———————————-
Πόσο πολλά μπορούμε να πούμε … Αλλά ας μείνουμε εδώ . Σας αγαπώ . .
ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ
12
Νοέ.
«Αν για κάτι μετάνοιωσα στη ζωή μου , είναι για τα κομμάτια ζωής , που άφησα να “δουλεύουν” στο … ρελαντί» … είπα κάποτε και κάποια φίλη καλή , μου αντιγύρισε ότι «Δεν μπορούμε μια ζωή με τσίτα τα γκάζια , κόντρα πάνω στην κόντρα , στην διαπασών τα γούφερ και να παίρνουμε τις “στροφές” με … τις μπάντες … Καμιά φορά χρειάζεται και το ρελαντί…για να πάρουμε δυνάμεις» …
Η απάντηση μου ήταν :
Κι εσύ έχεις δίκιο , αλλά κι εγώ έχω . Κι αυτό γιατί η έννοια του “Λάθε βιώσας” (υποζωή) , έχει άλλοτε , άλλη σημασία .
Άλλοτε είναι κολακεία ή έπαινος , και άλλοτε ρετσινιά ή κατηγόρια . Κι αυτό γιατί η επικρατούσα ερμηνεία του “λάθε βιώσας” περιγράφει τον περίπου λαθρόβιο άνθρωπο που κρύβει τις σκέψεις του και τις ενέργειές του, τον άνθρωπο που κινείται στο περιθώριο της δράσης και των γεγονότων, που ζει στο απυρόβλητο και του αρέσει το ετερόφωτο πεδίο μιας έως και παρασιτικής ζωής ….
‘Ομως υπάρχει και η άλλη ερμηνεία της υπέροχης αυτής Επικούρειας φράσης . Σε ελεύθερη διατύπωση το “λάθε βιώσας”, το “Ζήσε κρυφά” σημαίνει: Ζήσε απαρατήρητος, ζήσε ανεπιτήρητος, χωρίς κανέναν δυνάστη ή αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, καθώς και χωρίς κανέναν δούλο ή υπηρέτη από κάτω σου. Ζήσε με μπούσουλα την προσωπική σου ολοκλήρωση. Δώσε ακριβή λογαριασμό και φανερώσου με συνέπεια, πριν από όλα, στον εαυτό σου . Κι ακόμα, τήρησε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού χώρου. Φυλάξου από τις επιθέσεις φιλίας, και βεβαίως μην τις μετέρχεσαι και συ, αναγνωρίζοντας ότι όσο ευχάριστες (ή άλλο τι) μπορεί να είναι σε όσους τις ασκούν άλλο τόσο δυσάρεστες μπορεί να είναι σε όσους τις υφίστανται.
———————————-
Πόσο πολλά μπορούμε να πούμε … Αλλά ας μείνουμε εδώ . Σας αγαπώ . .
———————————-
Πόσο πολλά μπορούμε να πούμε … Αλλά ας μείνουμε εδώ . Σας αγαπώ . .
Anna-Silia 
erimos
13 Νοεμβρίου , 2011 at 15:41
Δεν ξέρω πως, πάντως τα καταφέρνεις πάντα να μας βάζεις δύσκολα.
και αυτό έχει τη δική του ξεχωριστή γοητεία.
Εντάξει με τα άλλα, αλλά πότε ( και στις δύο εκδοχές που παραθέτεις) μπορεί το «λάθε βιώσας » να αποτελεί έπαινο;
Μπορείς ποτέ να επαινέσεις κάποιον, που πέρα από τον εαυτούλη του,
τον εγωισμό και το ατομικό του συμφέρον δεν βλέπει τίποτε άλλο;
Φαντάζεσαι η κοινωνία μας να αποτελείτο από ανθρώπινα όντα «λάθε
βιώνοντα»; …..μπρρρρρρρρρρρρ…
Έχω όμως την αίσθηση, πως η φίλη σου έχει δίκιο, χρειάζεται κάπου – κάπου το «ρελαντί» … όχι για τίποτα άλλο , απλά για να φορτίζουμε τις
μπαταρίες.
Γι΄ αυτό μη μετανιώνεις για τίποτα για όλα όσα έχεις ή δεν έχεις ζήσει,
η εκ των υστέρων γνώση, δεν αποτελεί λύση για προγενέστερες χρονικές
καταστάσεις …διδαχή για αποφυγή παρόμοιων περιπτώσεων;…ίσως, και
όχι πάντα.
καλό απόγευμα, νάσαι πάντα καλά και…
επειδή, πέρα από άλλα, ομορφαίνει τη ζωή,
χαμογέλα.
silia
15 Νοεμβρίου , 2011 at 01:11
@ erimos
Ε , … που και που , πρέπει να μπαίνουν και «δύσκολα» θέματα , για να δοκιμαζόμαστε και στα δύσκολα . (Και φυσικά , σε πειράζω … Δεν το εννοώ αυτό) .
Ξέρεις ‘Ερημε φίλε μου , τελευταία «πιάνω» συχνά τον εαυτό μου να γράφει «δύστροπα» , στενάχωρα … Σαν να προσπαθώ , υποσυνείδητα πάντα να βγάλω στην επιφάνεια αυτόν τον «εαυτό» μου τον … ζορισμένο , που κάθε άνθρωπος κρύβει επιμελώς … Βλέπω μακρινή την εποχή που … χαχάνιζα στο Διαδίκτυο και θέλω να ξαναρχίσω να γράφω πράγματα (έστω και ψιλοανόητα) που θα μας έκαναν να γελάμε και να ξεχνιόμαστε … αλλά , δεν μου «βγαίνει» … Ή τουλάχιστον , δεν μου «βγαίνει» εύκολα …
Πάντως σου υπόσχομαι να το προσπαθήσω . Τα «ζόρια» , εκτός από το «ΜΑΖΙ» που πολύ σωστά προτείνει ο φίλος μας ο Φάρος , χρειάζονται για να τα αντιμετωπίσεις και μια νοοτροπία …»έξω καρδιά» που όλο και πιο πολύ μας λείπει (όλους μας φαντάζομαι) τελευταία .
Σου υπόσχομαι να προσπαθήσω να ξαναγράψω ιστορίες , (φανταστικές ή βιώματα … δεν έχει σημασία) , που θα μας ξαλεγράρουν λιγάκι .
Εσύ μου λες «Χαμογέλα» . Εγώ θα σου αντιπροτείνω «Ας χαχανίσουμε» … κι ας ακούγεται … ουτοπιστικό …
Στο υπόσχομαι και θα φροντίσω να γίνει πράξη .
Φιλί και καληνύχτα .
DaisyCrazy
13 Νοεμβρίου , 2011 at 15:58
Κι εμείς σ’αγαπάμε Σίλια μου 🙂
Πολύ πολύ!!
Να ζούμε κρυφά ναι, με βάση την 2η ερμηνεία που δίνεις είναι στόχος του καθενός νομίζω. Όσο το πετυχαίνουμε γεμίζουμε χαμόγελα.
Καλή Κυριακή και όμορφη βδομάδα να’χουμε!
Φιλιά ζεστά στην κρύα πόλη που βρίσκεσαι 😉
silia
15 Νοεμβρίου , 2011 at 01:43
@ DaisyCrazy
“Ζήσε κρυφά” σημαίνει: Ζήσε απαρατήρητος, ζήσε ανεπιτήρητος, χωρίς κανέναν δυνάστη ή αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου, καθώς και χωρίς κανέναν δούλο ή υπηρέτη από κάτω σου. Ζήσε με μπούσουλα την προσωπική σου ολοκλήρωση.
Συγχώρησέ με που το ξαναγράφω , αλλά μου άρεσε τόσο πολύ , που όταν «είδα» πως άρεσε πολύ και σε σένα , δεν κρατήθηκα στον πειρασμό να το ξαναγράψω … Ιδίως αυτό το υπέροχο «Ζήσε με μπούσουλα την προσωπική σου ολοκλήρωση. »
Φιλιά και αγκαλιές θερμά κι από μένα , κι ας είναι όλα παγωμένα σήμερα , εδώ που ζω .
Tzoutzi Mantzourani
13 Νοεμβρίου , 2011 at 17:38
Εξαίρετο… Σ’ ευχαριστώ Αννα…
Το κείμενο αυτό,ήταν σαν βάλσαμο στην ανοιχτή πληγή, πού όλοι μας κάπου κρύβουμε καλά μέσα μας….
silia
15 Νοεμβρίου , 2011 at 01:47
@ Tzoutzi Mantzourani
Εγώ σ’ ευχαριστώ για τον τόσο επαινετικό σου λόγο …
Ξέρεις Tzoutzi , έζησα μια ολόκληρη ζωή (37 χρόνια πάνω κάτω) , προσπαθώντας να απαλύνω τον σωματικό ανθρώπινο πόνο (Ήμουν … είμαι…. Αναισθησιολόγος) . Και τώρα έρχεσαι εσύ με τόσο ενθουσιασμό , να μου πείς , πως μπορώ και «γιατρεύω» και πόνους της ψυχής …
Σ’ ευχαριστώ από την καρδιά μου . Βάλσαμο και για μένα ο λόγος σου .
Liakada
13 Νοεμβρίου , 2011 at 20:37
χμ παλι δύσκολα μας έβαλες φιλενάδα … Οπως και να έζησες μέσα σε αυτό που εσύ το ονοματίζεις “λάθε βιώσας ” είναι καλά αν εσύ δεν έχεις μετανιώσει για τίποτα! Αν εσύ ένιωθες καλα έτσι με τον εαυτό σου πρώτα από όλα ;D
silia
19 Νοεμβρίου , 2011 at 18:15
@ Liakada
Όλοι λίγο πολύ έχουμε ζήσει στον … «πλανήτη» … Λάθε βιώσας (άλλοτε με την μια και άλλοτε με την άλλη του έννοια) . Και άλλοτε νοιώσαμε ενοχές και άλλοτε … νοσταλγία γι αυτή την εποχή …
Εγώ προσωπικά , προσπαθώ να απενοχοποιηθώ για πολλά στη ζωή μου … Σε τέτοια «φάση» είμαι .
Φιλί ηλιόλουστο (σαν το σημερινό πρωινό , ένα πράμα) .
Liakada
21 Νοεμβρίου , 2011 at 23:22
Ελαβες το μειλ μου? σου εχω νεες διευθυνσεις στο ειπα? Αν οχι ελα αυριο απο..διπλα ( :S)
Καλα ε φοβερο το φιλι που μ αφησες!Καληνυχτουδια α-πονα!
faros
13 Νοεμβρίου , 2011 at 21:00
Δεν ξέρω πόσο «μέσα» είμαι (στο πνεύμα του άρθρου εννοώ), αλλά η γνώμη μου είναι:
– Ζούμε όπως έρχονται τα πράγματα … από ένα σημείο και πέρα οι εξελίξεις μας προσπερνούν … συνταγές δεν υπάρχουν … όλα χρειάζονται !
Την Καλησπέρα μου !
silia
19 Νοεμβρίου , 2011 at 18:10
@ faros
Το …»πνεύμα του άρθρου» είναι κάπως … πως να το πω … φιλελεύθερο (με την καλή έννοια) . Έτσι μπορεί ο καθένας να δίνει μια δική του ερμηνεία και να λέει την γνώμη του βάσει αυτής (της ερμηνείας) … Κι αυτό , μ’ αρέσει πολύ … Ακούω όμορφες απόψεις , όπως αυτό το «Ζούμε όπως έρχονται τα πράγματα … από ένα σημείο και πέρα οι εξελίξεις μας προσπερνούν … συνταγές δεν υπάρχουν … όλα χρειάζονται»
Καλησπέρα φίλε μου .
erimos
14 Νοεμβρίου , 2011 at 11:42
——————————————-
άσχετο,
το βρήκα στο youtube, επειδή αυτά τα ατίθασα, ανυπότακτα, ανεξάρτητα
ζώα που τα λέμε γάτες… όχι γάτους… και επειδή μου αρέσουν πολύ, και
επειδή και εσύ τις αγαπάς πάρα πολύ,.. αφού τις έχεις σήμα κατατεθέν,
δες τι γίνεται σ΄ αυτό το βίντεο, να ήδη δεν το έχεις δει.
καλή εβδομάδα, και…
χαμογέλα.
silia
18 Νοεμβρίου , 2011 at 23:31
Καταπληκτικό το γατί !
Δες και τις δικές μου :
Kizoa slideshow: my cats – Slideshow
ακροβατιστής
15 Νοεμβρίου , 2011 at 00:39
«επιθέσεις φιλίας»…
για μιά ακόμα φορά έπιασες φλέβα…
και μου δωσες τροφή για σκέψη…
Πού βρίσκεται το μέτρο;Μάλλον στον καθένα είναι διαφορετικό.Βουτιά λοιπόν «προς τα μέσα»στον εαυτό μας και όταν το βρούμε η ισσορροπία επέρχεται.Πολύ δουλειά, επίπονη και κοπιαστική!
Και ο φόβος της μοναξιάς που μας κάνει υποχωρητικούς σε βαθμό να χάνουμε το εγώ μας κάποιες φορές;Αυτό κι αν ειναι βάσανο…
Καλό ξημέρωμα γλυκιά μου…
silia
19 Νοεμβρίου , 2011 at 19:07
@ ακροβατιστής
Πολύ θα ήθελα … θα μου άρεσε , να μου «σερβίρεις» λίγο απ’ αυτή σου την σκέψη που σου γεννήθηκε αφού κι εγώ την «τάισα» λιγάκι .
Το «άριστον» μέτρο , η βουτιά “προς τα μέσα” στον εαυτό μας και η ισσορροπία που κερδίζουμε απ’ αυτά , είναι η … επιτομή της επιτυχίας στη Ζωή , που λέγεται ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ και που είναι (η Αυτογνωσία) , ο μεγάλος μου Έρωτας .
Καλό σου βράδυ .
ακροβατιστής
20 Νοεμβρίου , 2011 at 10:29
Πρόσφατα μια πολύ μακρόχρονη φιλία κλονίστηκε γιατί η φίλη μου δεν μπορούσε αλλό τις επιθέσεις φιλίας μου…Ξέρεις όσο πιο πολύ αγαπώ τόσο λιγότερο φτιασιδώνω αυτό που σκέφτομαι και νιώθω…Και δεν το άντεξε…σε συνδυασμό με το οτι οι προτεραιότητες είχαν αλλάξει και εγώ αρνιόμουν να το δεχτώ!Επικεντρώθηκε στον «τρόπο» μου και διέγραψε όλα τα άλλα…Αυτό το γεγονός όμως εμένα με έχει βάλει σε μια διαδικασία να σκεφτώ πάρα πολύ, παρόλο που νιώθω τρομερά πληγωμένη, πού βρίσκεται η ισορροπία χωρίς να κάνει τις σχέσεις δήθεν και καθωσπρέπει…Βγάζω σπυριά με τους καθωσπρεπισμούς…
Εχω σκεφτεί οτι πολύ λίγοι άνθρωποι αντέχουν την αλήθεια αφτιασίδωτη και ίσως στο τέλος αυτό να είναι το τίμημα της μοναξιάς…Το θέμα για μένα είναι, μέσα από αυτό όλο να πάρω το μάθημα που θέλει να μου δώσει η ζωή…
Αυτά και άλλα πολλά Αννα Σίλια που δεν είναι ευκολα να τα βάλω στη σειρά με λέξεις.
Και ήρθε που λες αυτή η ανάρτηση σου και «βρήκε στόχο».
Σε φιλώ και καλημέρα.
silentcrossing
15 Νοεμβρίου , 2011 at 12:33
Εγώ πάντως θα σου κάνω μία επίθεση φιλίας και μάλωσε με αν θες!
silia
19 Νοεμβρίου , 2011 at 18:58
@ silentcrossing
Θα σε μαλώσω … από μέσα μου …
Και απ’ έξω μου , θα σου δώσω ένα φιλί …
Στο μάγουλο … μην τρελαίνεσαι ( «στο μέτωπο» , πήγα να γράψω , αλλά το βρήκα πολύ … γριίστικο… ) .
erimos
15 Νοεμβρίου , 2011 at 14:45
Ξέρεις, καλή μου Άννα τα καλά, τα ουσιαστικά, εκείνα που έχουν αξία και περιεχόμενο, μας βγαίνουν στα δύσκολα, στα «ζόρια.»
Και εκεί, στα «ζόρια,» κρινόμαστε οι πάντες. θα σου πω κάτι, είναι παλιό,
στην κατοχή ο πατέρας μου, είχε δώσει ένα τσουβάλι αλεύρι σε κάποιον,
όχι γιατί του περίσσευε, (του πατέρα μου), αλλά για να σωθούν τα παιδιά του άλλου από την πείνα.
Ένα από αυτά τα παιδιά το 1980 μου έσωσε εμένα τη ζωή…
πως αλλιώς να το κάνουμε… χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, …έστω και
μέσω του πληκτρολογίου, κάτι είναι και αυτό.
———
για το άσχετο, όχι έτσι: «να ήδη δεν το έχεις δει.» …έτσι: αν ήδη δεν…..
πάντως … γάτα η …γάτα!!!!
καλό απόγευμα, νάσαι καλά, φιλί και…
χαμογέλα.
silia
19 Νοεμβρίου , 2011 at 18:55
@ erimos
«Βάστα με να σε βαστώ , ν’ ανεβούμε στο βουνό» , έλεγε η μάνα μου και … καθόλου άδικο δεν είχε .
φωτογράφος γάμου
17 Νοεμβρίου , 2011 at 08:01
Καταπληκτικό post.
Πραγματικά το διάβασα δυο φορές και είχα διαφορετικά συναισθήματα και τις δυο φορές.
Και πάλι συγχαρητήρια.
Βασίλειος
silia
19 Νοεμβρίου , 2011 at 18:50
@ φωτογράφος γάμου
Θεωρώ μεγάλο κοπλιμέντο το σχόλιο σου για το ποστ μου . Κι αυτό γιατί πιστεύω , πως όσο πιο πολλά συναισθήματα σου γεννιούνται και τα εκφράζεις , τόσο πιο πολύ γυμνάζεις την ψυχή σου … Τα συναισθήματα και η έκφραση τους είναι η … αεροβική άσκηση της ψυχής .
Καλώς μας ήρθες .
erimos
19 Νοεμβρίου , 2011 at 00:39
Κ α τ α π λ η κ τ ι κ έ ς!!!!
ευχαριστώ σε, καλό ξημέρωμα.
χαμογέλα.
silia
19 Νοεμβρίου , 2011 at 18:53
@ erimos
Μόλις χθες , μου έμαθαν (φίλοι από το Διαδίκτυο) να φτιάχνω slideshow (Φωτογραφίες δηλ. σε διαρκή κύληση «ντυμένες» με μουσική και διάφορα εφφέ) …
Ε , το προσπάθησα κι εγώ και κάτι κατάφερα …
Χαμογελώ .
katabran
21 Νοεμβρίου , 2011 at 21:27
λάθε ή λάθρα, επίκουρος ή οβίδιος, σας επισκέπτομαι με ένα ανάλογο κατιτί… παίζει στο ρελαντί!
καλό βράδυ!
silia
26 Νοεμβρίου , 2011 at 00:58
@ katabran
Καλώς ήρθατε με το ομολογουμένως όμορφο «δωράκι» σας .
Να έρχεστε … Μου αρέσετε .
Καλό βράδυ και σε σας .
mr e.
25 Νοεμβρίου , 2011 at 19:02
Κατά την άποψη μου η επικούρεια έκφραση σημαίνει «ζήσε χωρίς κομπορρημοσύνες, φανφάρες, διανισμους… ζήσε με ταπεινοφροσύνη, πρόσφερε στην κοινωνία και στο συνάνθρωπo ότι, από τη θέση την οποία βρίσκεσαι, μπορείς χωρίς εγωισμούς, χωρίς αυταρέσκεια, χωρίς υπερβολές και υπέρμετρη προβολή εκείνων που πράττεις, όσο σπουδαία κι αν είναι… Aν και σημαντικός ζήσε ως ασήμαντος…»
Όσο για το… τέρμα τα γκάζια μόνο τέσσερες λεξούλες «μηδέν άγαν», «μέτρον άριστον»
Και μεις σ’ αγαπάμε.
Φιλί.
silia
26 Νοεμβρίου , 2011 at 00:54
@ mr e.
Μεγάλη Αρετή η Ταπεινοφροσύνη . Την έχω λατρέψει και την έχω θαυμάσει σε κάποιους ανθρώπους που την διαθέτουν … Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό , που στη ζωή μου , πέτυχα και γνώρισα τέτοιους ανθρώπους .
Υπέροχο αυτό το «Aν και σημαντικός ζήσε ως ασήμαντος» … Πολύ μου άρεσε .
Όσο για το «τέρμα τα γκάζια» … Αχ , φίλε μου … αυτό εν πολλοίς , ανήκει σε μια ηλικία που το «μηδέν άγαν» και το «μέτρον άριστον» … ούτε που τους πολυνιάζει … (για την ορμητική Νεότητα μιλάω , βεβαίως – βεβαίως) .
Και … το ξέρω ότι μ’ αγαπάτε …