.
“Ποτέ, ίσως, να μην φτάσει μία ζωή (ίσως και πολλές ζωές) , για να εκφράσουμε και να πράξουμε όλα όσα θα θέλαμε για τα αγαπημένα μας πρόσωπα”
… μου είπε (έγραψε) κάποτε κάποιος φίλος , προσπαθώντας κατά κάποιο τρόπο να με .. παρηγορήσει όταν του εξομολογήθηκα κάποιες ενοχές μου γιατί πίστευα πως δεν είχα πράξει τα δέοντα για κάποιον ανιόντα μου που αγαπούσα πολύ .————————————————-
Να μια όμορφη πρόταση … του απάντησα … Πολύ όμορφη . Το άσχημο , ή μάλλον το θλιβερό , είναι πως κάποιοι , όχι λίγοι , θαρρούν πως έκαναν πολλά , ή τα έκαναν όλα (για τα “αγαπημένα” τους πρόσωπα) , μέσα στην μοναδική και σύντομη ζωή τους … Άλλοι πάλι , θαρρούν πως δεν έκαναν τίποτα γι αυτούς , αλλά στην ουσία έχουν κάνει πολλά … Γιατί η πράξη αγάπης , “κρύβεται» κάποτε στα απλά … στα θεωρητικά ασήμαντα ,… όπως ένα χάδι , ένα χαμόγελο , μια συγκατάνευση , μία παροχή ελευθερίας , μια ανάλωση ελεύθερου χρόνου , μια αμαρτωλή προσφορά , κάποια “στραβά μάτια” σε ένα ολίσθημα … ένα τσιγάρο … σε κάποιον που … πεθαίνει αλλά το επιθυμεί …
Ο θάνατος φίλε μου , επειδή μας πονάει , μας κάνει και ένα καλό :
Μας κάνει να συλλογιζόμαστε , να διαλογιζόμαστε , να αναλογιζόμαστε και να συνδιαλεγόμαστε με τον κρυφό εαυτό μας …. Και … κάτι ακόμα : Όμορφο το να αγαπάς κάποιον . Σπουδαίο το να του το δείχνεις . Όμως … μαζί μ’ αυτά , πρέπει και να … το λες … Τότε δεν είναι μόνο όμορφο ή σπουδαίο . Γίνεται … απαράμιλλο . ……………………………………………………
Την αγάπη μου .
Anna-Silia 
Olga M.
2 Οκτωβρίου , 2011 at 22:51
αυριο θα σου ..γραψω κι εγω σημερα με φαγαν οι ακρογιαλιες και δεν προλαβα..
τσιμπα προς το παρων ενα φιλι
γιατι ο θανατος μας κανει και οπου μυριστουμε στιγμες αληθινες ζωης ακομα και πισω απο τουτη την θαυματουργη οθονη να τις μοιραζομαστε αληθινα
καλο βραδυ..
silia
3 Οκτωβρίου , 2011 at 21:43
@ Olga M.
Κρατώ πολύτιμο απόκτημα το … φιλί σου .
Τα λέμε .
Olga M.
20 Οκτωβρίου , 2011 at 18:19
στελνω λοιπον ακόμα ένα φιλι, απο αυτη εδω την σημερινη κόλαση της πολης μου, την «επιστολή» μου πιστεωω να την πηρες..
silia
20 Οκτωβρίου , 2011 at 20:05
@ Olga M.
Την «επιστολή» σου την πήρα .
Συγχώρησέ μου όμως την «σιωπή» , γιατί περιμένω μια φάση … μπουνάτσας για να οργανώσω το μυαλό μου στην απάντηση …
Και μπορεί μια ζωή , να ήμουν σαν τα «βαπόρια» του λαϊκού άσματος «με μπουνάτσες και μποφόρια , ταξιδεύουν τα βαπόρια…» , αλλά νοιώθω τόσο αδύναμη και «γερασμένη» που ομολογώ πως μου χρειάζεται μια «μπουνάτσα» για να «ταξιδέψω» σε τόσο ενδιαφέρουσες «θάλασσες» όπως η «επιστολή» σου .
Σ’ ευχαριστώ Olga M…. Σ’ ευχαριστώ που με … διάλεξες για αυτό το «ταξίδι» …
Απλά , κάνε υπομονή .
Tzoutzi Mantzourani
2 Οκτωβρίου , 2011 at 23:41
Και την δική μου ¨αννα μου, μαζί με ενα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί με στέλνεις στο κρεβάτι με ενα χαμόγελο και μια ηρεμία που η κουβέντα σου απλωσε πάνω μου σα χάδι….
Καλό σου βράδυ, και νά’σαι πάντα καλά…
Νοιώθω τυχερή που μπορώ και σε διαβαζω…
silia
3 Οκτωβρίου , 2011 at 21:47
@ Tzoutzi Mantzourani
Με κάνεις να νοιώθω πολύ σημαντική μ’ αυτό που είπες .
Εύχομαι σε όλη τη ζωή σου , κάθε βράδυ , να σου συμβαίνει κάτι που να σε κοιμίζει έτσι όμορφα και γαλήνια .
Εγώ σ’ ευχαριστώ .
Snowball
3 Οκτωβρίου , 2011 at 07:41
Έχεις δίκιο…
Δεν φτάνει να αγαπάς και να το δείχνεις, πρέπει και να το λες για ολοκληρωθεί αυτό το πάρε δώσε της αγάπης…
Το χρειάζεται ο άλλος, το χρειάζεσαι κι εσύ…
Το ξέρω γιατί για χρόνια δεν το έλεγα και τώρα που το λέω βλέπω τη διαφορά…
Καλημέρα!
silia
3 Οκτωβρίου , 2011 at 21:50
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό (ή ποιος ήταν αυτός) που σε έκανε να αναθεωρήσεις και να αλλάξεις στάση , όσον αφορά την λεκτική έκφραση της Αγάπης … Πάντως , ό, τι (ή όποιος) κι αν ήταν , ας είναι ευλογημένο (ος) .
Καλό σου βράδυ .
Snowball
4 Οκτωβρίου , 2011 at 09:59
Ήταν πολλοί παράγοντες…
Και η γέννηση του γιου μου έπαιξε ρόλο και μια κρίση ταυτότητας που πέρασα παράλληλα με μια οικογενειακή κρίση…
Το ζήτημα είναι η έκφραση του συναισθήματος, όποιου και αν είναι αυτό…
Το συναίσθημα που θάβεται μέσα μας, αναπόφευκτα μας κάνει κακό και σε μας και στους άλλους…
Καλημέρα.
Newagemama
3 Οκτωβρίου , 2011 at 10:04
Ποτέ δεν χορταίνονται τα «σ΄ αγαπώ», ποτέ! Κι άλλα, κι άλλα…
silia
3 Οκτωβρίου , 2011 at 21:41
@ Newagemama
Και να σκεφτείς , πως υπάρχουν άνθρωποι , που στα «σ’αγαπώ» , εμφανίζουν παθολογική … «anorexia neurosa» …
Είσαι τυχερή , αλλά και οι γύρω σου είναι τυχεροί , που είσαι μια … αχόρταγη στα “σ΄ αγαπώ” .
ακροβατιστής
3 Οκτωβρίου , 2011 at 15:27
Μια πολύ καλή φίλη κάποτε μου συνέστησε καθε πρωί που ξυπνώ να λέω στον εαυτό μου οτι αυτή είναι η τελευταία μου μέρα στη ζωή!Λίγο μακάβριο αλλά πίστεψε με τόσο μα τόσο ευεργετικό!Λες σ’αγαπώ, δίνεις το χάδι απλόχερα καιτο δέχεσαι με τόση χαρά, γελάς δυνατά, δεν δίνεις σημασία στα επουσιώδη…Ρουφάς την μέρα μέχρι το μεδούλι!Ομολογώ πως δεν το κάνω κάθε μέρα αλλά όποτε το κάνω νιώθω τόσο μα τόσο όμορφα!!!
Φιλιά πολλά…
silia
3 Οκτωβρίου , 2011 at 21:38
@ ακροβατιστής
Πολύ σπουδαίο αυτό που μόλις είπες …
Και … όχι , δεν ωραιοποιούμε τον θάνατο λέγοντας κάτι τέτοιο , αλλά ωραιοποιούμε την ζωή , σε αντιπαράθεση με τον Mister Θάνατο .
Πολύ καλά κάνεις . Αλλά όχι απλά να το λες στον εαυτό σου …. Να το λες … πειστικά . Να τον πείθεις .
Μου έδωσαν πολλή χαρά αυτά που είπες .
Φιλιά .
faros
3 Οκτωβρίου , 2011 at 21:07
Έχω την βεβαιότητα, ότι όταν τα σχόλια ξεπερνάν (τύποις και ουσία) το άρθρο, τότε, αυτό το άρθρο ΠΕ-ΤΥ-ΧΕ !
Κι αυτό ακριβώς έγινε !
Μπράβο !
silia
3 Οκτωβρίου , 2011 at 21:53
@ faros
Φάρε μου , για πες μου σε παρακαλώ , γιατί το είπες αυτό το «όταν τα σχόλια ξεπερνάν (τύποις και ουσία) το άρθρο, τότε, αυτό το άρθρο ΠΕ-ΤΥ-ΧΕ ! Κι αυτό ακριβώς έγινε !» ?
———————————————-
Ξέρω γιατί το είπες , αλλά θέλω να το ακούω να το λες , ξανά και ξανά .
Σ’ ευχαριστώ .
erimos
3 Οκτωβρίου , 2011 at 21:54
έτσι είναι, ακόμα και αν το έχεις κάνει πράξη, δεν φτάνει…
«Μ΄ όλα του χρόνου τα χτυπήματα
η δίψα μου γι΄ αγάπη δεν περνά,
και με τα γκρίζα μου μαλλιά
θ΄ αναζητά
του κήπου την τριανταφυλλιά»…
για άλλη μια φορά σ΄ ευχαριστώ…
την καληνύχτα μου και,
χαμογέλα.
silia
3 Οκτωβρίου , 2011 at 23:01
@ erimos
Το σχόλιο σου καλέ μου , με έκανε να σκεφτώ και για μια φορά ακόμα να αναρωτηθώ , γιατί τάχα οι άνθρωπο να είναι τόσο φειδωλοί και τόσο μίζεροι στα λόγια Αγάπης … Τι φοβούνται ;… Τι νομίζουν ;
Το σχόλιο σου Έρημε φίλε μου , με συγκίνησε και με έκανε να χαμογελάσω … Το πρόσεξες πιστεύω , ότι … χαμογέλασα .
faros
4 Οκτωβρίου , 2011 at 18:38
Μεγάλη υπόθεση να μπορεί ένα απλό κείμενο να ξυπνάει κάθε είδους όμορφα συναισθήματα …
Να βγάζει προς τα έξω κάθε ομορφιά της ψυχής και της καρδιάς των ανθρώπων …
Να εμπνέει, να δημιουργεί, να ξυπνάει πρωτόγνωρα ίσως πράγματα …
Τι να πω άλλο, επανέλαβε τα παραπάνω καμιά … δεκαριά φορές και … μέσα θα ΄σαι !
Ελπίζω να τα κατάφερα …
Είναι από τις περιπτώσεις που βρίζω τον εαυτό μου που δεν μου άρεσαν στο σχολείο ούτε τα αρχαία ούτε τα … νέα ελληνικά.
Είναι οι περιπτώσεις που μακαρίζω όσους κατάφεραν και έμαθαν ΚΑΛΑ τη γλώσσα μας !
Γεια χαρά σου !
silia
5 Οκτωβρίου , 2011 at 00:30
@ faros
Σπουδαίο «όπλο» η Γλώσσα , δεν λέω …
Αλλά εκείνο που γεννάει τις ομορφιές , είναι η καρδιά .
Και …σου τό’χω ξαναπεί :
Μην υποτιμάς τον εαυτό σου . Έχεις πει κατά καιρούς , μεγάλες «ομορφιές» .
Γεια χαρά και σε σένα .
mr e.
4 Οκτωβρίου , 2011 at 20:52
Μια βουβη αγκαλια είναι μισή αγκαλιά γιατι δεν μπορεις να δεις την εκφραση των ματιων του… μπορεις όμως ν ακουσεις τη φωνη του… Πειτε το και ξαναπειτε το σε ολους αγαπατε… Δεν φτανει μονο μια αγκαλια…
silia
5 Οκτωβρίου , 2011 at 00:27
@ mr e.
Ακόμα και ένα «βουβό» φιλί … ακόμα κι αυτό μπορεί να είναι … μισό φιλί . Μπορεί να είναι κι ακόμα χειρότερο …
Ο Ιούδας , θαρρώ , πως φιλώντας τον Δάσκαλό του … δεν ξεστόμισε τίποτα …
Σ’ ευχαριστώ για το τραγούδι . Από τα πολύ αγαπημένα μου .
erimos
4 Οκτωβρίου , 2011 at 21:12
Φίλη μου, στα ερωτήματά σου, δεν ξέρω ν΄ απαντήσω.
Ακριβώς τα ίδια, με βασανίζουν χρόνια τώρα… μ΄απάντηση δε βρήκα.
…ίσως νάναι ο εγωκεντρισμός μας.
το ξέρω ότι χαμογέλασες, κάπως έτσι …με το χαμόγελο…έχω την αίσθηση
ότι ομορφαίνει αυτή η άραχλη ζωή μας,
γι΄αυτό μην το ξεχνάς και … χαμογέλα.
την καληνύχτα μου.
silia
5 Οκτωβρίου , 2011 at 00:23
@ erimos
«Χαμογέλα …
Όσο κι αν νοιώθεις αναποδιασμένος , κακότυχος , “βαρεμένος” , αδικημένος , κακορίζικος , “ματιαγμένος” , αδύναμος , αδέξιος , ανήμπορος , κακόκεφος , κακοκαρδισμένος , ανόρεχτος , δύσθυμος , μαχμούρης , ….. Χαμογέλα ακόμη , κι αν νοιώθεις φόβο , θυμό , ζήλεια , μελαγχολία , απογοήτευση , ακόμη και … απελπισία … Κι αν δεν μπορείς , τουλάχιστον … προσπάθησε ….»
—————————————————-
https://silia.wordpress.com/2008/05/26/
——————————————————
Καλό μας ξημέρωμα
Liakada
6 Οκτωβρίου , 2011 at 16:48
Να το λες .. να το δειχνεις … να το ζωγραφιζεις στο τζαμι … να το τραγουδας! Υπαρχει ποιο δυνατος τροπος να του / τους πεις πως και ποσο αγαπας? Κι αν δεν θες ετσι μπορεις και με τον αλλο τον εκκωφαντικο το θορυβο της σιωπης βρε φιλεναδα!
Εγω προς το παρον εδω μεσα διαλεξα να σου πω το α αγαπω , ετσι απλα με δυο λεξεις! Σκασιλα μου κι αν πιθανα χαμογελασουν καποιοι ειρωνικα . Εσυ ξερεις αν το εννοω.
Φιλια πολλα, Αννάκι !
silia
12 Οκτωβρίου , 2011 at 01:24
@ Liakada
Ξέρω …
Και … έννοια σου . Κι εγώ σ’ αγαπώ .
DaisyCrazy
7 Οκτωβρίου , 2011 at 17:22
Σίλια μου η αγάπη είναι όμορφο να φαίνεται στις πράξεις γιατί τότε αποκαλύπτεται πόσο αληθινή είναι.. αλλά θες να την ακούς κι όλας 🙂
Φιλάκια πολλά!!
silia
12 Οκτωβρίου , 2011 at 01:25
@ DaisyCrazy
Την αγάπη , θέλεις να την «απολαμβάνεις» με όλες σου τις αισθήσεις …
Φιλί κι από μένα .
Yiannis Stoupis
15 Οκτωβρίου , 2011 at 06:38
Ομολογώ πως το τελευταίο καιρό δεν διάβασα προσεκτικά δικό σου post και αντίστοιχα σχόλια. Σήμερα που ξεκίνησα με αυτό, αισθάνομαι ότι το Σ/Κ θα έχει…. άλλη γλύκα.
Σας ευχαριστώ όλους.
πρεσβύωψ
silia
17 Οκτωβρίου , 2011 at 12:48
@ Yiannis Stoupis
Όμορφο σχόλιο … Γλυκό …. Ζεστό .
Σου εύχομαι , τα καλύτερα .