Βρήκα τις αδελφές της απογευματινής βάρδιας , στη Χειρουργική Κλινική , όπου πήγα για ψιλοχαβαλέ (σπασμένες οι δουλειές Μεγαλοβδομαδιάτικα) , να χαχανίζουν μπροστά από τον θάλαμο 109 …. – Τί τρέχει ;…. – Ελάτε κυρία Σίλια , να δείτε τί γίνεται στο 109 μόλις ανάψουμε τα φώτα …. Αχ , τί πλάκα ! …. Άνοιξαν απαλά την πόρτα του θαλάμου . Γυναικείος , από τους λεγόμενους (χλευαστικά) … χιλιόκλινους …. Για 8 κλίνες βασικά διαμορφωμένος , αλλά στιβιάζονται το λιγότερο δώδεκα … Ηλικιωμένες οι περισσότερες , χειρουργημένες ή όχι , αλλά με ορούς , καθετήρες , γάζες βρεμμένες , τσαλακωμένα σεντόνια , ψίχουλα στο πάτωμα , κάποιοι συνοδοί που λαγοκοιμούνται ζαρωμένοι στα πόδια των αρρώστων , μυρωδιά ελαφρά δυσάρεστη , ακόμα και για … μυημένους … Δευτεροκλασσάτος θάλαμος , ενός παρακμιακού επαρχιακού Νοσοκομείου . Κάποιος , άναψε απότομα , όλα τα φώτα … Κάποιοι σάλεψαν … Κάποιοι μας αγνόησαν … – Αχ …. τί έγινε καλέ ;;; … Φτάσαμε …. Ορεστιάδα ;;
Γύρισα και την κοίταξα … Βρισκόταν στο πρώτο κρεβάτι στα αριστερά , ακριβώς δίπλα στο βρώμικο λαβομάνο . Λεπτούλα , με ξεχτένιστα τα κάτασπρα μαλλιά της , χωρίς ορούς , πάνω απ’ τα 80 (σαφώς) μου χαμογέλασε ελαφρά ενοχλημένη …
– Σε σας μιλάω , δεσποινίς … Σε σας με την άσπρη μπλούζα … Γιατί ανάψατε όλα τα φώτα του λεωφορείου ; Φτάσαμε ;
– Πού ; …. ρώτησα αμήχανα σαν … ηλίθια .
– ‘Ελα Χριστέ μου … Εισπράκτορας να σου πετύχει … Στην Ορεστιάδα δεν πάμε ; Πού αλλού ….
– Ναι …. ναι ….
– Τί ;;; φτάσαμε ; …. Να κατέβω …
– ΟΧΙ !!! … (η φωνή μου , ακούστηκε υστερική) … Όχι δεν φτάσαμε ακόμα ….Σας είπα ότι … Ναι … στην Ορεστιάδα πηγαίνουμε …. αλλά όχι και ότι , φτάσαμε …
– Α … ρωτώ , γιατί το λεωφορείο , σταματάει συχνά τελευταία …
– Αργούμε … Κοιμηθείτε …
Έκλεισα το φως και την πόρτα του θαλάμου .
Τα κορίτσια , ήταν λιγωμένα στο γέλιο .
– Τί … έχει η γιαγιά ;
– Αλσχάϊμερ ….
– Αυτό το κατάλαβα βρε … Για ποιό πράγμα θα χειρουργηθεί εννοώ (υπέθεσα ότι δεν είχε χειρουργηθεί ακόμα για κάτι επειδή δεν είχε ορό) …
– Για τίποτε … Δεν θα χειρουργηθεί για τίποτε ….. Χα χα …
– Τί γυρεύει τότε εδώ , σε μια …. Χειρουργική Κλινική ;
– Τίποτα … χα χα χα … Είναι απλά … «παρκαρισμένη» στο Νοσοκομείο από την οικογένεια για το Πάσχα …. Νομίζει πως βρίσκεται μέσα στο λεωφορείο για Ορεστιάδα … Θα την πάρουν την … τρίτη μέρα του Πάσχα … Μπα … ίσως και αργότερα … Είναι και η Πρωτομαγιά στη μέση …. Χα χα χα … αχ , μωρέ … πώς θα … γεράσουμε ;… Εντάξει εσύ , που έχεις κόρη …. Μπα δε βαριέσαι , και τα κορίτσια καμιά φορά …
Οι νοσοκόμες , σκόρπισαν η κάθε μια στη δουλειά της … Απέμεινα ελαφρά μουδιασμένη , εξω από το 109 …
«Παρκάρανε» τη γιαγιά με το Alzheimer , στο Νοσοκομείο για να μπορέσουν να γιορτάσουν ανενόχλητα την Πασχαλιά … Ζήτησα τον φάκελλο της . Το δελτίο εισαγωγής , ανέφερε αόριστα , κάποια … φλεγμονή άκρου ποδός – σακχαρώδης διαβήτης . Η «φλεγμονή» … έδενε λιγάκι με την χειρουργική κλινική , αλλά όχι πια και εισαγωγή … Τηλεφώνησα στην Παθολογική … Με το που το ανέφερα πήρα την απάντηση σοκ :
– Ούτε που να το σκέφτεστε για μεταφορά στην Παθολογική , …. Έξι «παρκαρίσματα» έχουμε … συν τους αρρώστους μας … Και μην σκέφτεσαι την Καρδιολογική … μέχρι και στην Εντατική τους μέσα , βάλανε «παρκαρισμένους» ….. οι … μέρες βλέπεις …
…………………………………………
Ένας ηλικιωμένος , πάντα τέτοιες μέρες … ενοχλεί … ιδίως αν υποφέρει από κάτι … αν είναι «καθηλωμένος» σε κρεβάτι κι ακόμα χειρότερο αν τά’χει χαμένα (Alzheimer , το λένε πια όλοι … το μάθανε από την TV) … Πού να τον αφήσεις και να πας για οβελία ; … Για ταξίδι , μην το συζητάς …. Να τον πάρεις μαζί σου ; … μικρή τραγωδία … ποιός θα τον φροντίζει ; χώρια που μπορεί να σε κάνει ρεζίλι ανά πάσα στιγμή στα συμπεθέρια , στους φίλους , στον … υποψήφιο γαμπρό , που σου …. «γυάλισε» …. Να μείνει κάποιος στο σπίτι μαζί του ; … Δεν λέει με τίποτα … Ποιός ;;; ποιός είναι άξιος τέτοιας τιμωρίας ;… Να τον αφήσεις μόνο του ; … Έ , … έχουμε και μια …. ανθρωπιά δικέ μου …. Όχι και μόνο του τον άνθρωπό μας χρονιάρες μέρες …. Άσε που μπορεί να βγει έξω και να … χαθεί …. Και άντε φασαρίες και Αστυνομίες και να σε κοιτάνε όλοι με μισό μάτι , που άφησες την μάνα του μόνη …. Ε , φυσικά , αν ήταν η δική σου μάνα , δεν θα την άφηνες …. Ή μήπως ;;;… Τα παιδιά , δυσανασχετούν και μαλλώνουν με την γιαγιά ή τον παππού , που …. λέει «κουφά» ρε μαμά …. και ένας γέροντας με Alzheimer , με ποιόν να κουβεντιάσει τέτοιες ώρες ; … και τί να πεί ; … ενώ μια γιαγιά που τά’χει χαμένα , είναι και …. εντελώς άχρηστη … δεν της «κόβει» ούτε στο σερβίρισμα να βοηθήσει …. Χώρια , που κλαίνε κιόλας έτσι στα καλά καθούμενα και σου χαλάνε την ατμόσφαιρα …. Αυτή την «ατμόσφαιρα» , που την ονειρεύεσαι εδώ και ένα τρίμηνο τα χαράματα που ξυπνάς για να πας στη γ….νη τη δουλειά , η στο τράφφικ στη λεωφόρο γυρνώντας σπίτι , ή στην TV , το βράδυ έχοντας δίπλα σου , έναν (μία)… αδιάφορο , νυσταγμένο σύντροφο , δυο παιδιά που δέρνονται από το μεσημέρι , ένα σωρό εκκρεμούντες λογαριασμούς , διαμαρτυρημένα γραμμάτια , απλήρωτες δόσεις και …..
Και τί κάνεις ; Τόσο απλό … κανένα … «ψιλοφακελλάκι» σε γιατρό … που «ξέρει» από τέτοιους καημούς … ή ένα μικροδωράκι …. λίγο στο «παρακαλετό» … άσε που οι περισσότεροι έχουν κι από κάποιον γνωστό πια μέσα στα Νοσοκομεία , και νά σου ο γέροντας ή η γερόντισσα , «παρκαρισμένη» σε μιά οποιαδήποτε Κλινική ένός Νοσοκομείου …. Και μη μου πει κανένας για είδικούς χώρους … Ιδρύματα … Άσυλα …. Γηροκομεία κλπ …. φιλοξενίας , γιατί είναι σίγουρο πως στη χώρα της …. φαιδράς πορτοκαλλέας , υπάρχουν περισσότερα pet-hotels , παρά ειδικοί χώροι όπου μπορείς να … παρκάρεις τον παππού που τηλεφωνιέται με τον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν και τον Μπρέζνιεφ και την γιαγιά που , χρόνια τώρα ταξιδεύει στην Ορεστιάδα , για να κάνεις και σύ – ο νεώτερος – μια … αλλαγή …. μια ρημαδοπασχαλιά …. Για το ρεβεγιόν …. Για την Αποκριά …. για την Πασχαλιά …. Για την Πρωτομαγιά …. Για τις ρημαδοδιακοπές στο νησί …. ρε γαμώτο .
…………………………………………………..
Ξαναπλησίασα στον …. 109 . Άνοιξα μαλακά την πόρτα και χωρίς να ανάψω φώτα , πλησίασα στο κρεβάτι της … Ήταν εκεί , στην ίδια ακριβώς θέση , κοιτώντας το κενό απέναντι της … Κάθησα στην άκρη του κρεβατιού , δίπλα της , πήρα το λεπτό ρυτιδιασμένο της χεράκι στο δικό μου και :
– Που πάμε ;
– Ορεστιάδα ….
– Φτάνουμε ;….
– Μπα … αργούμε …. Ξέρω εγώ …Ταξιδεύω , χρόνια τώρα …. Τί μέρα έχουμε σήμερα ;
– Μεγάλη Παρασκευή ….
– Έχουμε ακόμη πολύ ταξίδι …. Υπομονή ….
======================================
Είχα σκοπό να γράψω αυτές τις ημέρες για την Πασχαλιά του 1970 , όπου μου την …. «βίδωσε» που λένε και …. αρραβωνιάστηκα μόνη μου (ναι … μόνη μου …. χωρίς γαμπρό) , αλλά η μικρή αυτή ιστορία του Νοσοκομείου , με έκανε να αλλάξω το … αφιέρωμά μου για τις … Άγιες ημέρες του Πάσχα .
Εύχομαι σε όλους , μια χαρούμενη κι ανέφελη Ανάσταση …. Και …. καλό ταξίδι σέ όσους ταξιδεύουν ….
Anna-Silia 