Εκείνη , στην αρχή παραξενεύτηκε , το απέδωσε στον … όψιμό του έρωτα , και έκανε και το λάθος , να … θυμώσει … Αργότερα , ανασυγκρότησε ελαφρά δυνάμεις και προσπάθησε να τον κάνει να ενδιαφερθεί για την υγεία του …. Έπεσε σε … άρνηση … Θύμωσε , τρόμαξε , αγανάκτησε , απογοητεύθηκε , άρχισε να τα βάζει με τον εαυτό της …. Όλη η γκάμα ζόρικων συναισθημάτων και λανθασμένων κινήσεων … Σ’ αυτό , αποδείχθηκε … άπειρη . Άρχισε να φεύγει από κοντά του , όλο και περισσότερο . Έμενε με τις ώρες στο εξοχικό που νοίκιαζαν τα τελευταία 4 χρόνια , στη θάλασσα , με την πρόφαση ότι «δουλεύει» , αλλά μάλλον για να λείπει από δίπλα του … η εικόνα του είχε αρχίσει να την πληγώνει κάθε μέρα και πιο πολύ . Βαριόταν την μοναξιά , δεν αγαπούσε και πολύ την θάλασσα , ψιλοφοβόταν και μόνη … Ωστόσο έφευγε … κάθε μέρα και πιο πολύ … Τα βράδια , γύριζε στο σπίτι … Δυο-τρεις τυπικές κουβέντες … Στο τέλος «κόπηκαν» κι αυτές …
Το Καλοκαίρι εκείνο , κατρακυλούσε δύσθυμο , όταν εκεί στο σπίτι της θάλασσας , απόκτησε έναν απρόσκλητο και παράξενο … μουσαφίρη . Στην αρχή … με το που ξεκλείδωνε και έμπαινε μέσα , εύρισκε γκρίζα και υπόλευκα φτερά … Πτηνό όμως , πουθενά ….»Αγριοπερίστερα ;» , αναρωτήθηκε και έδειξε τα φτερά σε έναν γείτονα … «Κουκουβάγια» … πήρε για απάντηση και πήγε να χαμογελάσει , αλλά δεν τα κατάφερε γιατί ο γείτονας φαινόταν προβληματισμένος …. «Να την … διώξετε , καλή μου … Η κουκουβάγια είναι μάντης κακών … Να μην αφήνετε ανοιχτά παράθυρα και μπαλκονόπορτες … θα βαρεθεί και θα φύγει «….
Έτσι , άρχισε ένα ιδιότυπο παιχνίδι …. Κάθε βράδυ φεύγοντας έλεγχε όλο το σπίτι και διπλοκλείδωνε όλες τις πιθανές εισόδους (τζάκι , δεν υπήρχε) , αλλά την άλλη μέρα , πάλι εύρισκε τα …. διαπιστευτήρια της παράνομης εισόδου του ….νυχτόβιου πτηνού .
Και κάποτε , αποφάσισε να μείνει όλη τη νύχτα για να καταλάβει από που μπαίνει η κουκουβάγια … Ίσως δεν ήταν όμως , μόνο η περιέργεια … ‘Επαιξε ρόλο κι εκείνο το …. «Παράτα με … άσε με μόνο» σαν απάντηση στην παράκλησή της : «Πάμε σε κάποιο γιατρό … δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι άρρωστος ;» ….
Το πήρε απόφαση . Θα έμενε όλο το βράδυ στο σπίτι της θάλασσας . … Το βρήκε περιττό (πια) να του το εξηγήσει ….
Εκείνο το βράδυ έμεινε αρκετή ώρα στην βεράντα … Ανάμεσα στους άλλους νυχτερινούς μικροθορύβους της εξοχής , ξεχώρισε αμέσως τους ήχους της παρουσίας της … Ήταν κάπου εκεί γύρω … Τό έννοιωθε … Το οσφραινόταν στον βραδινό αέρα … Κάποτε , έκλεισε όλες τις πόρτες και ξάπλωσε μέσα σε μια , σχεδόν αφόρητη ζέστη . Απέναντί της πέρα από την τραβηγμένη κουρτίνα της κλειστής μπαλκονόπορτας , μια χαμογελαστή πανσέληνος , προσπαθούσε να την … «ταξιδέψει» …. Θυμήθηκε , … κάποτε κοιτάζαν μαζί την πανσέληνο … της είχε πει πως όπου και να βρεθούν στο μέλλον , αν χαθούν , να περιμενουν την πανσέληνο … να την κοιτάξουν και θα διασταυρωθούν επάνω της τα βλέμματά τους … Ύστερα ήρθαν τα παιδιά , … καριέρες , … πάντα μαζί μαζί … και τώρα μόνη … Μόνη περίμενε να δει πως μια κουκουβάγια μπαίνει σε ένα κλειδωμένο σπίτι …. Και γιατί τάχα μπαίνει ;… Τί κακά μαντάτα , κομίζει ; …. Τί γυρεύει μόνη της εκεί , στο σπίτι της θάλασσας ; … Γιατί έρχεται η κουκουβάγια ; … Τί θέλει να της πει ;… Γιατί δεν έρχεται απόψε ;… Και … ξαφνικά … η κουκουβάγια ήταν δίπλα της .
Δεν την είδε … την έννοιωσε … σαν να … την άκουσε :
– Φύγε ….
…………………………………………………………….
Έφυγε αλλόφρων , μέσα στην νύχτα …. Σε λίγο θα ξημέρωνε .
Τον βρήκε στο τραπέζι της κουζίνας , με το εξάσφαιρο (κληρονομιά από τον πατέρα του) μέσα στο στόμα …. Το τράβηξε απαλά για να μπορέσει να της μιλήσει και ;
– Γύρισες ;…. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις … Θα κάνω , ό,τι μου πεις … φτάνει που γύρισες ….
……………………………………………………………
Το σπίτι στην θάλασσα , το ξενοίκιασε λίγο καιρό μετά .
***************************************************************
Αυτό το κείμενο , αφιερώνεται στον καλό φίλο Μούργο της Λάσπης …. Έτσι … επειδή πάντα , πληρώνω τα … χρέη μου .
Anna-Silia 
"Το τέρας της Αμάθειας"
6 Ιουνίου , 2008 at 06:28
«-Γύρισες ;…. φτάνει που γύρισες ….»
«Άγγιγμα ψυχής» το κείμενο σου silia μου!!!
Καλημέρα 🙂
Nina C
6 Ιουνίου , 2008 at 07:50
Γιατί τον τρόμαξε το φευγιό της; Γιατί την ήθελε πίσω; Από αγάπη; Από συνήθεια; Ή -μήπως- από το φόβο της μοναξιάς;
========
Το κείμενό σας εξαιρετικό, όπως όλα σας, Ωραία μου. Ο ήρωάς σας, όμως, δεν μου είναι συμπαθής. Τον κατανοώ, αλλά δεν τον εκτιμώ.
faros
6 Ιουνίου , 2008 at 08:31
Συγνώμη θα το διαβάσω το … μεσημέρι !
Την θερμή μου Καλημέρα .
γητεύτρια
6 Ιουνίου , 2008 at 11:54
Αμάν! Τον ήρωά σου τον ξέρω. Τον γνωρίζω καλά. Δεν έχει ανάγκη από τίποτα, να μην ανησυχεί η ηρωίδα. Τον εαυτό της να κοιτάξει. Εγωιστικά και αλαζονικά, ναι. Πολύ τους βαρέθηκα… Ακούω την ίδια ιστορία από όλες τις Ελληνίδες φίλες μου. Οι υπόλοιποι άνθρωποι στην Ευρώπη είναι φυσιολογικοί. Γερνάνε μαζί. Τα περνάνε μαζί. Στην Ελλάδα οι γυναίκες γερνούν μόνες πια και οι άντρες με μια καινούργια σύζυγο-υπάλληλο στο πλευρό τους, πολύ κατώτερη σε προσόντα της συζύγου για τον απλούστατο λόγο, ότι θέλουν πια κι αυτοί σαν άντρες, να χαρούν μια μαριονέτα.
Γι αυτό η κουκουβάγια που είναι σοφή, λέει: Κυρίες μου νοιαστείτε τον εαυτό σας. Και μην σπουδαιολογείτε το πρόβλημά του. Κάντε πως δεν βλέπετε. Ή θα φύγει ή θα συνέλθει μόνος του. Εξαρτάται τί συνθήκες αντιμετωπίζει αλλού. Συνήθως δε μένει από συναίσθημα, αλλά από απόγνωση.
Αυτά είπε η κουκουβάγια. Εγώ λέω άλλα, όμως καλύτερα να μην ακούγομαι. Γιατί είμαι σκληρή. Με ξέρεις. Με κάνανε όμως, δεν ήμουνα.
Φιλιά και εύχομαι να μην το ζήσει αυτό καμιά στην πραγματικότητα! Είναι ζόρι…
anlu
6 Ιουνίου , 2008 at 12:45
Σπαραχτική ιστορία αλλά με happy end…
faros 2
6 Ιουνίου , 2008 at 13:51
Χαιρετώ (ξανά).
1. Τελικά η κουκουβάγια ήταν κάτι σαν «άγγελος κυρίου» να πούμε ένα πράμα ;;;
Αν ναι, φαίνεται και πάλι, ότι οι άγγελοι λειτουργούν υπέρ των … ανδρών – μη το δεις φαλλοκρατικά!
2. Καλό το παραπάνω, μας … συμφέρει !
3. Εγώ, πάντως ξέρω, ότι οι γυναίκες περνάνε πολύ δύσκολα αυτήν την περίοδο της ζωής και όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και σωματικά.
4. Ως διήγημα, αριστούργημα, ως συνήθως …
5. Ε, τέλος, δεν μπορώ να μην σχολιάσω, τα προβλήματα των πλουσίων (εξοχικά και τα ρέστα)
ουδόλως με απασχολούν (αλήθεια τί δουλειά έκανε ο «μπαμπάς» και του κληρονόμησε πιστόλι;;; ).
ο Αναμοχλευτής
6 Ιουνίου , 2008 at 15:10
Θα ήθελα να μακρυγορήσω, μα ξέρω πως δεν μου επιτρέπεται (-τε) και μοιραία θα το αποφύγω.
Ως +50ρης φίλος 50άρηδων και βάλε, διαπίστωσα πως το Σάρτρειο «η κόλαση είναι οι άλλοι» είναι η μόνη ισχύουσα αλήθεια της Αδράστειας.
Κι ελάτε να δείτε τι γίνεται όταν ο πρώτος και κύριος «άλλος» σε σχέση με τον εαυτό σου είσαι εσύ ο ίδιος. Όταν (κι επειδή) έχεις περάσει τη ζωή σου απομακρυσμένος απ’ την ουσία της και τους χυμούς της.
Μερικοί δεν είναι τόσο τυχεροί να γυρίσει «αυτή» πριν να τραβηχθή η σκανδάλη.
Μερικοί είναι πιο άτυχοι ακόμα, γιατί έχει γυρίσει και τους έχει προλάβει.
Βρήκα και άλλους που η «αυτή» στάθηκε απέναντι και τους ρώτησε τι περιμένουν για να προκαλέσουν την εκπυρσοκρότηση.
Υπάρχει και το χειρότερο. Μια φράση που είναι πια η ουσία της αυτοεγκατάλειψης, της ήττας και της άνευ όρων συνθηκολόγησης. Της αποσύνθεσης του εαυτού σου, που κάνει την ψυχή σου πτώμα τυμπανιαίο:
«Θα κάνω , ό,τι μου πεις … φτάνει που γύρισες ….».
Σκέφτηκα ότι ο θάνατος θα ήταν προτιμότερος από το να αφεθής ασυνθηκολόγητα στα χέρια του δυνάστη, έστω κι αν αυτό το δυνάστη τον ενθρόνισες εσύ (ακόμα χειρότερα).
«Όταν κάθε ελπίδα (για να διατηρήση κανείς την αξιοπρέπειά του) έχει χαθή, τότε η ζωή είναι όνειδος κι ο θάνατος ανάγκη».
Βολταίρος
Μη με βλέπετε ως απλό σαχλαμαράκια.
Χρειάστηκε να πεθάνω πολλές φορές εγώ για να μάθω να φεύγω…
_________
Υπάρχει μια χώρα στον «πεπολιτισμένο» ευρωπαϊκό βορρά στην διάλεκτο της οποίας δεν υπάρχει η φράση «σ’ αγαπώ». Εκεί οι άνθρωποι θεωρούν ντροπή κάθε εκδήλωση τρυφερότητας και περιφρονούν τους ποιητές. Επειδή δε επιμένουν να διαιωνίζουν το είδος τους, καθαρά εξ ενστίκτου ορμώμενοι, η πράξη θυμίζει κτηνοβατική δραστηριότητα.
Αυτοί όμως είναι ασφαλείς από τέτοιες παρενέργειες του ψυχισμού. Κι αν κάποτε νοιώσουν αδύναμοι, τότε βγάζουν τα λεφτά τους και τα μετράνε, όπως έκανε ο Σίλας Μάρνερ.
Εγώ όμως, που πάντα επιμένω, συνάντησα εκεί τρείς ποιητές, εκ των οποίων ο ένας επιμένει να ζη εις πείσμα καιρών και ανθρώπων…
stelios
6 Ιουνίου , 2008 at 15:49
Εμένα πάντως μου έλειψες, αγαπητέ φίλε (Αναμοχλευτή).
Σίλια, συγγνώμη που πήρα το λόγο για να απευθυνθώ στον Αναμοχλευτή, αλλά έχω πάθει αυτό, ξέρεις, που δε βρίσκω λόγια. Τώρα βέβαια, κάτι πάει να πάρει σχήμα στο μυαλό μου και θα το καταθέσω ταπεινά στη συζήτηση σύντομα.
Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια;
6 Ιουνίου , 2008 at 17:24
Γι΄αυτό εγώ δεν νοίκιασα ποτέ εξοχικό.
Για να μην αφήνω μόνο του τον… αγαπημένο μου ( αν είχα )και αυτός από…. την απελπισία του( γιατί..δεν αντέχει τη ζωή του μακριά μου..χα ) αντί να βάλει καμιά μπουκιά φαί στο στόμα του, να έρθει να στανιάρει, αρπάξει κανένα σιδερικό και παίξε παίξε…του τρυπήσει το λάρυγγα.
Αυτό που ήθελε να της πει η κουκουβάγια της φίλης μας …ήταν…
Που πας κοπέλα μου (τρόπος του λέγειν κοπέλα…) Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να έχεις άντρα τη σήμερον ημέρα; για ρώτα καμιά ξυπόλυτη να σου πει… που κανένας δεν την αντέχει , και κανέναν δεν αντέχει….
Και συ; τον έχεις και τον παρατάς μόνο και έρημο να πνίγεται στην καταθλιψάρα του…
Για μάζεψτα και τράβα σβέλτα, γιατί το βλέπω κομματάκι δύσκολο να τα καταφέρεις να σφουγγαρίζεις αίματα μετά.
Σοφά πτηνά οι κουκουβάγιες όντως.
Πάντα το έλεγα εγώ…..
26
6 Ιουνίου , 2008 at 21:20
πολύ όμορφο!
μούργος
6 Ιουνίου , 2008 at 21:31
αγαπητη μου Σιλια, τραγικη, πολυ τραγικη η ιστορια που μας διηγεισαι……
…..αλλα θα διαφωνησω με τη φιλη σου Νινα…..Μαλλον, ο αναμοχλευτης το βαζει πιο σωστα.
εγω λεω, οτι και οι 2 ηρωες ειναι εξ’ ισου τσακισμενοι (απο «διαφορετικα» πραγματα).
ειναι αυτο, που σε καποια στιγμη στη ζωη σου, σου ερχεται ο ουρανος στο κεφαλι.
κανεις ταμειο (οσο και οπως μπορεις)και αποφασιζεις (οσο και οπως μπορεις, εστω και αν υπαρχει το προσχημα της κουκουβαγιας)…..
…αλλα ειναι δυσκολο ή μαλλον αδυνατον να κρινεις εσυ «ο απ’ εξω» τι ειναι «σωστο» και τι οχι.
υ.γ.
σε ευχαριστω θερμα για τη αφιερωση! 😀
silia
6 Ιουνίου , 2008 at 22:07
@ «Το τέρας της Αμάθειας»
Οι άνθρωποι στην φάση της κατάθλιψης , κάνουν λάθη στην εκτίμηση του τί ακριβώς θέλουν …
Ωστόσο στην περίπτωση αυτή , το λάθος , τον οδηγεί σε μια … (τέλος πάντων… ) «λύση»
Ο ήρωάς μας , νομίζει πως η σύντροφός του τον έχει εγκαταλείψει γιατί είναι άσχημος , μεγάλος , άρρωστος … Ξαφνικά , την βλέπει να «επιστρέφει» … Σαν ένα … «Δόξα τω Θεώ» , …. συναινεί να κάνει κάτι για την υγεία του (πράγμα που τον παρακαλούσε Εκείνη , καιρό….) .
Αυτό καλή μου …. (Έλεος , … πες μου το όνομά σου , να μην σε αποκαλώ «Τέρας» ) , ΔΕΝ είναι το τέλος αυτής της ιστορίας .
Σ’ ευχαριστώ για τα πάντα καλά σου λόγια για τα γραπτά μου .
silia
6 Ιουνίου , 2008 at 22:19
@ Nina C
Λίγο τον έχεις τον … φόβο της μοναξιάς ;..
Ωστόσο η απάντηση , δεν είναι αυτή …
Η απάντηση είναι … «Από αγάπη» … και μη με ρωτήσεις που το ξέρω … Το ξέρω . Άλλωστε οι ήρωες είναι δικά μου παιδιά … εγώ τους έχω πλάσει …
Γράφεις : «Ο ήρωάς σας, όμως, δεν μου είναι συμπαθής. Τον κατανοώ, αλλά δεν τον εκτιμώ.»
Αν έκανες κριτική στον ήρωά μου , θα είχα έναν αντίλογο , ίσως . Τώρα όμως εδώ , εκφράζεις συναισθήματά σου και τα συναισθήματα είναι ιερά και πρέπει (κατά την γνώμη μου πάντα) να μένουν ανέγγιχτα . Τα συναισθήματα , είναι ό,τι πιο πολύτιμο , μπορεί να «καταθέσει» κάποιος στα … Ταμεία των άλλων ανθρώπων .
Σ’ ευχαριστώ , που προτίμησες και εμπιστεύθηκες , τα … δικά μου (ταμεία) , ακόμη κι αν … δεν σου είναι «συμπαθής» ο ήρωάς μου ….
Η … ηρωίδα μου , τουλάχιστον ;
silia
6 Ιουνίου , 2008 at 22:41
@ γητεύτρια
Ο κάθε άνθρωπος , έχει τις «κουκουβάγιες» και τα … «ποντίκια» του …. Τα δικά του «ζουλάπια» και «αγρίμια» , που ξέρει να τα ακούει και να τα …. μεταφράζει , ανάλογα με τα βιώματα , τις μνήμες , τις πληγές , και την …. συναισθηματική Ακοή που διαθέτει (κατά το Συναισθηματική Νοημοσύνη) .
Και η δικιά σου η … αποψινή «κουκουβάγια» , είναι πληγωμένη καλή μου Γητεύτρια … Πολύ πληγωμένη .
Ρητό :
Το μεγαλύτερο κακό , που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο (άντε …. ένα από τα μεγαλύτερα ,ας πω) , είναι να τον «ωθήσεις» στην σκληρότητα .
silia
6 Ιουνίου , 2008 at 22:48
@ anlu
Στο …. «παρα πέντε» , που λένε …
Λίγο πριν από ένα πολύ κακό τέλος , μπαίνει στην σκηνή , ο …. από μηχανής Θεός …. Η κουκουβάγια .
Δεν θα το άντεχα κάτι άλλο .
silia
6 Ιουνίου , 2008 at 23:00
@ faros 2
Η λαϊκή παράδοση , «θέλει» την κουκουβάγια , σαν … προ-Άγγελο κακών , και το κράξιμο της , σαν προάγγελο θανάτου , γι αυτό και οι παλιοί τις φοβόντουσαν και τις διώχνανε .
Ρωτάς :
«αλήθεια τί δουλειά έκανε ο “μπαμπάς” και του κληρονόμησε πιστόλι;;; »
Απαντώ :
Αγκρίκολας στα Ζωνιανά …..
Έλα βρε Φάρε ;… Τί περιμένεις για απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση ; … «Χωροφύλακας» ;;;
—————————-
Σ’ ευχαριστώ για τον πάντοτε καλό σου λόγο για τα γραφτά μου .
silia
6 Ιουνίου , 2008 at 23:57
@ ο Αναμοχλευτής
Άλλη φορά να … μακρυγορείτε Αναμοχλευτά μου … μην πιέζεσθε , κανείς δεν θα σας προσάψει τον τίτλο του «Κιαλλοκόλλα» **
ΣΣ. «Κιαλλοκόλλας» , λεγόταν στην φοιτητική μας ζωή (το πάλαι ποτέ δηλαδή) , ο σπασίκλας , που γύρευε … κι άλλη κόλλα στις γραπτές εξετάσεις .
——————————-
Σοβαρά τώρα :
Κομμάτια με έκανες φίλε Αναμοχλευτά … Κομμάτια . Περισσότερο κι από τον … ήρωα της ιστορίας μου .
Και , κάτι ακόμα :
Γράφεις : «Μερικοί δεν είναι τόσο τυχεροί να γυρίσει «αυτή» πριν να τραβηχθή η σκανδάλη.
Μερικοί είναι πιο άτυχοι ακόμα, γιατί έχει γυρίσει και τους έχει προλάβει.»
Έχω να σου πω :
Αλλοίμονο … οι άνθρωποι διακρίνονται σε άτυχους και πολύ άτυχους , χωρίς τις περισσότερες φορές να ξέρουν ποιο είναι το καλύτερο ….
Γράφεις ακόμα : «Εγώ όμως, που πάντα επιμένω, συνάντησα εκεί τρείς ποιητές» .
Έχω να σου πω :
Ο καλός σκαπανέας (όχι ο τυχερός …. ο καλός) , βρίσκει χρυσάφι και …. στου βοδιού το κέρατο …. (καλέ ,… τί είμαι εγώ ; Παροιμιογράφος…. )
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 00:00
@ stelios
Όλους μας έλειψε (ή μάλλον σε πολλούς) ο φίλος Αναμοχλευτής .
Όποτε μπορείς και κάνεις κέφι φίλε omorfe .
Sotiris K.
7 Ιουνίου , 2008 at 00:50
Ναι, αλλά ξέρεις τι είναι να σε έχουν αναθρέψει σαν Μεγαλέξαντρο, σαν Παλαιολόγο, σαν Τζέκινς Χαν, και να αρθρώσεις το «..θα κάνω ό,τι μου πεις»;
Καληνύχτα
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 01:28
@ Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια;
Δε πα να λες «μωρη ξυπολυτη» , ότι θες …. Εγώ , το μόνο που βγάζω απ’ αυτό που λες είναι … πικρία .
Κάνω λάθος ;;;…
Μπορεί .
———————————–
Λες : «Σοφά πτηνά οι κουκουβάγιες «.
Λέω : Και οι … μπούφοι επίσης … Στην ίδια … συνομοταξία (ή πως αλλιώς το λένε αυτό οι φυσιοδίφες) με τις κουκουβάγιες ανήκουν κι αυτοί .
Ας … γελάσουμε λίγο , γιατί η … Κατάθλιψη , παραμονεύει στα μονοπάτια μας .
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 01:30
@ 26
Καλώς τον … Χάθηκες , ή μου φάνηκε ;
Σ’ ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο .
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 01:39
@ μούργος
Πριν διαφωνήσεις με την φίλη Νίνα , διάβασε την απάντησή μου στο σχόλιο της . Η Νίνα εκφράζει αυτόματα συναισθήματα …
Μην υποτιμάς την … γυναικεία διαίσθηση ….
Ο Αναμοχλευτής , πάλι , … έχει δίκιο αλλά θαρρώ πως είσαι πιο πολύ μαζί του γιατί εκφράζει ένα «σώψυχο» … αλλιώτικο … πως να το πω … ; … Από την σκοπιά του αρσενικού … Κάτι που «κατανοείς» , καλύτερα , γιατί ενσυνείδητα , ή ακόμη και υποσυνείδητα , σου είναι … οικείο .
—————————-
υ.γ.
Σου αξίζουν , περισσότερα (από μια αφιέρωση , εννοώ) .
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 01:56
@ Sotiris K.
«Αμαρτίες γονέων , παιδεύουσι τέκνα» φίλε Σωτήρη ….
Γιατί τώρα μου το είπες αυτό ;… Είναι τόσο υποτιμητικό , μειωτικό , ή «σφαλιάρα» στον ανδρισμό το να προφέρεις αυτό το «θα κάνω ό,τι μου πεις» ;;; …Μη ξεχνάς , ότι ο ήρωας μας , ζει επί 35+ χρόνια με την ηρωίδα … δεν έμειναν μαζί από συμβάσεις και μόνο , αλληλοδιαλέχτηκαν , έζησαν με αγάπη πολλά χρόνια , ήταν και παραμένουν έξυπνοι και ευαίσθητοι , αλλά … είναι η καταραμένη η Κατάθλιψη και η αρρώστια τώρα στη μέση …
==========================
*************************************
Λοιπόν ….
@ Πρός όλους (μέχρι τώρα)
Δεν ξέρω γιατί , αλλά με όσα διάβασα μέχρι τώρα από τα σχόλια σας σ’ αυτό μου το κείμενο , απογοητεύτηκα τόσο πολύ , που μού’ρχεται να … ξαναβάλω την κάννη από το εξάσφαιρο στο στόμα του ήρωά μου και να … στείλω την ηρωίδα μου πάλι έξω , να πάει να φέρει τις σφουγγαρίστρες . Αυτός , θα πιστέψει πως η σύντροφός του , πάλι … έφυγε …..
Θέλω προτάσεις για το … τέλος αυτής της μετατροπής του σεναρίου ….
—————————-
Και φυσικά , κάνω πλάκα ….
Sotiris K.
7 Ιουνίου , 2008 at 02:12
Όχι δεν είναι υποτιμητικό.
Απαιτεί τεράστια ψυχική δύναμη!!
Δεν το αντιλαμβάνεσαι;
Για δες τη δυναμική της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη.
Για σκέψου, πως ναι, η πορεία των τόσων χρόνων ήταν συντροφική, αλλά η αφετηρία της ίσως να είχε άλλα χαρακτηριστικά. Και για τους δυο!
Στοιχεία τέτοια που το «θα κάνω ό,τι μου πεις», να θέλει μεγαλύτερη δύναμη, (ή πλήρη συνθηκολόγηση) από το να τραβήξει την σκανδάλη.
———-
Αν θέλεις το σενάριο να έχει Happy End, φαντάζομαι το αντιλαμβάνεσαι, δεν έχεις παρά να στείλεις την πρωταγωνίστρια να … φέρει τις σφουγγαρίστρες!
(Θα σημαίνει ότι ο «ήρωας» ξανάγινε ήρωας!)
—–
—–
Και δεν κάνω πλάκα!!!
faros 3
7 Ιουνίου , 2008 at 08:41
1. Εγώ ξέρω την ιστορία που ήταν μια κοπέλλα όμορφη αλλά υπηρέτρια σε μια κακή αφεντικίνα που την έβαλε να κάνει οχτώ ψωμιά και μετά τα μέτραγε εφτά και την έδερνε και την φώναζε και έγινε πουλί για να φωνάζει «έκανα οκτώ» … «έκανα οκτώ» … και το ονόμασαν αυτό το πουλί κουκουβάγια.
2. Ότι είναι το σύμβολο της σοφίας …
3. Ότι τρέχει και από … απελπισμένο σε … απελπισμένη μπας και σώσει καμία κατάσταση, από σένα το ΄μαθα.
Καλημέραααααααααααααα !
olvios
7 Ιουνίου , 2008 at 10:29
Ο πειρασμός του πενηντάρη να γίνει `τιμητής` των ….. πενηντάρηδων
—————-
Ο `ήρωας` είναι άνθρωπος χωρίς ελπίδα, χωρίς ορίζοντα.
Εκχόρησε λιπόν το τίποτα γιατι και το πιστόλι στο τίποτα τον οδηγούσε.
Η ηρωίδα είναι τυχερή, είναι στην ίδια πορεία αλλά με χρονοκαθηστέρηση.
Τώρα σώθηκε γιατι διορίστηκε σωτήρας και δεν θα μείνει χωρίς δουλιά,
Και η αρώστια και η σωτήρες της είναι μια καποια λύση.
olvios
7 Ιουνίου , 2008 at 10:32
den katalaveno giati to kimeno anevike me tosa lathi !!!
Nina C
7 Ιουνίου , 2008 at 10:54
@Silia μου, γράφεις πως οι ήρωές σου δε ζουν μαζί από σύμβαση, πως διαλέχτηκαν και αγαπήθηκαν. Ναι, κάποτε. Όταν και οι δύο ήταν άλλοι άνθρωποι. Στα 20 μας δεν είμαστε οι ίδιοι που είμαστε στα 55 μας, έχουμε αλλάξει μέσα κι έξω. Και οι μέσα αλλαγές είναι πολύ πιο σοβαρές από τις έξω.
Δεν ξέρω ποιο θα ήταν πραγματικά το happy ending της ιστορίας. Εκείνη επιστρέφει για να μείνει, εκείνος παραδίνεται άνευ όρων. Δεν είμαι σίγουρη για την αγάπη κανενός από τους δυο. Διακρίνω έναν καλπάζοντα φόβο για τα γηρατειά και τη μοναξιά και από τους δύο, ο δικός του απλά «εικονοποιήθηκε» με το να βάλει την κάννη του όπλου στο στόμα του. Εγώ, όμως, βλέπω δυο έντρομους ανθρώπους, έτοιμους για παντός είδους έκπτωση, προκειμένου να αποφύγουν εκείνα που νομίζουν πως θα είναι χειρότερα από αυτά που έχουν.
Και, ξέρεις, τη μοναξιά δεν θα την αποφύγουν στο τέλος. Η πιο βαριά μοναξιά είναι η συντροφικότητα που παραχωρείται και γίνεται αποδεκτή από φόβο, συνήθεια, δειλία.
Δεν ξέρω, ίσως να ακούγομαι απόλυτη, σκληρή και «κακιά». Ίσως και νάμαι κιόλας. Ένα μόνο ξέρω: πως μιλάω εκ πείρας. Την έχω ζήσει την ιστορία, ακριβώς έτσι, με δυο μικρές διαφορές: δεν υπήρχαν η γκόμενα και η κάννη. Μόνο που εγώ δεν γύρισα. Και αποδείχτηκε πως ήταν καλύτερο και για τους δυο μας. Συνεχίσαμε να ζούμε, πράγμα που θα ήταν εντελώς αμφίβολο αν είχαμε μείνει μαζί.
Φιλί.
Nina C
7 Ιουνίου , 2008 at 10:55
@Olvios, την πιθανότητα να είστε ανορθόγραφος την έχετε σκεφτεί; 😛 😀
stelios 2
7 Ιουνίου , 2008 at 11:54
Εμένα, πάλι, θα μου επιτρέψετε να δω την ιστορία λιγότερο μέσα από τις εμπειρίες μου και περισσότερο μέσα από τις αγωνίες μου, και, για αυτό, παρακαλώ προκαταβολικά τους φίλους που έχουν εμπειρία να με αντιμετωπίσουν με επιείκεια.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, λοιπόν, είναι το πιο τραγικό ον στον πλανήτη και στην ιστορία επίσης. Και είναι ακόμη πιο τραγικός όταν γνωρίζει ότι θα έρθει κάποτε μια στιγμή που θα κάνει τον απολογισμό και αυτός θα βγει μείον. Και τότε όλα θα γίνουν μείον, με πρώτη την αγάπη που θα γίνει πόνος, περισσότερο ή λιγότερο αβάσταχτος. Το τι θα πεις για να δικαιολογήσεις αυτό που θα κάνεις μετά ίσως είναι δικαιολογίες στον εαυτό σου για να μπορέσεις να συνάψεις έναν έντιμο συμβιβασμό και να συνεχίσεις να ζεις αντέχοντας τον εαυτό σου. Γιατί, σε κάθε περίπτωση πρόκειται περί συμβιβασμού. Για εμένα, π.χ. θα είναι συμβιβασμός να μείνω με μια αγάπη που θα έχει γίνει πόνος. Θα είναι επίσης συμβιβασμός να παραιτηθώ από την αγάπη.
Αυτό που θέλω να τονίσω, τέλος πάντων, είναι το εξής: δεν μας φταίει ούτε ο σύντροφός μας, ούτε ο εαυτός μας ούτε καν ο μαλάκας ο χρόνος που μας γερνάει. Μας φταίει που αναλώσαμε μια ζωή σε πράγματα που μετά από 100 χρόνια θα φαίνονται από άσκοπα έως γελοία. Έχω φουσκώσει από υπερηφάνια και έχω αντλήσει μεγάλη προσωπική ικανοποίηση από μια επαγγελματική επιτυχία, από την επίτευξη ενός στόχου. Μα τι σκατά; στα 50, στα 55 ή ξέρω ‘γω πότε, την ώρα του απολογισμού, θα πω ότι έζησα καλά επειδή αύξησα τα κέρδη της εταιρίας; Θα πω ότι εζησα καλά μόνο αν έχω συμμετάσχει σε κάτι το οποίο οι άνθρωποι θα θεωρούν άξιο μετά από 100, από 200 από 1000 χρόνια. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψω τη θεωρία της σχετικότητας, όχι. Και οι ανώνυμοι έχουν θέση στην ιστορία. Ο ένας μου παππούς πέθανε από κατάθλιψη, γιατί το καθημερινό μεροδούλι-μεροφάι ήταν για αυτόν ο σκοπός της ζωής. Ο άλλος πέθανε από καλοπέραση και μάλλον ευτυχισμένος, γιατί υπήρξε αντάρτης του ΕΛΑΣ.
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 15:39
@ Sotiris K.
Θα μου επιτρέψεις να κάνω μια επιστημονική (κάπως εκλαϊκευμένη βέβαια) ανάλυση επί του … ορμονικού και πώς αυτό επηρεάζει την ζωή μας (και των δύο φύλων) .
Οι άντρες βασικά έχουν ανδρογόνα και οι γυναίκες , οιστρογόνα … αλλά …όχι μόνο . Έτσι , σε κάθε άνδρα συνυπάρχει και μία σταγόνα οιστρογόνων , όπως και σε κάθε γυναίκα , και μία σταγόνα , ανδρογόνων . Οι γενετικές ορμόνες , καθορίζουν, όχι μόνο τα εξωτερικά γνωρίσματα του φύλου , αλλά διαμορφώνουν και μεγάλα κομμάτια του χαρακτήρα , της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς μας σ’ αυτόν τον … μάταιο κόσμο που για κάποια χρόνια πορευόμαστε ….
Με την πάροδο της ηλικίας , μειώνεται σταδιακά ο μεγάλος όγκος της … χαρακτηρίζουσας το φύλο μας ορμόνης και στον αντίποδα αρχίζει σιγά – σιγά , αλλά σταθερά , να αυξάνεται η … «σταγόνα» της αντίθετης ορμόνης (χωρίς βέβαια ποτέ να υπερβαίνει ή να είναι άξια , να αλλάξει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του φύλου , εκτός από παθολογικές καταστάσεις) . Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάποιες μεσήλικες ή και ηλικιωμένες γυναίκες να γίνονται «σκληρές» , περισσότερο ορθολογίστριες , ακόμα και «κυνηγοί»…. ευκαιριών … Από την άλλη μεριά , βλέπουμε μεσήλικες ή και ηλικιωμένους άντρες , να σταματάν να «κυνηγούν» τον επιούσιο , να ψάχνουν για ηλεκτρολόγο όταν καίγονται οι λάμπες , να δακρύζουν σε σαπουνόπερες και να γίνονται … τρυφεροί παπούδες με τα εγγόνια τους (η τρυφερότητα , είναι γυναικείο γνώρισμα …. εν πολλοίς) …..
Το … «δια ταύτα» , είναι :
Ενώ εγώ , βρίσκομαι στην ηλικία , όπου η … «σταγόνα» των ανδρογόνων μου έχει διογκωθεί στο … μη περαιτέρω της , γιατί μου είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ , να κατανοήσω και να συμπλεύσω με τις σεναριακές απόψεις σου (αλλά και του Αναμοχλευτή , και του Μούργου , – ο Φάρος κάνει πλάκα , και καλά κάνει – ) αλλά και σχεδόν όλων των αρσενικών της παρέας ; …. Γιατί δεν συμφωνώ με το ότι θα ήταν καλύτερο για τον «ήρωά» μου να … ΜΗΝ ΥΠΗΡΧΕ η γαμημένη η κουκουβάγια να προειδοποιεί ; … Από την άλλη γιατί με …. ενοχλεί η άποψη της Νίνας , της Γητευτριας , της Ξυπόλητης ;;;… (Μη μου πει κανείς , γιατί …. δεν διογκώθηκε η δική τους σταγόνα ανδρογόνων ακόμη , γιατί θα … σκάσω) … Γιατί βρίσκω ,… θεμιτό μόνο το δικό μου happy-end ; … γιατί δεν θεωρώ ότι γίνεσαι ήρωας αρνούμενος την γνώμη μιας γυναίκας ;…. (έστω και με … διογκωμένη σταγόνα) ;….
…………………………………….
ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΡΜΟΝΕΣ ΜΟΥ ;;;….
========================
Είμαι έτοιμη να … βάλω τα κλάμματα …
Κάνω …. πλάκα ;;; (σ’ αυτό το τελευταίο , παρακαλώ , μην επιχειρήσετε να απαντήσετε … το ζητάω σαν χάρη … )
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 15:59
@ silia (… )
Μήπως , γλυκειά μου Σίλια (λέω μήπως) είστε …. εγωπαθής και δέχεστε σαν σωστή μόνο την δική σας άποψη ; … Μήπως έχετε επηρεαστεί υπερβολικά , από τα χολλυγουντιανού είδους happy-ends ; … Μήπως δεν έχετε μάθει ότι κάποιες φορές καλό είναι να σκέφτεστε και με … το μυαλό των άλλων ; …
Προσπαθείστε το …. Θα σας κάνει καλό .
Με αγάπη ειλικρινή :
ο … Άλλος σας Εαυτός .
———————————-
Χειροτερεύω ;….
air of the earth
7 Ιουνίου , 2008 at 17:08
Από τις φωτογραφίες του μπορούμε να θυμηθούμε το βλέμμα του κατακτητή που έριχνε σε κάθε όμορφη γυναίκα που συναντούσε, μέχρι και μετά τα 60 του, ακόμη κι όταν συνόδευε σύζυγο, κόρη ή αδελφή. Η παρουσία του συνοδευόταν μονίμως από την αγωνία πως, όπου να΄ναι, θα φύγει για κάπου αλλού και θα τις αφήσει. Αυτή η αγωνία έγινε κάποτε αβάσταχτη, ένας καθημερινός αργός θάνατος, η σύζυγος πήρε την κόρη κι έφυγε αυτή. Την αναζήτησε και τού αντιστάθηκε, έμοιαζε ότι σ ‘ αυτή την αντίσταση είχε ξοδέψει όλη της τη δύναμη. Επέστρεψε χρόνια μετά, όταν η αδελφή του την ειδοποίησε για το εγκεφαλικό που τον άφησε παραπληγικό. Ανέλαβε τόσο δυναμικά την ευθύνη για την επιβίωσή του, που θα μπορούσαν να την κατηγορήσουν για εκδικητικότητα. Ζουν ακόμη μαζί, κι οι δυο πάνω απ΄ τα 90. Αυτή με μια απίστευτη ζωτικότητα, αυτός έχει ξεπεράσει κατά είκοσι χρόνια τον προσδοκούμενο χρόνο ζωής. Όταν η γυναίκα που τη βοηθάει κοιμάται, πηγαίνει και του χαϊδεύει τα μαλλιά. Τότε μονάχα ανοίγει τα μάτια του. Δεν έχουν βλέμμα κατακτητή αλλά γελούν σαν του μωρού. Πολύ σπάνια χαρίζει αυτό το βλέμμα στην κόρη του ή στην εγγονή του.
Αγαπητή Σίλια μ΄έπιασε το εξομολογητικό μου κι είπα να σας αφηγηθώ την αληθινή ιστορία των γονιών μου. Εξάλλου συμφωνώ με τη δική σας άποψη. Θα είμαστε μόνοι, όταν θα πεθάνουμε. Στη ζωή ας έχουμε παρέα.
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 18:14
@ faros 3
Φάρε μου , αυτό το πτηνό που περιγράφεις μ’ αυτήν την κα-θα-ρά … αντικαπιταλιστική ιστορία – μύθο , είναι το αγριοπερίστερο , το επωνομαζόμενο και δεκαοχτούρα , ή εντελώς λαϊκιστί «γκουγκουχτούρα» …
Άκου και μια ιστορία , που πριν πολλά χρόνια μου διηγήθηκε ένας συντοπίτης σου , φίλος μου Εβρίτης :
«Αρχές του ’60 , μόλις πρωτοκυκλοφόρησαν τα … νάϋλον καλσόν , μπαινει μέσα στο ψιλικατζιδικο της γειτονιάς στην Ορεστιάδα μια γνωστή ψιλομύτα γεροντοκόρη , που παρίστανε την γόνο μορφωμένης και αριστοκρατικής οικογένειας και λέει με ύφος 40 καρδιναλίων στον ψιλικατζή :
– Θα ήθελα σας παρακαλώ , ένα καλσόν … ποδών (για πόδια) , χρώματος … γκουγκουχτουρί (φυμέ) » .
Φιλιά .
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 18:37
@ olvios
Βασικά , καλωσήρθες .
Πρέπει να σου πω , πως σε παρακολουθώ να σχολιάζεις στης Νίνας και μου αρέσεις .
Θα μπορούσες να μου κάνεις μια επεξήγηση στο «Ο πειρασμός του πενηντάρη να γίνει `τιμητής` των ….. πενηντάρηδων» , γιατί δεν το κατάλαβα ;
Και , …το πιστόλι σίγουρα θα τον οδηγούσε στο τίποτα …. η «εκχώρηση» όμως όχι …. Μην υποτιμούμε την ζωή …. Άρρωστος ήταν ο άνθρωπος … καταθλιπτικός … όχι ξεφτίλας .
Κι ακόμη , πες μου … ειλικρινά , πιστεύεις , πως η ηρωίδα μου μένει , μόνο και μόνο για να έχει κάτι να κάνει ;… μόνο και μόνο για να βρίσκεται σε δουλειά , ώσπου να έρθει η σειρά της ;….
————————————
Kai , milas sovara , oti to egrapses xoris lathi , ki ayto «anevike» , etsi opos anevike ?…. Oxi tipote allo diladi , alla an einai etsi , prepei na po to perifimo :
– Gamo tin WordPress moy … mesa …
Sotiris K.
7 Ιουνίου , 2008 at 20:16
α)Μια πρώτη εξήγηση για τις ορμόνες σου καλή μου, είναι πως μπορεί να έχουν αυξηθεί, κατ’ όπως λες στο μη περαιτέρω τα ανδρογόνα σου, φαίνεται όμως ότι συνεχίζουν να αυξάνουν και τα οιστρογόνα σου 🙂
β)Προσωπικά δεν μίλησα για το ρόλο της κουκουβάγιας. Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι καθόλου την ιστορία από τη γυναικεία πλευρά.
Αν, κάνοντας χρήση των δικών μου οιστρογόνων, σταθώ σ αυτή την πλευρά της ιστορίας, ε ναι, θα είμαι μαζί σου. Είναι η συναισθηματική και η λογική προσέγγιση που ταιριάζει.
γ)Η κουκουβάγια προειδοποιεί.
Αν και πιστεύω, -έχω κάπου σημειώσει και σχετικές σκέψεις-, πως κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και προϋποθέσεις, μπορούμε να «δούμε» το μέλλον.
(Λογικά εξηγείται). Έτσι, μέσα στην τόσο έντονα συναισθηματική κατάσταση που βιώνει η πρωταγωνίστριά σου, δεν είναι καθόλου απίθανο, αντίθετα είναι πολύ πιθανόν, να «βλέπει» το τι θα συμβεί.
Και πώς αντιδρά;
Εδώ, να ρωτήσουμε τη … συγγραφέα!
Μερικές εκδοχές που θα μπορούσα να καταγράψω εγώ, (κάνοντας χρήση κυρίως των… οιστρογόνων μου) είναι οι παρακάτω.
Η πρωταγωνίστρια λοιπόν επιστρέφει:
Με αγάπη, απλώνοντας χέρι συντροφίας.
Με αγάπη και δίνοντας χώρο, ακόμα κι όταν της προσφέρεται εκείνος του άλλου.
Προβάλλοντας τις καταπιέσεις του φύλου της, και παίρνοντας πίσω ό,τι της ανήκει (και το οποίο δεν απήλαυσε λόγω καταπίεσης του φύλου).
Ξαναμοιράζοντας την τράπουλα στις μεταξύ τους σχέσεις.
κλπ
Εν τέλει, ακόμα και μια μικρή μυθιστορία, αφού έχει κάτι να πει, πάντα πλάθεται από τον/την συγγραφέα, σύμφωνα με αυτό που θέλει να πει.
Η μεγάλη διαφορά βέβαια είναι πως αν αυτή την ιστορία τη διαβάζαμε στο χαρτί (πότε θα αποφασίσεις να τυπώσεις αυτά που γράφεις;), δεν θα είχαμε τη χαρά αυτού του διαλόγου.
Ε δεν μπορεί να τα έχει κανείς και όλα!!!
Την καλησπέρα μου.
Sotiris K.
7 Ιουνίου , 2008 at 20:17
Για να είμαι ειλικρινής δεν είδα καθόλου την ιστορία από τη γυναικεία πλευρά.
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 21:03
@ Nina C
Θα … αποτολμήσω μια κοινοτυπία , που όμως την νοιώθω μεσα στην καρδιά μου (δεν είναι εμμονή) :
Η Αγάπη , δεν αυξομοιώνεται με την πάροδο της ηλικίας …. Για την Αγάπη μιλάω . …
…………………………………………
Έλεος ρε Νίνα … δώσε μου ένα happy-end της … αρεσκείας μου ….
Όχι … ε ;….
Καλά , … μη μου δίνεις ….
…………………………………………
Εκείνη , επιστρέφει γιατί κάτι την κάνει να πιστεύει ότι …. υπάρχει ελπίς … (Ο από μηχανής θεός (aka κουκουβάγια) χρησιμοποιείται , λογοτεχνική αδεία ) . Εκείνος μέσα στο θολό τοπίο της κατάθλιψης , έχει ένα μικρό φωτεινό διάλειμμα και πείθεται ότι εκείνη έχει δίκιο σ΄αυτά που του ζητά … Στο ορθό … το σωστό , παραδίδεται άνευ όρων …. γιατί είναι υποτιμητικό αυτό ;… Έχει κι αυτός έναν … «από μηχανής Θεό» …. την λανθασμένη εντύπωση , ότι εκείνη τον εγκατέλειψε και όμως , κάτι την έκανε να επιστρέψει … ίσως η Αγάπη , το νοιάξιμο …. Όπως Εκείνη , έχει την …. κουκουβάγια της , έτσι έχει κι αυτός την δική του …. την στιγμή που πρέπει , κάτι του λέει ότι η ζωή έχει την αξία της …. Της αναγνωρίζει ότι είχε δίκιο και ζητά την βοήθεια της ….
Αν η προσωπική σου εμπειρία σου λέει «Α» , δεν σημαίνει ότι στην ζωή υπάρχουν στεγανά και πρωτόκολλα …. Η ζωή των ηρώων μου μπορεί να μοιάζει με το «Α» σου , αλλά μπορεί να … μην είναι «Α» …. Άσε με να πιστεύω , σε μια δική μου … άλγεβρα ….
…………………………………………….
Κουράστηκα Νίνα ….
Δεν θα πω , τίποτα άλλο .
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 21:27
@ stelios
Καλέ μου Στέλιο … Επέτρεψέ μου να έχω διαφορετική άποψη :
Η Αγάπη , δεν γίνεται ποτέ πόνος …. ο Έρωτας μπορεί …. ο Απολογισμός , μπορεί …. η Φιλοδοξία , το Φιλότιμο , ο Πλούτος , η Παραδοχή η Αναγνώριση …. μπορούν …. Η Αγάπη όμως , όχι ….
Σ’όλα τα άλλα , συμφωνώ .
silia
7 Ιουνίου , 2008 at 21:34
@ air of the earth
Σ’ ευχαριστώ γι αυτή την όμορφη ιστορία …. Μου έκανε καλό .
Καλώς ήρθες στα μέρη μου .
olvios
7 Ιουνίου , 2008 at 22:46
Αναφέρομαι σε μένα
Τα 50 τόσα χρόνια μου λένε πως μόνο να κατανοήσω έχω ανάγκη, όχι να κρίνω.
Φόρτωσα λοιπόν την `αμαρτία` στον πειρασμό και στο ότι πρόκριτε για μια διανοητική άσκηση με την οποία η Silia ανακουφίζει την `φαγούρατης`
———————
Ελπίζει με την εκχώρηση να φύγει η ευθύνη της απόφασης.
Έχει ξεχάσει την μοναδικότητά του ή δεν της έδωσε ποτέ σημασία γιατί είχε να πραγματοποιήσει σοβαρούς στόχους, που όμως όταν τους πέτυχε αισθάνθηκε ότι δεν ήταν η Ιθάκη του αυτό. Μα ούτε άλλη Ιθάκη ήξερε. Όχι ξεφτίλας λοιπόν, με κανέναν τρόπο. Ούτε `ανέστιος` είναι, όπως νομίζει. Πάντα η μοναδικότητα του είναι παρούσα, μένει να την ανασύρει και να την εμπιστευτεί.
Η αγάπη σώζει, αν δεν την έχεις `εξαργυρώσει`, η αν δεν της έχεις δώσει το `τρέχων` περιεχόμενο.
Θέλω να πω ότι η ερώτηση Πάμε σε κάποιο γιατρό … δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι άρρωστος είναι το επιμύθιο μιας `κακής` επικοινωνίας και μια χειρονομία Πιλάτου.
Η Ηρωίδα δεν ξέρω γιατί γυρίζει κοντά του (γιατί είχε φύγει ή την είχε διώξει)
Μπορεί και αυτό να έχει να κάνει με τη δική της `χαμένη Ιθάκη`
Όμως είναι σοβαρό `κίνητρο` η ευθύνη που ευχόταν να έρθει (ας είναι καλά η σοφή Γλαύκα). Και η πανσέληνος (μηχανή του χρόνου) που ήταν εκεί.
Όχι η Ηρωίδα δεν μοιάζει Ιφιγένεια, είναι όμως μέρος του προβλήματος,
Μέσα σε ανάλογο πρόβλημα, διαβάζω, ότι βρίσκονται όλο και περισσότεροι `καταναλωτές` του πολιτισμού μας, ίσως είναι κιόλας οι περισσότεροι.
faros 4
7 Ιουνίου , 2008 at 22:56
Σπέρααααα !
Silia, αφού ακόμα μπορείς και ξεχωρίζεις τα … πουλιά (sic) έ, δεν έχεις ακόμα πρόβλημα (χοντρό – γιατί, ψιλό … ), τώρα, ο … διχασμός … εαυτού, με προβλημάτισε λίγο (θετικά, μην νομίζεις … ), επίσης η ανάγκη που διακρίνω ότι έχεις για εξηγήσεις, εκμυστηρεύσεις, εξομολογήσεις, … , πέραν της πολύ όμορφης πλευράς του χαραχτήρα σου … δείχνει και μιαν άλλη σου ανάγκη … να ξαναζήσεις …
Στο εύχομαι, με όλη μου την καρδιά …
Έχεις και καλή παρέα !
Nina C
7 Ιουνίου , 2008 at 23:25
Κυρία Σίλια, έχετε μαίηλ σοβαρό! Για αντέστε να δείτε!
μούργος 2
8 Ιουνίου , 2008 at 01:23
Σιλια, παιζετε ενα επικινδυνο παιχνιδι με τους αναγνωστες σας.
το εχω παρατηρησει οτι το κανετε συστηματικα. και αμεσως θα εξηγησω τι θελω να πω.
μας παρουσιαζετε μια ιστορια -παντα με πολυ ομορφο τροπο- ΑΛΛΑ μας δινετε -σιγουρα ηθελημενα, ως αλλη αγκαθα κριστι-πολυ συγκεκριμενα στοιχεια, ΕΝΩ ΕΣΕΙΣ «ΕΧΕΤΕ» ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ- και βεβαια εμεις καλουμαστε να πουμε την αποψη μας για ΟΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ.
ετσι λοιπον κριναμε και μεις τους ηρωες σας.
και βεβαια ουτε εγω δεν το ειδα απο την αρσενικη πλευρα.
ειπα οτι ειδα 2 ανθρωπους -ΣΕ ΜΙΑ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ- σμπαραλια και κομματια και χωρις να ξερουμε περισσοτερα για αυτους , λεω οτι για την κατασταση αυτη φταινε και οι ΔΥΟ.
γιατι παρα την αγαπη τους η επικοινωνια τους εκεινη την περιοδο ηταν μηδεν.
π.χ. νομιζω οτι δεν φτανει μονο η αγαπη για να βοηθησει καποιον απο την καταθλιψη, πρεπει να ξερει να τη δινει και με τετοιο τροπο καθε φορα που να αποδιδει κιολας.
τα χαπυ εντ συνηθως στη ζωη ερχονται μετα απο μεγαλες καταιγιδες. αυτα ειναι και τα καλυτερα!
αν θα «επρεπε» να ειναι μαζι οι δυο ηρωες, πραγμα που μονο εσεις ξερετε για τους ηρωες που φτιαξατε, θα μεινουν και θα πορευτουν μαζι, αν οχι βγαλτε τη κουκουβαγια απο την ιστορια!
υ.γ.
αξιζω πολυ περισσοτερα; 😯
δηλ. 3 αφιερωσεις; 😀
πλακα κανω, απο αμηχανια για τον καλο σου λογο.
μεγαλη κουβεντα λες (και δεν γνωριζομαστε προσωπικα).
το εχεις φανταστει να ειμαι μια σκοτεινη πλευρα του μητσοτακη που μπλοκαρει κρυφα απο τη μαρικα; 😆 😆
faros 5
8 Ιουνίου , 2008 at 07:46
Την πιο θερμή μου Καλημέρα!
υ.γ.: αφού ρε σίλια, έκανες και τον … μούργο να … εξομολοηθεί … κατάλαβα τί θα κάνεις όταν βγεις στη σύνταξη ( … θα σε … διώξουν κάποια στιγμή … δεν θα δουλεύεις αιώνια – που λεν, δεν θα γίνεις μύγα να κολάς στους τοίχους !!! )
… νομίζω η πλάκα είναι το καλύτερο φάρνακο (έτσι με ν) για τις κλιμακτηριακές αλλαγές …
stelios 3
8 Ιουνίου , 2008 at 09:13
Κάτι θα ξέρεις παραπάνω 😉
silia
8 Ιουνίου , 2008 at 19:54
@ Sotiris K.
Μια … μικρή σοφή κουκουβάγια , ήρθε φαίνεται , κατά την διάρκεια του Σαββατοκύριακου και κάθησε απέναντί σου φίλε Σωτήρη , και μεταξύ «τυρού και αχλαδίου» … και άλλων μεζέδων , που συνηθίζεις , σου έδειξε πως να κοιτάς μια ιστορία , μέσα από το πρίσμα της μικρής σταγόνας των οιστρογόνων …
Σαν έντιμος συζητητής έρχεσαι μ’ αυτό το σχόλιο σου και μου λες περίπου , τί είδες …
Σ’ ευχαριστώ Σωτήρη … μου έκανες καλό .
Καλή εβδομάδα από αύριο .
silia
8 Ιουνίου , 2008 at 20:04
@ olvios 2
Χα χα χα !… Ωραίο αυτό με την … φαγούρα της Σίλιας … Μου άρεσε .
Κι αυτό το : «Πάντα η μοναδικότητα του είναι παρούσα, μένει να την ανασύρει και να την εμπιστευτεί.» , μου άρεσε πολύ .
όσο για το «Πάμε σε κάποιο γιατρό … δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι άρρωστος» …. θέλω να πω , ότι κάποιες φορές μέσα στην «κούραση» και την πικρία μας , λέμε σωστά πράγματα μεν , αλλά με λάθος λέξεις ….. Η αλήθεια είναι , πως κι εγώ , τώρα που το ξαναβλέπω , αποκομμένο απ’ όλες τις «γνώσεις» που έχω για την συγκεκριμένη ιστορία , βλέπω πως …. ακούγεται άσχημο , ….. Ιδίως αν το βλέπεις από την σκοπιά της «σταγόνας» των ανδρογόνων .
silia
8 Ιουνίου , 2008 at 20:18
@ faros 5
Τί υπαινίσεσαι Φάρε ; … Πως θα γίνω εξομολογητής σε κανένα Μοναστήρι …. ίσως καλόγρια ; Α , μπα … δεν μου πάει … Δεν ταιριάζει με το χρώμα των μαλλιών μου και με το μακιγιάζ μου …
Και μια και αναφέρθηκες στη σύνταξή μου , έχω να σου πω , ότι με γέμισες χαρά , που μου το ξαναθύμισες …. 225 και μία (ημέρες) που λένε στο Στρατό , μου μείνανε ακόμα … Και κανένας δεν πρόκειται να με διώξει … Πλερέζες έβαλαν από τώρα , που κατάλαβαν ότι θα … τους φύγω .
——————————
Όσο για το καλύτερο φάρμακο για την κλιμακτήριο , (εκτός βέβαια από το χιούμορ με την αδιαφιλονίκητη του αξία σε όλα) , είναι το να βρεις κάποιον άντρα (πιτσιρικά κατά προτίμηση , αλλά και μεγαλύτερος , δεν μας χαλάει εμάς των κλιμακτηριακών) , να σου συμπεριφερθεί σαν …. κότα … Δηλαδή να σου λέει συνέχεια … «Τί ωραίο στήθος !» , «Τί ωραίο μπούτι !» , «Τί ωραίος … κώλος!» …. Το …»Τί ωραίες φτερούγες» , ή «Τί ωραία πλατάρια» , δεν μετράει ….
silia
8 Ιουνίου , 2008 at 20:21
@ stelios 3
Μην το λες με παράπονο αυτό …
Η συσσώρευση πείρας και γνώσης , είναι συνήθως προνόμιο των ηλικιωμένων ανθρώπων …
Ξέρεις πόσα θα έδινα για να είμαι μια …. «άπειρη» , μια , που δεν θα ήξερε τόσα πολλά ;… Ακόμα ;
silia
8 Ιουνίου , 2008 at 20:48
@ μούργος 2
Την … «έβγαλα» , πάραυτα …
Τί ;… δεν κατάλαβες ;… Την κουκουβάγια – λέω – … την «εβγαλα» , από την ιστορία … Οι ήρωες , ΠΡΕΠΕΙ να πορευτούνε μαζί .
————————–
Όσο για το «μεγαλη κουβεντα λες (και δεν γνωριζομαστε προσωπικα)» , έχω να πω , πως μιλάς σαν γνήσιο …. αρσενικό , καλέ μου Μούργε ….. δηλαδή , υποτιμάς (όπως όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι του φύλου σου) την … γυναικεία διαίσθηση . Δεν πειράζει … Σιγά σιγά , θα … μάθεις (πως δουλεύει το γυναικείο μυαλό) .
Για το «το εχεις φανταστει να ειμαι μια σκοτεινη πλευρα του μητσοτακη που μπλοκαρει κρυφα απο τη μαρικα;» … πάλι … έχω να πω , πως μου αρέσει πολύ να επιδίδομαι στο σπορ του «vivere pericolosamente» (= το ζειν επικινδύνως) … Άλλωστε κι εγώ , μπορεί να είμαι το πνεύμα της … Αγκάθα Κρίστι , που μετενσαρκώθηκε στην εποχή μας , με μόνο σκοπό να …. αποδιοργανώσει τους αναγνώστες και σχολιαστές αυτού του μπλογκ ….
………………………………
Καλέ … ανατρίχιασα … Θρίλλερ το κάναμε εδώ μέσα ….
silia
8 Ιουνίου , 2008 at 20:53
@ faros 4 (ξέχασα να απαντήσω)
Αν πιάσει η ευχή σου Φάρε και … ξαναζήσω , στο λέω από τώρα :
– Πάλι μπλόγκερ θα γίνω .
nik-athenian
8 Ιουνίου , 2008 at 23:43
Απόψε μόλις διάβασα το ποστ σας και είπα να σας γράψω ότι ξέρετε να μιλάτε για τους ανθρώπους και τις τροχιές τους. Λ.χ εδώ παίξατε ένα περιγραφικό βίντεο μιας πολύ οικείας μου ιστορίας.
silia
9 Ιουνίου , 2008 at 01:10
@ nik-athenian
Ξέρετε , φίλε nik-athenian , γιατί συνέβη αυτό ;
Ξέρετε γιατί σας φάνηκε σαν να βλέπατε να παίζεται ένα περιγραφικό βίντεο μιας πολύ οικείας σας ιστορίας ; ….
Ξέρετε γιατί … ξέρω να μιλώ για τους ανθρώπους και τις τροχιές τους ;
Είναι εύκολη και απλή η απάντηση :
Κοινή γαρ η Τύχη και το Μέλλον αόρατον …. (Τί «αόρατον» το μέλλον , δηλαδή ;… Για τους περισσότερους της «κλάσης» μας . …»ορατόν» είναι …. και πασιφανέστατον) .
Όλοι σχεδόν , κάποτε , από τα ίδια «λούκια» , περνάμε .
——————————–
Χάρηκα , που σας ξαναείδα εδώ .
faros 6
9 Ιουνίου , 2008 at 08:09
Πολύ Καλημέρα και Καλή Βδομάδα !
υ.γ. φυσικά και δεν συμφωνώ … ιδίως για τον πιτσιρικά – δηλ. εμείς … μπρίκια κολλάμε ;;;
λες τον μούργο να μάθει πως δουλεύει το γυναικείο μυαλό … εσύ το … έμαθες δηλαδή;;;;;;;;
silia
9 Ιουνίου , 2008 at 09:24
@ faros 6
Δεν συμφωνείς , πως είναι καλό , πάνω στην μεγάλη καμπή της ζωής σου να σε … κομπλιμεντάρουν ;… Να σε θεωρούν , ενεργό και επιθυμητό άτομο ;…. Να σε αντιλαμβάνονται σαν ερωτεύσιμο άτομο … ακόμη ; …
Όσο για το «πιτσιρικάς» … δεν κόλλησα σ’ αυτόν . Είπα : «αλλά και μεγαλύτερος , δεν μας χαλάει» . Απλά , αν το ακούσεις από τον «πιτσιρικά» , το κάνεις περισσότερο γούστο .
Για δε το τελευταίο , δεν είπα στον Μούργο ΝΑ μάθει πως δουλεύει το γυναικείο μυαλό , αλλά ότι σιγά-σιγά , ΘΑ μάθει (μικρός είναι ακόμη) …
Ρωτάς : «εσύ το … έμαθες δηλαδή;;;;;;;;»
Απαντώ : Αν εννοείς το αν έμαθα πως λειτουργεί το γυναικείο μυαλό , το κατέχω πλήρως το … άθλημα . Μου ξεφεύγουν κάποια πράγματα στις φάσεις που νυστάζω , ή είμαι αφηρημένη … Αν εννοείς το αν έμαθα πως λειτουργεί το αντρικό μυαλό , … είμαι σε καλό δρόμο …. Μη ξεχνάς , πως ζω … πολλά χρόνια σ’ αυτό τον κόσμο και μάλιστα έχοντας σχεδόν πάντα δίπλα μου , άντρες (ξέρεις πάντα είχα πιο πολλούς φίλους , από φίλες) ….. Εκτός αυτού πρέπει να ομολογήσω , πως οι άντρες δεν είναι κρυψίνοες (εν πολλοίς) , ούτε «μπερδεμένοι» και περίπλοκοι , … είναι πιο «ανοιχτοί» και απλοί , και ειλικρινείς σ’ αυτό που βγάζουν προς τα έξω … Έτσι , δεν είναι και τόσο δύσκολο να μάθεις , πως λειτουργεί το αντρικό μυαλό … Αρκεί να … ενδιαφερθείς .
Πολύ Καλημέρα , και σε σένα .
faros
9 Ιουνίου , 2008 at 18:45
Αχ, η γυναικεία φιλαρέσκεια, πόσα προβλήματα και παρεξηγήσεις έχει προκαλέσει …
Σωστά έτσι που το βάζεις … , όμως ο άντρας δεν κάνει ποτέ κομπλιμέντα – μην κυττάς εμένα, εγώ είμαι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα – χωρίς να περιμένει κάτι …
Ε, είναι μεγάλο μυστήριο το μαυαλό της γυναίκας, ίσως πρέπει να κάνεις ποστ για το θέμα, θα έχουμε να πούμε πολλά … (ιδέα) !
πρεσβύωψ
9 Ιουνίου , 2008 at 18:49
Κυρίες και κύριοι γιατί παίζετε με το πόνο των άλλων; Ιδιαίτερα το ερώτημα απευθύνεται στη blogοκυρά μας που μας βάζει δύσκολα…
Είμαι στα 53 , η ερίτιμος σύζυγος 49 στην αρχή της κλιμακτηρίου και διαβάζω τις απόψεις σας τη ώρα που σκέπτομαι με χαρά ότι σε 10 ώρες και 15 λεπτά φεύγω ΜΟΝΟΣ για επαγγελματικό ταξίδι ρουτίνας διάρκειας 4 ημερών…….
Καλή εβδομάδα
Σ
12 Ιουνίου , 2008 at 07:34
Μόλις σήμερα διάβασα την ιστορία. Επιτρέψτε μου να πω ότι συγκλονίστηκα. Γιατί διάβασα τη δική μου ιστορία – χωρίς τις υπερβολές των … σιδερικών, των πτηνών και της κατάθλιψης. Αλλά με έντονες τις νύξεις του συμβιβασμού, της αγάπης, της πορείας σ’ ένα μέλλον αβέβαιο και αδιάφορο, της πορείας προς ένα τέλος συμβατικό και καθόλου γοητευτικό.
Μάλλον δεν θα πρέπει να μας ξενίζει η απήχηση που είχε η ιστορία. Ισως γιατί μιλά για τον κανόνα και όχι για τις εξαιρέσεις στην εξέλιξη των μακροχρόνιων συμβιώσεων.
Οπως και νάχει, ευχαριστώ πολύ που τη μοιραστήκατε μαζύ μας.
silia
12 Ιουνίου , 2008 at 21:47
@ faros
Φάρε μου διάβασα πολύ προσεκτικά το σχόλιο σου …
Το … κοπλιμέντο σου δεν βρήκα πουθενα …
Για το μυαλό της γυναίκας , όποιος θέλει να διαβάσει , …. ας με διαβάζει συχνά …. Γυναίκα είμαι .
@ πρεσβύωψ
Τί υπαινίσεσαι ;… πως πρέπει να … ματαιώσεις το ταξίδι σου ;
4 ημέρες ;;;… Ό,τι πρέπει είναι ….
silia
12 Ιουνίου , 2008 at 21:53
@ Σ
Βασικά , καλώς ήρθες
Υπερβολή δεν είναι η Κατάθλιψη … Παραμονεύει στους δρόμους μας όλο και πιο συχνά τελευταία .
Τα «πτηνά» χρησιμοποιούνται …»λογοτεχνική αδεία» , και μεταφορικά , και σημαίνουν την … διαίσθησή μας και τις εσωτερικές μας φωνές .
Η «κάννη» μπορεί να είναι και η απλή εγκατάλειψη του στοιχειώδους ενδιαφέροντός μας , για την υγεία μας …. είναι κι αυτό , μια πράξη αυτοκτονίας .
Εγώ σ’ ευχαριστώ που λες καλά λόγια για το γραπτό μου .
Γιώργης Χολιαστός
26 Ιανουαρίου , 2009 at 23:39
ΣΤΟΥΣ (ΥΠΟΘΕΤΙΚΟΥΣ ΦΕΥ) ΈΛΛΗΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΆΤΕΣ
ζ.
Μέτρα παίρνουν για το κάθε τι-
μέτρα καινούργια κάθε φορά.
Και λένε: «να διορθώσουμε ό,τι
μπορούμε…» Μετά τρώνε.
Και σε λίγο άλλα μέτρα.
Και διορθώνουνε το
διορθωμένο. Και λένε:»
ε, τι να πρωτοκάνουμε;…» Και ξανατρώνε.
Δραχμή στην τσέπη της φτώχειας
κάθε μέτρο να ‘τανε, θα ‘χε τώρα
το πρόβλημα λυθεί. Όμως
εσείς ξέρετε: ένα το μέτρο είναι
το σωστό και αυτό, μια κάννη
και μια σκανδάλη έχει.