτίου , 2011 at 23:22
@ glaykidarling
Με … κολακεύεις (με την καλή έννοια πάντα) .
Φιλί .
glaykidarling
8 Μαρτίου , 2011 at 08:42
δεν κολακεύω ποτέ,λέω την αλήθεια !Μετά από χρόνια κακών επιλογών μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις τη γνησιοτητα από χιλιόμετρα!
μπονζουρ!
erimos
7 Μαρτίου , 2011 at 18:17
Ξέρεις,… ο πατέρας μου, μούλεγε: «Ανθρωπο από άνθρωπο και σκύλο από
μαντρί».
Και πως θα το ξέρω;
Το σκύλο.. (μιλούσε για τα τσοπανόσκυλα).. από την αφωσίωση του στο κοπάδι
και τον άνθρωπο από την πίστη του στις αρχές του και την αφωσίωση του στον άνθρωπο.
Ανήκεις σε αυτή τη κατηγορία των ανθρώπων… μη με ρωτήσεις που το ξέρω.
… απλά το ξέρω.
——————————————————————————————
Και για να μην υπάρχουν απορίες…. Αρκάς ειμί..
silia
7 Μαρτίου , 2011 at 23:24
@ erimos
Σ’ ευχαριστώ …
Ήταν πολύ σπουδαίο αυτό που είπες .