ΑΣ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΑΙΔΙΑ … (έφηβοι … ήθελα να πω)

Το ξέθαψα μέσα από τον πάτο ξεχασμένων συρταριών και το θέτω στην διάθεσή σας … Όποιος θέλει , γράφει μια απάντηση … Όποιος , δεν θέλει απλά «τριγυρνάει» λίγο στις ερωτήσεις του , χαζεύει την εικονογράφηση (που ειρήσθω εν παρόδω , είναι αποκλειστικά δική μου … γιατί υπήρξα και … επιτυχημένη σκιτσογράφος , στην μακρυνή μου νεότητα) , και αν … ανήκει ή πάει να αγγίξει την … κλάση μου (που λένε και στον Στρατό) , του δίνεται μια μικρή ευκαιρία , να γυρίσει πίσω στην εποχή της Αθωότητας και να ξαναγίνει παιδί …

Φυσικά έχω σκανάρει μόνο τις πρώτες σελίδες των ερωτήσεων , αλλά όποιος θέλει να δει τις απαντήσεις κάποιου ψευδώνυμου , που θα σταμπάρει στο «Βγάλτε τις μάσκες» ευχαρίστως να τον βοηθήσω να τις διαβάσει .

Το Λεύκωμα το έφτιαξα το Καλοκαίρι του 1964 , μόλις επέστρεψα από το παρθενικό μου ταξίδι στην Αθήνα και κυκλοφόρησε από χέρι σε χέρι , μέχρι τις αρχές του 1967 , όπου και τοποθετείται χρονικά , το τέλος της περίφημης Αθωότητας … Γλύτωσε σαν από θαύμα από καταστροφή (σκίσιμο+κάψιμο) με την οποία απειλήθηκε από κάποιον που αγαπούσα και έλεγε και πως με αγαπάει («Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι μαλάκες που γράφουν εδώ μέσα ;… Μήπως και κανένας γκόμενος που θέλεις να τον θυμάσαι ακόμα ;» ) . Το διάβασαν οι γονείς μου  («Αχ  Άννιτσκα τί όμορφα που ζωγραφίζεις» – ο μπαμπάς μου) , τα παιδιά μου , ο σύντροφος της ζωής μου (=σύζυγος) και πάρα πολλοί φίλοι . Πριν 3 χρόνια , υποσχέθηκα στην Νατάσσα να σκανάρω κάποιες σελίδες του για να απολαύσει … πολυτονικό , αλλά … αμέλησα και μετά το ξέχασα … Το ξέχασα , μέχρι πριν δυο – τρεις ημέρες , όταν …. «το ξέθαψα μέσα από τον πάτο ξεχασμένων συρταριών … κλπ» .

Δικό σας :

.