Αχ , παπάκη … Μάζεψα ένα ένα τα λόγια σου , αυτά που έγραψα κατά καιρούς σ’ αυτό το ιστολόγιο και τα κοιτάζω και τα διαβάζω και σε θυμάμαι και βουρκώνω … Από χαρά παπάκη … από χαρά … μην τρομάζεις βάζοντας στο μυαλό σου ότι μπορεί να πονάω … Και βουρκώνω από ευτυχία , που αξιώθηκα να έχω έναν μπαμπά σαν κι εσένα … Όμορφο , χαριτωμένο , αστείο , γελαστό , με μια καρδιά ξεχειλισμένη από αγάπη για την αφεντιά μου …
Ξέρεις παπάκη , τρισήμισυ χρόνια τώρα , ένα σωρό άνθρωποι (που δεν τους ξέρεις) μάθανε από αυτά που γράφω για σένα , να σε αναγνωρίζουν , να σε καταλαβαίνουν να σε νοιώθουν κάτι σαν δικό τους άνθρωπο και ίσως – ίσως και να σε αγαπάνε …
Τί είπες , παπάκη ;… πως κάνω λάθος να νομίζω ότι δεν τους ξέρεις ;… Τους ξέρεις ;… τους ακούς (διαβάζεις) όταν μου «μιλούν» (γράφουν) ;…
Α, ρε παπάκη !… τό’ ξερα … Τό’ ξερα πως δεν έφυγες στιγμή από κοντά μου … Το ξέρω ότι σκύβεις πάνω από τον ώμο μου , ότι «ανασαίνεις» δίπλα στην ανάσα μου , ότι γελάς με τα αστεία μου , ότι λαχταράς με τις κακοκεφιές μου … ότι απλώνεις το χέρι να μου σκουπίσεις δάκρυα , ή να χαϊδέψεις , το χαμόγελό μου … Το ξέρω ότι ψιθυρίζεις το όνομα μου … Μπορεί να μην το ακούω … πια … αλλά ξέρω ότι το μουρμουρίζεις με την ίδια γλύκα … όπως τότε … Τότε …παλιά …
——————————————————————
————————————————————————————-
Όλοι περιφρονούν τους άσχημους και τους σημαδεμένους . Εσύ Άννιτσκα , στη ζωή σου να μάθεις να προσφέρεις , μια αγκαλιά , γι αυτούς τους … δευτεράντζες … Έτσι να μάθεις να κάνεις στη ζωή σου ….
– Μη φοβάσαι χαρά μου ….Έχεις τα αθώα και όμορφα μάτια σου , να……φέγγουν στα σκοτάδια….
Οι άνθρωποι , ζουν , ογδόντα , ενενήντα χρόνια το πολύ …..Μόνο εγώ….Εγώ , πρέπει να ζήσω , μμμμ , ….περίπου 113 χρόνια….
– Για να ξαναδώ τον κομήτη……Ήμουν 25 χρόνων όταν τον είδα να περνάει πάνω από την όμορφη Κριμαία , την θάλασσα του Αζώφ , το Κιμμέριο κύμα .
– Σ’ αγαπώ !…
– Η σημαία Άννιτσκα , είναι κάτι … μαγικό … Αν αξιώθηκες να την κρατήσεις και δεν τα κατάφερες ή κάποιος σε εμπόδισε , να είσαι σίγουρη πως θα την κρατήσεις μία μέρα … Όσα χρόνια κι αν περάσουν , θα την κρατήσεις . Και γριούλα ακόμη με άσπρα τα μαλλιά σου και καμπουριασμένο το κορμί αν είσαι … θα την κρατήσεις . Γι αυτό , στέγνωσε τα δάκρυα σου , που μου σπαράζει η ψυχή να σε βλέπω έτσι , και συνέχισε να ζεις … Και ποτέ μην ξεχάσεις πως θα την κρατήσεις μία μέρα … γιατί η Σημαία είναι κάτι … μαγικό .
Γιατί μικρή μου … любовь (αγάπη) κλαίς ;
Όταν τον Απρίλιο του 1941 , στο Ρούπελ , κάναμε στίβες τα όπλα μας , και τα παραδώσαμε στους Γερμανούς , έκλαψα πικρά , γλυκειά μου Άννιτσκα … Έκλαψα πικρά , γιατί είναι πολύ πικρό να παραδίδεις τα όπλα της … Πατρίδας σου σε έναν ξένο … Ακούς Анна девушка (Άννα κορούλα μου) ;…
Στην πατρίδα μου τη Ρωσία επειδή οι αποστάσεις ανάμεσα στα χωριά είναι τεράστιες , οι ταξιδεύοντες (με τα πόδια εννοείται) από το ένα στο άλλο , φτιάξαν τραγούδια μακρόσυρτα για να μη χρειάζεται να τραγουδούν παραπάνω από πέντε-έξι στο δρόμο ,ώσπου να φτάσουν . Και το πιο μακρόσυρτο ρώσικο τραγούδι είναι το Kalinka , που έχει μόνο δυο λέξεις , που όμως τραγουδώντας το τις επαναλαμβάνεις όσο θες εσύ .
«Το ότι διαβάζεις αυτή τη στιγμή αυτό το γράμμα μου , σημαίνει δυο πράγματα ……1ον : ότι εγώ , μάλλον έχω πεθάνει και ……2ον : ότι εσύ , μάλλον ψάχνεις για το αγαπημένο ΜΑΣ βιβλίο ……Μην την μαλλώσεις τη μητέρα σου……Εγώ της το ζήτησα…..Δεν μπορούσα να το αφήσω σ’αυτόν τον κόσμο και να φύγω…..Το ξέρω ότι το αγαπάς .Το ξέρω ότι θέλεις να το διαβάζεις…..Όμως δεν μπορούσα να το αποχωριστώ ……Εγώ θα στο διαβάζω…..Κάθε φορά , που θα το αποζητάς , θα έρχεσαι και θ’ ακουμπάς το αφτί σου πάνω στο …χώμα μου κι εγώ θα σου διαβάζω όπως τότε , παλιά …. Τότε….στην αγκαλιά μου……Αφού το αγαπάς και το ζητάς , ξέρω οτι θα το κάνεις……….Ο μπαμπάς σου ….που κοιμάται , μαζί με τον ποιητή…»
Δεν μιλάει ακριβώς για “μαύρα μάτια” …. “Σκοτεινά” μάτια θέλει να πει … Και ο … Έρωτας , δεν έχει ηλικία , Άννιτσκα …. Είναι για όλους …. Έτσι κι εγώ τα ερωτεύθηκα αυτά τα … σκοτεινά σου μάτια , μόλις τα πρωτοείδα , μια τέτοια μέρα σαν και σήμερα , πριν λίγα χρόνια … Εσύ , έβλεπες το φως , κι εγώ … τα σκοτεινά σου μάτια . Μαζί με σένα , γεννήθηκε και το μεγάλο μου Πάθος …. Και ξέρεις , γλυκειά μου Άννιτσκα , όσων χρόνων και αν φτάσεις , ποτέ να μην … αφεθείς και να μην ξεχαστείς και … βγάλεις το Πάθος , απ’ τη ζωή σου γιατί , όπου κι αν είμαι , θα το μάθω ,… θα το νοιώσω … και θα πληγωθώ …. Χρόνια σου πολλά μωρό μου …. Χρόνια σου πολλά μικρή κυρία .
Είμαι ο Κονσταντίν……μμμμ….τέλος πάντων , δεν το θυμάμαι αυτή τη στιγμή , από την Ευπατόρια της Κριμαίας . Είμαι ζωηρός νεαρός και κατέβασα ένα βαρύ μελανοδοχείο (γεμάτο μελάνι ….χα χα χα) στο κεφάλι του Αστυνόμου που με ανέκρινε στο γραφείο του για ….δεν θυμάμαι ακριβώς για ποιο πράγμα . Αυτό έγινε αιτία να βρεθώ για τρία χρόνια σε γκουλανγκ στη Σιβηρία , ….42 μέρες ταξιδεύαμε με τον Υπερσιβηρικό μέχρι να πάμε…..Ήμουν ψαράς στη Ιαπωνική θαλασσα … Εξορία-εξορία , αλλά στο τέλος μας πλήρωσαν με ενα βαρελάκι μαύρο χαβιάρι τον καθένα , ….όχι όπως εδώ στην Ελλάδα που σε στέλνουν εξορία και σου δίνουν …μόνο ξύλο ….
Είστε πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος , καλή μου ,….φιλότιμη , γαλαντόμος ,…μια λεβεντιά …. Πάμε λοιπόν …. Θα σας κάνει και καλό σ’αυτή την …ψιλοκατάθλιψή σας η θάλασσα . Η…. золотой пляж «ζαλατόϊ πλιάς» , είναι από τις …πιο γλυκές παραλίες της Μαύρης Θάλασσας , λένε ….. Καθαρίζει η ψυχή σου απ’ τις μαυρίλες …… Τη βαλίτσα , θα την κρατάω εγώ …..Σας παρακαλώ…Τί …καβαλλιέρος θα ήμουν άλλωστε ;….
Όλη αυτή Άννιτσκα , (και το χέρι του «χάϊδευε»το χάρτη απο την Πολωνία ως τον Ειρηνικό) , ειναι η Ρωσία …. Είναι μεγάλη η Ρωσία , ντότσινκα μαγιά (κορούλα μου) , πολύ μεγάλη και …αγαπά την θάλασσα . Γι αυτό φτιάχνει δρόμους και …πολέμους …Για να φτάνει πάντα στη θάλασσα …. Γι αυτό έφτιαξε και τον μεγάλο σιδηρόδρομο – τον Υπερσιβηρικό – , ….για να «βγει» στη μεγάλη θάλασσα , στον Ειρηνικό ….. Το Βλαδιβοστόκ , ειναι το μάτι της «μανούλας» Ρωσίας στη μεγάλη θάλασσα . Εκεί , που μ’έστειλαν , τάχα για να τιμωρηθώ …χα, χα …. ακούς «για να τιμωρηθώ»…. στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου…. στο «μάτι» της «μανούλας»….. Κάποια μέρα , θα ξαναπάω εκεί ….Όταν , θα πάψει να υπάρχει ….»αυτό»……γιατί κάποτε , θα πάψει …. δεν το σηκώνει «αυτό» , η ψυχή του …ρώσου …… Μαζί θα πάμε …… να δούμε τον Ωκεανό …. να δούμε τα ….τους…..τις …..
Που λες Άννιτσκα , για να βρεθώ στο Βλαδιβοστόκ , ταξίδευα 42 μέρες …. Αικατερινμπουργκ , Ουράλια , Λίμνη Βαϊκάλη , και η …απέραντη Σιβηρία … Χάζευα το ατέλειωτο χιόνι απ’το παράθυρο του τρένου…. Δεν φυσούσε δράμι …..Απόλυτη σιγαλιά …. Να σκεφτεις ότι το χιόνι από την νηνεμία , έφτιαχνε λεπτό «τείχος» πάνω στο τηλεγραφικό σύρμα , ίσαμε …τρία μέτρα ….και οι νιφάδες μεγάλες , σαν ….πιάτα του φαγητού….
Είναι λιμάνι το Βλαδιβοστόκ , ξέρεις ….. Πολύβουο , ζωντανό ….. Ένα σωρό άνθρωποι , διάφοροι , παράξενοι , που άλλη φορά δεν έχεις ξαναδεί …. Έπεσα ένα πρωινό , πάνω σ’έναν …… μικροκαμωμένο «κασιγλάζι»(σχιστομάτη) , που θέλοντας να …απαγχονισθει με το ζωνάρι του απο ένα καρφί σε τοίχο , σήκωσε τα πόδια του ψηλά μέχρι να …. πεθάνει , γιατί το καρφί ήτανε χαμηλά και δεν θα τα κατάφερνε αλλοιώς ….
Δεν με πιστεύεις , γιατί δεν ξέρεις τί ….μυστήριοι και επίμονοι άνθρωποι είναι οι ….Κινέζοι ….. Και όταν λέω «σήκωσε τα πόδια» εννοώ ότι τα δίπλωσε ….. Λίγο τα δίπλωσε …. Τα δάχτυλα….. Το είδα ….Ξυπόλυτος ήταν …..
Αν χαθείς …. αν ποτέ χαθείς , στάσου θαρρετά , με τόλμη και ψηλά το κεφάλι , στάσου στη μέση αυτού του … “κάπου” που έχεις χαθεί , κλείσε σφιχτά τα μάτια σου κι ευχήσου με όλη τη δύναμη της ψυχής σου ….”Μόλις ανοίξω τα μάτια μου , να ιδώ κάποιον , που μ’αγαπάει”…. Κι αν το πεις απ’την ψυχή σου , τότε θα τον δεις και τίποτα , τίποτα πια , δεν θα μπορεί να σε φοβίσει .
«Άφησέ τους Άννιτσκα τους παλιοκινέζους … Είναι μυστήριοι και παράξενοι … και δεν σου πρέπουν … εσύ είσαι τόσο όμορφη και ψηλή και … είσαι η μικρή , γλυκιά μου дева (κόρη) , που μια μέρα θα σε πάρω και θα φύγουμε απ’ εδώ και θα ….»
Άννιτσκα , σταμάτα τα … χαζά . Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα .
Άννιτσκα ψυχή μου , θα πάμε στον Επιτάφιο στην Ρώσικη Εκκλησία στου Χαριλάου απόψε ;
«Αυτό Άννιτσκα , αυτό (το χρήμα) , είναι το πασπαρτού , που ανοίγει όλες τις πόρτες … ακόμη και το Σιδηρούν παραπέτασμα» (αυτό δεν έχει link παραπομπής , γιατί προέρχεται από την προσωπική μου αλληλογραφία)
– Σήμερα , θα κάνεις την πρώτη σου αμαρτία , Άννιτσκα … Θα πιείς την πρώτη σου μπύρα …. Σου αξίζει .
.
Σήμερα , 20-6-2010 , τρίτη Κυριακή του Ιουνίου , είναι η γιορτή του Πατέρα .
(«Σήμερα , μπαμπά , γιορτάζεις» , είναι η Ελληνική μετάφραση του τίτλου)
————————————————————————————-
Anna-Silia 
Νατασσα
19 Ιουνίου , 2010 at 21:32
…να τον θυμάσαι πάντα γλυκιά μου …ξεχειλίζει τρυφεράδα το κείμενό σου.
:)))
αλέξανδρος ανδρουλάκης
19 Ιουνίου , 2010 at 22:58
Έχω ξαναδιαβάσει απο δω κείμενα σχετικά με τον πατέρα σου (μου έχει μείνει ιδιαίτερα εκείνο το τσιγάρο στο νοσοκομείο) και παντα με αγγίζουν γιατί τελευταίως νοιώθω κάτι τέτοια αλλά απο την ανάποδη καθότι έχω μια κόρη 4 χρονών (μοναχοπαίδι).
Την γιορτή του πατέρα την αγνοούσα μέχρι προχτές που την έπαιρνα απο τον παιδικό και μου είπε χρόνια πολλά.Μου έδωσε κι ένα κεραμικό μπρελόκ που είχαν φτιάξει και που έγραφε
«μπαμπά σ΄αγαπώ πολύ»
silia
19 Ιουνίου , 2010 at 23:19
@ αλέξανδρος ανδρουλάκης
Τυχερέ !…
Για την μοναχοκόρη λέω και το δώρο της .
Ξέρεις τί λέει ο πατέρας των γιών μου (δύο έχω … 32 και 26 χρόνων) ;
Λέει πως τον άντρα που ο Θεός τον αγαπάει , του δίνει κόρη .
Όχι , πως έχει κάποιο παράπονο από τους γιούς του … Κάθε άλλο . Αλλά το πιστεύει αυτό , για τις κόρες . Οι κόρες έχουν άλλη σχέση (συνήθως) με τον μπαμπά . Πιο τρυφερή , πιο γλυκειά .
Να την χαίρεσαι .
silia
19 Ιουνίου , 2010 at 23:20
@ Νατασσα
Να είσαι πάντα καλά Νατάσσα . Σ’ ευχαριστώ .
Δεν ξέρω κατά πόσο νοιάζεσαι (νοιαζόσουν) ή αγαπάς (αγαπούσες) τον πατέρα σου , αλλά κάτι τέτοιες “γιορτές” , είναι ευκαιρία να τον θυμηθείς .
Και το να θυμάσαι κάποιον , είναι σαν να του κάνεις ένα σπουδαίο δώρο .
Metewritis
19 Ιουνίου , 2010 at 23:53
…έχασα πέρσι τον πατέρα μου
και αυτά που έγραψες με συγκίνησαν… είναι πολύ συγκινητικό να τιμάς με αυτόν τον τρόπο αυτούς που αγαπάς…. εγώ πέρσι τον αποχαιρέτησα μ’ ένα ποίημα του Καρυωτάκι κι έβαλα φωτογραφία μία μικρή ξεχαρβαλωμένη σκάλα…
Θα ήταν πολύ ευτυχισμένος αν μπορούσε να διαβάσει αυτά τα λόγια… Να τον έχεις πάντα δίπλα στην καρδιά σου, ποτέ δεν ξέρεις, ίσως και να υπάρχουν φύλακες-άγγελοι!
silia
22 Ιουνίου , 2010 at 23:17
@ Metewritis
Πολύ όμορφη εικόνα μου έφτιαξες μ’ αυτό το «…εγώ πέρσι τον αποχαιρέτησα μ’ ένα ποίημα του Καρυωτάκι κι έβαλα φωτογραφία μία μικρή ξεχαρβαλωμένη σκάλα…» , που είπες . Αποθήκη ομορφιάς , τελικά η σκέψη … ο Νους του ανθρώπου .
———————————-
Είχα πάντα μια προσκόλληση , μια εμμονή με τους Αγγέλους , είτε φύλακες , είτε συνοδοί , είτε Στρατηλάτες , είτε , ακόμα και … τιμωροί ήσαν …
Αν έχεις χρόνο και διάθεση , διάβασε το
https://silia.wordpress.com/2007/05/19 (Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ)
Νατασσα
20 Ιουνίου , 2010 at 07:30
…νιώθω την παρουσία του μόνιμα δίπλα μου…ειχα μια σχέση δυνατής ήρεμης αγάπης μαζί του που μ ακολουθεί…σ ευχαριστώ Silia!
silia
22 Ιουνίου , 2010 at 23:19
@ Νατασσα
Είναι τόσο ευχάριστο και πολύτιμο αυτό το συναίσθημα … Να νοιώθεις την παρουσία αγαπημένων ανθρώπων που χάθηκαν … δίπλα σου .
Θεία Λένα
20 Ιουνίου , 2010 at 09:25
Λεβεντιά ο μπαμπας.Αθανατος βέβαια είναι..στη μνήμη και στη καρδιά
silia
24 Ιουνίου , 2010 at 18:35
@ Θεία Λένα
Ξέρεις Θεία Λένα , το έχω ξαναπεί σ’ αυτό το ιστολόγιο , και θα το επαναλάβω :
Ο μπαμπάς μου πάντα έλεγε , πως μια από τις αρετές των Ελλήνων , που δύσκολα βρίσκεις σε Ρώσο , είναι αυτό που λέμε «Λεβεντιά» … Δεν ξέρω τί ακριβώς εννοούσε .
Τα φιλιά μου .
amelinia
20 Ιουνίου , 2010 at 13:02
Μπα σε καλό σου με πήραν τα ζουμιά βρε Σίλια μου. Είμαι κι εγώ μια από αυτές που δεν γνώρισαν τον πατέρα σου αλλά νιώθω μες τα απ’τα δικά σου γραπτά πως τον ξέρω λιγουλάκι. Τι σπουδαίος άνθρωπος ήταν. Είσαι όντως απέραντα τυχερή που τον είχες πατέρα. Είμαι σίγουρη πως εκεί ψηλά που είναι σε βλέπει και χαμογελά.
silia
24 Ιουνίου , 2010 at 18:38
@ amelinia
Γενικά amelinia μου , στο θέμα «γονείς» υπήρξα τυχερή . Είχα έναν σπουδαίο πατέρα , αλλά και η μάνα μου δεν πήγαινε πίσω …
Σ’ ευχαριστώ .
kanali
20 Ιουνίου , 2010 at 15:22
Αφού καταφέρνεις να συγκινείς και μένα τον σκληρόπετσο με όσα γράφεις κατά καιρούς για τους γονείς σου….
Δεν είναι μόνο το ταλέντο στο γράψιμο. Είναι και η πραγματική αγάπη και η νοσταλγία για χρόνια ανεπανάληπτα κοντά σε αγαπημένους.
silia
24 Ιουνίου , 2010 at 18:41
@ kanali
Εκτός από «σκληρόπετσος» , φίλε μου Καναλιώτη , είσαι και λίγο … ψευταράκος .
και το λέω αυτό , γιατί ένας άνθρωπος που λέει «Είναι και η πραγματική αγάπη και η νοσταλγία για χρόνια ανεπανάληπτα κοντά σε αγαπημένους» , δεν είναι και τόσο σκληρόπετσος , αλλά θαρρώ , πως έχει … καντάρια ευαισθησίας μέσα του .
faros
20 Ιουνίου , 2010 at 19:07
Α παράτα μας … Άννα μας … αϊ παράτα μας …
Μας (με) κάνεις να κλαίμε … κυριακάτικα …
Αυτές δεν είναι αναμνήσεις …
Δεν ξέρω τι να πω … γεια σου …
silia
24 Ιουνίου , 2010 at 18:44
@ faros
Δεν ξέρεις τί να πεις ;…
Πές μου ένα «γειά σου Σίλια» κι ας είναι και βουρκωμένο …
Βουρκωμένο , θα το εκτιμήσω ακόμα πιο πολύ .
Όχι γιατί μου αρέσει να κάνω τους φίλους μου να βουρκώνουν , αλλά γιατί μου αρέσει πολύ να έχω … ευαίσθητους φίλους .
Καλό σου βράδυ .
glaykidarling
20 Ιουνίου , 2010 at 21:09
Για όσους ανθρώπους δεν υπάρχουν πια…[και στο ορκίζομαι δυστυχώς οι δικοί μου είναι απίστευτα πολλοί σε σημείο που να μη γίνεται πιστευτό για κάποιον που δε με γνωρίζει προσωπικά]
σκεφτόμουν πως…
πέρα από τις αναμνήσεις
τις φωτογραφίες που δεν κοιτάζω ποτέ
και τα μέρη που δεν πηγαίνω ποτέ…
δέχομαι μόνο δυο πράγματα που μου προκαλούν
ευτυχία…
1-τους κουβαλώ στο dna μου,κυκλοφορούν στο αίμα μου αποτελούν το είναι μου…
2-με ταξιδεύουν στα όνειρα μου…
εύχομαι να Σε ταξιδεύει…πάντα στα όνειρά σου
και να σου προσφέρει τα πιο όμορφα ταξίδια..
[ΥΣ:Ώρες ώρες σε μισώ…που μου βγάζεις το πιο ευαισθητο κομμάτι του εαυτού μου]
Φιλια δυνατα!
silia
24 Ιουνίου , 2010 at 20:32
@ glaykidarling
Λοιπόν glayki , αντίθετα με σένα , έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στις παλιές φωτογραφίες , ιδίως των … ανιόντων μου … Τις ψαχουλεύω , τις χαϊδεύω και «ταξιδεύω» μαζί τους όσο συχνά μου επιτρέπει η καθημερινότητα μου … Είναι τα πιο όμορφα «ταξίδια» μου αυτά .
Τον … ονειρεύτηκα τόσες φορές … Καβάλα στον Κομήτη , αγκαλιά με τους Αστεροειδείς , χέρι με χέρι με τους Διάττοντες , γαντζωμένοι στην άκρη της “φλούδας” της Νέας Σελήνης , με “απλωτές” μέσα στην θάλασσα του Γαλαξία , συμπορευόμενοι με τα μυστήρια του Σείριου , μεθυσμένοι μέσα στην αστρική θύελλα του Σύμπαντος κόσμου …
————————————–
Τον χαμό των γονιών , ένας συνετός άνθρωπος , δεν τον ξεχνά ποτέ …. Απλά , μαθαίνει να ζει με την έννοια της απώλειας , φιλτράρει τις μνήμες και του μένει ένα γλυκό απόσταγμα … Μ’ αυτό μαθαίνει να ζει ευτυχισμένος .
————————————-
Υ.Γ. Εγώ , νοιώθω να … σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ . όταν μου βγάζεις τέτοιες ευαισθησίες .
Mr e.
20 Ιουνίου , 2010 at 22:48
Μου είναι γνωστός αυτός ο μεγάλος… «έρωτας»… Από τα κείμενα σου… που τα έχω διαβάσει σχεδόν όλα… Σήμερα τα «ραβασάκια» σου τα ξαναδιάβασα μαζεμένα… και λύθηκαν όλες μου οι απορίες, οι σχετικές με αυτόν το «έρωτα»… Μου δημιουργήθηκε όμως μια άλλη μεγαλύτερη (απορία)… Ποιος/ά άραγε είναι πιο τυχερός/ή εσύ που είχες ένα τέτοιο πατέρα η μήπως αυτός που «γέννησε», «έκτισε», μεγάλωσε μια τέτοια κόρη ?… Άλυτη αυτή μου η απορία… Τυχεροί και οι δυό σας…
————————-
Βλέποντας τη φωτογραφία του μπήκε αυτόματα στο κάδρο, χωρίς καμιά προσπάθεια, και μια άλλη φωτο…, εκείνη της ορκωμοσίας σου…του μοιάζεις τόσο πολύ… σαν να είναι ο ίδιος φορώντας γυαλιά και … μεσάτο παλτουδάκι… Στάδωσε φαίνεται όλα στο dna σου… ακόμα και την ομορφιά του… Του χρωστάς τόσα πολλά… Νάσαι καλά να τον θυμάσαι… Α και με την ευκαιρία τυχεροί δεν είναι αυτοί που έχουν κόρες… τυχεροί είναι αυτοί που «φτιάχνουν» παιδιά σαν εσένα αγαπητή μου Άννα… Τυχερή και συ με τους λεβέντες σου…
———————
Μπορεί οι λεβέντες σου, στο άγχος της καθημερινότητας, να μη «θυμήθηκαν» τη σημερινή γιορτή… Ένα δικό σου φιλάκι στον… «πατέρα» τους έχει την ίδια αξία… μερικές φορές και μεγαλύτερη ίσως… Φιλησέ τον λοιπόν, θερμά στο μάγουλο, και πες του πως αυτό το φιλί είναι από τους «κανακάρηδες» του για τη σημερινή του γιορτή… τη γιορτή του πατέρα… το αξίζει…
silia
25 Ιουνίου , 2010 at 19:27
@ Mr e.
Φίλε μου Mr e. , να ξέρεις ότι … με κακομαθαίνεις . Εννοώ , ότι με τόσο ευαίσθητα κολακευτικά για την αφεντιά μου σχόλια , πιάνω τον εαυτό μου , πολλές φορές , να τα αναζητώ με ιδιαίτερη χαρά .
Όσο τώρα γι αυτό καθ’ εαυτό το σχόλιο σου , έχω να πω , πως … ναι … μοιάζουμε … μοιάζαμε πάρα πολύ με τον πατέρα μου , ιδίως στα παιδικά μου χρόνια . Μοιάζαμε τόσο πολύ , που πολλές φορές με αναγνώριζαν σαν δικό του παιδί κάποιοι φίλοι του , που δεν με είχαν δει ποτέ στην ζωή τους … (Θυμάμαι κάποτε στην οδηγική κατασκήνωση στα 13 μου , με σταμάτησε κάποιος άγνωστος και μου είπε ; «εσύ μικρή , πρέπει να είσαι κόρη του Κώστα , του Ρώσου … κάνω λάθος» ; ) . Ήταν (ο μπαμπάς) πολύ όμορφος άντρας , αλλά εγώ πάντα το είχα για … κουσούρι , που του έμοιαζα … Ήθελα πάντα , να μοιάζω της μάνας μου (κοριτσίστικα όνειρα-παραξενιές) , αλλά τελικά το μόνο που κληρονόμησα από την ομολογουμένως πανέμορφη μητέρα μου , ήταν η … φάλτσα φωνή της (ενώ ο μπαμπάς τραγουδούσε θεϊκά) και η … υπέρταση . Όσο για το ποιόν έμοιασα στον εσωτερικό κόσμο , δεν θα το αναφέρω , γιατί δεν είμαι έτοιμη ακόμα (… να παινέψω ή να κατηγορήσω τον εαυτό μου , για κάποια πράγματα) .
Μπορεί να σου φανεί παράξενο , αλλά οι λεβέντες μου θυμήθηκαν και οι δυο , την ημέρα του πατέρα και έδωσαν μεγάλη χαρά στον πατέρα τους με το να του ευχηθούνε , αλλά , αυτό δεν με εμπόδισε καθόλου να του δώσω το φιλί που μου είπες , λέγοντας του όμως ότι του το στέλνει ένας καλός μου διαδικτυακός φίλος που είναι και … πατριώτης του (… αν δεν κάνω λάθος) .
Όσο για το «Ποιος/ά άραγε είναι πιο τυχερός/ή , εγώ ή αυτός» , έχω να πω , πως τυχερός στη ζωή , είναι αυτός που … μένει στην ζωή και … αλλοίμονο σ’ αυτόν που φεύγει …
Ψιλομελαγχόλησα … αλλά όχι καλέ μου φίλε , … δεν φταις εσύ .
Mr e.
25 Ιουνίου , 2010 at 21:29
Καλή μου Αννα,
στην πραγματικότητα, δεν είχα καμμιά αμφιβολία οτι τα παιδιά που μεγάλωσες εσύ θα θυμόντουσαν και αυτή τη γιορτή… ενταξει ενταξει έχει βάλει και ο…Μπαντούνας… λίγο το χεράκι του….(μη τα θέλεις και όλα δικά σου)… Αξίζετε και οι δυό σας ενα φιλικο φιλάκι… Να είστε καλα. Καλό σας βράδυ.
______
Κορινθία ?
silia
26 Ιουνίου , 2010 at 00:09
@ Mr e.
……………………
Ορεινή Ηλεία …
faros
21 Ιουνίου , 2010 at 06:57
Αν και συνήθως ο … κόσμος θυμάται μόνο τη μέρα της Γυναίκας, του πατέρα την θυμούνται ελάχιστοι … εγώ και άλλοι σήμερα (χθες) θεωρήσαμε ότι ούτως ή άλλως γιορτάζαμε ΜΑΖΙ με τον δικό σου πατέρα !
Ιεροσυλία ;;;
Ελπίζω να μην το πάρεις έτσι …
Ας … κλέψουμε λίγη … δόξα από το τρυφερό σου αφιέρωμα !
Θερμή Καλημέρα και πολλές πολλές ευχές για μια όμορφη Καινούργια Βδομάδα !
silia
26 Ιουνίου , 2010 at 00:15
@ faros
Ο κόσμος πράγματι θυμάται περισσότερο την ημέρα της Γυναίκας ή της Μητέρας , παρά την ημέρα του πατέρα , αλλά ξέρεις Φάρε μου , όλα … είναι θέμα διαφήμισης …
Οι γυναικες έχουν έναν καλύτερο τρόπο να προβάλλουν αυτά που τους ανήκουν … Είναι , πως να σου το πω … Πιο επικοινωνιακές .
Και φυσικά , κάνω πλάκα .
——————————–
Και θαρρώ πως κι εσύ γιόρταζες εκείνη την ημέρα …
Αλήθεια πές μας … τί κάνει το παλληκάρι σου ;
faros
26 Ιουνίου , 2010 at 19:41
Μην κάνεις … πλάκα !
Έτσι είναι !
Έχετε το … κάτι τις σας !!!!!!! 😀
(και δεν είναι μόνο επικοινωνιακό, αλλά πολύ … ουσιαστικό)
Lilith
21 Ιουνίου , 2010 at 10:53
Είσαι τυχερή που είχες έναν τέτοιον άντρα για πατέρα. Αλλά νομίζω ότι το ξέρεις ήδη.
Κάθε φορά που γράφεις κάτι γι’ αυτόν, νομίζω ότι βρίσκομαι σε μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι και του Τσέχωφ.
Μου θυμίζεις χαρακτήρες σαν τον πατέρα της Natasha Rostova στο «Πόλεμος και Ειρήνη».
Έχει πολύ πάθος, ευαισθησία και δύναμη ο ρώσσικος λαός! Αυτό το απέραντο παγωμένο μέρος, είναι γεμάτο φωτιά!
Με συγκίνησε πολύ που πήρε το βιβλίο μαζί του για να σιγουρευτεί ότι θα πηγαίνεις για να το διαβάζετε μαζί…
-«Εκεί , που μ’έστειλαν , τάχα για να τιμωρηθώ …χα, χα …. ακούς “για να τιμωρηθώ”…. στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου…. στο “μάτι” της “μανούλας”-
🙂
Να’ σαι καλά…
Φιλιά!
silia
26 Ιουνίου , 2010 at 00:27
@ Lilith
Πράγματι , ήταν ένας έντονα παθιασμένος με όλα τα όμορφα και έντιμα της ζωής , άνθρωπος …
Όχι … εμπαθής , αλλά παθιασμένος .
Σωβινιστής με την πατρίδα του την Ρωσία, αλλά και με αίσθημα βαθειάς ευγνωμοσύνης , για την πατρίδα που τον φιλοξένησε και τον έθρεψε στην αγκαλιά της , την Ελλάδα .
Δεν ξέρω αν το διάβασες , αλλά αν όχι θα ήθελα να σου προτείνω το :
https://silia.wordpress.com/2008/08/04
Δεν ξέρω με ποιον άλλο τρόπο να σου δείξω το έντονο πάθος του για την ζωή και για όλα όσα αγαπούσε .
Την αγάπη μου .
angie2
21 Ιουνίου , 2010 at 11:11
…όταν έκλαιγα αγκαλιά με τη φωτογραφία του δικού μου πατέρα, γιατί τον είχα χάσει, έλεγα σε όλους ότι δεν είναι ο θάνατος που με πληγώνει, αλλά ο χωρισμός μας… έκλαιγα για μένα… ταυτόχρονα όμως έλεγα ότι δεν μετανιώνω… αισθάνομαι έτσι γιατί αγαπηθήκαμε πολύ… κι αυτό με σημάδεψε και δεν το αλλάζω…
..σε νιώθω και σε ζηλεύω για τις στιγμές που μοιράστηκες με τον πατέρα σου… για μένα ήταν νομίζω λιγότερες…
Παππού, πατέρα της Άννας, ήσουν σπουδαίος άνθρωπος και σε ευχαριστώ, άφησες πίσω σου μια σπουδαία κόρη.
…Με τη ζωή μας, τις πράξεις και τις αποφάσεις μας, αποτελούμε παράδειγμα για όλους όσους μας παρατηρούν, βρίσκονται κοντά μας.
Εσείς όμως που είστε γονείς είναι πολύ σημαντικό εκτός από το παράδειγμά σας, να διευκρινίζετε στα παιδιά σας πράγματα αυτονόητα μεν, αξιόλογα δε. Αρχές, αξίες… την ανθρωπιά, την αγάπη, τη δικαιοσύνη, την ποιότητα, τη δύναμη να τις εφαρμόζετε, αλλά και να τις διδάσκετε στα παιδιά σας. Είναι σημαντικό κάποια πράγματα να λέγονται. Όπως έκανε ο μπαμπάς σου, Άννα…
Χρόνια Πολλά σε όλους τους πατεράδες. Ξέρουμε ότι όταν πραγματικά χρειάζεται, είναι κοντά μας!
Χρόνια Πολλά στον θείο μου!! Δώσε του σε παρακαλώ ένα δυνατό φιλί από μένα!
ΥΓ: Πραγματικά μοιάζεις πολύ στον πατέρα σου…
silia
30 Ιουνίου , 2010 at 20:55
@ angie2
Θα πω κάτι , που ακούγεται σαν … τραγέλαφος :
Χαρά σ’ αυτούς , που μπορούν να … κλαινε αγκαλιά με την φωτογραφία του πατέρα τους που έχουν χάσει … Γιατί αυτό σημαίνει πως τον λάτρευαν … Πως δεν τους ήταν αδιάφορος … Πως δεν κλαινε από μια συγκίνηση της στιγμής , αλλά απο πραγματική αγάπη . Γιατί άλλο να κλαις το χαμό του πατέρα σου , κι άλλο να κλαις αγκαλιά με την φωτογραφία του … Δεν μπορώ ακριβώς να σου περιγράψω το γιατί , είναι «άλλο» , αλλά σίγουρα , είναι .
————————————-
Τώρα … τί μου κάνεις βρε μικρή ;…. Ακούς εκεί να δώσω του θείου σου ένα … δυνατό φιλί … Κι αν … «αν» λέω μετά θέλει και τίποτα … άλλα ;
Εντάξει σε πειράζω …
Του το έδωσα ήδη .
αλέξανδρος ανδρουλάκης
21 Ιουνίου , 2010 at 11:27
Κι εμείς το ίδιο λέμε εδώ για τους πατεράδες που έχουν κόρη.
Και πράγματι οι κόρες έχουν άλλη σχέση με τους πατεράδες.
Για να δούμε όμως και στο μέλλον…
Θα εξακολουθεί να θέλει να με παντρευτεί;!
DaisyCrazy
21 Ιουνίου , 2010 at 19:10
🙂
τι μου θύμισε τώρα αυτό…
όταν ήμουν τριών ή τεσσάρων, κάπου εκεί όποτε με ρωτούσαν ποιον θα παντρευτώ έλεγα «θα παντρευτώ τον μπαμπά μου!» ήμουν σίγουρη και κατηγορηματική γι’ αυτό. κι όταν με ρωταγαν «καλά και τι θα κάνει η μαμά σου;» απαντούσα «δεν ξέρω» αλλά δεν άλλαζα γνώμη 😆
silia
26 Ιουνίου , 2010 at 23:11
@ αλέξανδρος ανδρουλάκης
Σου το … εύχομαι (να εξακολουθεί να θέλει να σε παντρευτεί) … τυχερέ μπαμπά κόρης .
DaisyCrazy
21 Ιουνίου , 2010 at 19:05
Χρυσός άνθρωπος ο πατέρας σου Άννουσκα μου. Τυχερή ήσουν που είχες τέτοιο αξιόλογο άνθρωπο δίπλα σου όσο μεγάλωνες.
Κι εγώ έχω ένα πατέρα που υπεραγαπώ και καμαρώνω γι’αυτόν. Είναι τώρα σχεδόν 62 και σπουδάζει στο ανοικτό πανεπιστήμιο. Έχει μεράκι, κουράγιο κι όρεξη. Ο Θεός να μου τον έχει καλά.
Ευτυχώς διάβασα έγκαιρα την ανάρτηση σου κι έτσι θυμήθηκα να πάω να του ευχηθώ. Ευχαριστώ 🙂
ΥΓ. δίκιο έχει ο αντρούλης σου άλλη είναι η σχέση της κόρης με τον πατέρα. Πιο γλυκιά κι αγαπησιάρικη. Όπως είναι της μάνας με τους γιους ντε 😉
Φιλάκια πολλά
silia
26 Ιουνίου , 2010 at 23:31
@ DaisyCrazy
Ήμουν πράγματι τυχερή αλλά όχι μόνο στο θέμα του πατέρα , αλλά και της μάνας …
Το έχω ξαναγράψει κάπου εδώ αυτό , αλλά θα το ξαναπώ :
Η μητέρα μου φρόντισε να μην πεθάνω απο … πείνα και ο πατέρας μου να μην πεθάνω από … πλήξη … Ποτέ του δεν με χτύπησε , δεν με απείλησε , δεν αδιαφόρησε , δεν μου μίλησε άσχημα , δεν με μείωσε , δεν με άφησε χωρίς να με παρηγορεί , να με ενισχύει , να μου τονώνει την αυτοπεποίθηση , το ηθικό , την διάθεση για ζωή και δημιουργία .
Ήταν υπέροχος άνθρωπος … Ήσαν υπέροχοι άνθρωποι και οι δυό .
———————————-
Χαίρομαι πάρα πολύ , που η ανάρτηση μου , έγινε αιτία να ευχηθείς τον πατέρα σου και να τον κάνεις χαρούμενο . Χαίρομαι πάρα πολύ που το Διαδίκτυο , έχει και τα καλά του .
Χίλια φιλιά .
Velvet2
21 Ιουνίου , 2010 at 21:59
Μπήκα τυχαία
ενώ έψαχνα καποιες πληροφορίες
για τον Μάνο Χατζηδακι
Διάβασα για την μικρή συνάντηση
που είχατε στην βιβλιοθήκη του Θαλη
Κι ύστερα πέρασα πιο μέσα
Είναι δύσκολο ομως
να ξεκινήσω από κάπου
την ανάγνωση
σε όλα αυτά τα κείμενα
ελπίζω να τα καταφέρω σιγα-σιγα
Για τον παπακη σου
Να τον κρατάς πάντα στην μνήμη σου
Τυχερή που ήσουν κόρη του
Δεν ήξερα ότι γιορτάζουν οι παπακηδες
Και την Κυριακή δεν είπα τίποτα
Ενώ τρώγαμε όλοι γύρω από το μεγάλο τραπέζι
Χαίρομαι που ήρθα εδώ
Αφήνω μια καληνύχτα
silia
28 Ιουνίου , 2010 at 21:23
@ Velvet2
Καλώς ήρθες .
Χαίρομαι ιδιαίτερα , που μπήκες εδώ μέσα από την «πόρτα» ενός σπουδαίου , ίσως του πιο σπουδαίου απ’ όλους στον τόπο μας , καλλιτέχνη , όπως του Μάνου Χατζιδάκι .
Ελπίζω κι εγώ , και το εύχομαι , να μπορέσεις να τα διαβάσεις όλα τα γραπτά μου . Κι αν μη τι όλα , τουλάχιστον όσο πιο πολλά .
Καλό σου βράδυ .
faros
22 Ιουνίου , 2010 at 13:09
Μια επίγεια Καλημέρα και μια επουράνια …
ΑΜΑΝΤΑ
23 Ιουνίου , 2010 at 06:58
Δεν τον θυμάμαι τρυφερό, δεν τον θυμάμαι αυστηρό. Δεν ήθελε να κλαίω, και όταν με έβλεπε έτσι, μου έλεγε «πήγαινε να πληθείς και έλα να μιλήσουμε».
Και όταν περνούσα τις εξετάσεις και ζητούσα δώρα, μου έλεγε «εγώ πέρασα; εσύ να μας κεράσεις πρέπει»
και έλεγε στη μαμά: «εμείς πρέπει να πηγαίνουμε κοντά στα παιδιά, όχι αυτά σε μας»
Σ ευχαριστούμε Σίλια, πολύ όμορφη ανάρτηση!
silia
28 Ιουνίου , 2010 at 21:28
@ ΑΜΑΝΤΑ
Ούτε ο δικός μου , ήθελε να κλαίω … Όταν έκλαιγα , σκόρπιζε … Αποδιοργανωνόταν .
Ήταν πάντα τρυφερός και … τον αυστηρό προσπαθούσε να τον παραστήσει , αλλά ποτέ του δεν το κατάφερνε (με μένα τουλάχιστον) … Άσε που δεν τα κατάφερνε να το παίξει αυστηρός , με κανέναν , απ’ όσο γνωρίζω .
Σ’ ευχαριστώ εγώ , ΑΜΑΝΤΑ , για το όμορφο σχόλιο σου .
faros
23 Ιουνίου , 2010 at 07:15
Καλημέρα … καλή !
faros
24 Ιουνίου , 2010 at 08:14
Καλημέρα … υπομονετική !
faros
25 Ιουνίου , 2010 at 17:09
Γεια σου Σίλια !
faros
26 Ιουνίου , 2010 at 07:26
… και Καλημέρα … και Καλό Σαββατοκύριακο !
faros
27 Ιουνίου , 2010 at 07:14
Καλημέρα και … σήμερα !!! 😀
faros
28 Ιουνίου , 2010 at 12:43
Καλημέρα και Καλή Νέα Βδομάδα !
silia
28 Ιουνίου , 2010 at 21:32
@ faros
Πολλές «καλημέρες» , πιο πολλές ευχές … και ένα … από καρδιάς «γειά σου» κι από μένα .
Despi
29 Ιανουαρίου , 2011 at 13:52
Ταλέντο στο γράψιμο και πολύ συναίσθημα.
Βούρκωσα και ταυτοχρόνως ένιωσα δυνατή..
Να σαι καλά και να θυμάσαι..
ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη ανάρτηση!!
silia
31 Ιανουαρίου , 2011 at 12:01
@ Despi
Εγώ σ’ ευχαριστώ , για τα όμορφα λόγια σου .
Κάτι τέτοια (λόγια) με κάνουν κι εμένα , δυνατή .