ΣΤΟ… «Καφωδείον»

Πριν μερικά χρόνια (καμιά 15αριά).
Μπαίνω βιαστική (ήδη έχω αργήσει) στον διάδρομο του Νοσοκομείου μας, που οδηγεί ντογρού στα χειρουργεία. Λίγο πριν ανοίξω την πόρτα του γραφείου μου, στο αριστερό μου χέρι, το κουζινάκι όπου περνούμε τα διαλείμματα μας, το επονομαζόμενο και… «καφωδείον», γεμάτο κόσμο. Μέχρι και ορθίους έχει… Χαρούμενες φωνές με καλημερίζουν και:

-Καλώστηνε κι ας άργησε. Έλα, έλα μέσα, θέλουμε να σε ρωτήσουμε κάτι που μας… καίει.

-Τί θέλετε μωρέ? Έχω αργήσει…

-Ε δεν πειράζει για λίγο. Έλα έχουμε τρελή απορία για κάποιο θέμα…

Κοντοστέκομαι και μπαίνω στο «καφωδείο».
-Ακούω…

-Ε, να… για πες… να…

-Τί ρε?

-Ε, να… Αν είναι να κερατώσεις το έτερον ήμισυ, που θα πας να… βγάλεις τα μάτια σου?

-Βασικά… γιατί ρωτάτε εμένα?

-Γιατί είχαμε την κουβέντα σου που άργησες και… γιατί πάντα και για όλα έχεις… καλές ιδέες…

-Γλυφτρόνια! Τί συμβαίνει? Θέλετε κανένα χειρουργείο, εκτός προγράμματος?

-Όχι μωρέ!… Έλα, πες, πες!!!

Μου δίνουν κάθισμα. Κάθομαι:

-Να σας πω… (σκέφτομαι πυρετωδώς )
Να το κάνετε στην Κομοτηνή, δεν λέει ούτε με σφαίρες. Θα είναι σαν να το κάνετε στην σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ, με φίσκα το θέατρο και με 5 παραστάσεις το 24ωρο, πρωινή, μεσημβρινή, απογευματινή, βραδινή και… μεταμεσονύχτια…
Να πάτε Ξάνθη (56 χιλιόμετρα)? Μπα… δεν λέει. Όλοι οι Κομοτηναίοι πάνε Ξάνθη γι αυτό και όλοι οι Ξανθιώτες έρχονται Κομοτηνή… θα είναι σαν να είσαι στον τόπο σου.
Αλεξανδρούπολη? (65 χιλιόμετρα)… Μπα… έχει Ιατρική Σχολή (σκέτη σφηκοφωλιά), λιμάνι, αεροδρόμιο, λεωφορεία και ταξί για τα παζάρια της Ανδριανούπολης και τις σκεπαστές αγορές της Κωνσταντινούπολης… δεν λέει… όλο και πάνω σε κάποιον γνωστό θα πέσεις…
Καβάλα?… Μπά… 112 χιλιόμετρα να πας και άλλα 112 να γυρίσεις, θα σε φάνε οι δρόμοι. Πόση ώρα διαθέτεις για παράνομο σεξ? Λίγη… πολύ λίγη.
Να βγείτε σε ερημιές, χωράφια, οικόπεδα, μπαΐρια? Ου!!! έχει μαμούνια, φίδια, βατράχια… Άστο, άστο!
Στο αυτοκίνητο? Μπα… σέρνονται ματάκηδες και «δράκοι» και… λουμπάγκα στην ηλικία μας…
Μπα… για πουθενά δεν είμαστε γι αυτό σ’ αυτόν τον παλιότοπο!
Ρε… δεν κάθεστε με τους άντρες και τις γυναίκες σας? Μια χαρά είναι! Αλλιώς θα σας φάνε ή το stress, ή οι δρόμοι…
—————-
Κραυγές και χειροκροτήματα συγκλόνισαν το «καφωδείον».
Ύστερα, τα μαζέψαμε και μπήκαμε σοβαροί-σοβαροί μέσα στα χειρουργεία, να κάνουμε την δουλειά μας…

(Η πλάκα είναι που πολλοί μας έχουν και για θεούς… τόσο σοβαρούς).

 

ΑΧ ΒΡΕ ΑΝΝΑ!…

-Αχ βρε Άννα!…

Αυτό το «Αχ βρε Άννα», ξέρετε πόσες φορές το έχω ακούσει από φίλους και γενικά δικούς μου ανθρώπους, στην ζωή μου?…

Αυτό το «Αχ βρε Άννα», το λατρεύω, γιατί δείχνει την πλημμύρα των συναισθημάτων, που τους προκάλεσα, με έναν λόγο, ένα γραπτό, μια αντίδραση, μια πράξη, μια σκέψη μου, που άφησα να φανεί…

Εσείς τώρα, μπορεί να νομίζετε πως… περιαυτολογώ…

Ένα έχω να σας πω:

-Πολύ σωστά το… νομίζετε.

 

ΟΤΑΝ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΣΟΥ..

Αίφνης, θυμήθηκα την μάνα μου, που όταν της είπα, πως θέλω να γίνω γιατρός, μου είπε κουνώντας το κεφάλι της:

-Γιατρός?… και πως θα ζήσεις βρε παιδί μου? Γιατροί, πρέπει να γίνονται μόνο οι… πλούσιοι, που έχουν λεφτά για να τρώνε και μπορούν να ασχολούνται και με το λειτούργημα…

-Μα… βρε μαμά, και η Ιατρική, ένα επάγγελμα είναι…

-Δεν φαντάζομαι, να πάρεις ποτέ λεφτά από άρρωστο άνθρωπο… Ευχή και κατάρα σου δίνω, να μην το κάνεις ποτέ…

…………..

Εκείνη την ώρα, αποφάσισα, με το τέλος των σπουδών μου, να ασχοληθώ μόνο, με την Δημόσια Ιατρική. Δεν άσκησα Ιδιωτική Ιατρική, ούτε για μια ώρα, στα περίπου 40 χρόνια της «συντροφιάς» μου, με τον Ιπποκράτη.

……………

… ή μάλλον… ψέματα. Είπα ψέματα… Λάθος, ξεχάστηκα.

Κατά κάποιον τρόπο, άσκησα ιδιωτική Ιατρική κάποτε και εξηγούμαι γι αυτό το «Κατά κάποιον τρόπο» που είπα:

Γέννησα τον δεύτερο γιο μου σε ιδιωτική κλινική και ο κλινικάρχης συνάδερφος που με ξεγέννησε, εκτός που δεν μου πήρε δεκάρα τσακιστή, με κράτησε και 10 ημέρες σε μονόκλινο δωμάτιο για να περάσω ξεκούραστα τις πρώτες ημέρες της λοχείας, μια και το μωρό το περιποιόντουσαν οι μαίες τις περισσότερες ώρες.

Έτσι, όταν μου ζήτησε να του δίνω καμιά φορά Αναισθησία για επείγουσα καισαρική, όταν δεν εύρισκε Αναισθησιολόγο, δεν μπόρεσα να αρνηθώ, νιώθοντας πως είχα υποχρέωση να πάω. Έβαλα όμως τον όρο, ότι δεν επρόκειτο να πληρωθώ, γιατί ήμουν Δημόσιος γιατρός και είχα δώσει και τον λόγο μου στην μάνα μου γι αυτό…

Με θεώρησε… ηλίθια και μου το είπε και κατάμουτρα κιόλας, αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκε ποτέ το να έχει συνέχεια τζάμπα Αναισθησιολόγο και έτσι πήγα κάμποσες φορές, κάτι γιορτές, κάτι μεσάνυχτα, κάτι βράδια με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες… μέχρι που βρήκε μόνιμο Αναισθησιολόγο για την κλινική του και… ησύχασα απ’ αυτό.

Θυμάμαι πως την ώρα που δουλεύαμε, με κορόιδευε συχνά, αλλά και συχνά τον ένιωθα να με κρυφοκοιτάζει με ένα βλέμμα παραδοχής έως και θαυμασμού…

Χρόνια μετά, του έτυχε κάτι τραγικό. Νοσηλεύσαμε το παιδί του, με βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση για μια εβδομάδα περίπου, σε κώμα στο Νοσοκομείο μας και μετά από μέρες, του είπα πως το παιδί ήταν άνελπις για επιβίωση και του ζήτησα να σκεφτούν σαν γονείς, να δώσουν τα όργανα του για μεταμόσχευση.

Θυμάμαι, πως για πρώτη φορά μου έπιασε το χέρι (ήταν ένας απόμακρος και ψυχρός άνθρωπος) και μου ψιθύρισε:

-Για να το λες εσύ, πρέπει να είναι το σωστό…

Και το έκανε…

__________________________

Όταν δίνεις τον λόγο σου, πρέπει να τον τηρείς…

Όταν νιώθεις, πως έχεις χρέος, πρέπει να το «πληρώνεις»…

Και εγώ, και αυτός, τα τηρήσαμε αυτά.

 

ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ… ALTER EGO ΜΟΥ

Κάποιες φορές, τα βράδια, παρατάω την προσπάθεια να επικοινωνήσω με τους… βωβούς τοίχους και το… βωβό ταβάνι και μιλάω με το alter ego μου, που σχεδόν πάντα έχει κάτι να μου πει:
_____________________________________

-Τι φταίει και δεν μπορούμε να έχουμε τα «θέλω» μας σήμερα, Άννα?

-Δεν ξέρω… κι αυτό με θλίβει ακόμα πιο πολύ. Ή μάλλον… ξέρω… Εμείς οι ίδιοι φταίμε που αφήσαμε ανοιχτές “διόδους” και “περάσματα” να ορμήσουν όλα τα άσχημα της καθημερινότητας, και να εγκατασταθούν μέσα μας και να μας απασχολούν και να μας τρομάζουν και να μας κάνουν να “ξεχνούμε” τα όμορφα… Έγινα άλλη καλό μου alter ego… Εγώ, ΔΕΝ ήμουν έτσι… Δεν άφηνα τίποτα πρόστυχο και ευτελές να “αρπάζει” την χαρά μου. Γι αυτό απορώ και παραπονιέμαι. Γιατί δεν έμεινα “πιστή” στην Άνοιξη της καρδιάς μου. Γιατί θόλωσε η ματιά μου και κόλλησε στα άσχημα (και δεν μιλώ για αδιαφορία)…Μάλλον… γέρασα.

-Κι όμως, μπορούμε ακόμα, να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην παιδικότητα, Άννα…

-Ναι… ίσως… Όμως, πρέπει να μπορούμε να το προστατέψουμε αυτό το «δικαίωμα», από την… χλεύη…

-Τι μας νοιάζει η χλεύη πια Άννα? τους την χαρίζουμε…

-Λες?… Πολύ αισιόδοξο, αυτό που είπες, όμως…, κουράστηκα τόσο… θα ήθελα να… «κοιμηθώ»

-Μην το ξαναπείς αυτό Άννα. Ακούστηκε τρομακτικό…

-Χμμμ φταίει η… Άνοιξη.

-Η Άνοιξη???

-Ναι… που αργεί… αλλά έχεις δίκιο. Θα το αλλάξω. Θα πω: Κουράστηκα τόσο… θα ήθελα, απλά να… κοιμηθώ.

-Μα… Άννα, το ίδιο είπες πάλι.

-Όχι… έβγαλα τα εισαγωγικά

-Έτσι μπράβο!

-Καληνύχτα λοιπόν.

-Καληνύχτα Άννα...

• 

 

ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟΣ-ΕΝΕΣΤΩΣ-ΜΕΛΛΩN

Αυτές τις τελευταίες ημέρες, συγκεκριμένα χθες και προχθές, ασχολήθηκα πολλές ώρες, χαζεύοντας φωτογραφίες, από την εξαιρετική συλλογή Παλιές φωτογραφίες της Ξάνθης – Old photographs of Xanthi του φίλου μου Τάσος Τεφρωνίδης από το facebook.Τράβηξε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον μου, το τμήμα φωτογραφιών για τους μαθητές και την μαθητική ζωή.

Εκεί λοιπόν, βρήκα και ένα σωρό φωτογραφίες με την αφεντιά μου, οι περισσότερες από την εφηβική μου ηλικία, αλλά και όχι μόνο.Χαζεύοντας λοιπόν την φάτσα μου, εκεί γύρω στα 15, 16, 17, μου ήρθε η φαεινή έμπνευση, να βάλω μια απ’ αυτές τις φωτογραφίες και να κάνω μια ανάρτηση χιουμοριστική, κεφάτη πως να το πω…

Σκέφτηκα να γράψω: «Ρε σεις… κουκλάρα ήμουν και κορμάρα ήμουν και πρώτο γκομενάκι της Ξάνθης ήμουν και… απορώ, πώς δεν το πρόσεχε ΚΑΝΕΝΑΣ!…»

Άρπαξα λοιπόν το πληκτρολόγιο, μα… με τις πρώτες λέξεις, ο ενθουσιασμός μου… εξατμίστηκε. Κάτι, σαν αγκάθι τρύπωσε μέσα μου και… μου χάλασε το κέφι»

Ήμουν»… «ήμουν»… «ήμουν»…

-Αυτός ο… Παρατατικός, είναι που μου χαλάει το κέφι, μουρμούρισα στον εαυτό μου. Ο εαυτός μου, πρέπει να ξέρετε, πως βρίσκεται πάντα κοντά μου, άσχετα αν εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι πάντα.

-Μην μου δίνεις και πολλή σημασία. Όλοι κατά καιρούς, είμαστε στα «κάτω» μας, συνέχισα, θέλοντας να μην κάνω κουβέντα μαζί του, γιατί με μαθηματική ακρίβεια, θα καταλήγαμε σε καυγά… όπως πάντα. Αυτός όμως:

-Τέλος στον Παρατατικό Άννα… Όλα στο μυαλό μας είναι μου ψιθύρισε, χαμογελώντας. Τέλος λοιπόν στον Παρατατικό. Ο Ενεστώτας, είναι εδώ… Και ο Μέλλων (ο χρόνος), μη σου πω κι ο Τετελεσμένος, μας περιμένει… Πάμε λοιπόν, κουκλάρα και κορμάρα μου, με τσίτα τα γκάζια, κόντρα πάνω στην κόντρα, στην διαπασών τα γούφερ και παίρνοντας τις “στροφές” με… τις μπάντες…

Έτσι κάνουν οι νέοι της καρδιάς Άννα…

Κι αφήνουν τους Παρατατικούς, τους Αόριστους και τους… Υπερσυντέλικους (αυτούς προπαντός), πίσω… πολύ πίσω, να τρώνε την σκόνη τους…

————————

Σας έχω πει, πως είμαι ερωτευμένη με τον Εαυτό μου? Μπορεί να σας το έχω πει, αλλά σας το ξαναλέω, για να το… εμπεδώσετε.

Είμαι ερωτευμένη με τον Εαυτό μου, αλλά κι αυτός ο μπαγάσας μ’ αγαπάει. Το καταλαβαίνω, απ’ αυτά τα ωραία, που κατά καιρούς μου λέει, όπως αυτό το υπέροχο χθεσινοβραδινό «…οι νέοι της καρδιάς Άννα…»

 

ΜΕΧΡΙ ΝΑ…

Θα σ’ αγαπώ, μέχρι να…

Θα σε μισώ, μέχρι να...

Θα σε βοηθώ, μέχρι να...

Θα σε φθονώ, μέχρι να…

Θα σε υπερασπίζομαι, μέχρι να…

Θα σε υποτιμώ, μέχρι να…

… και άλλα πολλά «Θα» που βασικά, ήθελα να συνεχίσω, γράφοντας… «μέχρι να πεθάνω», αλλά όταν γράφω κάτι τέτοιο, περασμένη ώρα και βράδυ, μετά… φοβάμαι να κοιμηθώ και ξενυχτάω, με αποτέλεσμα, να… χαλάει (λίγο) η παροιμιώδης ομορφιά μου.

Πάμε για ύπνο λοιπόν και…

… ασκανδάλιστα να είναι τα όνειρα σας όσοι είστε νέοι και αύριο έχετε να πάτε στην δουλειά και πρέπει να είστε ξεκούραστοι για να αντέξετε την μέρα.

Σκανδαλισμένα, να είναι ημών των γερόντων, που… ούτως ή άλλως… ξενυχτάμε. Και για όποιον σκεφθεί… πώς είναι δυνατόν και να ξενυχτάμε και να βλέπουμε όνειρα (εμείς οι γέροντες, είπαμε) έχω να πω, πως κάποιοι άνθρωποι, ονειρεύονται και ξύπνιοι.

Ό, τι καταλάβατε… καταλάβατε.

Δεν μπαίνω σε επεξηγήσεις, γιατί νυστάζω.

 

maître tailleur

Το ραφείο του μπαμπά μου, στις δόξες του, γύρω στα 1950… δείχνει η φωτογραφία.

Υποχρέωνε τον 1ο τη τάξει, κάλφα του (τον μεσαίο στην φωτογραφία) να τον αποκαλεί maître tailleur… «έτσι… για να του σπάσει ο τσαμπουκάς και να ΘΕΛΕΙ να γίνει ένας καλός ράφτης, μια μέρα»… όπως συνήθιζε να λέει.

«Κάλφα», στην «πιάτσα» των ραφτάδων, ονόμαζαν τον… τελειόφοιτο μαθητευόμενο. Αυτόν που είχε ήδη μάθει την τέχνη, αλλά δεν είχε πάρει ακόμα το… «ψαλίδι». Ο κάλφας ήταν ο επικεφαλής των μαθητευόμενων, που τους έλεγαν… «τσιράκια». Ο κάλφας, μπορούσε να καθίσει στην ραπτομηχανή και να γαζώσει, αλλά όχι και να κόψει ύφασμα. Τα τσιράκια, κάναν μόνο δουλειές στο χέρι, θελήματα στην αγορά και παίρναν και τα «μέτρα» του πελάτη.

Τώρα που το είπα αυτό, θυμήθηκα, πως ο πατέρας μου, δεν εμπιστευόταν, κανέναν να πάρει τα «μέτρα» του πελάτη και το έκανε πάντα αυτός. Όταν όμως, εκεί γύρω στην 10ετία του ’60, έγιναν μόδα τα παντελόνια στις γυναίκες και οι μοδίστρες δεν ήξεραν από τέτοια και πολλές κυρίες στράφηκαν στους ραφτάδες… ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση για το… πώς θα έπαιρνε τα μέτρα στον… καβάλο μιας κυρίας. Δεν πτοήθηκε όμως και πολύ, γιατί γρήγορα βρήκε την λύση.

-Άννιτσκα, σε χρίζω «τσιράκι» μου με μόνη δουλειά… να παίρνεις τα μέτρα από τις πελάτισσες που θέλουν παντελόνια.

Και… αφού μου έμαθε πώς να παίρνω τα μέτρα στον καβάλο, κάνοντας πρόβα στην… μαμά μου, με έπαιρνε μαζί του στα σπίτια των πελατισσών, γιατί τότε δεν ήταν κόσμιο να μπαίνουν οι κυρίες μέσα στα ραφεία, όπου ήταν ανδροκρατούμενη περιοχή

_________________________

Μια κουβέντα για τα ραφεία του 1950-60 πήγα να πω και πάλι σεντόνι αράδιασα.
Συγκινήθηκα τώρα.

 

ΑΝΟΙΧΤΟ… ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ

Και… πού είσαι λεβέντη μου? Γούστο σου και μαγκιά σου το ξέρω, να θες να πας σε άλλες… παραλίες, αλλά… κλείσε σε παρακαλώ εκείνο το… «ενδεχόμενο», γιατί το άφησες ανοιχτό και… μπάζει ελπίδες. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά αν κρυώσω κι αρχίσω τίποτα μύξες και δακρύρροιες, θα μου κολλήσει πως έχω τίποτα κορονοϊό και θά’ναι διπλή η ταλαιπωρία.
Αν και…
Αν και αυτά που σου βλάπτουν την «υγεία», αν δεν τα «κλείσεις»-«τελειώσεις», εσύ ο ίδιος που σε απασχολούν, δεν γίνεται τίποτα. Αν το ζητάς απ’ τους «άλλους», δεν γίνεται σχεδόν ποτέ… τίποτα.

Θα μου πείτε βέβαια (και με το δίκιο σας), τότε… τί παρακαλάς? Ε, να… είναι που έχω τρόπους.

 

ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ?…

Θέλω, στη ζωή μου έστω και για μια μόνο φορά, να προφτάσω…να καλπάσω καβάλα σε έναν κομήτη,

να χαθώ μέσα στην αγκαλιά των Αστεροειδών,

να πορευτώ, χέρι με χέρι με τους Διάττοντες,

να αιωρηθώ γαντζωμένη στην άκρη της «φλούδας» μιας Νέας Σελήνης δυο ημερών,

να κολυμπήσω με «απλωτές» μέσα στην θάλασσα του Γαλαξία,

να βυθιστώ στα μυστήρια του Σείριου,

να βιώσω έναν οργασμό, μέσα στην αστρική θύελλα του Σύμπαντος κόσμου…

Πως αλλιώς?

Πως αλλιώς, θα πω, πως έζησα?…

Έχω πολλά να κάνω ακόμα, για να μπορώ να το πω αυτό το «Έζησα».Και δεν ξέρω αν θα προφτάσω….

Έξω… αυτή την ώρα, βρέχει μια μαλακή, αθόρυβη βροχή…

Ας απολαύσω τουλάχιστον αυτό…

Καλό μας βράδυ.

 

ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙΑ ΚΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ…

Πεφταστέρια -μου είπαν- απόψε…

Η νύχτα μαλακή, σχεδόν ανοιξιάτικη, αφύσικο για τρεις Γενάρη…

-Θα βγω -μουρμούρισα στον Εαυτό μου- Θα βγω να δω… μπορεί απόψε να δω κάποιο.

– Τί ευχή θα κάνεις, έτσι και δεις ένα? με ρώτησε με ένα ύφος που έσταζε… βιτριόλι

.-Να μην σε νοιάζει… του αντιγύρισα.

Περνώντας από το χωλ, πήρα αφηρημένα μια ξεχασμένη πάνω στην σερβάντα… μάσκα και την φόρεσα με τελετουργικές κινήσεις, θαρρείς και θα έμπαινα στο χειρουργείο, άνοιξα την εξώθυρα και αμολήθηκα στον ήσυχο κήπο.

Ησυχία… Νέκρα… Όχι άνθρωπος, αλλά ούτε αδέσποτο δεν κυκλοφοράει έξω…

Σήκωσα το βλέμμα ψηλά και… τίποτα… Πρέπει να περιμένεις ώρα… μην θαρρείς πως θα πέφτουν σαν βροχή, μου είχαν πει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων πέφτουν 30 με 40 την ώρα… Άρχισα να μετράω δευτερόλεπτα, όπως όταν πλένω τα χέρια μου, σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο σ’ εκείνη την ανοιξιάτικη διαφήμιση…. 1, 2, 3, 4,…. μέχρι το 20. Φοβάμαι πολύ τον κορωνοϊό, γι αυτό βάζω κι άλλα 5 μετά το 20, για να είμαι σίγουρη…»Θα μετρήσω 100 πλυσίματα χεριών, -αποφάσισα- και αν δεν συμβεί έστω και μια πτώση, θα ξαναπάω μέσα. Δεν έχω σκοπό να είμαι με αυχενικό αύριο… Στα… 76 πλυσίματα χεριών… κοκκάλωσα. Ένα αστέρι, βγήκε πίσω από περαστικό σύννεφο και:

-Τζάμπα ψάχνεις -μου χαμογέλασε- δεν πρόκειται να έρθει κανείς να σ’ αγκαλιάσει… Όλοι κοιμούνται ακόμα κι αυτοί που δεν φοβούνται τον ιό.

-Δεν ψάχνω για αγκαλιές, για πεφταστέρια ψάχνω.

-Και αν δεις κάποιο, τί θα ευχηθείς?

-Να έρθει να με αγκαλιάσει…

-Ποιος?

-… κάποιος…

-Κανείς δεν θα έρθει… άκου με που σου λέω…

Συγχίστηκα. Παράτησα το μέτρημα με τα πλυσίματα των χεριών, έβγαλα την μάσκα και ξαναχώθηκα στην ασφάλεια του «μέσα». Με περίμενε -ο Εαυτός μου- όρθιος στην μέση του σαλονιού.

-Τί έγινε? μου χαμογέλασε.

-Τζίφος… του αποκρίθηκα, έτοιμη να κλάψω.

-Έλα εδώ… Έλα εδώ βλαμμένο, να σ’ αγκαλιάσω… Βλαμμένο, ε βλαμμένο… Αφού, μόνο εμένα έχεις… Να με ακούς. Ξέρω εγώ… Ξέρω, γιατί κι εγώ… μόνο εσένα έχω. Έλα, που μου ψάχνεις για αγκαλιές…

-Δεν ψάχνω για αγκ….

-Ξέρω, ξέρω… για πεφταστέρια…