Ο «ΜΑΓΚΑΣ» ΜΟΥ …

Απέναντι από το σπίτι που γεννήθηκα , βρισκόταν ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο , κάτι σαν σκουπιδότοπος της γειτονιάς , κάτι σαν το λημέρι της μαρίδας , κάτι σαν το … «νησί των θησαυρών» για μας τους μικρούς «εξερευνητές» (δεν θα ξεχάσω ποτέ το ξύλο που μάζεψα από την μάνα μου όταν κουβάλησα θριαμβευτικά στο σπίτι , ένα προφυλακτικό που βρήκαμε εκεί μέσα , και που το φουσκώσαμε σαν μπαλόνι φτιάχνοντας μια αυτοσχέδια μπάλλα για τα παιχνίδια μας) … Εκεί λοιπόν , σ’ αυτόν τον αγαπημένο από γενιές μικρών παιδιών σκουπιδότοπο , την Άνοιξη του 1958 μια αδέσποτη σκύλα , ήρθε και γέννησε τα 9 κουτάβια της …

Πηγαίναμε να τα χαζέψουμε , αλλά η μάνα τους μας γρύλλιζε και φεύγαμε … και πού ψωμί να την ξεγελάσουμε (το «ψωμί» ήταν πολύτιμο είδος εκείνη την εποχή) . Ωστόσο επειδή εγώ , ήμουν και … ανάφαγη , όλο και κάτι της ψιλοπετούσα (κρυφά , όμως , μη το καρφώσει κάποιος στη μάνα μου και έχω άλλα) , και με άφηνε να πλησιάσω … Τον είχα ξεχωρίσει από τότε , χωρίς να ξέρω τί ήταν αυτό , που μ’ έκανε να τον ξεχωρίσω .

Σε κάποια φάση η σκύλα …. εξαφανίστηκε … Άλλοι είπαν πως τα … εγκατέλειψε τα παιδιά της («Έτσι κάνουν οι σκύλες … πάνε για … άλλα … Μάνα ήτανε αυτή , ή σκύλα ;… χα χα» ) , και άλλοι πως την φολιάσανε («Τί στριμμένοι άνθρωποι ; τί τους πείραζε το ζωντανό» ) … Τότε ήταν που :

– Μαμά να πάρουμε ένα απ’ τα σκυλάκια ;

– Ρώτα τον πατέρα σου … (αυτό το χούι της μάνας μου , ποτέ μου δεν το κατάλαβα …. αφού πάντα αυτή έπαιρνε τις αποφάσεις , τί μ’ έβαζε να ρωτώ τον πατέρα μου … )

– Μπαμπά , να πάρουμε ένα από τα σκυλάκια ;

– Ξέρω κι εγώ βρε παιδί μου … Είναι και λίγο μπελάς τα σκυλιά …

– Μα , όλοι παίρνουν … Ήδη έμειναν μόνο πέντε …

– Θα … πάρουμε , αλλά όταν θα μείνει μόνο ένα … το τελευταίο ….

– Γιατί ;

– Γιατί θα σημαίνει ότι είναι το πιο γερό … το πιο ανθεκτικό στις κακουχίες … Και το πιο … άσχημο …. Όλοι περιφρονούν τους άσχημους και τους σημαδεμένους . Εσύ Άννιτσκα , στη ζωή σου να μάθεις να προσφέρεις , μια αγκαλιά , γι αυτούς τους … δευτεράντζες … Έτσι να μάθεις να κάνεις στη ζωή σου ….

Έτσι έγινε και έτσι ο Μάγκας , μπήκε στο σπίτι μας και στη ζωή μου (Το «Μάγκας» , δόθηκε από το ομώνυμο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα , που εκείνη την εποχή , με είχε εντυπωσιάσει πολύ) .

Ο Μάγκας μου , ήταν ασχημούλης και λίγο κουτσός , αλλά με λάτρευε και σε τίποτα δεν τον εμπόδισε η ασχήμια και η μικροαναπηρία του να με συνοδεύει στα παιχνίδια μου , στις βόλτες , στις εξερευνήσεις , στις μοναξιές , στις συντροφιές , στα πάρτυ , στις εκδρομές , στις απελπισίες , στα δάκρυα και στα γέλια μου …. ακόμη και στα πρώτα ραντεβού μου .

Ο Μάγκας μου , αγαπούσε τους πάντες (μα πιο πολύ εμένα) και μισούσε μόνο τον … ταχυδρόμο (ποτέ μου δεν έμαθα το γιατί) και τον … χούγιαζε άσχημα .

Τον Μάγκα μου τον αγαπούσαν όλοι (όσοι τουλάχιστον γνώριζα εγώ) , και τον μισούσε μόνο η σπιτονοικοκυρά μας που το σπίτι της αυλίζονταν σε κοινή αυλή μαζί μας (επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα το γιατί – «Επειδή σιχαίνεται τα σκυλιά» έλεγε ο επιεικής πατέρας μου , «Επειδή μισεί εμάς , που μας προστατεύει το … ενοικιοστάσιο» διόρθωνε η … πραγματίστρια μάνα μου) .

Ο Μάγκας μου έμεινε δίπλα μου , μέχρι το Φθινόπωρο του 1967 , που έφυγα από την «φωλιά» μου και κατέβηκα Θεσσαλονίκη , για να σπουδάσω . Σε κάποιο γράμμα που έστειλα στη μάνα μου (πού κινητά ή σταθερά τηλέφωνα τότε) , ρώτησα πως τα περνάει … «Γκρινιάζει συνέχεια και σε ψάχνει κι ο πατέρας σου τον παίρνει μαζί του στο ραφείο (ράφτης ήτανε ο πατέρας μου) για να ξεχνιέται» , ήταν η απάντηση της μάνας μου στο επόμενό της γράμμα .

Όταν τα Χριστούγεννα του 1967 , γύρισα για πρώτη φορά (σαν φοιτήτρια πια) στο πατρικό μου για τις διακοπές , ο Μάγκας μου … δεν υπήρχε πια .

«Ψόφησε ο καημένος … Ήταν και γέρος πια … Να … ρώτα και τον πατέρα σου» , με πληροφόρησε και με παρέπεμψε , όπως πάντα η μάνα μου .

«Πέθανε , μάλλον απ’ τον καϋμό του , που σ’ έχασε» μουρμούρισε μέσα απ’ τα δόντια του ο πατέρας μου .

«Τον … φόλιασε η στρίγγλα η Άντζελ (η σπιτονοικοκυρά μας) , επειδή λέει , της βρώμιζε την αυλή και γαύγιζε τα μεσημέρια» άκουσα τη μάνα μου να μουρμουρίζει , μετά από πολλά χρόνια αλλά δεν της έδωσα και πολλή σημασία , γιατί ήδη την είχε «αρπάξει απ’ τα μαλλιά» , το Alzheimer …. Κρατούσε στα χέρια της το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Μάγκας» και καμωνόταν , ότι διάβαζε …

====================================

Αυτό το ποστ το αφιερώνω στον πρώτο σκύλο της ζωής μου , λόγω του ότι σήμερα , 4 του Οκτώβρη , είναι η Παγκόσμια μέρα των ζώων και μαζί μ’ αυτή την αφιέρωση , θέλω και κάτι να του πω (που θα το ακούσει … είμαι σίγουρη) :

– Μάγκα μου , συγγνώμη ρε , τότε το Καλοκαίρι του 1966 , που σε κλώτσησα επειδή … έφαγες (κυριολεκτικά) το γράμμα , που μού’ στειλε ο άντρας που αγαπούσα τότε … και έμεινες τρείς μέρες κάτω από το κρεβάτι , χωρίς να φας , να πιεις , και να κατουρήσεις , κλαίγοντας (Κι όλα αυτά , γιατί … μισούσες τον Ταχυδρόμο) …. Αλλά , ξέρεις πως είναι αυτά τα πράγματα …. Πονάει ο έρωτας , ρε Μάγκα μου , πονάει ο άτιμος … Πονάει και η κλωτσιά , δεν λέω , αλλά ο έρωτας , πονάει πιο πολύ . Θέλει πολλή …. μαγκιά , για να βιώσεις τον έρωτα , χωρίς να πονέσεις …. Κι εγώ , αυτή τη «μαγκιά» , δεν την είχα ποτέ μου .