ΚΑΤΙ … ΜΑΓΙΚΟ

Όταν τον είδα να περνάει με το λεπτό και ψηλό του το κορμάκι στητό , με κόκκινα , από περηφάνεια και καμάρι , τα εφηβικά του μάγουλα τα σκεπασμένα από το πρώτο «χνούδι» , με το λευκό του πουκάμισο και τα μπλε βουρκωμένα του μάτια να … συναγωνίζονται την Σημαία , που κρατούσε , δεκαπέντε χρονών παλληκαράκι ο μεγάλος μου γιός , έννοιωσα ένα κύμα άγριας χαράς να με συνεπαίρνει και τότε …. 35 περίπου χρόνια μετά , κατάλαβα τί εννοούσε ο πατέρας μου , με εκείνο το περίφημο :
– Η σημαία Άννιτσκα , είναι κάτι … μαγικό … Αν αξιώθηκες να την κρατήσεις και δεν τα κατάφερες ή κάποιος σε εμπόδισε , να είσαι σίγουρη πως θα την κρατήσεις μία μέρα … Όσα χρόνια κι αν περάσουν , θα την κρατήσεις . Και γριούλα ακόμη με άσπρα τα μαλλιά σου και καμπουριασμένο το κορμί αν είσαι … θα την κρατήσεις . Γι αυτό , στέγνωσε τα δάκρυα σου , που μου σπαράζει η ψυχή να σε βλέπω έτσι , και συνέχισε να ζεις … Και ποτέ μην ξεχάσεις πως θα την κρατήσεις μία μέρα … γιατί η Σημαία είναι κάτι … μαγικό .
………………………………………………………………………
Μάρτης του 1961 … Παραμονές της 25ης Μαρτίου ….
Τελευταία τάξη στο Δημοτικό και περίμενα πως και πως , να γίνω … Σημαιοφόρος γιατί ήμουν και η … καλύτερη μαθήτρια … Μόνο από τον Τάκη τον «ψηλέα» κινδύνευα , αλλά ο Τάκης ήταν φίλος μου κολλητός και δεν θα με πονούσε αν μου «έπαιρνε» την Σημαία γιατί είχαμε μεγαλώσει σε μια γειτονιά , γιατί πηγαίναμε μαζί στο σχολείο και γιατί πλακωνόταν στο ξύλο , με όποιον τολμούσε να με κοροϊδέψει «Παλιορώσα» και «Βρωμοσταλινίτσα» και «Σκατοβουλγαρίτσα» και γιατί , όταν κάποτε η κυρία Γεωργία της Γ’ Δημοτικού όταν αντί για «καλημέρα» ξεχάστηκα και είπα «добрый день» μου είπε «βγάλε την … γλώσσα σου» (αντί να μου πει «άπλωσε το χέρι σου») … και μου έδωσε μια βιτσιά στη γλώσσα για τιμωρία , τότε ο Τάκης ο «ψηλέας» , με χάϊδεψε στο μάγουλο και μου είπε : «Μην κλαις Σίλια , εγώ μια μέρα , όταν θα πάω φαντάρος και θα’ μαι Ταγματάρχης σαν τον μπαμπά μου , και θάχω κατάδικό μου όπλο , … θα την σκοτώσω αυτήν » …. Και τον Τάκη τον αγαπούσα ακόμη πιο πολύ από τότε , γιατί μου είπε «μην κλαις» , ενώ εγώ δεν έκλαιγα , αλλά ο Τάκης το κατάλαβε πόσο πολύ πονούσα και γιατί ο Τάκης δεν είχε μπαμπά … είχε πεθάνει , λέει , σε ένα νησί …. και πράγματι ήταν κάτι πολύ σπουδαίο όταν ζούσε ….»Ταγματάρχης του … ΕΛΑΣ» … μου έλεγε ο μπαμπάς μου … και εγώ τον διόρθωνα «Ταγματάρχης της …. Ελλάς» … Κι εκείνος , χαμογελώντας «Οχι , Άννιτσκα , του ΕΛΑΣ» … και με χάϊδευε στο μάγουλο , όπως ο Τάκης ο «ψηλέας» …. με αγάπη , δηλαδή . Τώρα , στην ωριμότητα μου , που το σκέφτομαι , θα πρέπει πολύ να προβληματίστηκαν οι δάσκαλοί μας για το ποιος θα «κρατούσε» την Σημαία στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου … Η κόρη του … «Ρώσου» ; , ή ο γιος του …. Ταγματάρχη του ΕΛΑΣ ; και βρήκαν την λύση :
Έστειλαν τον Λάμπρο , το … ρουφιανάκι της τάξης μας να μας βρεί , στο μεγάλο διάλειμμα και να μας μηνύσει : «Σας θέλει ο Κος Διευθυντής εσάς τους δυο , στο γραφείο του» …
Μπήκαμε στο γραφείο του Κου Διευθυντή , πιασμένοι χέρι-χέρι και τρέμοντας (και ο «ψηλέας» έτρεμε , αλλά δεν ήθελε να το δείχνει , γιατί ήταν αγόρι) … Ο Κος Διευθυντής καθόταν στο γραφείο , κι ολόγυρά του όλοι οι δάσκαλοι , άλλοι μουτρωμένοι κι άλλοι αδιάφοροι , και άλλοι κοιτάγανε έξω από το παράθυρο , και άλλοι στο ταβάνι , κάτι που εγώ , δεν κατάλαβα ποτέ μου …. Ο Κος Διευθυντής , μπήκε αμέσως στο θέμα :
– Εσείς οι δυο , … ΔΕΝ θα κάνετε παρέλαση φέτος …
– Γιατί ; …. ψελλίσαμε … (Δηλαδή , εγώ ψέλλισα , γιατί ο Τάκης έμοιαζε σαν να το … περίμενε ) .
– Γιατί , είστε πολύ … ψηλοί … και χαλάτε την «μόστρα» της παρέλασης …. (εγώ με … 1.75 στα 11 μου χρόνια , και ο Τάκης κάπου εκεί γύρω) … Δεν έχουμε με ποιους να σας ταιριάξουμε …. Άϊντε τώρα στις … τάξεις σας ….
Δεν γύρισα στην τάξη μου … Πήρα την τσάντα μου μόνο και έμεινα στην γωνία του Σχολείου μέχρι το σχόλασμα , … κλαίγοντας . Ο Τάκης μόλις το μεσημεράκι , πήρε την στροφή , σφυρίζοντας , έπεσε πάνω μου και … αγρίεψε :
– Γιατί κλαις ;;;… Σε πείραξε κανείς ;
– Γιατί είμαι … ψηλή και δεν θα κάνω παρέλαση …
– Να … στα μούτρα σου ηλίθιο , που δεν καταλαβαίνεις … Και με στόλισε με μια μεγαλοπρεπή μούντζα . (Συνειδητοποιημένος αριστερός , μεγαλωμένος σε ένα … ορφανεμένο σπιτικό ενός …. Ταγματάρχη του ΕΛΑΣ … ενώ εγώ ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι Ρώσων εμιγκρέ , που προσπαθούσαν να με κρατήσουν … μακριά από την πραγματικότητα μην και πληγωθώ πριν την ώρα μου) …
Γύρισα στο σπίτι , ράκος … Με το που είδα την μάνα μου ξανάρχισα τα κλάμματα … Γοερά … Η μάνα μου , τρελλαινόταν από αγωνία , όταν με έβλεπε να κλαίω μη ξέροντας το γιατί (ήμουν βλέπετε το δέκατο παιδί που είχε γεννήσει , και το μοναδικό , που είχε κρατήσει στην αγκαλιά της , ζωντανό) …
– Τί τρέχει ;;;
– Δεν θα κρατήσω την Σημαία στην Παρέλαση …. Ούτε καν , θα κάνω Παρέλαση φέτος … Γιατί είμαι … ψηλή … και ο Τάκης ο «ψηλέας» με … μούντζωσε και με είπε και … ηλίθιααααααα…..
– Σταμάτα αμέσως …. Πλύνε τα μούτρα και τα χέρια σου …. Στον μπαμπά σου τα παράπονα , στο μεσημεριανό φαγητό …. (η μάνα μου πίστευε , πως για όλα τα …θεωρητικά κακά της μοίρας μας , έπρεπε να βρει λύση ο πατέρας μου …. Τώρα που το σκέφτομαι , απλά νοιαζόταν μόνο για την επιβίωσή μας … πράγμα που την είχε κάνει σκληρή , γιατί εδώ που τα λέμε , δεν ήταν και εύκολο πράγμα η … επιβίωση εκείνη την εποχή) .
Στο … τραπέζι κάθησα με μούτρα και χέρια καθαρά και κρατώντας τους λυγμούς μου με πολύ κόπο .. Ωστόσο , δεν άγγιξα καν το φαγητό μου … Ο μπαμπάς μου με κοίταξε με αγωνία …
– Άννιτσκα ;….
– Η Άννα , από την ώρα που γύρισε από το σχολείο …. κλαίει …. (Τον πληροφόρησε η μητέρα μου)
– Γιατί μικρή μου … любовь (αγάπη) ;;;
– Γιατί είμαι πολύ … ψηλή , για να κρατήσω την Σημαία και ο Τάκης ο «ψηλέας» είναι κι αυτός , πολύ ψηλόοοοοοος (ξανάρχισα τα κλάμματα) και με … μούντζωσεεεεεε … και με είπε και ηλίθιαααααα …..
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ μου (τον πατέρα μου ) όσο ζω … Είχε το βλέμμα του τρομαγμένου αγριμιού … Έπρεπε όμως κάτι να μου πει … Και … μου είπε :
– Η σημαία Άννιτσκα , είναι κάτι … μαγικό … Αν αξιώθηκες να την κρατήσεις και δεν τα κατάφερες ή κάποιος σε εμπόδισε , να είσαι σίγουρη πως θα την κρατήσεις μία μέρα … Όσα χρόνια κι αν περάσουν , θα την κρατήσεις . Και γριούλα ακόμη με άσπρα τα μαλλιά σου και καμπουριασμένο το κορμί αν είσαι … θα την κρατήσεις . Γι αυτό , στέγνωσε τα δάκρυα σου , που με σπαράζεις να σε βλέπω έτσι , και συνέχισε να ζεις … Και ποτέ μην ξεχάσεις πως θα την κρατήσεις μία μέρα … γιατί η Σημαία είναι κάτι … μαγικό .

Αυτό το κείμενο το αφιερώνω :

Σε κάθε άνθρωπο , που ένοιωσε ή νοιώθει «ξένος» μέσα σ’ αυτόν τον όμορφο τόπο που λέγεται Ελλάδα και που διάλεξε για πατρίδα του .

Σε όλους(ες) τους (τις) 12χρονους(ες) σημαιοφόρους της αυριανής παρέλασης .

Στον Τάκη τον «ψηλέα» , που τα τελευταία χρόνια , έχω χάσει τα ίχνη του .

Στην συμμαθήτρια μου , Έλενα Κ. , κόρη γιατρού που καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη , και που κράτησε την τουρκική υπηκοότητα , για να μπουν τα παιδιά του χωρίς εξετάσεις στην Ιατρική (λόγω του ότι δεν ήσαν και πολύ καλοί μαθητές) και η οποία …. κράτησε την Ελληνική Σημαία σε εκείνη την παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 1961 , την … βρεγμένη από τα δάκρυά μου ….
Πριν λίγα χρόνια συνάντησα την Έλενα Κ. σε ένα Ιατρικό Συνέδριο στην Θεσσαλονίκη … Χάρηκε που με είδε … Κι εγώ το ίδιο … Με αγκάλιασε , με φίλησε και μου είπε :
– Αχ , βρε Σίλια … πως πέρασαν τα χρόνια … Θυμάμαι πως πάντα ήμουν τόσο κομπλεξαρισμένη απέναντί σου … Εγώ τόσο κοντούλα … Κι εσύ τόσο ψηλή …. Από μικρή ήσουν πολύ ψηλή …. Θυμάσαι ;