ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ
Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.
Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.
========================
Κική Δημουλά
(ἀπὸ τὰ Ποιήματα, Ἴκαρος 1998)
……….
Δεν ξέρω, τι ακριβώς εννοούσε η Κ. Δημουλά μ’ αυτό το υπέροχο ποίημα της, που (μου) μοιάζει να τό’ γραψε για μένα και μάλιστα τώρα… αυτές τις πρόσφατες πικρές ημέρες… αλλά ξέρω πως… με τον Τάκη, πίναμε σαν φοιτητές, κονιάκ (όταν το επέτρεπε το χαρτζηλίκι μας… 5 αστέρων με σοκολατάκι, γιατί ήμασταν και εκλεκτικοί), πως… η φωτογραφία, είναι μικρή και είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της, πως… είμαστε νέοι, λιγάκι αγκαλιασμένοι, πως… είμαστε στην Αθήνα και εντάξει… βρισκόμαστε στο Χαλάνδρι, που δεν έχει θάλασσα, αλλά… «και πού δεν ήταν τότε θάλασσα;»…
Ξέρω ακόμα πως «έχει μεγάλη πείρα ο χαμός»… πως σιγὰ σιγὰ θα ξαναβρεί το λέγειν της ἡ μνήμη…
Και ξέρω, πως… όταν στέκομαι στο πλευρό αυτής της μικρής φωτογραφίας,… νιώθω καλύτερα.
——————————
Και κάτι ακόμα, που ίσως ακουστεί… δραματικό, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι… Είναι απλό σαν όλες τις απλές μου σκέψεις:
Γράφοντας αυτή την ανάρτηση και απαντώντας σε κάποιο σχόλιο αγαπημένου e-φίλου από το facebook… έγινε ένα μικρό θαύμα. Κατάφερα, ό,τι δεν κατάφεραν εδώ και 25 ημέρες μια πλειάδα γιατρών και μια στοίβα κουτιά από φάρμακα…
Κατάφερα να κλάψω…
Και γι αυτό, και τον ευχαριστώ και του το αφιερώνω…
—————————————
Τελικά… «εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα μόνα πλάσματα επί της γης που κλαίμε».
Anna-Silia 
Θεία Λένα
16 Δεκεμβρίου , 2014 at 19:01
Χαίρομαι τόσο πολύ που επιτέλους έκλαψες. Ο θρήνος είναι απαραίτητος για να κατευοδώσουμε αυτούς που έφυγαν αλλά και για να παρηγορήσουμε εμάς που μείναμε πίσω. Στη φωτογραφία βλέπω πόσο τον αγαπούσες, ήσουνα φούλ ερωτευμένη και πόσο στηριζόταν αυτό το ωραίο παληκάρι επάνω σου. Πολύ εκφραστική στιγμή.
silia
1 Ιανουαρίου , 2015 at 20:10
@ Θεία Λένα
Τώρα πια, 40 ημέρες από τον «χαμό» του, μπορώ πια και κλαίω…
Δεν κλαίω πολύ (δεν ήθελε να κλαίω)… Λίγο μόνο κι εκείνο τα βράδια, όταν μένω μόνη.
Και… όχι, ποτέ μου δεν υπήρξα, τρελά ερωτευμένη, αλλά τον αγαπούσα αμείωτα, από τον Δεκέμβρη του 1970, που τον γνώρισα, μέχρι τον Νοέμβρη του 2014, που μου… «έφυγε»…
ΑΜΕΙΩΤΑ, θεία Λένα μου… αμείωτα.
Κι αυτό, είναι πιο σπουδαίο κι από το να είσαι ερωτευμένος.
DaisyCrazy
18 Δεκεμβρίου , 2014 at 09:48
πόσο σημαντικό είναι το κλάμα..! στο λέει ένα απίστευτα ευσυγκίνητο άτομο που κλαίει συνέχεια με αιτία ή κ ανευ καμιά φορά. το δάκρυ ξεπλοκάρει τον πόνο, τον αφήνει να κυλήσει, να ξεχυθεί, να μοιραστεί, να μειωθεί.
ααχ αυτές οι φωτογραφίες. χαρά και μαχαίρι στην καρδιά μαζί.
πανέμορφο το ποίημα της Δημουλά. για τον καθένα μας κάτι διαφορετικό λέει.
όπως όλα τα εύστοχα ποιήματα…
φιλιά Αννούλα!
silia
1 Ιανουαρίου , 2015 at 20:19
@ DaisyCrazy
Οι φωτογραφίες του Daisy μου, μόνο χαρά μου δίνουν, πίστεψέ με.
Όσο για το κλάμα, ναι… ξεμπλοκάρει τον πόνο… Δεν τον εξαλείφει, αλλά κάνει καλό.
Τα φιλιά μου, την αγάπη μου και τις ευχές μου, για μια καλή νέα χρονιά.