ΜΕ ΑΓΑΠΗ , ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ , ΜΕ ΤΙΜΗ , ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ , ΜΕ ΦΙΛΙΑ , ΜΕ ΑΦΟΣΙΩΣΗ , ΜΕ ΕΥΛΑΒΙΑ … στον … στην … στους …

Η ανάρτηση είναι συμμετοχή στο διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “Αφιερώσεις σε βιβλία” για το blog “Αφιερώσεις Συγγραφέων”]

Συμμετέχουν επίσης:

SillentCrossing / Αναγεννημένη / Τσαλαπετεινός / Theorema / Κυνοκέφαλοι / Φαούδι / Σημειωματάριο / Δύτης των Νιπτήρων / Κόκκινο Καγκουρό / Καγκουρό / Infoscience addict / Greek libraries in a new world / Dina Vitzileou / ξ / Road artist / Ιφιμέδεια / Anna Silia / Κουπέπια / Rubies and Clouds / Εξεγερμένο το 2009 / Ο Βιβλιοθηκάριος / Σελιτσάνος /Polyanna’s days
*

Υπάρχουν πολλές αφιερώσεις στα βιβλία μου . Όλες αγαπημένες .
Άλλες απλές , τυπικές , άλλες γραμμένες με ιδιαίτερη ευαισθησία … με εσωτερικό παλμό . Όλες όμως , όπως είπα … αγαπημένες .

Υπάρχει όμως και μία , που είναι όχι απλά αγαπημένη , αλλά πολύτιμη . Πολύ πιο πολύτιμη από τον χρυσό , από τα διαμάντια με εκατοντάδες καράτια επάνω τους , ακόμη κι από μια χούφτα χώμα από τον … εξωπλανήτη του άλφα του Κενταύρου …
Σπάνια … και πολυαγαπημένη …
Πολύτιμη .
… μόνο που …
Μόνο που , … δεν μπορώ να την δω . Ούτε εσείς μπορείτε να την δείτε . Ούτε εσύ καλέ μου Βιβλιοθηκάριε , που είχες αυτή την όμορφη ιδέα για την συλλογή των αφιερώσεων στα βιβλία του Κόσμου ….
Κι αυτό είναι που με κάνει και βουρκώνω ακόμη , 30 χρόνια μετά … Γιατί πριν από 30 χρόνια , υπήρχε …
Τώρα … δεν υπάρχει πια …
Αλλά , ας τα πάρω από την αρχή :

*

*

*

Αφησα πανω απο ενα μηνα να περασει , απο την ωρα που ο πατερας μου , εκλεισε τα ματια του και αναπαυθηκε στην φιλοξενη θρακικη γη , οπου εζησε τα τελευταια χρονια της ζωης του… Εκεινο το απογευμα , αποφασισα να μην κανω τιποτε αλλο , απο το να ασχοληθω με αυτο που … πιλάτευα στο μυαλο μου , απο τοτε , που αντιληφθηκα , οτι ο μπαμπας , θα «μας την εκανε» για τον Αλλο Κοσμο . Να ξεχωρισω τα βιβλια του , να τα μαζεψω απο δεξια κι αριστερα και να τα φροντισω πια , σαν να ηταν ολοδικά μου . Γιατι τωρα πια , ηταν ολοδικά μου . Ετσι μου ειχε υποσχεθει… Ετσι μου το ειχε ορίσει :– Οταν , δεν θα υπαρχω πια , μονο τοτε , θα γινουν ολα δικα σου…

– Ολα ;

– Ολα

– Και το …… ;;

– Κι αυτο .

…Αυτό … Πανεμορφο … Το ηξερα απο την ωρα , που αρχισα να αντιλαμβανομαι τα πραγματα γυρω μου…Το αγαπουσα παθιασμενα και το ηθελα αποκλειστικα δικο μου . Δεν μ’αφηνε να το παρω στα χερια μου , δεν μ’αφηνε να το ξεφυλλισω , ουτε που να το σκεφτω να το διαβασω ξαπλωμενη στο κρεβατι… Αδιανόητο να σαλιωσω τα δακτυλα μου ή να τσακισω τις ακρες απο τις σελιδες του.

– Ο,τι θελεις…εγω …Εγω θα σου διαβαζω…Ειναι πολυ παλιο , πολυ ευαισθητο , ποναει … μονο εμενα θελει .

– Κι αν πεθανεις ; τι θα γινει ; πως θα το διαβαζω ;

-Αν πεθανω , θα θελει εσενα … σε γνωριζει . Εχει ….ψυχη , το βιβλιο αυτο …Την ψυχη του Ποιητη …

Αυτο το βιβλιο , που ειχε ψυχη , ηταν οντως ενα πολυ παλιο βιβλιο ,τοσο παλιο , που νομιζες πως θα σκορπιζε σε σκονη μεσα στα χερια σου . Στο χοντρο χαρτονενιο του εξωφυλλο ,φιγουραριζε η εικονα ενος εφιαλτικου πλασματος (η αυλικη αριστοκρατια της Τσαρικης Ρωσσιας),να αρπαζει μια φουχτα λιποσαρκους ανθρωπους ,που στεκονταν στην …ουρά , ημιγυμνοι και ρακενδυτοι , κρατωντας δρεπανια και αξινες (οι …δουλοπαροικοι αγροτες της ιδιας εποχης) , και να τους πλησιαζει στο …στομα του . Μια εικονα , οντως τρομαχτικη και εντυπωσιακη ,για τα ματια ενος μικρου παιδιου . Ακριβως απο κατω , διαβαζες τον τιτλο , το ονομα του συγγραφεα και την χρονιά εκδοσης , σε κυριλλικη γραφη … και ολα αυτα βεβαια σε διχρωμια (ασπρο-μαυρο) .

ΣΜΕΡΤ ΠΟΈΤΑ (ο θανατος του ποιητη)

Λέρμοντοφ Μιχαήλ 1838

Το βιβλιο , δεν ηταν πολυ μεγαλο . Περιλαμβανε το ομωνυμο ποιητικο εργο του ρομαντικου ρωσου ποιητη , που εγραψε ,εμπνευσθεις απο τον θανατο του Αλεξανδρου Πούσκιν (αλλος μεγαλος ποιητης της τσαρικης Ρωσιας) ,σε μονομαχια το 1837 . Εργο , που του κόστισε , βαρια τιμωρια ,εξορια στον Καυκασο , γιατι εμμεσα στρεφοταν κατα της αυλικης αριστοκρατιας της εποχης …Στην πρωτη μετα το εξωφυλλο σελιδα , επισης σε ρώσικα κυριλλικά , διαβαζες την αφιερωση απο τον ιδιο τον ποιητη , γραμμενη με καλλιγραφικη πενα :

«Στον …..ευαίσθητο καλο μου φιλο , Κότια….

Λερμοντοφ Μ.»
Ηταν ο … παππους του πατερα μου (ο Κότια) και προπάππος δικός μου , προσωπικος φιλος του μεγαλου Ρώσου ποιητή .

 

Εψαχνα ψιλοαφηρημενα ,εκεινο το απογευμα , μα δεν το εβρισκα πουθενα . Η μητερα μου , χαζευε δακρυσμενη , απο την ανοιχτη μπαλκονοπορτα (ειχε πια μπει το καλοκαιρι) . Δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια , γιατι τον τελευταιο καιρο , ηταν ολο και πιο συχνα δακρυσμενη και απομακρη….

– Μαμα , μηπως ξερεις πού ειναι το βιβλιο του μπαμπα , εκεινο το …αγαπημενο του ;.. ξερεις ποιο…

– Επανω στο στηθος του… κατω απο τα σταυρωμενα του χερια .

Ψέλλισα κάτι ακαταληπτο… που ουτε εγω η ιδια ακουσα… Ημουν στα προθυρα ….»εγκεφαλικου» . Αντι αλλης απαντησης , σηκωσε το μαξιλαρι της , πηρε ενα τσαλακωμενο φακελλο και μου τον προτεινε . Το χερι της , ηταν σταθερο και δεν με κοιταζε στα ματια . Κοιταζε το μαξιλαρι-κρυψωνα . Χιλια χρονια μου φανηκε οτι περασαν , ωσπου να σχισω το φακελλο , να ξεδιπλωσω το γραμμα ΤΟΥ και να συγκεντρωσω το βλεμμα στα ομορφα καλλιγραφικα ΤΟΥ γραμματα :

————————————————————————————

«Το οτι διαβαζεις αυτη τη στιγμη αυτο το γραμμα μου , σημαινει δυο πραγματα : 1ον : οτι εγω , μαλλον εχω πεθανει και  2ον : οτι εσυ , μαλλον ψαχνεις για το αγαπημενο ΜΑΣ βιβλιο … Μην την μαλλωσεις τη μητερα σου… Εγω της το ζητησα. Δεν μπορουσα να το αφησω σ’αυτον τον κοσμο και να φυγω. Το ξερω οτι το αγαπας .Το ξερω οτι θελεις να το διαβαζεις. Ομως δεν μπορουσα να το αποχωριστω … Εγω θα στο διαβαζω. Καθε φορα , που θα το αποζητας , θα ερχεσαι και θ’ ακουμπας το αφτι σου πανω στο …χωμα μου κι εγω θα σου διαβαζω οπως τοτε , παλια …. Τοτε , στην αγκαλια μου… Αφου το αγαπας και το ζητας , ξερω οτι θα το κανεις . Ο μπαμπας σου …. που κοιμαται , μαζι με τον ποιητη…»

———————————————————————————-

– Πω πω ! … Θα άξιζε τώρα μια περιουσία , μια ιδιόχειρη αφιέρωση του Λέρμοντωφ … (μου είπε κάποτε η φίλη μου η Όλγα , από το Καζακστάν) , όταν της διηγήθηκα την ιστορία .

– Μπα … Μια περιουσία , είναι ένα τίποτα … Είναι ένας κόκκος στάχτης από ένα πυρπολημένο Σύμπαν … Για μένα είναι κάτι πολύ περισσότερο , από μια περιουσία .

Δεν το πολυκατάλαβε αυτό η Όλγα από το Καζακστάν , αλλά δεν πειράζει … Η Όλγα με αγαπάει , σχεδόν όσο και τις … περιουσίες … Αυτό (το γιατί δηλαδή η Όλγα με αγαπάει τόσο) , θα σας το εξηγήσω μια άλλη φορά .

 **************************************************************

(Το κείμενο είναι από παλιά μου ανάρτηση στο blog , και οι ιδιόχειρες γραφές  , φυσικά … δικές μου)