.
Μην βλέπετε , που τώρα τελευταία με τους Εφραίμ και … Σία , έγινε διάσημη … Τότε (δεκαετία του ’50 – άντε βαριά βαριά του ’60) , ούτε που να την φτύσεις …. την Βιστωνίδα .
Στη μέση της λιμνοθάλασσας , το εκκλησάκι του Άη-Νικόλα . Έφθανες σ’ αυτό βαδίζοντας κάμποσο , πάνω σ’ ένα σαρακοφαγωμένο ξύλινο παρακμιακό διαδρομάκι , κάτι σαν γέφυρα . Τα νερά , θολά … γκριζοπράσινα γεμάτα με … χιλιάδες (χιλιάδες μου φαινόντουσαν , σαν ήμουνα μικρή) ψαράκια . Ο πάτος της λίμνης , γεμάτος σκούρα εφιαλτικά φύκια και σπαρμένος με μακρόστενα όστρακα , τις λεγόμενες «σωλήνες» , όπου στα σίγουρα θα ξέσκιζες και καμιά πατούσα . Εκεί όπου λείπανε τα φύκια , υπήρχε μια κατάμαυρη λεπτόκοκκη λάσπη , κάτι σαν σιχαμένος βούρκος , μέσα στον οποίο βούλιαζαν τα πόδια σου , μέχρι τους ασταγάλους …. Και πουλιά … πολλά άγρια πουλιά … λευκά και γκρίζα γλαροπούλια , … πελαργοί … φλαμίνγκος … Αλλά και βατράχια … και νερόφιδα .
.
.Όπως και να είχε όμως , εμείς τα παιδιά τρελλαινόμασταν με την ιδέα του θαλασσινού μπάνιου , κι ας μην ήταν ακριβώς … θάλασσα . Κι ας βουλιάζαμε στον βούρκο , κι ας σκίζαμε τις τρυφερές πατούσες πάνω στις σωλήνες , κι ας φοβόμασταν τα φύκια … Κατά έναν παράδοξο λόγο , δεν φοβόμασταν τα νερόφιδα , αλλά τα φύκια … Εγώ προσωπικά , φοβόμουν και τα πουλιά … που ορμούσαν και σου άρπαζαν τις … κρύες τηγανητές πατάτες που κουβαλούσαν οι μανάδες μας στην θαλασσινή εκδρομή και πολεμούσαν να μας ταΐσουν . Και τα βατράχια φοβόμουν , αλλά δεν το ομολογούσα , γιατί τα αγόρια της παρέας , αν το έπαιρναν χαμπάρι , θα τα άρπαζαν και θα με κυνηγούσαν με δαύτα να μου τα χώσουν σε κανένα … βρακί (=αυτοσχέδιο μαγιώ) …. Τό’ χα δει να το κάνουν , σε άλλα κορίτσια και να τρων βέβαια το ξύλο της αρκούδας από τις μάνες τους , αλλά τα αγόρια ξέρετε , πάντα γράφουν το ξύλο των μανάδων στα παλιά τους τα παπούτσια , ενώ το ξύλο των … άλλων αγοριών , το έχουν περί πολλού (π.χ. «όταν παίξαμε ξύλο με τον … Τάδε , δεν πόνεσα καθόλου και τούδωσα κι εγώ δυο μπουνιές και από τότε είμαστε οι καλύτεροι φίλοι» …. σαχλαμάρες των αγοριών) . Οι εκδρομές αυτές , γινόντουσαν κυρίως το Σάββατο με τις μανάδες μας (οι μπαμπάδες , δούλευαν οι περισσότεροι) και ήσαν ημερήσιες . Πηγαίναμε με το λεωφορείο της γραμμής , καμιά – μιάμιση ώρα τα 3ο χιλιόμετρα , ως την λίμνη . Με τις κουρελούδες μας κάτω από τα πεύκα της «παραλίας» , τα τηγανητά κεφτεδάκια και πατάτες μέσα στο … «σεφέρ-τάσι» , τον μεταλλικό πρόγονο του … τάπερ και κάσες με γκαζόζες , σε μπουκαλάκια , κλεισμένα με γυάλινη μπίλλια …. Το μυαλό το δικό μας (των παιδιών) , στο … νερό για κολύμπι … Αλλά …. Υπήρχε και ένα «Αλλά» , που μας έκοβε την φόρα . Αυτό το «Αλλά» , ήταν ο …. καλόγερος του μικρού μοναστηριού που «έπλεε» μέσα στην βρώμικη και εφιαλτική λιμνοθάλασσα …. Γιατί ο καλόγερος ήταν … αυστηρός και μουτρωμένος (χαμογελούσε μόνον όταν οι μανάδες μας αγόραζαν κεριά , για να τα ανάψουν όταν πηγαίναμε να προσκυνήσουμε μέσα στο μοναστήρι … Αν προσκυνούσαμε , χωρίς κερί …. έκοβε το χαμόγελο) . Και εκτός από μουτρωμένος και αυστηρός ήταν και … υπερπροστατευτικός και αγύριστο κεφάλι , σε ό, τι αφορούσε την … ασφάλεια των μικρών παιδιών : – Απαγορεύεται να αφήνετε τα παιδιά , μόνα τους στο νερό … Κινδυνεύουν από πολλά … Κολύμπι , ΜΟΝΟ αν τα συνοδεύετε εσείς οι μάνες , μέσα στο νερό , αλλιώς στα σπίτια σας … ή παραδίπλα στην θαλάσσια πλαζ … Να πληρώνετε εισητήριο … να μάθετε … Έτσι , οι μάνες μας ανασκουμπώνονταν , σηκώναν τις φαρδιές τους φούστες και τις γυρίζαν μέσα από τα βρακιά (κάτι σαν φουφούλες) , βγάζαν παπούτσια και πουκάμισα και μένοντας με τα κομπινεζόν , ή τα λευκά τους σουτιέν , βουτούσαν κι αυτές μαζί μας μέσα στα βουρκωμένα νερά της …. VISTONIDA BEACH …. Κι ο αυστηρός και προστατευτικός καλόγερος , πάντα συνωφρυωμένος στο μικρό δυτικό μπαλκονάκι του μικρού μοναστηριού , να παρακολουθεί , μη και καμιά … άμυαλη μάνα , παρατήσει μόνο το παιδί της μέσα στα λασπόνερα της Βιστωνίδας και το φάνε τα νερόφιδα , τα βατράχια και τα όμορφα φλαμίγκος …. Γιατί αυτό ήταν πιθανότερο εκείνη την εποχή , απ’ το να πνιγείς σε 50 πόντους νερό …. Κάτι σαν … bay-watch , ή σαν Πάμελα Άντερσον της εποχής … αλλά στο πιο μαύρο και πιο … τριχωτό … και μασούσε και την άκρη απ’ την γενειάδα του θυμάμαι κι οι μάνες μας με τα κομπινεζόν και τα λευκά σουτιέν …. χασκογελούσαν και κάποτε άκουσα τη μάνα μου να λέει στον πατέρα μου «Να έρχεσαι κι εσύ καμιά φορά … να ιδώ θα μασάει τα γένια του ο … τράγος ;» …. Αλλά ο πατέρας μου απάντησε χαϊδεύοντας την στο μάγουλο «Δεν έχεις ανάγκη εσύ …. Και … μην λές τον παπούλη «τράγο» … είναι βλαστήμια» και γέλασαν κι οι δυό με την καρδιά τους ….
———————————————
Παράξενες οι … πορείες του ανθρώπινου μυαλού … Σε ποιά μονοπάτια , μπορεί να πορευτεί η Μνήμη … Μυστήρια τα ταξίδια του νου… Κοίτα τώρα τί θυμήθηκα αυτές τις μέρες , ακούγοντας για όλα αυτά τα … Βατοπέδια … τους Εφραίμ …. τα χρυσόβουλα του Βυζαντίου , τους Ρουσόπουλους , και άλλους Χριστεπώνυμους και μη …
Θυμήθηκα την πλαζ των παιδικών μου χρόνων … Την …. VISTONIDA BEACH …..
Αφιερωμένο (το παρόν ποστ) , εξαιρετικά στον διαδικτυακό φίλο Ροΐδη (πάντα ήθελα να του αφιερώσω κάτι , αλλά , δεν ήξερα τί) .
.
Anna-Silia 
espectador
22 Οκτωβρίου , 2008 at 14:13
Δεν καταλαβαινω τι ονομαζεις Vistonida beach? Συνηθως τοτε ο κοσμος κολυμπουσε-τελος παντων-στο Πορτο Λαγος, κατι που σημερα εχει μετατραπει σε θεραπευτικο λασπολουτρο απο την ιλυ που κατεβαζει η λιμνη. Κοντα στο εκκλησακι του αι Νικολα δεν θυμαμαι να κολυμπουσε κοσμος. Μπορει να κανω και λαθος. Και σε ποια πλαζ με πληρωμη αναφερεσαι? Του Φαναριου? Ειναι καπως μακρυα απο κει. Τελος πα;ντων μου θυμισες παιδικα χρονια, κατι σαν προιστορια. Τα λεμε.
Po
22 Οκτωβρίου , 2008 at 15:41
γλυκιά μου φιλενάδα Σίλια!…
Η πιο όμορφη αφιέρωση που μου έχουν κάνει εδώ και πολύ καιρό, ακόμη και σε «προσωπικό» επίπεδο…Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για λόγια εξομολόγησης παιδικών μας αναμνήσεων, μία ηλικία όπου τονίζονται χαρούμενα ή λυπημένα όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα συμπυκνωμένα…ίσως η σημαντικότερη περίοδος της ζωής μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Αγάπη και φιλιά.
ροΐδης
silia
22 Οκτωβρίου , 2008 at 17:54
@ espectador
Καλώς ήρθες στα μέρη μου .
Και βέβαια κάνεις λάθος … Κάποιοι κολυμπούσαν στην λιμνοθ’άλασσα μπροστά από το μοναστήρι … Γυναίκες , που συνδύαζαν τα μπάνια και με λίγο … θρησκευτικό τουρισμό , μαζί με τα παιδιά τους . (Οι δυο παλιές φωτογραφίες , είναι ακριβώς απ’ εκεί) . Η λέξη «εισητήριο» για την ακτή του Πόρτο – Λάγος , χρησιμοποιείται … «λογοτεχνική αδεία» , για να εκφράσει την αδυναμία κάποιων εκείνη την εποχή , να πληρώσουν για φαγητό και καφέδες- αναψυκτικά στο επονομαζόμενο … «Τουριστικό» , ένα κεντράκι , που όλα τα παιδιά θέλαμε να καθήσουμε (για φιγούρα) , αλλά τα οικονομικά μας , ήταν απαγορυτικά … Μας πήγαιναν λοιπόν στην λιμνοθάλασσα , όπου δεν υπήρχε ο πειρασμός του Τουριστικού , και την βγάζανε με ένα … κεράκι στο Μοναστήρι (κι εκείνο … αν) .
Για το Φανάρι ίσχυαν εκείνη την εποχή , τα ίδια αλλά σε υπερθετικό βαθμό , γιατί χρειαζόταν και ΙΧ , επειδή δεν υπήρχε λεωφορείο (άλλος Νομός) …
Μιλάμε για την 10ετία του ’50 .
Βιολιστής στη στέγη
22 Οκτωβρίου , 2008 at 17:58
Τότε οι παπάδες διεκδικούσαν απλά τον οβολό σας απο τα κεριά. Τώρα διεκδικούν και τον αέρα που αναπνέουμε. Παπάδες και τότε, παπάδες και τώρα….
Εκείνο το τσίγγινο ντενεκεδάκι το ¨»σεφερ-τάσι», τί μου θύμισες!….
silia
22 Οκτωβρίου , 2008 at 17:59
@ Po
Χαίρομαι και νοιώθω ιδιαίτερα ικανοποιημένη , που σου άρεσε αυτή η αφιέρωσή μου .
Σ’ ευχαριστώ εγώ , γι όλα αυτά τα πράγματα , που έμαθα διαβάζοντας το ιστολόγιο σου τα τελευταία δύο (περίπου) χρόνια .
Και την δική μου την αγάπη και εκτίμηση .
faros
22 Οκτωβρίου , 2008 at 18:17
Καλά, … γκομενάρα ήσουνα ακόμα και με τα … πάμπερς (τα τότε) !
Γι΄αυτό σου λέω, έλα Σαμοθράκη να απολάψεις θάλασσα και παραλία να στανιάρεις !!
Τελικά τον … Εφραίμ τον γνώρισες ;;; 😆
υ.γ. Εκπληκτικό ποστ, ως συνήθως !!!
την καλησπέρα μου.
Lilith
22 Οκτωβρίου , 2008 at 21:19
Πάντως, είναι σίγουρα πολύ προτιμότερο να συνδυάσω τη Βιστωνίδα με τις εικόνες που «ζωγράφισες» εσύ και τα κρύα κεφτεδάκια με τις τηγανητές πατάτες, παρά με τον Εφραίμ 🙂
stixakias
22 Οκτωβρίου , 2008 at 23:30
από μικρή φαινόταν πως θα γίνετε κοσμοπολίτισσα λοιπόν…
silia
23 Οκτωβρίου , 2008 at 00:13
@ Βιολιστής στη στέγη
Μ’ αυτό το «παπάδες και τότε , παπάδες και τώρα» , και τα περι κεριού , μου θύμισες μια ιστορία , που θα την πω , όσο πιο περιληπτικά μπορώ (που δεν είναι και το καλύτερο μου δηλαδή) .
Στην Βιστωνίδα πηγαίνω συχνά (ζω κοντά της … αρκετά κοντά) . Πέρα από κάθε πλάκα , είναι ένας τόπος μαγευτικός ….
Πριν λίγα χρόνια , 5-6 περίπου πηγαίνοντας εκεί , γνώρισα έναν παπά , που «κρατούσε» την εκκλησία του Μοναστηριού του Άη-Νικόλα και ζούσε εκεί με την γυναίκα του και τα πέντε του (! ) παιδιά . Καλός τύπος , νοικοκύρης , έξυπνος , μοντέρνος , αρκετά διαβασμένος , και κοινωνικός . Όποιος πήγαινε εκεί , του έδινε και ένα κεράκι να ανάψει στην εκκλησία μέσα (δωρεάν) … Αν δεν ήθελες να ανάψεις κερί , δεν το ξανάβαζε στην θέση του , αλλά το άναβε αυτός , λέγοντας πως το κάνει για σένα … Ήταν κάτι μικρά χοντρά ατσούμπαλα κεριά , που έλεγε πως τα έφτιαχνε μόνος του …
Κάποτε πριν 2 χρόνια περίπου , μάθαμε , πως ήρθαν και πήραν την ευθύνη της Εκκλησιάς οι καλόγεροι από το Άγιο Όρος και ότι ο παπάς εκείνος έφυγε με … δυσμενή μετάθεση σε ένα πολύ μακρυνό χωριό (έτσι την χαρακτήρισαν οι φήμες την μετάθεση … «δυσμενή» ) .
Είχα καιρό να περάσω απ’ εκεί … Πριν λίγες ημέρες περαστική , αποφάσισα να ανάψω ένα κερί … Το Μοναστήρι , η ξύλινη γέφυρα , το προαύλιο … όλα ανακαινισμένα . Μπροστά στην πόρτα της Εκκλησίας , ένα μικρό παγκάρι με κεριά καλοκαμωμένα και μια ταμπέλλα : «0,5 – 1 ΕΥΡΩ» … Με την άκρη του ματιού μου είδα στην μισάνοιχτη πόρτα της Εκκλησίας να κουνιέται ανεπαίσθητα , ένα ράσο … Μας κοιτούσε (με τον άντρα μου ήμουν) μάλλον , αλλά δεν βγήκε καν να μας μιλήσει . Θυμήθηκα τον παλιό παπά (παπάς ήταν ο παλιός , όχι μοναχός) , και τις μεγάλες μας συζητήσεις , όταν τύχαινε να μην βιάζομαι , για τον Θεό …, για τα παιδιά του…, για τα … κεριά του και βλέποντας κι εκείνο το … πρόστυχο «0,5 – 1 ΕΥΡΩ» , μού ‘ ρθε κάπως ανάποδα , και άφησα το κερί στο παγκάρι και ζήτησα να φύγουμε … Στον απορημένο μου σύζυγο είπα , πως δεν αισθάνομαι καλά … μια απότομη αδιαθεσία … Φεύγοντας ξανακοίταξα την είσοδο της εκκλησιάς …. Είχε κλείσει …. Κανείς … Ούτε «καλημέρα» ….
———————————
Συγχώρεσέ μου την φλυαρία … Μου αρέσει να … μιλάω με τους ανθρώπους .
silia
23 Οκτωβρίου , 2008 at 00:25
@ faros
Καλέ , τί Σαμοθράκη μου λες ;… η Σαμοθράκη , ωραία είναι , δεν λέω , αλλά δεν είναι καθόλου … κοσμική … Που θα δείξω εγώ το υπέροχο (καλά … μην τρελλαίνεσαι κιόλας) κορμί μου ;… Εγώ παιδί μου είμαι φτιαγμένη , για Μυκόνους και Σαντορίνες … και άλλα τέτοια κοσμικά και ανθρωποπλημμυρισμένα … άϊλαντς .
Και … όχι , τον Εφραίμ , δεν τον γνώρισα , παρόλες τις σοβαρές προσπάθειες που κάνει και όλων των μέσων και κόλπων που μετέρχεται και χρησιμοποιεί για να τα καταφέρει να του … κλείσω ένα έστω 5λεπτο ραντεβού … Έχω πολλές δουλειές , βλέπεις .
«Κι αν είσαι και παπάς , με την σειρά σου θε να πας» … που λέει και μια σοφή παροιμία του λαού .
espectador 2
23 Οκτωβρίου , 2008 at 08:44
Στα μερη σου Σιλια? χαχα….Ολο το καλοκαιρι περνουσα καθε πρωι απο την Βιστονιδα (πηγαινα στο Φαναρι για μπανιο). Η αληθεια ειναι εμαθα κατι, οτι δηλ. ο κοσμος κολυμπουσε και στη λιμνη. Δεν ηταν και πολυ ευκολο τοτε να κατεβει κανεις στο Πορτο Λαγος για μπανιο, δεν ηταν και πολυ…in, οπως λενε στα ελληνικα. Καπου εχω και γω μια φωτογραφια απο το Πορτο Λαγος (δεκαετια 50..).Θυμαμαι ενα 15νθημερο στις παιδικες κατασκηνωσεις των Αβδηρων, μεσα σ ενα καθεστως στρατοπεδου συγκεντρωσης( απο τοτε σιχαθηκα το…ριζογαλο). Πρεπει να σου πω επισης οτι ο γαμος εγινε εκει στο εκκλησακι…η γυναικα μου ηταν ρομαντικη. Πηγαινοντας να το κανονισω με τον παπα του Πορτο Λαγος (ο καλογερος που ηταν εκει δεν παντρευε…) ειχε κρεμασμενη μεσα στον ξενωνα μια φωτογραφια του Γριβα. Μου γυσρισαν λιγο τα αντερα, αλλα βλεπεις τοτε δεν ειχε καθιερωθει ακομη ο πολιτικος γαμος. Η λιμνη αυτη εξαλλου περα απο τους παπαδες , τους καημενους τους ψαραδες που εδιναν απο παλια ενα ποσοστο απο τα «κερδη» τους στην μονη Βατοπαιδιου (εχω δει ετησιους ισολογισμους)…τσιγκελωθηκε και απο αρκετους καθηγηταδες της εδω Πολυτεχνικης Σχολης, οι οποιοι μετρουσαν, ταχαμου, την ρυπανση της-που ειναι υπαρκτη και επικινδυνη-«καταναλωνοντας» οχι ευκαταφρονητα ποσα μεσω «ερευνητικων προγραμματων». Τελος παντων…Χαρηκα που ειμαστε πατριωτες.
silia
23 Οκτωβρίου , 2008 at 10:09
@ Lilith
Ο Εφραίμ , βάζει μια… ανατριχιαστική πινελιά στο γαλήνιο και παρακμιακό τοπίο της Βιστωνίδας …
… Δεν ξέρω , τί να πω … Ίσως είμαστε και προκατειλημμένοι …
Διάβασε σε παρακαλώ την ιστορία-απάντηση στο σχόλιο προς «Βιολιστή στη στέγη» … (Μπορεί να είμαι και προκατειλημμένη) .
faros 2
23 Οκτωβρίου , 2008 at 13:44
Χε χε , καλά, ΄ντάξ΄, άντε την Καλημέρα μου !
irlandos
23 Οκτωβρίου , 2008 at 16:48
Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου, καθώς και το σχόλιο-απάντηση στη Βιολίστρια, για τους παπάδες «τότε και τώρα».
Να’ σαι καλά,
Φιλικά,
Ιρλανδός
Πάρης
23 Οκτωβρίου , 2008 at 18:41
Ενα έχω να πω: «έγραψες¨ πάλι! 😉
Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια;
23 Οκτωβρίου , 2008 at 20:39
Καλέ… Τι φατσούλα είναι αυτή;;;
Μη μου θυμώσεις Σιλια μου, αλλά μόλις την είδα την πρώτη φωτογραφία…. έσκασα στα γέλια.
Μου φάνηκε τόσο αστεία…
Από τότε … Σα μαγνήτης, με τραβάει… (την έχω δει άπειρες φορές, και για ώρες…)
Ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που έχει αυτό το κοριτσάκι… (Που μεταξύ μας δεν είναι και…Μπαρ μπι)… και με καθηλώνει…
Που το ήθελα τώρα δω κοντά μου, να χαϊδέψω την αστεία μουρίτσα του, με ολόκληρη την παλάμη (δεν ξέρω πως μου ήρθε αυτό, άκου… ολόκληρη την παλάμη…)
Μα… Τι φατσούλα είναι αυτή…
silia
23 Οκτωβρίου , 2008 at 23:11
@ stixakias
Koσμοπολίτισσα , σαφώς . δεν θα μπορούσα μεγαλώνοντας να γίνω τίποτε άλλο … Φαίνεται άλλωστε από τα … καπελλάκια μου στις φωτογραφίες . Για τον ήλιο το πρώτο , …. Για να μην χαλάει η κόμμωση μέσα στο νερό το δεύτερο . Sic ….
——————————
Στιχάκια μου , αν έλεγα πως … τρελλάθηκα απ’ την χαρά μου , που σε «ξαναβλέπω» , εδώ μέσα , θα ήμουν … υπερβολική ;
silia
23 Οκτωβρίου , 2008 at 23:12
@ espectador 2
Όταν λέω «Στα μέρη μου» , δεν εννοώ τον τόπο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα , ούτε τον τόπο όπου κατοικώ τώρα . Εννοώ απλά , το … blog μου … (Δεν σε είχα ξαναδεί να σχολιάζεις στο … blog μου) .
Τελικά τα μπλογκ(ς) , είναι …διαδραστικά . Εσύ θυμήθηκες τις παιδικές κατασκηνώσεις των Αβδήρων , κι εγώ , έναν ολόκληρο κόσμο από καλοκαιρινές αναμνήσεις στα Άβδηρα … Καμμιά φορά στερεύει ο νους μου … Κάθομαι και σκέφτομαι «Τι να γράψω … τι να γράψω» , και ξαφνικά , λες «Άβδηρα» λες και την λέξη «ρυζόγαλο» ,(χα χα χα) … και σαν να άνοιξες μια …. μπουκαπόρτα και να όρμησε μέσα μου το … Καλοκαίρι του ’66 (και όχι μόνο …αλλά και το Φθινόπωρο του ’74… ) . Ωραίες ιστορίες … θα τις «χτενίσω» και θα τις γράψω εν καιρώ … Μπορεί να σου αφιερώσω κιόλας … κάποια από αυτές … θα δώ …
Ώστε και οι Πολυτεχνίτες καθηγητάδες , … ασέλγησαν πάνω στην καημένη την Βιστωνίδα … Κι όμως … αντέχει ακόμα . Αυτό δεν το ήξερα . Να που έμαθα κι εγώ , κάτι από σένα .
Και …
Αν …. Έχεις φωτογραφία σου του ’50 από το Πόρτο –Λάγος , τότε μπορεί να μην είμαστε απλά πατριώτες … Αλλά μπορεί να είμαστε και παλιοί συμμαθητές …. Ακόμη ακόμη … μπορεί να υπήρξαμε και κολλητοί φίλοι … Μπορεί .
Κι εγώ , χάρηκα .
espectador 3
24 Οκτωβρίου , 2008 at 08:51
Συμμαθητες? οχι δυστυχως. Ειμαι πιο μεγαλος απο σενα (αυτο το συμπερασμα το εβγαλα διαβαζοντας και αλλα σου κειμενα-εκεινο με την παρελαση μπροστα στο «εμπορικον» πολυ νοσταλγικο. Αλλα κοντογειτονες σιγουρα-εγω εμενα στην κατω Χαραδρα-και αν θυμασαι-επειδη τοτε εβρεχε συχνα μετατρεπονταν εκεινος ο δρομος σε ποταμι με αποτελεσμα τα παιδια του αριστερου πεζοδρομιου να πηγαινουμε στο 5ο δημοτικο και τα παιδια του δεξιου στο 1ο. Ισως αυτο να αποτελεσε απο τοτε και την πρωτη μας «πολιτικη» πραξη 🙂
Παντως η θαλασσα για μας τοτε ηταν κατι πολυ μακρυνο παρα τα 30 χμλ. που μας χωριζαν. Πιο πολυ βολευομασταν στο ποταμι για να δροσιστουμε.
Το μπλοκ σου το ανακαλυψα μεσω Ροιδη και ετσι εφτασα εδω και μαλλον θα μεινω 🙂
Οσο για την Βιστωνιδα (με ομικρον η με ωμεγα?) την χαρηκα πολυ ολο το καλοκαιρι. Τωρα τον Σεπτεμβριο που γεμισε φλαμιγκος σταματουσαμε και τα χαζευαμε-δυο,δυο με τα κοκκινα τους ποδια ,διπλα στους μαυροτσακνιαδες, ξεκουραση για το ματι. Θα τα ξαναπουμε….
ethanandthecity
24 Οκτωβρίου , 2008 at 10:11
αγαπημένη έχετε μια πρόσκληση από μένα. Καλό Πσκ
silia
24 Οκτωβρίου , 2008 at 12:28
@ faros 2
Καλημέρα και σε σένα …
Τελικά , όλες οι τελευταίες ημέρες , όμορφες είναι . Μάλλον , πιάνουν οι ευχές σου . 🙂
faros 3
24 Οκτωβρίου , 2008 at 12:32
Πολύ χαρούμενο με κάνεις !
Μακάρι να είναι και οι επόμενες, και οι επόμενες, και οι επόμενες …
Την πιο θερμή μου Καλημέρα !
ritsmas
24 Οκτωβρίου , 2008 at 18:59
Μα, τί θαύμα κείμενο είναι αυτό φιλενάδα ! Κράτα καλά τις αναμνήσεις, έτσι κι αλλιώς γράφουν Ιστορία, πολλώ δε μάλλον τώρα που η επικαιρότητα τις ανασύρει από το κλειδωμένο συρτάρι. Νασαι καλα, Σίλια
ριτς
Καναλιώτης
25 Οκτωβρίου , 2008 at 02:10
Όπως πάντα έγραψες ένα εξαίσιο κείμενο.
Ευχαριστώ για την χαρά που μου έδωσες διαβάζοντάς το.
Αλλά βρε Σίλια πάνε και ρωτάνε βουλευτές και τους φέρνουν σε δύσκολη θέση ενώ ο ειδικός είναι εδώ.
Για πες μας κορίτσι μου…
Είναι η Βιστωνίδα λιμνοθάλασσα;;;;;
Καναλιώτης 2
25 Οκτωβρίου , 2008 at 02:11
🙂
Βιολιστής στη στέγη 2
25 Οκτωβρίου , 2008 at 09:35
Αντιπροσωπευτικό και απογοητευτικό! Ωραία αφηγείσαι…
faros 4
25 Οκτωβρίου , 2008 at 14:06
Πιο λιμνοθάλασσα, δεν γίνεται, φίλε, Καναλιώτης !!!
Σίλια συγνώμη που απάντησα πρώτος !!!
Καλημέραααααααααααααααααααααααααα !
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 14:32
@ irlandos
Οι ιστορίες , οι συγκεκριμένες , είναι και οι δυο αληθινές … «Χτενισμένες» ίσως λίγο , πάντα …»λογοτεχνική αδεία» , αλλά πάντως αληθινές .
Ευχαριστώ για την θετική κριτική σου .
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 14:41
@ Πάρης
Σ’ ευχαριστώ καλέ μου για τον καλό σου λόγο .
Ψιλοχαθήκαμε ;… ή η ιδέα μου είναι ;
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 14:50
@ Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια;
Γιατί να θυμώσω επειδή γέλασες ;.. Το γέλιο , όταν δεν είναι κοροϊδία ή χλεύη , είναι μια υγιής αντίδραση σε θετικά συναισθήματα , όπως είναι η φιλικότητα , η συμπάθεια , και η ευχαρίστηση από κάτι που βλέπουμε , ή ακούμε . Ίσα- ίσα , που το εκλαμβάνω σαν κοπλιμέντο …. Και ξέρεις .. Κι εγώ κάποιες φορές γελάω με την φάτσα μου την παιδική , σε κάποιες φωτογραφίες .
Και κάτι ακόμα : Μου αρέσει πολύ , να κάνω τους άλλους να γελούν . Το προτιμώ από πολλές άλλες αντιδράσεις , που μπορείς να περιμένεις από τους ανθρώπους .
Τα φιλιά μου .
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 15:13
@ espectador 3
Εγώ , σαν παιδί της Άνω Χαράδρας (Βιζυηνού αργότερα … που πολύ με πείραξε , κι ας αγαπούσα πάντα τον Βιζυηνό) , ανήκα αδιαφιλονίκητα και πήγαινα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο .
Λοιπόν , ξέρεις τί μου θύμισες (μια που πιάσαμε να ξεδιπλώνουμε το … μακρινό παρελθόν μας) ; Σαν ήμουνα μικρή , μου είχανε βάλει στο μυαλό (ήταν η τρέχουσα και επικρατέστερη … θεωρία) , πως το 1ο Δημοτικό , ήταν πιο … sic … ενώ το 5ο , ήταν εντελώς … μπας-κλας (πώς γράφεται αυτό στα γαλλικά … ιδέα δεν έχω … ανάθεμα την αμάθεια μου στις ξένες γλώσσες) .
Όσο για την Βιστωνίδα , το έψαξα κι έχω να πω , πως γράφεται και «Βιστωνίδα» , αλλά και «Βιστονίδα» (ΠΑΠΥΡΟΣ – LAROUSSE – BRITANNICA) …. Αν όμως εσένα , κάτι σ’ αυτό σε … «χαλάει» , δεν έχεις να την λες με το τρίτο (και για μένα , το ομορφότερο) όνομα της : Μπουρού ….
Να έχεις ένα ανέφελο και γλυκό Σαββατοκύριακο σου εύχομαι .
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 15:43
@ ethanandthecity
Σ’ ευχαριστώ και από εδώ για την τιμή της πρόσκλησης και υπόσχομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ (γιατί γίνεται και ένας ψιλοχαμός στην καθημερινότητα μου τον τελευταίο καιρό) , να ανταποκριθώ .
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 15:46
@ faros 3
Μακάρι , όλες όμορφες να είναι … και οι τωρινές και οι αυριανές και οι επόμενες των αυριανών … Όλες , … μέχρι το τέλος .
Ευχαριστώ και πάλι .
Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια;
25 Οκτωβρίου , 2008 at 17:38
Ουφ… Έβλεπα που δεν απαντούσες…
Πάει σκέφτηκα, θύμωσε, που είπα ότι δεν είναι μπαρμπι… (πλάκα κάνω, ξέρω ότι ποτέ δεν θα θύμωνες) και ακριβώς …θα καταλάβαινες τον τρόπο που το είπα.
Έτσι κι αλλιώς την αγάπη μου για σένα την ξέρεις.
Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια;
25 Οκτωβρίου , 2008 at 18:25
Θέλω να καταγγείλω ότι …Εμένα, που το έπαιζα ότι τίποτα δεν φοβάμαι… (Τώρα μου βγηκαν ολες οι φοβίες μαζεμένες) …
Μου τον χώσανε τον βάτραχο στο βρακί.
( Μονο τον βάτραχο οκ;) Θυμάσαι; πάντα υπήρχαν τα…παλιόπαιδα της παρέας, τα ζωηρά, τα άφοβα, οι τσαμπουκάδες. που κατά διαβολική σύμπτωση ήταν, και όμορφα πανάθεμα τα,και είχαν έναν τρόπο να περνάει πάντα το δικό τους. και όσο και να θύμωνες μαζί τους, όσο και να έλεγες… Τέρμα. Δεν του ξαναμιλάω του κακού, ούτε θα ξαναπαίξω μαζί του, ερχότανε τρώγοντας μια σοκολάτα, πρόθυμος να τη μοιραστεί μαζί σου… η λέγοντας ότι είσαι εσύ, η καλύτερη φίλη του, ε… ( και άμα ήσουν λιγάκι αγαθοβιόλα σαν εμένα), ξέχναγες τους όρκους σου, και… έδινες νέες ευκαιρίες.
Ένας τέτοιος φίλος των παιδικών μου χρόνων λοιπόν μου τον…Πέρασε τον βάτραχο κάτω από το βρακί…( ευτυχώς που τα παιδιά δεν παθαίνουν εγκεφαλικό)
Οι δικές μου διακοπές Σιλια μου, είχαν και θάλασσα (αληθινή) και βουνό ( Αληθινότατο).Κι αυτό, γιατί έχω μάνα βουνίσια, και έτσι πέρναγα τα καλοκαίρια μου όλα στη γιαγιά, στον Ολυμπο, από την πλευρά που έχει θάλασσα. Για τι αλλιώς… Σιγά μην έβλεπα ποτέ διακοπές. Εδώ μιλάμε για… Φτώχεια, όχι παίξε γέλασε.
Κάθε απόγευμα λοιπόν… Μας ετοιμάζανε από το σπιτι, το απογευματινό…Και μαζευόμασταν όλα τα παιδιά του μαχαλά, να πάμε να παίξουμε, και να φάμε ότι είχανε ετοιμάσει .Καθε μέρα. Την ίδια ώρα. Για πολλά χρόνια.
Δυο ήταν τα μέρη που πηγαιναμε. Η βρυσούλα ( που πήγα τελευταία, και με πιάσανε τα κλάματα, ένα μέρος άγνωστο σε μένα πια) Και η Αγία παρασκευή ( πανέμορφο ξωκλήσι, μέσα στα πλατάνια, που ευτυχώς λίγο έχει αλλάξει)
Καναλιώτης
25 Οκτωβρίου , 2008 at 19:50
Βρε faros, το ξέρω.
Αστειάκι έκανα. Εξ’ ού ακολούθησε και το 🙂
Δώσε στο Google Earth
41° 0’47.56″N
25° 8’38.88″E
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 20:52
@ ritsmas
Το να εκφράζεται κάποιος , θετικά για τα γραπτά μου , μου είναι εξαιρετικά ευχάριστο .
Το να το κάνεις εσύ , που είσαι άνθρωπος της γραφής , με γεμίζει ενθουσιασμό … Ξεπερνά τις προσδοκίες μου .
Κι ακόμα καλύτερο το να μου δείχνεις , ότι με θεωρείς φίλη σου .
faros 5
25 Οκτωβρίου , 2008 at 21:04
Το κατάλαβα κι εγώ Καναλιώτης για αυτό απάντησα έτσι !
Αυτό που λες να κάνω δεν ξέρω πως !
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 21:06
@ Καναλιώτης 1&2
«Όπως πάντα έγραψες ένα εξαίσιο κείμενο.
Ευχαριστώ για την χαρά που μου έδωσες διαβάζοντάς το.»
——————————–
Να μια πρόταση , που χαϊδεύει γλυκά την ματαιοδοξία μου …
«Αλλά βρε Σίλια πάνε και ρωτάνε βουλευτές και τους φέρνουν σε δύσκολη θέση ενώ ο ειδικός είναι εδώ.»
———————————-
Να μια πρόταση που δεν …. κατάλαβα γρι …
«Για πες μας κορίτσι μου…»
————————————–
Να μια πρόταση , που με έχει … ξετρελάνει (στην λέξη «κορίτσι μου» αναφέρομαι , που έχω να την ακούσω χρόνια) .
«Είναι η Βιστωνίδα λιμνοθάλασσα;;;;;»
———————————
Να μια πρόταση , που μπορώ να απαντήσω : Ναι … λιμνοθάλασσα είναι … Τα τελευταία 60-something χρόνια τουλάχιστον , που την γνωρίζω εγώ …
====================
Καλώς ήρθες με τα … ωραία σου
🙂 🙂 🙂
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 23:50
@ Βιολιστής στην στέγη 2
Ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο , αν και δεν νομίζω ότι αφηγούμαι καλύτερα από σένα .
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 23:53
@ faros 4
Σε συγχωρώ μικρέ Φάρε … Αλλά την άλλη φορά να θυμηθείς να σηκώσεις το χεράκι και να πεις :
– Εγώ κυρία το ξέρω … Να το πω ;…
Αλλιώς η δασκάλα θα σε μαλώσει και θα σου πει την επαύριο , να έρθεις με τον … κηδεμόνα σου .
silia
25 Οκτωβρίου , 2008 at 23:58
@ Που πας μωρη ξυπολυτη στα αγκαθια; 2 & 3
Μα θαρρώ , πως προσβολή είναι … να σου πεί κάποιος ότι είσαι σαν Μπάρμπι ….
—————————-
Σ’ ευχαριστώ για όλες αυτές τις όμορφες εικόνες από τις αναμνήσεις σου .
ritsmas 2
26 Οκτωβρίου , 2008 at 00:14
Σίλια και βεβαια σε θεωρώ φίλη μου, αλλά και το γραπτό σου είναι εξαιρετικά sexy( ετσι λεμε ενα καλοβαλμενο κειμενο στη γλώσσα μας ).\
φιλια \ριτς
silia
26 Οκτωβρίου , 2008 at 01:14
@ ritsmas 2
Κοίτα τί μαθαίνει ο άνθρωπος , μπλογκάροντας …
Ώστε «σέξυ» το … κείμενο , ε ;…
Ε , μα αγάπη μου … Τί είναι η κυρά του … τί να είναι και το κείμενο ;…
Καληνύχτα …
Και … αλλάξτε την ώρα στα ρολόγια σας (άσχετο) .
Ελένη M.
26 Οκτωβρίου , 2008 at 09:33
Στο λόγο του Βενιζέλου (δελτίο τύπου ) στον οποίο παραπέμπει ο Ροϊδης αναφέρεται πολύ συχνά ο όρος : ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ . Μάλιστα υπερθεματίζει για την ευθύνη του κράτους να την διασφαλίσει . Τα λέει εντελώς ανάποδα !!. Αν δεν μιλούσε δηλαδή υποκριτικά θα έλεγε : Το πρόβλημα και το εμπόδιο κάθε εξουσίας που στοχεύει στην( δια του ελέγχου των πολιτών) νομή και εκμετάλλευση του πλούτου της κάθε χώρας είναι η κοινωνική συνοχή . Κάθε εξουσία λοιπόν που θέλει τον πλούτο στα χέρια της οφείλει με κάθε ύπουλο τρόπο και αθέατα , να υποσκάπτει την κοινωνική συνοχή . Καλημέρα σε όλους .
nik-athenian
26 Οκτωβρίου , 2008 at 14:08
Παράξενες οι … πορείες του ανθρώπινου μυαλού … Σε ποιά μονοπάτια , μπορεί να πορευτεί η Μνήμη … Μυστήρια τα ταξίδια του νου…
Αυτές οι πορείες ξεκίνησαν και στο δικό μου μυαλό από την αφήγηση αλλά κυρίως από τις παλιές φωτο, κι είπα να γράψω σχόλιο.
Ζωντάνεψαν στη μνήμη τα Σαββατιάτικα μπάνια στον Άλιμο με τα λεωφορεία και ξανάβγαλα από τις σακκούλες τις αντίστοιχες κιτρινισμένες φωτο.
Να είσαι καλά.
faros 6
26 Οκτωβρίου , 2008 at 14:10
Da !!!
Καλημέρααααααααα !
faros
27 Οκτωβρίου , 2008 at 09:28
Πολύ πολύ Καλημέρα και Καλή σας Βδομάδα !
silia
27 Οκτωβρίου , 2008 at 10:33
@ Καναλιώτης 3
Πήγα στα … γεωγραφικά μήκη και πλάτη που μας δίνεις και βρήκα μια φωτογραφία με τον τίτλο «Vistonida beach» …Δεν ξέρω , αν ήταν τυχαίο ή όχι , αλλά εγώ προσωπικά , το βρήκα φοβερά ευχάριστο και ενδιαφέρον .
Πάντως ο τόπος που συνήθως κολυμπούσαμε στην λιμνοθάλασσα ήταν μπροστά από το μοναστηράκι , στην περιμετρική όπως περίπου σημειώνεται στην παρακάτω φωτογραφία :
Ευχαριστώ για όλα .
silia
27 Οκτωβρίου , 2008 at 20:15
@ Ελένη M.
Θα μπορούσα να συμφωνήσω , ή να διαφωνήσω , (γραπτώς πάντα) , αν το σχόλιο είχε κάποια σχέση , έστω και αόριστη με το θέμα του ποστ .
Νομίζω ότι αυτό το σχόλιο θα είχε καλύτερη τύχη , αν γραφόταν σαν σχόλιο στο αντίστοιχο ποστ του πολύ ενδιαφέροντος μπλογκ του Ροΐδη .
silia
27 Οκτωβρίου , 2008 at 20:21
@ nik-athenian
Το θεωρώ πολύ σπουδαίο , να λες , πως κάτι ζωντανεύει την μνήμη σου , ιδίως όταν αυτό το «ζωντάνεμα» , αναφέρεται σε εικόνες από την «των απαλών ονύχων» ηλικία .
Το εκλαμβάνω (αυτό που είπες) , σαν κοπλιμέντο και σ’ ευχαριστώ .
silia
27 Οκτωβρίου , 2008 at 20:34
@ faros 5
Βασικά , πρέπει να εγκαταστήσεις στον υπολογιστή σου το Google Earth και μετά να του δώσεις αυτά τα προτεινόμενα (γεωγραφικό μήκος και πλάτος) για να δεις σαν σε αεροφωτογραφία την Βιστωνίδα …
Αλλά τί να την κάνεις την αεροφωτογραφία της εσύ ;… που αν το επιθυμείς είναι πανεύκολο , να την δεις (την Βιστωνίδα) , δια … ζώσης .
@ faros 6
да !
добрый деееееееееееень !…
Μάλλον , αυτό ήθελες να γράψεις … ε;
Ελένη M.
27 Οκτωβρίου , 2008 at 21:47
Silia
Έχεις δίκιο και ζητώ συγγνώμη …:$
Η εξήγηση είναι πως πέρασα από εδώ
στο blog του Ροϊδη επειδή έγραψες ότι σε μαθαίνει πράγματα …
και επέστρεψα …χα χα «Παράξενες οι … πορείες του ανθρώπινου μυαλού …»
και συχνά μηχανιστικές (όπως στην περίπτωση μου)….
πράγμα στο οποίο οφείλονται πολλλλλά από τα βάσανα μας .
Θα προσέχω !
Καλό βράδυ 🙂 σε σένα και στους φίλους σου .
Καναλιώτης
28 Οκτωβρίου , 2008 at 04:50
Πέρασα να πω στον φάρο για google earth αλλα έχει ήδη εξηγηθεί. 🙂
Η τοποθεσία που δείχνει η φωτογραφία http://farm4.static.flickr.com/3061/2977859890_90b8bc2930_o.jpg
πρέπει να ανακυρηχθεί προστατευόμενη κατι σαν «natura incubation culture». Ειδικά η περιοχή μέσα στον κόκκινο κύκλο.
faros
28 Οκτωβρίου , 2008 at 09:37
Σήλια – Καναλιώτης σας ευχαριστώ, κατάλαβα.
Δεν ξέρω αν … «αυτό» ήθελα να γράψω – αλήθεια πως γράφει το πληκτρολόγιό σου ρώσικα ;;;
Ήθελα να γράψω – πάντως – ότι ναι θα σηκώνω άλλη φορά το … χεράκι μου και θα ρωτάω … κυρία κυρία να το πω ;;;
(τα άλλα που λες εσύ … άσπρη οθόνη, … μαύρα γράμματα )
Καλημέρα και Καλή Παρέλαση !